De ontslagen arbeidsmigrant belandt in het bos

Posted on by admin

Aghata (48) uit Warschau is in tranen. Ze zit voor de tent waar ze samen met haar vriend Boguslaw (62) in leeft, onder een viaduct tussen Den Haag en Scheveningen. Het zeil is aan de voorkant opengesneden. Op de grond liggen losse rollen wc-papier, opengemaakte koffers, tientallen parfumtestertjes en nog meer frutsels. „Normaal gesproken houden we het netjes hier”, zegt ze verontschuldigend. „Maar iemand heeft onze tent geplunderd.”

Aghata is een van de tientallen dakloze arbeidsmigranten die af en aan in een tent in de Scheveningse Bosjes bij Den Haag leven. Ze werkten voorheen veelal in kassen in het Westland, in de vleesindustrie of bij distributiecentra. De meesten zijn dakloos geworden nadat zij hun baan verloren. De werkgever is vaak ook de huisbaas; als de arbeidsmigrant ontslagen wordt, raakt hij of zij ook zijn woonplek kwijt. Vorig jaar waren in Nederland naar schatting zo’n 3.000 arbeidsmigranten dakloos, aldus Stichting Barka die deze groep helpt.

Boswachter

Arbeidsmigranten zijn deze verkiezingen vaker onderwerp van gesprek. Kabinet-Rutte IV viel deze zomer nadat coalitiepartijen het niet eens werden over maatregelen om asielmigratie terug te dringen. Deze eeuw kwamen er echter twee keer zo veel arbeidsmigranten als asielzoekers naar Nederland. De laatste vijftien jaar is het aantal arbeidsmigranten in Nederland verviervoudigd.

In hun verkiezingsprogramma’s spreken het merendeel van de partijen over maatregelen om arbeidsmigratie terug te dringen. Veel partijen noemen de woningnood en slechte woonomstandigheden van arbeidsmigranten ook als reden hiervoor. Zo schrijft de VVD dat arbeidsmigranten „te vaak onder slechte omstandigheden met velen bij elkaar gepropt in te kleine ruimten” leven, en stelt GroenLinks-PvdA dat „arbeidsmigratie extra druk op het tekort aan betaalbare woningen legt”.

Eens per week rijdt boswachter Hans van Popering samen met hulpverlener Natalia Grad langs dakloze arbeidsmigranten in de Scheveningse Bosjes. Door zijn wekelijkse rondes door het bos weet Van Popering precies waar zij verblijven. De verslaggever rijdt mee om arbeidsmigranten te ontmoeten die dakloos zijn geworden na het verlies van hun baan. De boswachter en de hulpverlener waarschuwen: een grote groep blijft buiten beeld.

Grad werkt voor Barka, een van origine Poolse stichting die dakloze arbeidsmigranten in Nederland helpt. Samen met Van Popering brengt ze op een dinsdagmiddag in oktober wollen sjaals en mutsen langs in het bos.

Ring

Aghata droogt haar tranen met de sjaal. De avond ervoor waren zij en haar vriend Boguslaw een paar uurtjes weg om voor het avondeten de soepbus voor daklozen te bezoeken, vertelt ze in het Pools. Grad, die ook Pools spreekt, vertaalt. „Ik denk dat het andere dakloze arbeidsmigranten waren”, zegt Aghata. In een pakje shag bewaart ze half opgerookte peuken. Ze steekt er eentje op. „Ze hebben gehoord dat ik een kostbare ring heb. Die wilden ze stelen.”

Aghata laat de ring zien. Zilverkleurig met een steentje er op. Het is een diamant, zegt ze. Tweeduizend euro waard. Ze vond de ring twee maanden geleden op straat. Ze doet hem nooit af, want ze wacht op het moment dat Boguslaw in aanmerking komt voor een levertransplantatie. Dan gaat ze de ring verkopen, om mee te kunnen betalen aan de operatie en zijn herstel. Boguslaw heeft levercirrose; verlittekening van de lever. Mogelijk door overmatig alcoholgebruik. „Ik ga na de operatie stoppen met drinken”, zegt hij.

