Deze beelden van 4 en 6 meter hoog waren bijna 20 jaar zoek, en staan nu in de tuin van het Rijksmuseum

Posted on September 4, 2024 by admin

Je ziet ze als je voor het stoplicht staat en opzij kijkt. Als je er langs fietst of er voorbij loopt. En als je door de tuinen van het museum wandelt natuurlijk, waar meer beelden staan. Twee abstracte plastieken van rechthoekige vlakken en volumes zijn het, de één vier, de ander zes meter hoog. Ze gaan op in hun omgeving, het is alsof ze er al jaren staan.

Maar dat is niet zo.

Signaal 1 en Signaal 2 van de Nederlandse kunstenaar Carel Visser (1928-2015) staan sinds afgelopen woensdag in een van de tuinen van het Rijksmuseum in Amsterdam, kant Hobbemakade. En dat ze daar staan, is te danken aan een zoektocht die een jaar heeft geduurd, waarna er een restauratie volgde die bijna vijf jaar in beslag nam.

Maar het begon allemaal met een foto in een boek.

Dat boek ligt op de tafel voor ons. Carel Visser heet het, het is een in 1989 door kunsthistoricus Carel Blotkamp geschreven monografie over de kunstenaar die in het begin van de jaren zestig behoorde tot de voorhoede van de Nederlandse beeldhouwkunst. We zitten in het kantoor van het museum: conservator 20ste eeuw Ludo van Halem, de verslaggever en, via een online verbinding, metaalrestaurator Joosje van Bennekom, die nog met vakantie is. Het boek is opgeslagen op pagina 101, waar je de foto ziet die ook bij dit artikel is afgebeeld: Signaal 1 en Signaal 2 in 1964, het jaar waarin ze werden geplaatst aan de Prinses Beatrixlaan in Den Haag, vóór het gebouw van de Postcheque- en Girodienst.

Met deze foto uit het boek ‘Carel Visser’ van Carel Blotkamp begon de zoektocht.

Collection Historical Archive ING

Die laatste informatie vermeldt het fotobijschrift in het boek niet.

Ludo van Halem: „We hebben een beeld van Carel Visser op zaal staan, Acht gestapelde balken, ook uit 1964. Later kwam er meer werk van hem bij, het meeste staat in depot, soms is het op zaal te zien. Dus doe je in de loop van de tijd onderzoek naar zo’n kunstenaar, wat is de context van die werken. En ik heb er een meer dan gemiddelde belangstelling voor, ik heb dat boek een paar keer gerecenseerd, tentoonstellingen gezien, zijn ontwikkeling gevolgd – maar deze foto heeft me altijd geïntrigeerd. Ik ken veel beelden van hem, je ziet ze opduiken in collecties of in de openbare ruimte. En deze dus niet. Ik ben toen eens gaan navragen: kent iemand deze beelden. Maar nee.”

Toen hij het adres intikte op Google Street View zag hij: net als de beelden was ook het gebouw verdwenen. Hij zocht verder, het gebouw bleek een door architectenbureau Van den Broek en Bakema in 1956 ontworpen kantoor voor de Postcheque- en Girodienst. Het was door KPN verkocht aan een projectontwikkelaar – in 2000 werd het gesloopt.

KPN is een van de hoofdsponsors van het Rijksmuseum, het bedrijf heeft een eigen kunstcollectie. Van Halem kent er mensen, waar hij ongeveer zes jaar geleden contact mee zocht. „Iemand wist nog: die beelden zijn bij de sloop niet vernietigd, maar weggehaald door een van de vaste transporteurs, Blansjaar uit Wateringen. Daar zeiden ze: ja hoor, die beelden liggen bij ons op het terrein. Ik ben ernaartoe gereden, ze lagen achter in een hoekje op een gigantische werf met hijskranen: afgebladderd, op hun kant, van hun sokkel. Zo goed als onherkenbaar.”

