Zomer 2024, toen de Sugababes optraden op het grote podium van Pinkpop, gedroegen ze zich onwennig. De zangeressen hadden al grote hits met liedjes als ‘Overload’ (2000) en ‘Round Round’ (2002), maar hun uitgekiende harmoniezang klonk bij Pinkpop opeens timide. Vorig jaar op Lowlands was dat anders: in de Alpha zongen Keisha Buchanan, Mutya Buena en Siobhán Donaghy grijnzend en uitbundig, voor een volgepakte tent. Het publiek noemde het een van de hoogtepunten.
Hun carrière verliep grillig. Anders dan sommige andere vrouwengroepen – en ‘boybands’ – waren de Sugababes niet door managers samengesteld, maar door de drie schoolvriendinnen zelf opgericht. Ze waren toen dertien. Toch bleek de greep van managers en hun platenmaatschappij sterk. Ze moesten zich gedragen volgens bepaalde regels en werden tegen elkaar opgezet. Uiteindelijk zijn de drie om de beurt ontslagen en vervangen door nieuwe zangeressen. Keisha Buchanan vertrok als laatste in 2009.
Toen ze gedrieën verder wilden als de Sugababes, bleek dat de rechten op hun naam in handen was van de platenmaatschappij. Als MKS (Mutya, Keisha, Siobhán) maakten ze albums en traden ze een tijdlang op, terwijl ze ondertussen juridische strijd leverden om de naam. Ze wonnen in 2019, in 2022 begon de inmiddels drie jaar durende triomftocht langs clubs en festivals, zoals deze zomer op Zwarte Cross.
Minimalistisch bewegen
Op een namiddag in april zitten de drie in de kleedkamer in Afas Live in Amsterdam, waar ze over twee uur zullen optreden voor een uitverkochte zaal. Buena eet gebakken kip terwijl een visagist Buchanans haren borstelt. Donaghy komt binnen met een fles water, ze gaan zitten op een grote bank en praten enthousiast door elkaar heen. Het is dertig jaar later niet moeilijk om je de drie vroegere pubervriendinnen voor te stellen.
De drie waren ‘bezeten’ van muziek en dans, zeggen ze. „Voor mij begon het met dansen, als kind. Ik deed tapdans, ballet en Filippijnse volksdans”, vertelt Buena. Donaghy vult aan: „Ik deed Ierse dans en acrobatiek.” Buchanan: „Iedereen kon dansen, behalve ik. En dat is nog steeds zo.”
Het is bij hun live-optredens een opvallend kenmerk: de minimalistische manier van bewegen. Tijdens een aantal nummers zitten de drie op een barkruk en zwaaien ze subtiel met één hand, of zwenken ze hun nek van links naar rechts. De synchrone gebaren zijn simpel maar doeltreffend. „Gelukkig”, zegt Buchanan lachend. „Anders wordt het mij te ingewikkeld.”
Donaghy: „We zijn de minst dansende vrouwenband van het moment. Als ik kijk naar andere artiesten – meestal vrouwen – snap ik niet hoe ze het doen: rennen, dansen, springen en dan nog zingen ook. Wij weten dat ons publiek vooral komt voor onze stem en samenzang, dus die uitvoering komt op de eerste plaats.”
In hun harmoniezang zwemen de drie stemmen van soul naar r&b en pop, soms staccato maar meestal een beetje loom. Onderling verdeelden ze de klankkleur: Buchanan is energiek, Buena zwoel, Donaghy ironisch. De zangpartijen binnen de liedjes ontstaan vanzelf, zeggen ze. Er is geen sprake van één hoofdstem die wordt ondersteund door koorzang van de anderen, de inbreng is gelijk. Buchanan: „We vlechten verschillende melodieën door elkaar en krijgen om de beurt een hoofdrol.”
Geen hakken
Na de reünie namen de drie een album op, The Lost Tapes, dat in 2022 uitkwam. Afgelopen jaar verschenen twee nieuwe singles, het dansbare ‘Jungle’, en het kalme ‘Weeds’ waarin hun stemmen weer een pulserend patroon vormen.
Intussen opereren ze geheel zelfstandig. Hun nieuwe album en singles werden onafhankelijk gefinancierd en uitgebracht (zonder steun van een grote platenmaatschappij). Ze vertellen over hun ideeën voor de nieuwe show die ze in juli geven op Zwarte Cross. Er zijn kostuumwissels en positiewisselingen. Maar: ze willen geen hakken en geen dikke kleren dragen.
Anders dan vroeger lachen ze op het podium. Buchanan: „Toen we eind jaren negentig begonnen, was het in de Londense scene heel cool om chagrijnig te kijken, op foto’s en in video’s.” Donaghy: „Mensen van de platenmaatschappij snapten dat niet. Ze probeerden ons te beïnvloeden, ‘lach toch eens’.”
De situatie is nu anders, zeggen ze. De drie hoeven zich van niemand iets aan te trekken. Ze vinden dat artiesten in het algemeen minder druk van buitenaf ervaren. Buchanan: „Volgens mij voelen popmuzikanten zich vrijer. Op sociale media lees je ontboezemingen van artiesten die bijvoorbeeld podiumangst hebben of andere kwetsbaarheden.” Buena: „Je kunt tegenwoordig gewoon vertellen dat je kinderen hebt.” Donaghy: „Of een geliefde.”
Na bijna dertig jaar hebben de drie eindelijk zeggenschap over hun gedrag en carrière. Donaghy, die in 2001 door het management uit de groep werd gezet, moest wachten tot 2022 voordat ze de door haarzelf gezongen liedjes als ‘Run For Cover’ en ‘Overload’ live kon uitvoeren.
Op de vraag welk liedje ze bij concerten als emotioneel ervaren, zegt Buchanan: „Voor mij is dat ‘No Regrets’. Het is niet zo’n bekend nummer, maar wat mij betreft gaat het over ons verleden. Over mensen die belangrijk voor je zijn maar plotseling verdwijnen. Door een ruzie of een andere baan, bijvoorbeeld. En dan komen ze ineens bij je terug. Zo is het leven en daar hoef je geen spijt over te hebben. Dat is een waardevolle les, vind ik.” Donaghy: „Voor mij is het ‘Stronger’. Ook dat is een lied met een boodschap, voor onszelf én het publiek.”
