Albumrecensies Elke week komen er tientallen nieuwe albums uit. Welke zijn deze week de moeite waard? Rapper Burna Boy vindt zichzelf opnieuw uit, ensemble La Rêveuse ontdekt muziek in het Londen van 1740 en Noname rapt lieflijk, maar dat is opzettelijk misleidend.
Hiphop
●●●●●
Burna Boy I Told Them…
Met zijn vorige album vol vuurwerk bewees Burna Boy zijn status. Zijn nieuwe album I Told Them… is een bestendiging van zijn genialiteit. Zijn muziek voelt als een lome nazomer met precies genoeg swing en groove om na een lange vakantie toch een beetje zin te krijgen in het opnieuw beginnen van het gewone leven. Lees de hele recensie.
Klassiek
●●●●●
La Rêveuse London circa 1740
Halverwege de achttiende eeuw wemelde het van muzikaal talent in Londen. In de eerste plaats was er de geniale componist Händel, die het culturele aanzien van de stad bepaalde. Zoals de Russische oligarch Roman Abramovitsj – voor de inval in Oekraïne – de beste voetballers naar Londen lokte, zo deed Händel dat met zijn orkest. Het Franse ensemble La Rêveuse schetst een mooi en bruisend beeld van die tijd. Lees de hele recensie.
Rock
●●●●●
Wreckless Eric Leisureland
De artiestennaam Wreckless Eric werd hem door platenlabel Stiff opgedrongen, toen de 22-jarige Eric Goulden in 1977 debuteerde met de punkrockende oorwurm ‘Whole Wide World’. Op zijn nieuwe album Leisureland viert hij de creatieve kracht die zijn muziek onverminderd herbergt. Hoe krakkemikkig ze ook is opgenomen en hoe eigenzinnig het ook mag klinken. Wreckless Eric doet wat hij doet. Misschien wel beter dan ooit. Lees de hele recensie.
Hiphop
●●●●●
Noname Sundial
Noname rapt ontspannen met haar diepe en warme stem, en gebruikt zachtaardige instrumentaties. Maar de lieflijkheid is misleidend. Met opzet. Want de boodschap van Noname is explosief. Haar teksten gaan over leven en geschiedenis van de Afro-Amerikanen, maar ook over strijd in Rhodesië, politicus Mugabe en haar socialistische denkbeelden. Lees de hele recensie.
Wie een mening heeft, moet daar ook voor durven uitkomen. Deze op zichzelf terechte constatering was aanleiding voor Tweede Kamerleden Joost Eerdmans (JA21) en Chris Stoffer (SGP) om tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen een motie in te dienen waarin het kabinet werd gevraagd om een verbod op gezichtsbedekkende kleding tijdens demonstraties. Net als een meerderheid van de Kamer ergeren ze zich eraan dat de politie niet weet wie de relschoppers zijn en dus als het uit de hand loopt moeilijk tot aanhouden kan overgaan, zoals het geval was bij de herhaalde bezetting van de A12 door Extinction Rebellion en de anti-Israël-betogingen op universiteiten.
Het protest van vreedzame demonstranten werd ‘gekaapt’, aldus Eerdmans, door gemaskerde relschoppers. Behalve Extinction Rebellion en de pro-Palestina demonstraties aan de universiteiten noemde hij ook voetbalhooligans en demonstraties van Black Lives Matter. Op de hooligans na gaat het dus om politiek gekleurde demonstraties die doorgaans niet in de lijn van JA21 liggen.
Eerdmans gedachte dat je een mening moet kúnnen en dúrven uiten, en je je doelwit dus met open vizier tegemoet moet treden, is begrijpelijk. Problematisch is dat zijn voorstel zo ondoordacht is. Er zijn voor demonstranten namelijk goede redenen om voor gezichtsbedekking te kiezen. Dankzij sociale media wordt bijvoorbeeld breed vastgelegd dat je aan een demonstratie hebt meegedaan. Gezichtsherkenning is echter niet alleen een probleem op sociale media, ook politie en instanties maken er gebruik van, om bepaalde groepen in de gaten te houden of bij voorbaat aan te pakken.