Hij nam een foto, ook die staat afgebeeld bij dit artikel. En aan de muur achter zijn bureau prikte hij een kopie van de foto uit het boek. Rijksmuseumdirecteur Taco Dibbits wees ernaar toen hij een keer binnenliep: „Interessant, die beelden.” Van Halem: „En dat is altijd een aanmoediging om verder te gaan.” Vervolgens bleek KPN bereid Signaal 1 en Signaal 2 te schenken. Ook stelde KPN geld voor restauratie beschikbaar.

Toen werd u ingeschakeld?

Joosje van Bennekom: „Ja, want als iets kan worden verworven dan moet je weten: wat is de toestand van het kunstwerk, kunnen we het in goede staat terugbrengen. Een schouw met de restaurator is altijd de eerste stap. Dus ik ben ook afgereisd. En ik zag direct: daar zit veel werk in.”

Het **kunstwerk van Carel Visser** in de jaren zestig op de Prinses Beatrixlaan; op de achtergrond gebouwen van Badger en Nationale-Nederlanden.

Schrok u?

„Dat heb ik me voor dit gesprek afgevraagd: wat dacht ik toen eigenlijk? Ik denk dat ik zo gewend ben dingen op te pakken, dat mijn reactie vooral was: hoe lossen we dit op. ‘Klop, klop, klop’, er zit veel staal in. Het lijf is goed, dat was de eerste constatering. En de beelden zien er weggeroest uit, maar dat is een beschermlaag. Die laag kan er makkelijk worden afgehaald. Ook omdat Ludo had gezegd ‘de oorspronkelijke bekleding was met lood’, wist ik: het wordt wel ingewikkeld. Maar ook: wat een prachtige massieve beelden, wat leuk om aan te pakken. Je hart gaat sneller kloppen.”

Ludo van Halem was zich steeds meer gaan verdiepen in de geschiedenis van de twee beelden. De bekleding van lood om ijzeren platen stond in documentatie die hij had gevonden: verslagen, foto’s. Van Halem: „Carel Visser heeft het lood na twintig jaar moeten vervangen door ijzerglimmer, een loodkleurige coating. De hechting tussen lood en ijzer liet los, het lood ging in de hoeken scheuren en bladderen.” Joosje van Bennekom: „Wat niet raar is, want lood op ijzer is heel lastig. Lood zet flink uit als het warm is en krimpt weer bij kou, ijzer doet dat veel minder. Dus gaat dat lood zich als het ware van het ijzer afwerken.”

Ze wilden verschillende afwerklagen uitproberen: lood, ijzerglimmer, andere materialen. Van Bennekom: „En we wisten: dit kunnen we niet alleen. We wisten ook: Tata Steel in IJmuiden weet alles van ijzer én heeft een afdeling onderzoek. We hebben gevraagd of ze ons wilden helpen en daar hebben we toen verschillende afwerklagen uitgetest. We wilden weten: hoe gedragen die lagen zich – en hoe lang houden ze het als je test op veroudering.”

De uitkomst: niet dat lastige lood, maar het ijzerglimmer dat later de afwerklaag had gevormd, zouden ze gaan toepassen.

De beelden van Carel Visser **op de werf van transportbedrijf Blansjaar** uit Wateringen.

Maar die afwerklaag van ijzerglimmer was toch ook gaan bladderen? De beelden zoals jullie ze vonden op de werf van de transporteur zagen er niet best uit.

Van Halem: „Dat is zo, maar je weet niet of dat ook de toestand was op het moment dat de beelden zijn verwijderd. Of dat die veroudering op de werf is ontstaan – en waardoor dan. Toen ze nog op hun plek stonden, waren ze in elk geval nog goed, weten we uit de documentatie.”

Van Bennekom: „We vonden allemaal het ijzerglimmer de beste afwerklaag. De kleur was dicht bij lood, het zag er goed uit. En het was ook wat de kunstenaar had gedaan, toen hij na het falen van de loden bekleding een nieuwe afwerklaag aanbracht. Maar we hadden ook allemaal een beetje een bijgedachte. Toch, Ludo? Dat heb ik eigenlijk nog nooit aan je gevraagd.”

