De reservebank van de Democraten: wie kan Joe Biden vervangen?

Posted on July 5, 2024 by admin

‘De reservebank is van ongekend niveau. Ik denk dat we bij de volgende verkiezingen drie debatpodia nodig hebben”, jubelde de Californische gouverneur Gavin Newsom afgelopen september. Sneller dan de ambitieuze Newsom kon dromen, zal de Democratische Partij die reservebank wellicht moeten aanspreken nu de druk op president Joe Biden aanzwelt om zijn campagne te staken. Wie staan er klaar om de Democratische kandidatuur- krap vier maanden voor verkiezingsdag – eventueel nog van hem over te nemen? En wie zou het stembiljet verder compleet kunnen maken als running mate in het geval dat vicepresident Kamala Harris hem vervangt?

Kabinetsleden

Landelijke bestuurservaring kan zwaar wegen in de race naar het Witte Huis. In het verleden stroomden ministers, maar vooral vicepresidenten regelmatig door naar het hoogste ambt. De laatste keer dat een ‘veep’ zo’n promotie maakte, is echter alweer drie decennia geleden: George H. W. Bush (in 1989). Al Gore probeerde het in 2000 na acht jaar vicepresidentschap, maar verloor nipt. Wie zitten er nu in de regering die kunnen promoveren en wat zijn hun plus- en minpunten?

vicepresidentKamala Harris (1964)

Als vicepresident was ze de afgelopen 3,5 jaar de eerste in lijn om Biden op te volgen in geval van overlijden of ernstige gezondheidsproblemen. Ze heeft een enthousiaste eigen achterban en kan als eerste zwarte vrouw in het ambt de Afro-Amerikaanse kiezer mobiliseren. De voormalig senator en openbaar aanklager uit Californië geniet meer landelijke naamsbekendheid dan de andere Democratische alternatieven, kan uitstekend campagne voeren en heeft de meeste buitenlandse ervaring.

−

Partijpolitiek gezien is Harris een minder onvermijdelijke opvolger. Formeel stond alleen Biden dit jaar op het stembiljet tijdens de Democratische voorverkiezingen. Volgens de statuten kan ze dus gepasseerd worden. Ze had als vicepresident meer slechte dan goede publiciteit en leek verkrampt door de restricties van het ambt. Ook haar thuisstaat biedt haar geen electoraal voordeel: die gaat sowieso wel naar de Democraten en Californiërs worden in de rest van het land veelal als links-elitair gezien.

minister van TransportPete Buttigieg (1982)

Mocht als minister van Transport de afgelopen jaren lintjes doorknippen van nieuwe bruggen en wegen die werden aangelegd onder Bidens omvangrijke klimaat- en infrastructuurwet (IRA). Is weliswaar een witte man, maar vinkt als getrouwde homo wel een ander diversiteitsvakje af. Zou tot zeven vreemde talen beheersen, variërend van Noors tot Dari. Die laatste taal leerde hij tijdens meerdere uitzendingen als militair naar Afghanistan.

−

Toen Buttigieg in 2020 een gooi deed naar de presidentskandidatuur, won hij verrassend de caucus in Iowa. Later in de race liep hij vast op verwijten van een gebrek aan landelijke ervaring: destijds bestond zijn enige bestuurlijke ervaring uit het burgemeesterschap van South Bend, een studentenstadje in Indiana. ‘Mayor Pete’ lag vier jaar geleden, ofschoon zelf een millennial, niet heel goed bij jonge progressieve kiezers, die hem te centristisch vonden.

Een ander kabinetslid dat regelmatig genoemd wordt: Gina Raimondo (1971). Zij deed als minister van Handel al buitenlandervaring op en staat bekend als geslepen onderhandelaar.

Gouverneurs

De afgelopen twee decennia kwam het niet meer voor, maar daarvoor wisten gouverneurs regelmatig het Witte Huis te veroveren. De laatste was Bush jr in het jaar 2000, vanuit Texas. En voor hem Bill Clinton, in 1992 vanuit Arkansas. De Republikeinen zetten in 2012 vergeefs een oud-gouverneur in met Mitt Romney, van Massachusetts. Welke gouverneurs kunnen zich melden?

gouverneur CaliforniëGavin Newsom (1967)

Het is een publiek geheim dat de charmante gouverneur van Californië al plannen had om in 2028 verkiesbaar te zijn. De afgelopen maanden voerde hij loyaal campagne voor Biden, maar voerde hij ook een schaduwcampagne, bijvoorbeeld door naar China te reizen om over samenwerking tegen klimaatverandering te praten. Eind vorig jaar bereikte hij Fox News-kijkers door in debat te gaan met Trump-uitdager Ron DeSantis.

