Nu u dit leest zitten we halverwege de Poëzieweek, waarvan het thema dit keer vriendschap is. Sommige dichters zuchtten diep toen ze dat hoorden: ze vonden het een te voor de hand liggend onderwerp, niet spannend genoeg, er waren volgens hen alleen maar mierzoete rijmpjes over verschenen.
Toen ik dat hoorde, ging ik meteen in mijn gedichtencollectie op zoek naar een gedicht dat dat niet was, en stuitte op het originele Elegie voor een dode labrador van de Zweedse dichter Lars Gustafsson, over de diepe connectie die je kan hebben met een dier.
Meteen aan het begin van de tekst geeft de auteur toe dat de band met zijn hond lastig te duiden is: ‘Onze vriendschap/ was natuurlijk een compromis; we leefden/ samen in twee verschillende werelden.’ Hij peinst erover hoe zijn labrador hem zag. Als een grote hond misschien, of toch „als iets anders/ voor altijd onbekend” zoals „een fluitje/ door het nachtelijke park waaraan men gewend is geraakt/ naar toe terug te keren zonder echt te weten/ waar men naar terugkeert”?
Veel huisdierbezitters moeten zichzelf die vraag ook weleens hebben gesteld. Ik denk soms dat ik voor mijn cavia’s niet meer ben dan een reuzenhand waar eten en aaien uit tevoorschijn worden getoverd. Ik weet niet of ze van me houden of überhaupt aan me gehecht zijn (wat ik wel weet is dat het snobjes zijn die je meteen de rug toekeren als hun iets anders dan een kwaliteitssnack wordt voorgehouden).
Gustafsson komt er zelf ook niet en dus gooit hij het halverwege het gedicht maar over de wetenschappelijke boeg: „Vanuit een objectiever/ standpunt bezien waren we twee organismen. Twee/ van die plaatsen waar het heelal een knoop legt/ in zichzelf”. Kan je weinig tegenin brengen, maar afstandelijk wordt het dan weer wel. Mens en hond zijn dan slechts twee „kortstondige, complexe structuren/ van eiwitten die zichzelf steeds complexer maakten/ om te overleven, tot alles/ weer uiteenvalt/ en weer eenvoudig wordt/ de knoop ontward/ het raadsel verdwenen.”
Maar ja, met het verdwijnen van het raadsel blijft de kwestie wat ze nu eigenlijk voor elkaar waren, bestaan. En dan komt Gustafsson met dit prachtige slot: „Je was een vraag/ gesteld aan een andere vraag, niets meer/ en niemand had het antwoord op de ander.” Je hoeft niet alles van elkaar te zien, te begrijpen of te weten om elkaars leven te verrijken. Misschien is dat wel vriendschap. Nooit elkaar helemaal kennen, en toch elkaars gezelschap te blijven zoeken, de dagen samen te slijten, voor we weer oplossen, als raadsels in het grote donker.
Ellen Deckwitz schrijft op deze plek een wisselcolumn met Marcel van Roosmalen.
Zijn er, ook in Nederland, politici die je vertrouwt, niet eens zozeer om wat ze zeggen, maar hoe ze dat doen? Vorige week schreef ik over de zelfverliefde stijl van Trump, en vooral ook: hoe die plaatstalen, narcistische presentatie bezig is de politieke wereld te veroveren. De vraag of Trumps omstanders hem echt als voorbeeld zien, of vooral toch vrezen voor zijn grillige macht, valt nauwelijks te beantwoorden. Macht corrumpeert en presidentiële, Amerikaanse macht doet dat exponentieel.
Naar aanleiding van het ‘vredesartikel’ van Willem Schinkel, een week geleden in NRC, probeerde ik tot een psychologisch profiel te komen van Poetin. Het is veelzeggend dat ik de Russische leider in het geheel niet kan ‘lezen’. Zijn gezicht is vlak, ook door cosmetische ingrepen, maar wat meer is: zo doorzichtig als Trump is, zo onpeilbaar is Poetin. Een volmaakt enigma. De ondoorgrondelijke leider past bij een ondemocratisch land. Je kan Poetin nog niet eens een pokerface toeschrijven, want zo iemand probeert zijn gevoelens te verbergen. Bij Poetin is de vraag: zijn die er dan?