Van Halem: „Het was materiaaltechnisch en historisch verantwoord. Maar Taco Dibbits zei, toen we met een wat groter gezelschap nog een keer gingen kijken: ‘Hm, misschien moet je toch nog even zien wat je met lood kan doen.’ En dan weet je: die paar procent onzekerheid die je had – want die had ik ook, ja – is opeens manifest geworden. We hebben toen alle historische foto’s er nog eens bij gepakt, ze vergeleken met de latere kleurenfoto’s. En toen zagen we: met die ijzerglimmer hadden de beelden iets doods gekregen.” Van Bennekom: „Het knaagde al een beetje. Het ijzerglimmer was niet zo levendig op die grote vlakken. Er was wat speling met het licht, maar niet zoveel als bij een metalen afwerklaag.”

Het testen en uitproberen begon opnieuw, nu met hulp van bedrijven die alles wisten van lood. Van Bennekom: „We leerden iemand kennen die zei: het kan, maar er zijn een paar voorwaarden. De uitwerking zou anders zijn dan hoe de kunstenaar het indertijd had gedaan. Maar de uitstraling zou hopelijk bij de oorspronkelijke bedoeling blijven.”

De verschillen met toen: een dunnere laag lood, zodat er minder uitzet en krimp ontstaat. Een nieuwe, stijve lijmsoort die maakt dat het lood niet meer kan bewegen. En, mogelijk het belangrijkste: dat lood lassen in plaats van solderen. Van Bennekom: „Met solderen zet je met een ander materiaal het lood aan elkaar. Daardoor kan spanning ontstaan, komen er breukjes en kan er tussen het lood en het ijzer water komen. En dat is het allerergste, want dan krijg je geheid corrosie.” Van Halem: „Dat is dus allemaal gebeurd bij de eerste versie van de beelden.”

Misschien, denkt Van Bennekom, „heeft Carel Visser in zijn hele oeuvre maar één keer gewerkt met lood om ijzer omdat hij zag dat het mislukte – maar dat weten we niet”.

Wat hoopt u dat mensen zien als ze naar de beelden kijken?

Van Halem pakt twee 3D-geprinte schaalmodellen van Signaal 1 en Signaal 2, de beelden zitten met een pin in de sokkels. Hij trekt ze eruit en houdt ze naast elkaar: ze zijn gelijk. Van Halem: „Pas toen we die schaalmodellen maakten, begreep ik dat de beelden identiek zijn. Maar ze zijn 180 graden gedraaid én op een andere hoogte sokkel gezet: een hele simpele ingreep. Carel Visser werkte veel met verdubbelingen, herhalingen, spiegelingen, rotatie. Dit is een verdubbeling en een rotatie. En dat hadden we niet gezien toen ze op hun kant lagen.”

Los daarvan: „Je ziet twee enorme beelden in een materiaal dat heel ongebruikelijk is. Je kijkt naar esthetiek van het midden van de twintigste eeuw: harde, brutalistische abstractie, waarbij materiaal en vorm belangrijk zijn.”

Van Bennekom: „En daarbij die prachtige zachte huid. Ik ben zo blij dat het lood is geworden. De kleurnuances, kleine beschadigingen: het gaat enorm leven. En de positie is ook mooi, van elke hoek krijg je een andere lichtinval. Ik dacht nog: zijn ze niet wat groot. Maar nee, dat zijn ze niet.”

Signaal 1 en Signaal 2 zijn sinds 4 september te zien in de publiek toegankelijke tuinen van het Rijksmuseum in Amsterdam. Twee door Carel Visser vervaardigde ontwerpmodellen uit 1961 worden vanaf medio november tentoongesteld op de derde verdieping van het Rijksmuseum.

