Dit kan je kijken, luisteren en bezoeken om de Duitse politiek te begrijpen

Ik zal geen spoilers geven. Beloofd. Maar ik heb wel één dag vooruitgekeken. In de aflevering van dinsdag vond ik niet wat ik zocht, dus zag ik me genoodzaakt om te spieken wat zich woensdag in GTST (RTL) zou afspelen. Het antwoord was: vrij weinig. Maar er werd wel gevlogd in die aflevering, en dat was wat ik wilde zien. Want hoewel de soap zelf al een tijdje niet meer standaard op mijn kijklijst staat (er wordt tegenwoordig, mijns inziens, te weinig gemoord en vreemdgegaan in GTST), lees ik nog wel met veel interesse het door fans bijgehouden online platform ‘GTST Courant’. Daar werd dinsdag de nieuwe rubriek ‘De Stelling’ geïntroduceerd. En die stelling luidde deze keer: „De verhaallijn van Nola, Steef en Troj als vloggers is rampzalig voor GTST.” Daar klonk voldoende urgentie in door om toch weer eens goed voor de soap te gaan zitten.

Voor wie het weten wil: Nola is de dochter van Nina en Mike, maar die laatste is helaas heengegaan toen Rik zijn parachute saboteerde op een vrijgezellenfeest – dit gaat niet logischer klinken met meer context, dus die zal ik ook niet geven. Tegenwoordig wordt Nola opgevoed door moeder Nina en stiefpapa Bing, en oma Janine en opa Ludo zijn ook vaak in de buurt. Ooit hadden die het druk met levend begraven worden door Italiaanse dubbelgangers of mensen opsluiten op zinkende boten, maar dat soort taferelen zie je niet zo vaak meer in GTST. Nogmaals: spijtig.

Hoe dan ook, Nola is na een halfjaar in remissie van leukemie en is nu schijnbaar aan het vloggen geslagen met Steef (die eerder al eens een relatie had met influencer Abby Rose) en vriendje Troj (over wie ik niet veel meer te weten ben gekomen dan dat hij een klusjesman is). En na die influencers in spé een tijdje te hebben geobserveerd, moest ik de immer strenge redactie van de GTST Courant gelijk geven: dit kon echt niet door de beugel. Geen zichzelf respecterende gen Z’er draagt een grijze hoodie met de tekst ‘World famous’, of kijkt peinzend naar zijn telefoon terwijl daar reminders op verschijnen als: ‘9:30 – Inleveren unboxing videos’. Als we dan toch op de onrealistische tour gaan, lijkt het me enerverender om weer gewoon mensen uit helikopters te gooien.

Tegen het zere been

Een interessantere soapaflevering was dinsdag te vinden bij de omroep voor ongehoorde Nederlanders. Daar rommelt het al een tijdje binnen de eigen gelederen: het is alweer een halfjaar geleden dat toenmalig hoofdredacteur Arnold Karskens van zijn troon werd gestoten en er een nieuwe koers werd ingezet, van PVV- naar FvD-gezind. Vorige week werd bekend dat Joost Niemöller de plaats van Karskens zou innemen. Wat dan weer tegen het zere been was van een flink deel van de vaccinatievrezende achterban, want Niemöller bepleitte in 2021 een vaccinatieplicht.

Nu probeerde presentator Raisa Blommestijn in Ongehoord Nieuws een balans te vinden tussen mild zijn over Niemöller en uitgesproken blijven over haar aversie tegen de vaccinatieplicht, om zowel haar baas als haar achterban tevreden te houden. Je eigen hachje redden wordt wel erg ingewikkeld zo. Gelukkig kreeg ze hulp van niemand minder dan Viruswaanzin-voorman Willem Engel, die in de studio kwam uitleggen wel begrip te hebben voor de onrust onder ON-leden, maar toch ook aanstuurde op wederzijds begrip. „Ook mensen zoals Joost, die een fundamenteel andere mening hebben, vind ik eigenlijk een opportunity”, zei Engel; „een uitdaging, van: hóé kan ik er nou achterkomen wat hem drijft?” Hij had Niemöller daar ook al even over kunnen spreken en hoopte dat ze binnenkort samen een podcast zouden kunnen opnemen. Je moet toch wat.