Willem Schinkel kan wel pleiten voor „de-escalatie” en „gerichtheid op vrede” om zo te komen „tot een begrip van wat de ander motiveert”. Maar uit Poetins mond komt enkel de officiële propaganda, die Schinkel dan ook braaf overschrijft: „In het geval van Rusland behelst die eeuwen van West-Europese pogingen Rusland te veroveren.” Terecht schrijft Tommy Wieringa in de Volkskrant: „Ik kom niet verder dan de desastreus verlopen invasie van Napoleon in 1812 en die van Hitler in 1941 – niet wat je noemt ‘eeuwenlange pogingen’.” Was will Poetin? Schinkel weet het kennelijk.
Het is voor westerlingen zowat onmogelijk om kolonialisme anders te beschouwen dan als zelfkritiek, en hoe begrijpelijk ook, zo’n houding maakt blind voor het nog steeds voortdurende, Russische kolonialisme. Ook die blindheid is een gemankeerde vorm van eigenwaan: zo slecht als het Westen is, dat lukt niemand anders.
Nu dichter bij huis: gek genoeg lijkt Trump psychologisch nog het meest op de vermoorde Pim Fortuyn; bij beiden overviel mij het onmiddellijke verlangen ietsje minder van hun grillige Zelf te zien. Mijn ideale politicus is geen open boek, het moet ook weer dichtgeklapt kunnen worden. Wij zijn geen vriendjes, ik kan hooguit op zo iemand stemmen.
Nu kennen wij Nederlanders, zeker sinds Fortuyn het idee dat de bescheiden presentatie verdacht is, want een uiting van ‘valse bescheidenheid’. Laten we wel wezen: honden kunnen vals zijn, vooralsnog bijt bescheidenheid niet.
Natuurlijk zet de politicus een publiek gezicht op, niemand gaat de politiek in zonder het idee te hebben iets toe te kunnen voegen. De politicus moet opstaan voor de speech terwijl de rest van de tafel blijft zitten. Zonder geldingsdrang gaat het niet. Maar de machtigste man op aarde die telkens zegt: „Ik ben de machtigste man op aarde”, die moet je mijden.
Omdat wij in een coalitieland leven, en de egomane stijl van Wilders alleen daarom al zo detoneert, wil ik twee politici voordragen die ik op die wankele schaal van geloofwaardigheid hoog houd: Jesse Klaver en Henri Bontenbal.
De eerste schikte zich in zijn derde plek op de lijst GroenLinks-PvdA en liet Timmermans voorgaan, en Bontenbal nam een failliete winkel over zonder meteen alles in de totale „uitverkoop” te gooien.
Beiden beschikken over een stijl, die doorgebakken democratisch is. En soms komt het zelfs voor, dat de zelfreflectie het even wint van de politieke bluf.
De vrolijke sound van Chef’special past goed bij het broeierige weer op de zaterdag van de Zwarte Cross. Hier wapperen boven het publiek geen Palestinavlaggen, maar waaiers die bezoekers behoeftig voor hun gezicht zwaaien om af te koelen. Dan grijpt leadzanger Joshua Nolet de aandacht. „We moeten het over de kinderen in Gaza hebben,” zegt hij. ‘Don’t stop talking about Palestine’ verschijnt op de schermen. „Ik hoop dat wij allemaal onze stem willen en kunnen gebruiken voor de kinderen in Gaza. Voor vrede, tegen genocide.” Er klinkt luid applaus.
Toen afgelopen mei Follow The Money bekendmaakte dat de Amerikaanse investeringsmaatschappij Kohlberg Kravis Roberts & Co (KKR) via bedrijf Superstruct Nederlandse festivals als Milkshake en de Zwarte Cross in handen heeft, deed dat veel stof opwaaien. KKR zou investeren in wapen- en oliehandel en zou banden hebben met illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Dat laatste was onverteerbaar voor verschillende artiesten; afzeggingen volgden van onder andere Hang Youth, Youp van ‘t Hek en headliner Goldband. Voor die laatste kwam icoon Orgel Joke in de plaats. Als reactie op alle commotie organiseerden Typhoon, Amnesty International en de Zwarte Cross op vrijdag een ‘levendenherdenking’ met een stil protest.
Lees ook
KKR: kapitalistische kop van Jut van artiesten en schrijvers. Waar komt de kritiek vandaan?
Voor de rest houdt Zwarte Cross toch vooral vast aan hun festivalidentiteit als feestparadijs. Dat bewijst Roxy Dekker die met haar hyperkorte set van 30 minuten iedereen naar het hoofdpodium krijgt. Mannen van begin twintig staan te springen, vooraan staan kinderen die hartjes maken van hun handen. Als Dekker het kleine gitaarliedje ‘Jouw Idee’ inzet, zingt het hele publiek mee.
