Aan de binnenkant van de onderarm van Lilly Macieira staat ‘Most ardently’ getatoeëerd. „Een citaat uit Pride and Prejudice”, zegt Macieira, bassiste van Lambrini Girls. „Het betekent ‘met hartstocht’.” Haar levensmotto? „Dat kun je zeggen. Maar niet uit vrije keuze. Eerder aangeboren. Vergeleken met andere mensen ben ik nogal intens.” Ze lacht een beetje. „Zeggen ze.”
Op een ochtend zitten de blonde Macieira en de even blonde Phoebe Lunny naast elkaar aan een kop koffie. Ze snakken naar een sigaret, zeggen ze, maar blijven zitten en vertellen over hun ambitie om als punkduo de wereld te veroveren. Het kan ze niet snel genoeg gaan. Ook muzikaal. Lunny (26) en Macieira (27) sloten een pact om hun emoties te vertalen in zo vuig mogelijke liedjes. Hun vuile was mag naar buiten, in nummers als ‘Company Culture’, ‘Cuntology101’ en ‘Big Dick Energy’.
De twee vormden een duo nadat ze al in verschillende bands hadden gespeeld in de underground-scene van woonplaats Brighton. Samen ontketenen ze nu een storm van ritme, terwijl snerpende gitaargalm en rafelige baslijnen zich als een lasso om je heen slingeren. Lunny heeft eigenlijk geen microfoon nodig, vertelt ze, want ze is sowieso de ‘luidste in de kamer’. Lunny praat hard, schreeuwt hard en heeft een tomeloze dadendrang waar ze zelf „weleens moe van wordt”, zegt ze met geloken ogen.
Onomwonden meningen
In januari verscheen debuutalbum Who Let de Dogs Out. Maar de afgelopen jaren veroverden ze al een aanhang met hun optredens waar ze als twee levende vlammenwerpers het publiek schroeien met hun onomwonden meningen. Lunny en Macieira tieren de teksten, springen tegen elkaar op, melodietjes worden opgebouwd en weer neergehaald. Ze vonden weerklank: hun drie optredens in Nederland deze week zijn uitverkocht. Punk-peetvader Iggy Pop is fan.
In de liedjes zingen ze over onderwerpen als gezapige bedrijfscultuur, mannelijke botheid, politiegedrag, vastgeroeste verwachtingen over vrouwen. Ieder lied heeft een ander onderwerp. In navolging van Johnny Rotten, van de Sex Pistols, zeggen ze: „Anger is an energy.”
„Ik heb veel energie en ik ben boos. Volgens mij hebben die twee een symbiotische relatie”, zegt Lunny. „Ik kan niet goed zingen maar heel goed schreeuwen.”
Hun woede heeft een hoog tempo, aangevuurd door Macieira’s snelle basklanken. Macieira: „Op het album komen twee langzamere fragmenten voor. In ‘Love’ and ‘Special Different’ zit wat gitaargetokkel, de rest van de 29.25 minuten is extreem snel.”
Misstanden
Ze hebben haast omdat er veel misstanden moeten worden aangekaart. Lunny: „De wereld is verschrikkelijk. Voor ons is het fijn dat steeds meer mensen onze ideeën horen. We willen de fans mobiliseren, ze iets bijbrengen. Daarom hebben we het over de dingen die ons boos maken.
„Niet dat ik daar actief naar op zoek ben, er zijn de hele tijd weer aanleidingen. Kijk, als ik eerlijk ben willen we gewoon heel beroemd worden, maar we willen ook werkelijk iets veranderen. Door kunst en activisme.”
Macieira: „Bij ieder optreden praten we over vooroordelen over trans personen en over gender, we zijn allebei lesbisch, al ben ik biseksueel, en we zetten ons in voor die gemeenschap. Dat is een belangrijk onderwerp voor ons. Hierover hopen we mensen op andere gedachten te brengen, al zijn het er maar een paar.”
Lunny: „Ik zing vanuit mijn eigen ervaringen, en dat zijn ervaringen die ik deel met heel veel andere vrouwen, en lesbische mensen en trans personen. Mijn ideeën en belevenissen blijken herkenbaar.”
Vloek
Op een nummer als ‘Nothing Tastes As Good As It Feels’ komt veel reactie. De titel verwijst naar fotomodel Kate Moss die ooit zei dat mager zijn belangrijker is dan lekker eten, want „nothing tastes as good as skinny feels.”
Voor Lunny werd deze uitspraak een vloek. „Ik voelde de dwang om te voldoen aan een slank schoonheidsideaal sinds ik twaalf was. Dat is de afschuwelijke male gaze die de maatschappij in de tang houdt. Die zit bij alle vrouwen ingebakken. Welke geaardheid je ook hebt, blijkt. Ook ik, als niet-hetero, ben gevoelig voor het schoonheidsideaal dat de mannelijke blik me voorschrijft.”
Ze maken zich niet alleen druk over de maatschappij en het bedrijfsleven maar ook over de muziekscene waar ze zelf toe behoren, zegt Macieira. „Je zou kunnen denken dat de muziekwereld een vrijplaats is, onbevooroordeeld en veilig voor creatieve geesten. Maar het is niet veel anders dan in andere werksituaties. Kijk, ik hou van onze scene in Brighton, die is weldadig. Maar we hebben intussen veel van de wereld gezien en moeten erkennen dat ook hier misbruik voorkomt van vrouwen en minderheden, zowel in het publiek als op het podium. Zelfs hier, in een scene die zich presenteert als veilig en inclusief.”
Who Let The Dogs Out kwam uit bij Konkurrent. Optredens: 13/3 Rotown, Rotterdam; 14/3 Melkweg, Amsterdam; 15/3 Effenaar, Eindhoven; 9/12 Paradiso, Amsterdam.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data129295041-290f11.jpg|https://images.nrc.nl/7621qwMikhPAUGKtgvubXXyVN8k=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data129295041-290f11.jpg|https://images.nrc.nl/_mJlq7bFKSj4mU76_nPZJnGArI0=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data129295041-290f11.jpg)