−

Als oud-burgemeester van de ultraprogressieve stad San Francisco en wijnondernemer uit Californië is Newsom – net als Harris – mogelijk te elitair voor een deel van het land. In de pandemie kwam hij in opspraak door tegen zijn eigen lockdownregels een verjaarfeest te bezoeken in een peperduur Frans restaurant in de Californische wijnstreek. Smakelijk detail: hij was begin deze eeuw getrouwd met Kimberly Guilfoyle, nu de verloofde van Donald Trump jr.

gouverneur MichiganGretchen Whitmer (1971)

Als gouverneur van Michigan zou Whitmer die cruciale swing state sowieso binnenslepen – en wellicht ook nabijgelegen sleutelstaten als Ohio, Wisconsin en Pennsylvania. Ze werd in 2020 al gezien als mogelijke vicepresident van Biden. Ze won bij de gouverneursverkiezingen in november 2022 overtuigend een tweede termijn. Whitmer heeft een minder elitair imago dan veel andere kanshebbers en was doelwit van toenmalig president Trump om de extra maatregelen die ze nam tijdens de coronapandemie. Een extreem-rechtse militie zou haar mede om die reden hebben willen kidnappen.

−

Whitmer ontbeert ervaring en connecties in Washington. Ook is haar naamsbekendheid nog relatief beperkt buiten het Midwesten. Bovendien is ze weliswaar vrouw, maar ook wit: als zij zou ‘voordringen’ ten koste van Harris, zou dit zwarte Democratische kiezers tegen haar kunnen doen keren.

Andere gouverneurs die genoemd worden, maar aan wie vooralsnog minder kansen worden toegedicht:

Josh Shapiro (1973) van Pennsylvania.Hoewel hij pas anderhalf aan de macht is in deze belangrijke swing state heeft hij zich laten gelden als een verbinder met groot oratorisch talent. Staat dicht bij ex-president Obama, die hij in 2008 al vroeg steunde in diens gooi naar de kandidatuur. Kan mede wegens zijn pro-Israël-standpunt te gematigd blijken voor de progressieve partijvleugel. J.B. Pritzker (1965) van Illinois, is puissant rijk en zou zijn eigen campagne kunnen financieren. Jared Polis (1975) van Colorado, profileert zich als libertair, wat gematigde Republikeinen kan aanspreken, maar linksere Democraten juist kan afschrikken. Net als Buttigieg openlijk homo. Wes Moore (1978) van Maryland, geldt als rijzende Afro-Amerikaanse ster binnen de partij, maar is net als Shapiro pas sinds vorig jaar in ambt.

Senatoren

De eerste drie Democratische presidentskandidaten van deze eeuw (John Kerry in 2004, Barack Obama in 2008, Hillary Clinton in 2016) waren allen lid van de Senaat toen ze de nominatie veroverden. En ook hun opvolger Joe Biden (2020) was vóór zijn vicepresidentschap (2009-17) decennialang senator. Deze cyclus levert de Senaat vooralsnog enkele minder kansrijke geachte kandidaten.

Amy Klobuchar (1960, uit Minnesota), die in 2020 kortstondig meedeed aan de Democratische voorverkiezingen. Zij wordt gezien als een pragmatische politica. Maar werd ook bekend als iemand die haar personeel slecht behandelt.

Raphael Warnock (1969 uit Georgia) behield eigenhandig de Democratische meerderheid in de Senaat toen die in 2021 en 2022 op het spel stond. Daarvoor was hij de dominee in dezelfde baptistenkerk in Atlanta als Martin Luther King Jr. ooit leidde. Georgia zal ook dit jaar een cruciale staat zijn.

Andere senatoren die genoemd worden: oud-astronaut Mark Kelly (1964) uit de belangrijke sleutelstaat Arizona. Sherrod Brown (1952) uit Ohio, een staat waar de Democraten de presidentsrace al jaren niet wisten te winnen, maar met hem misschien wel. Tammy Duckworth (1968, uit Illinois), een oorlogsveterane met Aziatisch-Amerikaanse wortels, die door Biden in 2020 overwogen werd als running mate.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Rijke landen spelen op de klimaattop in Bakoe hoog spel, en verliezen

admin
November 24, 2024
0

Na een chaotische zaterdag waarop conferentievoorzitter Azerbeidzjan langzaam de greep op de onderhandelingen verloor, is er op de klimaattop in Bakoe, in de nacht naar zondag toch nog een akkoord bereikt. Rijke landen zijn bereid in 2035 „ten minste een bedrag van 300 miljard dollar per jaar” beschikbaar te stellen voor klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. Dat is het drievoudige van wat er nu jaarlijks wordt betaald. Het is het compromis waartoe de rijke landen nog net bereid waren, en dat voor de arme landen nog net niet voelde als een totale mislukking.

De onderhandelingen over de hoogte van dit bedrag kwamen uiteindelijk pas vrijdagmiddag om 16.00 uur, twee uur voor het formele einde van de top, op gang. Toen kwam de voorzitter met een serieuze onderhandelingstekst over klimaatfinanciering, hét onderwerp van deze 29ste klimaatconferentie (COP29).