Roxy Dekker op de Zwarte Cross. Foto Eric Brinkhorst
Samen zingen lijkt een verbindende factor op de Zwarte Cross. Voor het Stadhuisplein staat een lange rij maar niemand is hier ontevreden, daar zorgen de vier ‘bouwvakkers’ op een hoogwerker wel voor. Ze draaien oud-Hollandse hits en maken van de rij een wachtend koor. ‘Noodgeval’ van Goldband klinkt door de speakers. Waar de megahit van de Haagse band op elk ander festival voor enthousiast gejoel zorgt, houden de bezoekers van de Zwarte Cross nu hun mond. Als Goldband niet naar de Zwarte Cross wil, dan hoeft het publiek ze ook niet te horen, lijkt het idee. Een groep meiden heeft het over het statement van Chef’special. „Helemaal terecht, maar niet op Zwarte Cross. Flikker op!”
Toch kun je wel degelijk hints over het politieke debat spotten op het festivalterrein. Indy de Jonge en Dunja Vermeire uit Den Haag dragen een ‘I love KKR (Kreedence Klearwater Revival)’ T-shirt. Bewust voor gekozen? „We wilden een grappig statement maken dat past bij de Zwarte Cross,” laten ze weten via WhatsApp. ‘Nøhlen [zeuren] is dodelijk’ willen ze ermee zeggen.
Op de theaterweide staat het loket van ChatGPTypen. In het hokje zit het Nijmeegse performanceduo Naaistreek, allebei in roze kostuum. Het concept is simpel: jij stelt een levensvraag aan het loket en vervolgens typen zij op de typemachine een antwoord voor je. Het duo Janneke Baltussen en Joël van Lith vertellen getwijfeld te hebben om te komen vanwege de KKR, maar toch staan ze er: „Niemand komt hier voor ons. Als we niet komen dan mist niemand ons. Dit is dan een kans om het gesprek aan te gaan.” Zo hebben ze al veel mooie gesprekken gehad met bezoekers, vertellen ze: „We willen de twijfel centraal stellen, dat voorkomt dat je te rechtlijnig wordt.”
De organisatie van de Zwarte Cross laat zelf ook van zich horen. Houten bordjes met scherpe teksten steken net boven de eetkraampjes uit: „hier is een Amsterdams reclamebureau héél druk mee geweest”. En: „Zwarte Cross, waar woke alweer ouderwets is.” Op de bordjes zijn berichten te lezen die de groeiende commercialisering en verstedelijking van het festival bevragen. De gemene deler: Zwarte Cross wil overal tegenaan schoppen en geen enkel huisje is heilig.
En natuurlijk wordt er bier gedronken en gecrosst. Hordes mensen staan aan de zijlijn geconcentreerd naar de motoren te kijken die over de crossbaan vliegen. Wat begon als een samenkomst van motor- en autoliefhebbers is over de jaren uitgegroeid tot een muziekfestival, toch zijn de bezoekers de oorsprong van het festival niet vergeten. Even bijkomen van een feesttent? Dan ga je ‘motors kieken’.
Dat Orgel Joke geboekt wordt als vervanger voor Goldband is typerend. Het is een spetterende show met onder andere Frans Bauer, Willeke Alberti en Mental Theo. Dansend op de zee van plastic bekers en frietzakken laat het publiek zijn waardering voor Orgel Joke zien. Zwarte Cross hecht geen waarde aan bekendheid: het publiek wil gewoon feest vieren. Met Orgel Joke als headliner is die missie geslaagd. Goldband, wie?
‘I’m a genocide scholar. I know it when I see it”, luidde dinsdag de kop van een veel gedeeld artikel uit The New York Times. Omer Bartov, hoogleraar Holocaust- en genocidestudies aan Brown University, beschreef hierin waarom het eindeloze bombarderen, doodschieten, platwalsen en wegjagen in Gaza volgens hem voldoet aan de kenmerken van genocide. Hij signaleerde daarnaast een kloof tussen genocidewetenschappers en Holocaustdeskundigen. De eerste groep noemt ‘Gaza’ steeds vaker een genocide, de tweede niet. Dat is niet per se verrassend: genocidewetenschappers zijn getraind om te zoeken naar patronen, Holocaust-experts benadrukken eerder de uniciteit van die ene verschrikkelijke volkerenmoord.