Veel dakloze arbeidsmigranten zijn verslaafd, zegt Grad. Als ze hen bezoekt in de bossen, is de kans groot dat ze onder invloed zijn van alcohol of drugs. „Hun verhalen zijn daardoor soms moeilijk te volgen, en kunnen ongeloofwaardig overkomen. Maar het is belangrijk dat er iemand naar de verhalen luistert.”

Uitzendbureaus

Bij de volgende stop zegt Van Popering: „Deze tent heb ik vorige week ontdekt. Maar ik heb nog niemand thuis ontmoet.” Tussen twee bomen hangt een lijn met was – volgens Van Popering een teken dat de tent bewoond wordt. „Hallo?”, roept hij. Als een reactie uitblijft maakt hij de tent open. Leeg. „Ik weet dat je niet zomaar iemands woning in mag. Maar ik vrees ervoor dat ik een keer iemand dood aantref in een tent. Daarom doe ik het toch.”

Boswachter Hans van Popering.
Fotografie Bart Maat

De tent is bedekt met takken en klimop. Om niet op te vallen, denkt Van Popering. Zelf adviseert hij dakloze arbeidsmigranten ook om hun tent te camoufleren, omdat het officieel niet toegestaan is om in het bos te slapen. Van Popering gedoogt wat hij ziet. „Wonen is een recht”, zegt hij. „Als je dat als overheid niet waar kunt maken, moet je geen boetes uitdelen aan mensen die op straat slapen.”

In de tien jaar dat Van Popering door zijn werk in contact is met dakloze arbeidsmigranten, is hun toestand nauwelijks verbeterd, zegt hij. Het valt hem op dat uitzendbureaus niet goed voorbereid zijn als zij arbeidsmigranten naar Nederland laten komen. „Ze halen massaal mensen hiernaartoe om laagbetaald werk te doen”, zegt hij, „zonder dat de huisvesting goed geregeld is.” Van Popering maakt de lege tent weer dicht. Grad legt een sjaal en muts neer.

Knie-operatie

Een paar honderd meter verderop zitten twee mannen en een vrouw in een kringetje onder een zeil dat tussen boomtakken is gespannen. Ze drinken koffie. In houdertjes branden waxinelichtjes. Om hen heen staan drie tenten.

De 48-jarige Magdalena en Jacek zijn oude geliefden, vertellen ze. In Polen hebben ze samen een dochter van 27. Tegenwoordig zijn ze gewoon vrienden. In december vorig jaar werd Magdalena plotseling ontslagen, volgens haar omdat de minnares van haar baas jaloers op haar was. „Eerst kon ik een plekje krijgen in de winteropvang voor daklozen”, zegt ze. „Toen die sloot ben ik naar Jacek gegaan.”

Jacek woonde toen via zijn baan als orderpicker in een magazijn met andere arbeidsmigranten in een huisje in een vakantiepark. Zijn medebewoners wilden niet dat Magdalena bij hen introk, vertelt hij. Samen zijn ze daarom naar het bos vertrokken.

Leszek en Jacek zitten bij hun tent.
Fotografie Bart Maat

Een paar maanden later vond Jacek de 39-jarige Leszek uit het Poolse Krajenka op een bankje in het centrum van de stad. Hij nam hem mee naar zijn plek in het bos. Leszek raakte zijn baan en woning kwijt nadat hij door twee mannen met bivakmutsen in elkaar werd geslagen, vertelt hij. Beide knieën waren na de aanval gebroken. „Het UWV heeft gezegd dat ik pas kan werken na een knie-operatie.”

Alle drie zouden ze wel weer aan het werk willen, maar daarvoor is het noodzakelijk om eerst een woning te hebben, zeggen ze. „Ik kan me niet voorstellen dat ik ’s ochtends opsta”, zegt Jacek, „en vanuit mijn tent, zonder een eigen douche en keuken, naar mijn werk vertrek”.