Zo zal er uit die bonje nog genoeg boeiende content voortkomen. Dat is het ding met soaps: de slechte tijden zijn meestal net wat interessanter dan de goede.

Delen

Mail de redactie

Ergens tussen Amsterdam en Rotterdam stond de trein stil in een sneeuwstorm. Een jonge amish-vader – zijn zwarte hoed nog op – troostte neuriënd zijn kind, twee studentes bespraken op fluistertoon een breipatroon. Op NS-grondgebied zou een joviale conducteur allang iets hebben verkondigd over „een klein technisch defect, nog even uw geduld alstublieft”. Er zou gezucht hebben geklonken, gemopper, maar hier in upstate New York bezaten de passagiers hun ziel in lijdzaamheid. Alsof ze dachten: dit kan er óók nog wel bij.

Ik was onderweg van Toronto naar Boston, van familiebezoek naar wetenschapsconferentie, en het nieuws zat me op de hielen. In Canada zag ik met mijn oudoom en -tante de speech van Trudeau over Trumps aangekondigde tariefsverhogingen; we speurden de supermarkt af naar sinaasappelsap dat níét uit Florida kwam en kochten een literfles maple syrup. Zelfs op het wc-papier prijkte de Canadese vlag.

Bij de Rainbow Bridge, de grensovergang bij de Niagara Falls, zag ik een demonstrant met regenboogvlag en een I am Pro-Pronoun-poster. In de trein bladerde ik door het conferentieprogramma van de American Association for the Advancement of Science. Lezingen met titels als Scientists under siege en When reliable data disappears klonken opeens akelig relevant.

De treinreis was te lang om in één dag te doen en dus overnachtte ik in Albany: een stad die ooit, in 1647, gesticht is door Nederlandse kolonisten onder de naam Beverwijck, vanwege de handel in beverhuiden. Algauw werd de stad overgenomen door de Engelsen, maar in tegenstelling tot het naburige Amsterdam (18.000 inwoners) en Rotterdam (30.000 inwoners) schopte Beverwijck het toch maar mooi tot hoofdstad van de staat New York. Trots op hun Nederlandse afkomst zijn ze er nog altijd. Ik zag een tulpenstandbeeld en een fier wapperende oranje-wit-blauwe vlag (met bever). De VVV-dame overlaadde me met feiten. Wist ik dat de Santa Claus-viering ooit was begonnen in Albany, nadat de Nederlanders Sinterklaas hadden geïntroduceerd? En dat het jaarlijkse Tulip Festival al plaatsvindt sinds 1948, toen Nijmegen de stad 50.000 tulpenbollen schonk als dank voor hulp bij de wederopbouw? „We love the Dutch!” Dat de Nederlanders in de zeventiende eeuw een bloedige strijd hadden gevoerd tegen de inheemse Mohawks liet ze onvermeld.

Eenmaal in Boston heerste op de conferentie een mengeling van huiver, strijdbaarheid en galgenhumor. Interviewers leken bang zich uit te spreken; het gesprek met Kelvin Droegemeier, voormalig wetenschapsadviseur van Trump, kabbelde voort. Maar in de wandelgangen verzamelde de Union of Concerned Scientists handtekeningen voor een petitie tegen Trumps wetenschapsbeleid, en bij een praatje over het Dunning-Kruger-effect (het verschijnsel dat mensen die ergens geen verstand van hebben hun prestaties schromelijk overschatten) werd een foto van de president getoond. Of, zoals een bioloog na een lezing over vierkante wombatkeutels opmerkte: „I’d rather have a pooping wombat than a bullshitting president.”

Gemma Venhuizen is biologieredacteur en doet elke woensdag ergens vanuit Nederland (of daarbuiten) verslag.

Delen

Mail de redactie