Het was dan ook typerend dat Eerdmans geen antwoord had op de vraag of de gezichtsbedekking dan ook gold voor bijvoorbeeld demonstraties tegen regimes waar de meeste Kamerleden – die nu voor de motie stemden – ook geen fan van zijn, zoals vrouwen die tegen het regime in Iran demonstreren. De motie van JA21 en de SGP, die de steun kreeg van ChristenUnie, FVD, CDA en de coalitiepartijen PVV, VVD en BBB, is dan ook vooral voor de bühne: de Wet op openbare manifestaties geeft burgemeesters namelijk al de mogelijkheid om beperkingen te stellen aan demonstraties, waaronder het verbieden van gezichtsbedekkende kleding.
Dat demonstraties met steeds meer gezichtsbedekking als beklemmend wordt ervaren is begrijpelijk. Dat Kamerleden willen dat organisaties weten met wie ze aan tafel zitten bij onderhandelingen is ook begrijpelijk. Wie in gesprek gaat met de partij waartegen gedemonstreerd wordt, moet dat inderdaad met open vizier doen. Net zoals de politie relschoppers bij demonstraties makkelijker moet kunnen identificeren. Maar Eerdmans gaat hier voorbij aan de nuance. Niet elke demonstrant met gezichtsbedekking is een relschopper. De samenleving zit wat dat betreft ingewikkelder in elkaar dan de Donald Duck waar je Boris Boef en de Zware Jongens er zo uitpikt op basis van hun ongeschoren kin en trui met gevangenisnummer.
Demonstreren is een recht, en je hebt daarbij ook het recht om dat anoniem te doen, want ook privacy is een grondrecht. Burgemeesters kunnen al het recht gebruiken beperkingen op te leggen aan demonstraties waar een reëel risico is op veiligheidsproblemen. Het inperken van het demonstratierecht door deze aangenomen motie is symboolpolitiek waar niemand op zitten te wachten, en waar de politie niet veel aan zal hebben.
Goh, een ouderwets academisch relletje. Martin Bosma, PVV-intellectueel en Kamervoorzitter, zag zijn proefschrift ten tweede male afgekeurd, berichtte het tv-programma Argos. Bosma begon alweer jaren geleden bij politicoloog en collega-stokebrand Meindert Fennema (1946-2023) aan een dissertatie over Zuid-Afrika, een bewerking van zijn eerdere, polemische boek Minderheid in eigen land (2015).
De ambitie van Bosma, die geen goed woord over heeft voor de ‘linkse universiteiten’, leverde toen al ophef op. Afgaande op de commentaren op zijn boek, een oefening in koloniaal revisionisme, was er wetenschappelijk ook nog wel wat te verhapstukken. Volgens Fennema’s opvolger, hoogleraar Jean Tillie, had Bosma in de tweede ronde een „verdedigbaar” werkstuk ingeleverd – maar blijkbaar dacht de rest er anders over. Bosma kán formeel verder, met een andere commissie – kleine kans.
Als eeuwige doctorandus (‘hij die nooit een proefschrift heeft gemaakt’), vraag je je intussen af: waaróm wil de Kamervoorzitter die graad zo graag halen? Vast weer een populistische provocatie, speculeerden stamgasten op sociale media, waar het leedvermaak over Bosma’s afgang dik van de ruiten droop. Een vals opzetje, zeg maar een soort academische false flag operatie – om de universiteit in opspraak te brengen. Zou het?
Natuurlijk niet. De anti-linkse stokebrand Bosma (60) wordt vermoedelijk gedreven door de zucht naar erkenning en status die menig promovendus op leeftijd op de been houdt tijdens een lange mars door de voetnoten. Hij wilde cultuurmarxistisch oprukken in de bovenbouw. Elites hekelen – of het ANC – gaat net iets beter met die twee gezaghebbende letters voor je naam.
Om het leedvermaak wat te dempen, de kwestie treft ook de universiteit, aldus Argos. Ja, die krijgt geld voor een buitenpromovendus, en had dus baat bij een goede afronding.
Maar voor de meest spectaculaire rel rond een proefschrift moeten we toch terug naar 1978, toen filosoof Eldert Willems promoveerde op een mijmering over zijn eigen gedichten, onder de titel ARPH. Een beetje alsof Bosma zou promoveren op een exegese van de moties die hij als Kamerlid indiende. Hoogleraar metafysica Otto Duintjer, zelf niet vies van een potje meditatie, stapte verontwaardigd uit de commissie.
Wel pijnlijk voor de Kamervoorzitter: al deze betrokkenen promoveerden alsnog.
Sjoerd de Jong schrijft elke donderdag op deze plek een column.