Dat ze een eigen woning vinden voordat ze werk hebben, is bijna een utopische gedachte, zegt Grad later, in hun afwezigheid. Er zijn simpelweg niet genoeg woningen. „De snelste manier om een woning te vinden is door te solliciteren op een baan waar accommodatie aan gekoppeld is. Maar het is voor hen moeilijk om met een lach door te gaan en een cv rond te sturen.”

Familieleden

Dakloze arbeidsmigranten die echt niet meer aan een baan komen, raadt Barka soms aan om terug te keren naar hun land van herkomst, zegt hulpverlener Larisa Melinceanu later aan de telefoon. Bijvoorbeeld omdat ze door hun verslaving niet meer kunnen werken, of omdat het te moeilijk blijkt hun weg te vinden in het Nederlandse systeem doordat ze laaggeletterd zijn. „In het land van herkomst kunnen ze tenminste aanspraak maken op hun sociale rechten. De meeste mensen die ik spreek, werken hiervoor nog niet lang genoeg in Nederland.”

Barka helpt degenen die dat willen met de terugkeer. Voorafgaand aan vertrek verzekeren hulpverleners zich ervan dat de persoon vrienden of familieleden heeft om naar toe te gaan. Als diegene dat niet meer heeft, kan hij of zij bij een gemeenschap van hulpverleners van Barka terecht. „Het sociale systeem is in die landen weliswaar minder goed dan in Nederland”, zegt Melinceanu. „Maar terugkeren is vaak beter dan de situatie waarin ze nu verkeren.”

Nog beter zou zijn om dit helemaal te voorkomen, vindt Melinceanu. Uitzendbureaus moeten volgens haar daarom onder andere meer tijd steken in de selectieprocedure. „Het gebeurt nu vaak dat ze iemand die niet fit is naar Nederland laten komen voor werk dat veel energie kost. Als orderpicker moet je bijvoorbeeld de hele dag door op en neer lopen.” Als blijkt dat de werknemer daar niet toe in staat is, wordt diegene ontslagen en raakt de woning kwijt.

En zo belanden ze vaak in het bos. Daar raken sommigen aan gewend, zegt Grad. Het lijkt volgens haar alsof het leven in het bos een ‘state of mind’ is. „Er zijn arbeidsmigranten in de opvang die het leven in het bos op den duur gaan missen. Een van hen heeft me weleens verteld dat ze zich daar niet hoeft te schamen voor haar situatie. Want in het bos is iedereen gelijk.”

Related Posts

Kamer verkeerd geïnformeerd over aanschaf van Israëlische afluistersystemen voor de politie die miljoenen kosten en na jaren nog steeds niet werken

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Het ministerie van Justitie en Veiligheid heeft buiten de Tweede Kamer om een telefoon- en data-aftapsysteem voor de politie gekocht van het omstreden Israëlische defensiebedrijf Cognyte. Het besluit werd dit jaar genomen, toen Dilan Yesilgöz nog minister was en Dick Schoof de hoogste ambtenaar op het ministerie. Dat blijkt uit onderzoek van NRC.

Het ministerie kocht het nieuwe systeem om het falen van een ander gloednieuw tapsysteem te verhullen, maar ook dit heimelijk gekocht systeem werkt tot op heden niet, blijkt uit het onderzoek. Daardoor zit de overheid nu opgescheept met twee nieuwe, niet-werkende tapsystemen en maakt de politie nog altijd gebruik van een verouderd en technisch rammelend afluistersysteem.

Het ministerie heeft de geheime aankoop niet genoemd in Kamerstukken en sprak slechts over een „upgrade”. Meerdere direct betrokken politie- en justitiemedewerkers laten NRC weten dat de Kamer daarmee verkeerd is geïnformeerd. Het gaat niet om een upgrade, maar om een nieuw tapsysteem, dat is aangeschaft omdat een ander nieuw tapsysteem een miskoop bleek. De aanschafprijs van dat systeem is geheim. Aan pogingen om het werkend te krijgen, gaf de politie afgelopen jaren 3,8 miljoen euro uit, bevestigt een woordvoerder van de politiekorpsleiding nu. Over dat bedrag is de Tweede Kamer nooit geïnformeerd.