Harpist Lavinia Meijer: ‘De harp is een boomstam die houvast geeft in het leven’

admin
September 20, 2024
0

Achteraf bekeken ontkiemde de gedachte aan haar autobiografie Vleugels van papier vijf jaar geleden, zegt Lavinia Meijer (41), Nederlands bekendste harpist. Het was een zonnige oktoberdag in Californië. Ze had gespeeld op de première van de pocketopera Drowning van de Amerikaanse componist Philip Glass op zijn eigen Days and Nights Festival. Hij liet zich hiertoe inspireren door een vijf bladzijden tellend toneelstuk van de Cubaanse schrijfster María Irene Fornés, het verhaal van een man die een hartstocht opvat voor een vrouw op een foto.

„Daarna keken we een documentaire over de schrijfster”, vertelt Meijer, „over de laatste vijftien jaar van Fornés’ leven toen de ziekte alzheimer haar in de greep kreeg. Aan het slot gaat ze twee weken naar Cuba voor een ontroerend familiebezoek. Terug in New York is Fornés de hele reis weer vergeten. Zelfs het zien van de filmbeelden schudt haar geheugen niet wakker. Dit was de vrouw die eens zei: ‘Ik weet alles – de helft weet ik echt, de rest verzin ik.’ Het brein is een grillig organisme. Die nacht drong het tot me door dat er waarschijnlijk ook bij mij veel herinneringen in de kieren van het drukke bestaan verdwijnen. Ik begon notities te maken in mijn telefoon over wat me nog bijstond van vroeger.”

Adoptiekind

Lavinia Meijer ontpopte zich deze eeuw als de aanvoerder van een jonge generatie harpisten die het van oorsprong lieflijke instrument enerzijds een nieuw en rauwer imago gaf en anderzijds de meditatieve dimensies verdiepte. In haar voorstellingen verkent ze – door naast muziek ook teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties te gebruiken – maatschappelijke en filosofische vraagstukken.

Op een cafétafel in het Amsterdamse Volkshotel ligt het boek Vleugels van papier, de titel ontleend aan het lied Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. „We zongen dat wekelijks op de basisschool”, zegt Meijer. „Het verhaal sprak tot mijn verbeelding: de tere vleugels bieden de vlinder een benijdenswaardige vrijheid en maken het dier tegelijkertijd breekbaar. Het herinnert me aan de ontdekking van Glass’ muziek. Zijn stukken geven me altijd het gevoel van een vorm van sterven, maar met de belofte van een wedergeboorte. En hoewel ze me vaak naar beneden trekken, het donker in, blijft er een hoopvol licht te zien. Het tweede deel van Glass’ Metamorphosis roept een sterke kracht in me op – het gevoel van: hoe kwetsbaar mijn bestaan ook mag zijn, muziek geeft me vleugels.”

De rode draad van Vleugels van papier is de zoektocht naar identiteit voor de musicus, die als Soo-Ji ter wereld komt in Zuid-Korea. Na de scheiding van haar ouders wordt zij als peuter – met haar twee jaar oudere broer – toevertrouwd aan de zorg van haar vader, zoals in het Aziatische land dan gebruik is. Wanneer hij moet reizen voor zijn werk, laat hij de kinderen dagenlang aan hun lot over. De vierjarige broer Kyung-Sup bedelt in de buurt voedsel bijeen. Al snel ziet hun vader een kindertehuis als enige uitweg. Hij zal hen niet meer komen halen.

Die zomer zullen ze in een Nederlands gezin belanden. „We moeten er wel bij vertellen”, waarschuwt het adoptiebureau Wereldkinderen hun nieuwe ouders, „dat het meisje een abnormaal groot hoofd heeft. Misschien is ze niet helemaal in orde.” Onder nieuwe namen, Lavinia en Robbie Meijer, beginnen ze aan een tweede leven met een twee jaar oudere Nederlandse zus en later nog een Ethiopisch broertje.