Twaalf dagen lang deden allerlei ontwerpteksten de ronde, maar die waren voor niemand erg geloofwaardig. De rijke, geïndustrialiseerde landen hielden, tot frustratie van de ontwikkelingslanden, hun financiële kaarten stevig tegen de borst.

1.300 en 250 miljard dollar

Vrijdagmiddag stonden er dan toch concrete bedragen voor hulp aan arme landen in de ontwerptekst. Twee, om precies te zijn. Het hoofdstuk over het financieringsdoel begon met een bedrag van 1.300 miljard dollar per jaar vanaf 2035. Dit is wat ontwikkelingslanden volgens de meeste experts over tien jaar ongeveer nodig hebben voor hun klimaatbeleid. In de tekst worden alle landen opgeroepen ervoor te zorgen dat dit geld beschikbaar komt. Zo’n vrijblijvende ‘oproep’ aan iedereen betekent in VN-taal zoiets als: dat gaat niet gebeuren.

De volgende paragraaf was daarom veel belangrijker. Hier was sprake van een „besluit”: in 2035 zal jaarlijks 250 miljard dollar beschikbaar komen voor klimaatactie in ontwikkelingslanden. In een bijzin staat dat rijke landen daarbij het voortouw nemen. Het geld mag overal vandaan komen, uit publieke of private middelen, via bilaterale of multilaterale afspraken, in de vorm van leningen, met hulp van ontwikkelingsbanken of uit „alternatieve bronnen”.

Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of ‘de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt’

Ontwikkelingslanden vonden die 250 miljard „een belediging” en onacceptabel, zij eisten ten minste 500 miljard per jaar. Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of „de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt”. Ook de vele westerse klimaatactiegroepen die zoals altijd op klimaattoppen in groten getale aanwezig zijn, spraken er schande van. Met aftrek van de inflatie was dit nauwelijks meer (en misschien zelfs minder) dan de 100 miljard die arme landen nu jaarlijks ontvangen. Terwijl al lang duidelijk is dat de schadelijke gevolgen van klimaatverandering alleen maar toenemen en dat vooral ontwikkelingslanden daar de dupe van zijn.

Riskante strategie

Rijke landen hadden een riskante strategie gekozen door pas zo laat in de onderhandelingen met een geldbedrag te komen. Hun argument was steeds dat het noemen daarvan de aandacht zou afleiden van thema’s die voor hen juist heel belangrijk waren. Zij wilden eerst meer duidelijkheid over de ‘architectuur’ van de mondiale klimaatfinanciering, er moest meer transparantie komen over de hoogte van de bedragen. En hun belangrijkste punt: wie gaan er allemaal bijdragen. Formeel gelden bijvoorbeeld China, olielanden als Saoedi-Arabië en de Emiraten, en andere opkomende economieën in de mondiale klimaatdiscussie nog steeds als ontwikkelingslanden (op basis van de situatie in 1992, toen het klimaatverdrag werd gesloten), maar iedereen beseft dat ze dat stadium al lang zijn ontgroeid.

Activisten in Bakoe liggen naast nepbankbiljetten.

Verder wilden de rijke landen dat er een begin zou worden gemaakt met de invulling van wat op de vorige klimaattop in Dubai als een grote doorbraak werd beschouwd, namelijk het „op een rechtvaardige, ordelijke en billijke manier afstand nemen [transitioning away] van fossiele brandstoffen in energiesystemen”.

De rijke landen speelden daarmee hoog spel, maar hebben uiteindelijk verloren. In het akkoord staat slechts dat de rijkere ‘ontwikkelingslanden’ worden uitgenodigd om bij te dragen aan de hulp, zonder bedragen en zonder verplichting. En met de nadrukkelijke toevoeging dat dit geen invloed heeft op hun „ontwikkeling of de status van ontvanger”. Formeel blijven China en de anderen daarmee een ontwikkelingsland en eventueel zelfs een ontvanger van hulp – al zal dat laatste in de praktijk waarschijnlijk niet zo gauw meer gebeuren.

Nieuw bod van de rijke landen

Blijft over: de hoogte van de financiering. In de loop van zaterdagavond probeerden de rijke landen de onderhandelingen te redden met een bod van 300 miljard dollar. Maar ook dat ging de meeste ontwikkelingslanden lang niet ver genoeg. De kans dat de top zou mislukken werd met het uur groter. Totdat diep in de nacht een sleutelwoord de oplossing bracht: in 2035 moet ten minste 300 miljard dollar beschikbaar zijn. Zo wordt ruimte gecreëerd voor onderhandelingen in de komende jaren om het bedrag te verhogen, misschien zelfs in de richting van de 1.300 miljard die experts nodig achten om ook ontwikkelingslanden een uitweg te bieden uit het gebruik van fossiele energie en minder kwetsbaar te maken voor de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering.

Noodopvang asielzoekers buiten Ter Apel kost miljoenen

admin
November 24, 2024
0

De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.

Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.

Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Limiet

In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.

Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.