Al vijf jaar probeert de politie het systeem met hulp van tal van interne en externe IT-specialisten vergeefs draaiend te krijgen conform de eisen

Daarnaast is de heimelijke aankoop omstreden omdat van leverancier Cognyte eerder in de Tweede Kamer werd gevreesd dat het afluisterapparatuur misbruikte voor spionage voor Israël. Daarom wilde de Kamer al in 2016 afscheid nemen van Cognyte – dat toen nog Verint heette – als leverancier van het toenmalig tapsysteem.

Sindsdien is Cognyte meermaals direct in verband gebracht met mensenrechtenschendingen en spionageschandalen. In 2023 kwam het Israëlisch defensiebedrijf publiekelijk onder vuur te liggen wegens het leveren van afluistersystemen aan onder meer Myanmar. Daar zette het regime ze in tegen politici en journalisten waarmee het mensenrechten schond – ook nadat in Israël een officieel verbod op die handel was ingevoerd.

Een jaar eerder besloot de centrale bank in Noorwegen niet meer in Cognyte te investeren, nadat een rapport van een ethische commissie van de Noorse regering had vastgesteld dat het een „onacceptabel risico” was dat „het bedrijf bijdraagt aan serieuze mensenrechtenschendingen” zoals ontvoeringen en marteling.

Afluister- en andere cybersecuritysystemen van Israëlische defensiebedrijven zorgen regelmatig voor internationale schandalen. De bekendste is het Pegasus-schandaal, waarmee in diverse landen activisten, politici en journalisten werden bespioneerd. Afgelopen zomer onthulde The Guardian in samenwerking met andere internationale media dat Israël bij het Internationaal Strafhof in Den Haag aanklagers probeerde af te luisteren die klachten tegen het land behandelden.

Lees ook

De problemen met het verouderde tapsysteem zijn erger dan minister Yesilgöz deed voorkomen

Het verouderde tapsysteem van de politie faalt steeds vaker.

Miskoop

Het tapsysteem van de Nederlandse politie is al langer een hoofdpijndossier. Het oude systeem van Cognyte – destijds dus Verint – werd door de Tweede Kamer vooral gewantrouwd omdat de soft- en hardwarekern van het Israëlische systeem voor Nederland een black box was: het technisch onderhoud van het tapsysteem was niet in handen van de Nederlandse politieambtenaren, maar werd uitgevoerd door Israëli’s die bij problemen werden ingevlogen.

Onder druk van de Kamer kocht Nederland daarom via een openbare aanbesteding uiteindelijk in 2019 een nieuw tapsysteem. Die aanbesteding werd gewonnen door een ander Israëlisch defensiebedrijf, Elbit. Met de toezegging dat de Nederlanders ditmaal wel zelf het onderhoud van het systeem in de hand zouden houden, en andere eisen over cybersecurity, ging de Kamer akkoord. Na de aankoop in juli 2019 bleek dit nieuwe tapsysteem van Elbit, geheten ‘i360’, een miskoop.

Al vijf jaar probeert de politie het systeem van Elbit met hulp van tal van interne en externe IT-specialisten tevergeefs draaiend te krijgen conform de eisen van de Nederlandse politie. Zo lukt het nog steeds niet met het nieuwe systeem vertrouwelijke gesprekken met advocaten die niet getapt mogen worden, automatisch te beschermen, aldus betrokkenen. En ook de koppeling van het tapsysteem met andere politiesystemen werkt niet of niet voldoende.

‘Onzekerheid over realisatie’

De problemen waren twee jaar terug al zo serieus dat de opsporing in gevaar kwam, onthulde NRC. Het ministerie van Veiligheid en Justitie weet de problemen destijds aan opstartproblemen en kondigde aan dat „de zorgvuldige stapsgewijze implementatie naar verwachting nog heel 2023 zal vergen”.