Ik volg het nieuws over de in opspraak geraakte WNL-hoofdredacteur Bert Huisjes op de voet sinds de eerste publicaties in maart. Niet alleen omdat ik soms te gast ben bij onder meer Goedemorgen Nederland, maar ook omdat het thema verbindend leiderschap mijn aandacht heeft in mijn werk als headhunter. Grensoverschrijdend gedrag speelt op veel plekken. Niet alleen mannen, ook vrouwen liggen onder vuur, zoals recent de internationaal bekende choreografe Anne Teresa de Keersmaeker (van danstheater Rosas). Naar aanleiding van anonieme meldingen van ex-medewerkers werd zij beschuldigd van ‘psychologisch geweld’. Haar recente openlijke excuses verschenen in diverse media, tot aan The New York Times toe.
Er is nog een reden voor mijn bovengemiddelde interesse. Ik ben zelf vrouw en lange tijd werknemer geweest. Rond mijn vijfendertigste hield het me nogal bezig wat voor mijn werkgever het minst onhandige moment zou zijn om zwanger te raken. Dat moment kon ik maar niet vinden. Tijdens vergaderingen spraken mijn collegamanagers over vrouwen in de ‘baarbare’ leeftijd. In alle masculiene omgevingen waar ik gewerkt heb, werd de meerwaarde van meer vrouwen op de werkvloer weliswaar beleden, maar die zwangerschappen, dat vond men toch maar lastig.
Uiteindelijk kwam dat goede moment natuurlijk nooit en werd ik op mijn achtendertigste zwanger bij een werkgever waar ik nog maar kort werkte. Onhandig. Ondanks complicaties aan het einde van mijn zwangerschap bleef ik zo lang mogelijk doorwerken. Thuis zitten gaf me meer stress en ik wilde zo min mogelijk afwezig zijn. Ik kreeg een gezonde baby, maar tijdens mijn zwangerschapsverlof begon ik alweer met werken.
Niemand is 100 procent goed, of 100 procent fout, ook Huisjes niet
Waarvoor ik bang was, gebeurde toch: de aandeelhouders wilden stoppen met mij als directeur. Ik zou als ‘last minute-mama’ snel voor een tweede en misschien zelfs derde kind gaan, was de angst, die zelfs openlijk tegen mij werd uitgesproken. Ik stond perplex dat mij zoiets overkwam. In de kwestie-WNL snap ik andere (zwangere) vrouwen die zich onheus bejegend voelen maar al te goed. Niet goed behandeld worden in zo’n kwetsbare fase in je leven, moet goed opgelost worden. Daar moeten WNL en Huisjes dus alles aan doen.
Wat ik niet volg in alle commotie is het schandpalen. Gedupeerden en tegenstanders van Huisjes zouden de media niet zo intensief moeten gebruiken om hun punt te maken. Als de kwestie was aangepakt zoals bij een ‘normaal’ bedrijf (dus buiten de publiciteit), denk ik dat de kans groot was dat er inmiddels een voor alle partijen aanvaardbare oplossing was. Er zijn bij WNL inmiddels stevige maatregelen genomen om de organisatie professioneler in te richten (verdeling van macht met oog voor gedragsregels), er worden bijvoorbeeld een HR-manager, een OR en een vertrouwenspersoon aangesteld. Er vinden ook gesprekken plaats met medewerkers over wat er is gebeurd. Nieuwe werkculturen creëer je met elkaar.
Maar als bevindingen van (ex-)presentatoren in tv-programma’s als Jinek en Renze en ook in kranten en radioprogramma’s uitgebreid van commentaar voorzien worden door recensenten als Angela de Jong, die bij mijn weten geen ervaring heeft met zulke kwesties, wordt het vinden van een oplossing wel heel lastig. Niemand is 100 procent fout of 100 procent goed, (zoals ik eerder in columns over Matthijs van Nieuwkerk en Tom Egbers ook al stelde), ook Bert Huisjes niet. Maar de beoordeling van zijn gedrag en positie hoort bij mensen te liggen die daarover weloverwogen beslissingen kunnen nemen, niet bij tv-recensenten en andere commentatoren.
Natuurlijk dient een publiek gefinancierde organisatie verantwoording af te leggen. Dat betekent dat je open bent over de besluitvorming en de onderbouwing daarvan. Die besluitvorming dient zo evenwichtig mogelijk te zijn, iets wat ontbreekt in de publieke afrekening die momenteel plaatsvindt. Daarvan mogen de media zich veel bewuster zijn.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2023/08/featured-albums-week-34-1.jpg)