Ik vond het een interessant en overtuigend artikel, en tegelijk vroeg ik me af of de nadruk op het genocidevraagstuk de aandacht niet te veel afleidt. Of je Gaza een genocide noemt is inmiddels een test geworden om te tonen aan welke kant je staat. Wat je bijna zou vergeten, is dat genocide maar een van de termen is in het internationaal recht. De Frans-Britse jurist Philippe Sands, die in zijn boek East West Street schreef over de oorsprong van de term in 1944, is daarom kritisch op het concept. Het feit dat landen voor genocide vervolgd kunnen worden in het Internationaal Gerechtshof, maar niet voor andere misdaden, geeft het signaal af dat genocide erger is. Onterecht, zegt Sands: „Misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden zijn net zo verschrikkelijk.”
Wat door de genocidediscussie onderbelicht blijft: als het concept genocide niet bestond, schond Israël nog steeds het internationaal recht. De aanvallen op Gaza voldoen overduidelijk niet aan de eis van proportionaliteit. Met het permanent onder vuur nemen van burgers en het verdrijven van de bevolking begaat Israël oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. De écht relevante vraag is waarom het dit vrijwel ongestraft kan blijven doen. Deze week bleek weer dat de EU geen overeenstemming kon bereiken over sancties. De tweede vraag is wat de gevolgen daarvan zijn – niet alleen voor Gaza, maar ook voor het internationaal recht en de morele functie van de Holocaust.
Ik herlas deze week het geweldige boek Thinking the Twentieth Century, waarin historicus Tony Judt vlak voor zijn overlijden langdurig werd geïnterviewd door zijn twintig jaar jongere vakgenoot Timothy Snyder. Judt, zelf Joods en als tiener overtuigd zionist, was in 2009, toen Snyder hem sprak, inmiddels zeer kritisch op Israël. „Israël buit de angsten, herinneringen en verantwoordelijkheden van andere staten uit. Maar al doende riskeert het het morele kapitaal te verbruiken dat dit mogelijk maakte”, aldus Judt. En: „In de komende jaren zal Israël de betekenis en bruikbaarheid van de Holocaust vernietigen, door die te reduceren tot wat hij volgens veel mensen al is: Israëls excuus voor wangedrag.”
Dat is ook waarover Bartov zich druk maakt in het New York Times-artikel: dat de Holocaust door Gaza aan morele zeggingskracht verliest. „Wat ik vrees is dat het in de nasleep van de Gaza-genocide niet langer mogelijk zal zijn om de Holocaust te onderwijzen en onderzoeken op de manier waarop we dat voorheen deden. Omdat de Holocaust zo onophoudelijk is aangeroepen door de Israëlische staat en zijn aanhangers als een cover-up voor de misdaden van het IDF, kan de studie en herdenking van de Holocaust zijn claim verliezen zich bezig te houden met universele rechtvaardigheid.” Dat laatste is een belangrijk punt. De Holocaust is, in de woorden van cultuurhistoricus David Wertheim vorig jaar in De Groene Amsterdammer, „het morele fundament van onze samenleving”. In de post-religieuze wereld werd ‘Auschwitz’ volgens hem „de bron waarop de liberale democratie telkens weer kon terugvallen”. De Holocaust als moreel ijkpunt, een manier om mensen bij te brengen wat beschaving is.
Maar een moreel ijkpunt heeft alleen nut als je er dingen aan mag ijken. Anders wordt de les slechts letterlijk: „Nooit meer mogen miljoenen Joden worden afgevoerd naar Polen, in concentratiekampen gestopt en vergast”. Dat is geen les, want de geschiedenis herhaalt zich nooit hetzelfde. Daarom zijn termen als genocide, oorlogsmisdaad en misdaad tegen de menselijkheid bedacht: om te abstraheren van de historische gebeurtenis en ervoor te zorgen dat we het ook erg vinden, en ingrijpen, als niet-Joden in een ander land dan Polen op een andere manier worden vermoord.
Je kunt niet tegelijkertijd willen dat de Holocaust een moreel ijkpunt blijft, en gaan steigeren als mensen het, door te protesteren tegen het gedwongen verplaatsen, uithongeren en nodeloos doden van grote groepen mensen, daadwerkelijk als ijkpunt gebruiken. Door voor Israël een uitzondering te eisen, maken verdedigers van de Israëlische regering de Holocaust onbruikbaar en het internationaal recht, dat mede als reactie erop ontstond, betekenisloos.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)