Een jaar geleden werkte i360 nog steeds niet. Lang was de uitleg daarbij dat het om reguliere opstartproblemen ging. Maar in december 2023 kreeg de Kamer na nieuwe vragen over het falende systeem een nieuwe verklaring: de twee maanden daarvoor begonnen oorlog in Gaza. „Vanwege de situatie in Israël is de onzekerheid over de realisatie van het nieuwe tapsysteem helaas toegenomen,” liet toenmalig minister Yesilgöz de Kamer weten. En een halfjaar later, afgelopen juni: „Vanwege de situatie in Israël is er nog steeds onzekerheid over de realisatie van het nieuwe tapsysteem.”

Intussen, zo staat in hetzelfde stuk, wordt „het huidige tapsysteem langer in stand gehouden om de continuïteit van tappen te borgen”. Daarvoor wordt het „geüpgraded en op een nieuw hardware platform geplaatst”. Over wat dat betekent ontbreekt iedere uitleg.

Lees ook

Verkennen, hacken en tappen: mogen de AIVD en MIVD al genoeg of moet de wet nodig ruimer?

De top van de Nederlandse inlichtingendiensten generaal Jan Swillens, directeur van de MIVD (l.) en AIVD-directeur Erik Akerboom (r.) in gesprek met , Pieter-Jaap Aalbersberg, Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid.

Miljoenen

In werkelijkheid gaat het om veel meer dan een „upgrade”, bevestigen diverse bronnen binnen de politie en het ministerie die direct bij het project betrokken zijn aan NRC. Het gaat om een compleet nieuw tapsysteem: Reliant X van Cognyte – aangeschaft omdat het al die jaren niet lukt om het nieuwe i360 te laten functioneren. Maar daarover krijgt de Kamer niets te horen. Kamerleden krijgen van de minister slechts te horen dat „de situatie in Israël” – de Gaza-oorlog – voor vertraging zorgt. Terwijl diezelfde oorlog blijkbaar geen belemmering vormt voor de aanschaf van het eveneens Israëlische Reliant X. Vorige week schreef NRC nog over de 1,9 miljard euro die Nederland afgelopen jaren aan Israëlisch defensiematerieel uitgaf, waarvan de helft na het begin van de Gaza-oorlog. Alleen al bij Elbit werd voor ruim 900 miljoen euro aan materieel besteld in de afgelopen vijf jaar.

De opsporingsdiensten zitten nu opgescheept met een nieuw probleem. Het nieuwe, in het geheim gekochte Reliant X van Cognyte blijkt ook niet te werken. De politie heeft miljoenen uitgegeven aan twee nieuwe systemen die niet aan de eisen voldoen en zit vast aan een verouderd en compleet achterhaald tapsysteem, waar de Tweede Kamer al in 2018 vanaf wilde.

De politie wil niet zeggen hoeveel ze voor i360 en Reliant X heeft betaald, omdat die bedragen ‘onder geheimhouding’ vallen

Het ministerie verwijst voor vragen door naar de politie. Die wil niet zeggen hoeveel ze voor i360 en Reliant X heeft betaald, omdat die bedragen „onder geheimhouding” vallen, aldus een woordvoerder. Over Reliant X van Cognyte wil de politie zelfs niet de naam of de leverancier bevestigen. De woordvoerder herhaalt alleen: „het betreft een upgrade, niet een nieuw systeem”.

Na de opeenstapeling van mislukkingen en verlopen deadlines, is nu besloten een nieuwe poging te ondernemen om alsnog i360 aan de praat te krijgen. De technici hebben te horen gekregen dat het systeem uiterlijk 1 april aanstaande moet draaien. En dat in elk van de tien regionale eenheden van de politie voor het eind van het jaar minstens een strafrechtelijk onderzoek met het i360-tapsysteem getapt moet worden. De reden voor de deadline, volgens een betrokkene, is dat de minister dan aan de Tweede Kamer kan melden dat i360 inmiddels in heel Nederland wordt ingezet en werkt.