In het boek verhaalt Meijer over haar ontdekking van muziek en de harp, die helpen bij het overwinnen van haar verlegenheid en het verwerven van eigenwaarde. „Musiceren gaf me het gevoel dat ik er echt mocht zijn. Een hartstocht vinden die meteen onvervreemdbaar van jou is, kan je door het leven gidsen. Muziek was niet iets dat mijn ouders me oplegden, waar zij meer van wisten dan ik. Dat heb ik altijd prettig gevonden. Zoals ik ook blij ben dat zij zelf een kind hadden, waardoor wij niet die leegte hoefden te vullen.”

Harpist **Lavinia Meijer**. Foto Andreas Terlaak

Redder en geredde

Op haar dertiende wint Meijer haar eerste concours. De winnaarsmentaliteit en het perfectionisme komen bovendrijven. Maar geleidelijk ontdekt ze ook een andere kant van de muziek. „In de puberteit – in verdrietige en emotioneel heftige periodes – kon ik me opsluiten met de harp, dan was dat instrument als het ware de enige die me begreep.”

Bij haar adoptie staat Meijer jarenlang nauwelijks stil. Het blijft meestal iets waar omstanders naar vragen. Zo’n zestien jaar geleden krijgt ze onverwacht bericht dat haar biologische vader haar zoekt. Het dwingt haar ongewild na te denken over haar ‘vorige leven’. Niet lang daarna besluit ze op tournee te gaan naar haar geboorteland Zuid-Korea. En dan neemt ze ook de volgende stap en regelt een ontmoeting met haar vader, een ontroerende gebeurtenis – maar hun relatie kent veel haken en ogen en staat nu weer op de waakvlam.

Niettemin wordt ze zich door die ervaring bewuster van de adoptieproblematiek. „Er ontstaat een vreemde modus van redder en geredde, of we dat nu willen of niet. Bij veel adoptiekinderen speelt op de achtergrond het idee: ik moet alles zelf kunnen, want wie weet zijn mijn ouders er morgen niet meer. Je voelt dat er iets kapot is gegaan. Maar voor mij is de harp er altijd geweest: een boomstam die houvast geeft in het leven, wat er ook gebeurt. Dat ervoer ik op momenten van grote kwetsbaarheid, bijvoorbeeld in mijn puberteit en bij mijn scheiding. En met de jaren merkte ik dat het instrument een spiegel is. Wat het mij biedt aan troost, kan ik op het podium delen met mensen in het publiek die dat nodig hebben. Eerst was dat een onwennige gewaarwording, maar nu kan ik het omarmen.”

Lavinia Meijers boek Vleugels van papier verschijnt bij uitgeverij Prometheus. Vanaf 17 oktober toert de harpiste twee maanden door Nederland met danser en poppenmaker Duda Paiva in de voorstelling Animalia Paradoxa over de legendarische natuurkenner Linnaeus. www.dudapaiva.com

Manu Chao is overrompelend terug, maar noem het geen comeback – London Grammar bulkt van gevoel

admin
September 20, 2024
0

Manu Chao maakt geen ‘comeback’ na zeventien jaar, hij doet wat hij wil

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Weinig artiesten houden hun woord, Chao wel. Als hij belooft niet aan de leiband van de muziekindustrie te lopen, dan verdwijnt hij zomaar zeventien jaar uit beeld. Niet omdat hij geen fans heeft, maar omdat hij belangrijke activistische doelen wil realiseren, in Brazilië, Barcelona, Mexico of Senegal. Hij wil demonstreren, uitzettingen voorkomen, watervoorraden veilig stellen.

En nu verschijnt er een nieuw album – en dat is geen ‘comeback’ want carrière-jargon past hem niet. Chao had zin om weer onder de mensen te komen en noemde zijn plaat dan ook Viva Tu – als hartelijke boodschap jegens de aanhang.

Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. Als een losgeslagen schip in woest getij zwalkten nummers in het verleden langs, bijvoorbeeld in ‘13 Días’, ‘Siberia’ of ‘Panik Panik’ van zijn voorlaatste plaat La Radiolina (2007).

Onderhuids borrelt het nog behoorlijk bij London Grammar

‘Heeft iemand je verteld dat het leven gemakkelijk was? Ze hadden het mis.” De Londense zangeres Hannah Reid gaat het niet mooier maken dan het is, in ‘You and I’. Niet dat dit zo’n verrassende uitspraak is, maar het zet wel een beetje de toon op het nieuwe album van haar band London Grammar: de grote ontgoocheling die je kunt voelen bij het ouder worden. Zou je al een wat naïeve verwachting hebben van het leven, dan onderstreept de 34-jarige Reid op The Greatest Love hoe alle lijnen verstrikt kunnen raken. Hoe het leven troebel is en complex. Het is moeilijk richting vinden langs overdonderende emoties en onzekerheden.

Dat klinkt somber. Maar dat is het niet, ook al bulkt The Greatest Love van London Grammar weer van gevoel en donkere onderstromen. Het is de vierde plaat sinds debuut If You Wait (2013). Dat was toen een veelbelovende kennismaking met een jong Britse indiepoptrio dat zich direct van zijn breekbare kant liet horen: zware tienerzorgen, getroebleerde relaties.

Zangeres Hannah Reid bleek een talent in het omzetten van gevoel in songtekst. Maar ook de onderlinge chemie van het drietal (naast Reid gitarist Dan Rothman en drummer/toetsenist Dot Major), dat elkaar leerde kennen op de Nottingham University, bleek uit hun cleane liedjesschrijven: de zorgen van een jonge generatie (‘Wasting My Young Years’ of het voorbeeldige ‘Strong’) verklankt in langzaam verbredende soundscapes.

Op Truth is a Beautiful Thing (2017) en Californian Soil (2021) was groei waarneembaar, een lichtere en vrolijkere negativiteit, zo je wilt. Al bleef de onderkoelde vorm hangen en werd het live nooit echt de spannendste band. Braafjes? Best. Maar onderschat ook podiumangst niet – Reid vertelde er vaak over in interviews. En ook in video’s ziet ze niets.

Ook op The Greatest Love heeft London Grammar patent op satijnmatte, elegant deinende songs. Je voelt dat er wat speelt – verraad, gebroken vriendschap, psychologische battles – het borrelt behoorlijk onderhuids. Dat soort inhoudelijke diepte is interessant. Maar, al ontwikkelen de popsongs zich meer dan voorheen, de muzikale climax blijft evengoed vaak hangen. Daar helpt de wat koele zang van Reid, even amechtig als theatraal, ijselijk hoog als laag plechtig, niet bij. Je wilt niet zo je best hoeven doen om haar te voelen.

De vorig jaar uitgebrachte remixen van oudere liedjes lieten horen dat London Grammar intussen zelf ook meer lucht en speelsheid wil. Beats tillen op. En dát is gelukkig ook merkbaar op The Greatest Love. Elektropopnummer ‘House’ en ‘Santa Fe’ zijn beduidend levendiger, ‘Rescue’ valt makkelijk voor te stellen voor een vrolijk klappend publiek. London Grammer zet zijn dromerige popsound meer open, maar blijft understated chic.

Amanda Kuyper

Concert: 3/11, Ziggo Dome, Amsterdam.