Tips? mail: [email protected]


‘Studeren is een recht’, klinkt het op het Malieveld. En ook: ‘Oorlog is een keuze’

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

„3.000 euro? Op je muil!’” en „Vecht, vecht, vecht, studeren is een recht”, klinkt het maandagmiddag op het Malieveld in Den Haag. En: „Stop de eppocalyps”, verwijzend naar onderwijsminister Eppo Bruins (NSC). Hij krijgt, in verschillende bewoordingen, het ‘advies’ om af te treden. Net als twee collega-bewindslieden van NSC.

Op het veld, gelegen naast de tijdelijke Tweede Kamer en de A12, waren maandag duizenden studenten, medewerkers en bestuurders van hogescholen en universiteiten op de been om te protesteren tegen de besparing van het kabinet op het hoger onderwijs. De eis was duidelijk: de bezuinigingen moeten van tafel.

Die zijn verstrekkend. Vanaf 2025 wil het kabinet 175 miljoen euro per jaar besparen op 1.300 tot 1.700 onderwijsbeurzen voor jonge en ervaren docenten. Ook wordt bezuinigd door het aantal internationale studenten terug te dringen, studenten die langer doen over hun studie meer collegegeld te laten betalen en door te korten op het Fonds Wetenschap en Onderzoek. Het totale bedrag: zo’n 1 miljard euro per jaar.

Lees ook

Brede bezuiniging op onderwijssubsidies: ‘We snappen heel goed dat dit pijnlijk zal zijn’

MBO studenten van het Zadkine en Albeda college aan het werk op de Heijplaat Rotterdam.

‘Staken’

Op het Malieveld protesteren studenten vooral tegen de ‘langstudeerboete’ van 3.000 euro. Voor sommigen is dat niet het enige thema: hier en daar is ook een Palestijnse vlag te zien, of een leus als „Solidarity for Palestina”.

Op een podium op het veld benadrukt Thijs Roovers, voorzitter van de Algemene Onderwijsbond (AOb), nog maar eens hoe groot de bezuinigingen zijn. „Omgerekend twee hbo-instellingen of een grote universiteit”. Als het protest niets oplevert, zegt Roovers, wil hij het er niet bij laten zitten. „We zullen geen middelen schuwen. Als het moet, gaan we staken.”

Veel van de demonstranten doen ook mee aan de aansluitende protestmars. Die brengt ze onder meer langs de Tweede Kamer en het ministerie van Onderwijs. Hard boegeroep volgt, en de leus: „Onderwijs is een recht, geen privilege.” Niet ver daarachter roept een groep „onderwijs is een recht, oorlog is een keuze”. Het zijn demonstranten van onder meer de Communistische Jongerenbeweging, die net als enkele andere organisaties aanwezig waren om zich ook uit te spreken tegen de oorlog in Gaza.

Wie stonden op het Malieveld en waarom?


Staatssecretaris Nobel wil die gewraakte uitspraak over de integratie wel nuanceren, maar niet terugnemen

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Jurgen Nobel, staatssecretaris van Integratie en Participatie (VVD), begon zijn eerste debat over integratie met een achterstand en iets goed te maken. Twee weken terug had hij gezegd, naar aanleiding van de rellen in Amsterdam en het geweld tegen Maccabi-supporters, dat „een heel groot deel” van de islamitische jongeren „onze normen en waarden niet onderschrijft”.

Met deze woorden maakte de bewindspersoon – voor wie de media tot die uitspraak weinig aandacht hadden – zichzelf in één klap bekend. Veel Nederlanders met een migratieachtergrond voelden zich aangesproken en Nobels opmerking belandde in een rijtje van uitingen van coalitie- en oppositiepartijen die de integratie tot mislukt project verklaarden of een integratiecrisis uitriepen. Moskeeverbond K7 klaagde Nobel aan en de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, Rabin Baldewsingh, eiste dat de staatssecretaris zijn woorden terugnam.

Maandag nuanceerde Nobel zijn uitspraken ten overstaan van de Tweede Kamercommissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Hij had nooit bedoeld om mensen „zo voor het hoofd te stoten” met „stevige woorden”. „Het raakt mij persoonlijk als iemand die ik ken, zegt: ‘Bedoelde je mij, heb je het ook over mijn kinderen?’ Als dat zo is overgekomen, is dat absoluut niet mijn bedoeling geweest. Ik ben er nooit op uit om een hele groep mensen over een kam te scheren. Want de meeste mensen – en de meeste Nederlandse moslims vallen daar uiteraard ook onder – zijn gewoon hard aan het werk.”

Op vrijdag 15 november zei Nobel al dat hij de uitspraken nooit zo hard had bedoeld, maar die nuancering viel weg door het opstappen van staatssecretaris Nora Achahbar (NSC) die onder meer de uitspraken van Nobel aanhaalde als reden voor haar vertrek.

Lees ook

Opgestapte staatssecretaris Achahbar hekelt ‘onwaarheden’ die rondgaan over haar vertrek

Nora Achahbar geeft een toelichting nadat zij als staatssecretaris is opgestapt.

Motie van wantrouwen

Nobel wilde het rechtzetten maandag. Maar sorry zeggen, dat wilde hij niet. Ook niet toen D66-Kamerlid Mpanzu Bamenga daar meermaals op aandrong, omdat Nobel volgens hem „miljoenen mensen hier in Nederland in de ziel geraakt” heeft. En ook niet toen Dogukan Ergin (Denk) excuses eiste. Nobel: „Ik heb het gevoel dat de heer Ergin op citatenjacht is.” Nobel ging er niet op in.

Ergin: „Hij zegt aan al die mensen die diep gekwetst zijn: het ligt aan u, u heeft mij verkeerd begrepen.” Ergin greep de gelegenheid aan voor een poging de staatssecretaris zijn eerste motie van wantrouwen te doen toekomen. Maar die werd niet aangenomen, zelfs de linkse oppositie wilde niet meestemmen. Motie van wantrouwen of niet, duidelijk is dat Nobel de linkse oppositie allerminst tevreden heeft gestemd met zijn knieval.

De inbreng van Nobel was onderdeel van een gespannen debat in de Kamercommissie. Waar de linkerflank vooral bleef benoemen wat goed gaat in de integratie – zoals het toenemende aantal kinderen met een migratieachtergrond dat naar de havo of vwo gaat – bleef de rechterflank erop hameren dat óók veel mis zou gaan. VVD-Kamerlid Bente Becker verwees naar een „kleine harde kern van de islamitische gemeenschap die steeds orthodoxer wordt” en jongeren die niet het gevoel hebben Nederlands te zijn, maar eerder Turks of Marokkaans. Een „déél van de islamitische jongeren”, zei Becker keer op keer.

Benoemen is belangrijk, vindt rechts. Problemen overdrijven is schadelijk, zegt links.

Voor wie?

De Kamerleden waren het er zelfs niet over eens voor wie integratie nou eigenlijk is bedoeld. Voor nieuwkomers die een handje geholpen moeten worden, vond Ergin van Denk. Voor iedereen met een migratieachtergrond, meende Maikel Boon van de PVV. En NSC-Kamerlid Diederik Boomsma maakte een filosofisch punt, namelijk dat integratie gaat over álle Nederlanders. Elke nieuwe generatie, ongeacht afkomst, wordt volgens hem geïntegreerd door middel van opvoeding.

Staatssecretaris Ingrid Coenradie (Justitie en Veiligheid, PVV) was ook aangeschoven. Ze verzuchtte: „Waarin vinden we elkaar wél, dat is de vraag die mij is bijgebleven.” Die hoeft en kan nu niet beantwoord worden, zei Coenradie. Maar „wellicht” kan dat in de toekomst wel.

Lees ook

Hoe het kabinet bijna viel na de rellen in Amsterdam

Hoe het kabinet bijna viel na de rellen in Amsterdam