Rock
MJ Lenderman
Manning Fireworks

Bericht aan alle underdogs ter wereld: onze verlosser is gearriveerd. Op zijn vierde soloalbum viert de Amerikaanse singer-songwriter en Wednesday-gitarist MJ Lenderman in negen geniale, geestige en intense countrysongs alle knulligheden uit zijn lamlendige bestaan. Vol genade knielt hij naast ons neer en zingt troostend in ons oor: „Wherever you find me, you’ll find me on my knees.” (Frank Provoost)

Pop
The The
Ensoulment

Eerste album sinds 2000 van Matt Johnson die in de jaren tachtig bekend werd door hoogwaardige popmuziek met een angel. Melodieën zijn z’n sterke punt, en de arrangementen. Op Ensoulment is zijn tedere maar vlakke stem ingebed in koorzang, terwijl de instrumentaties zwalken van soulvol naar spookachtig. (HC)

Latin
Gabriel Rios
Playa Negra

De Puertoricaanse Belg Gabriel Rios dook op vorig album Flore al diep onder in de muziek en sferen van zijn Caraibische jeugd. Op Playa Negra is hij daar terug. In het donker. Met slecht weer. Alleen. Rios weet op geweldige manier de aantrekkingskracht van de donkere, diepmelancholische kant van latin uit te wringen. (Peter van der Ploeg)

Metal
Nightwish
Yesterwynde

Na het wat ingetogener Human Nature gaat de Finse band van Tuomas Holopainen weer vol op het orgel op Yesterwynde. Episch, bombastisch, filmisch en groots – ook zonder bassist/zanger Marko Hietala. De ster is en blijft de Nederlandse Floor Jansen, met haar waterheldere, krachtige stem: een anker in de wervelstorm van riffs, orkestrale elementen en koortjes. (PvdP)

Pop/Klassiek
Matangi Quartet & Ruben Hein
P.S.

Een hartbrekend vaarwel. Broederliefde. Van smeekbrief tot zeepost. Direct word je in de songcyclus gezogen die zanger Ruben Hein brengt met de strijkers van het Matangi Quartet, geïnspireerd door de brieven in het boek P.S. van Jet Steinz. Wat is dit klassieke popalbum een mooie versmelting: Heins smeuïge, buigzame soulstem langs de kristallen noten van Matangi. Fijnzinnig, meevoerend en troostrijk. (AK)

‘Moulin Rouge!’ is een hysterische musicaltrip

admin
September 20, 2024
0

Je hebt musicals waarbij je neuriënd de zaal verlaat na het slotapplaus, waarbij na afloop één melodie in je hoofd is blijven hangen. Zo’n musical is Moulin Rouge! niet. In deze productie, gebaseerd op de film van de Australische regisseur Baz Luhrmann uit 2001, vechten tientallen hits om voorrang.

In de voorstelling heeft een Parijse nachtclub geldproblemen. De eigenaar (Carlo Boszhard) geeft één van ‘zijn’ courtisanes, Satine (Keoma Aidhen), de opdracht om een rijke hertog (Nino Ruiter) te verleiden. Door een misverstand is het componist Christian (Martijn Noort) die wordt ingepakt. De twee worden hopeloos verliefd, terwijl Satine alsnog moet aanpappen met de miljonair. De affaire speelt zich af tegen een achtergrond van drankgelach en erotiek. De bourgeoisie pronkt met rijkdom; de bohemiens, waartoe Christian behoort, genieten van het vrije leven. Dit is de setting voor een musical vol groots opgezette shownummers.

Voorspelbaar

Moulin Rouge! is een hysterische trip, maar inhoudelijk niet zo’n feest. Het verhaal is voorspelbaar en sommige scènes dienen puur als vehikel voor een volgende reeks nummers. De voorstelling voelt daardoor soms gejaagd. Voordat je het ene moment hebt verwerkt, dendert het volgende er alweer overheen.

Wat niet helpt, is dat Keoma Aidhen – die Satine speelt – pas na haar eerste solo (‘Firework’ van Katy Perry) echt loskomt. Vocaal pakt ze in eerdere nummers nauwelijks uit. Gelukkig heeft ze Martijn Noort tegenover zich. Hij is een sprankelende Christian met een ijzersterke stem, haalt iedere noot en heeft een prettig-heldere acteerstijl. Noort neemt zijn publiek kalm aan de hand door het onstuimige musicalgeweld van Moulin Rouge!