De machtsstrijd tussen politiek en Big Tech

Dus Israël stemt een beetje chagrijnig in met een voorlopige wapenstilstand met Hamas. Voor hoelang? Hoelang is een Chinees. Ik vraag me af of je erop kunt gokken. Dat zou grappig zijn: dat je bij de bookmakers mag wedden over de duur van de wapenstilstand. En dat je ook mag zeggen wie er volgens jou als eerste weer met zijn supersonische Cobra’s gaat gooien.

Wat je ermee kan winnen? Geld natuurlijk. Dat snap ik zelfs. En als je heel veel geld inzet, dan krijg je heel veel geld uitbetaald. Dat lijkt me heerlijk om kinderlijk blij te zijn omdat deze bijna tachtigjarige oorlog weer in alle hevigheid losbarst. Je kijkt op je telefoon en roept keihard ‘yes’! Je belt je geliefde met de mededeling dat je een exquis sterrenrestaurant hebt gereserveerd. ’s Avonds drink je aan een met damast gedekte tafel een schitterende Château Petrus 1995 op je welverdiende succes. Welverdiend? Ja, zoveel mazzel heb je nou ook weer niet gehad in je leven.

Het lijkt me ook leuk om dan in dat restaurant een feministische Babygirl-discussie te voeren. Over het orgasmerecht van vrouwen in de overgangsklasse. Ik lees de artikelen hierover al weken met zoveel jongensplezier. Moet de doorgaans uitgeneukte echtgenoot dat allemaal regelen of is een viriele toyboy/werkstudent een betere optie? Hoeveel jongens zijn bereid om dit soort oude fietsklusjes te klaren?

Of ik de film gezien heb? Ja. Of ik net zoals veel soortgenoten omver geblazen werd door de behandeling van deze problematiek? Dat viel nogal mee. Ik vond het goed gefilmd en gespeeld, maar het geheel nogal achterhaald. Ik vrees dat ik er te oud voor ben. Of te slim. Te dom kan ook. Volgens veel vrouwen in mijn omgeving ben ik dat alle drie.

Ik koppel grachtengordelonderwerpen graag aan sterrenrestaurants omdat rijke mensen nou eenmaal andere problemen hebben dan de rest van de wereld. Laatst luisterde ik in een keurig café in Amsterdam-Zuid naar een meneer met burn-outangst. Heerlijk woord. Het kwam van zijn emotiecoach, die hij meer dan ooit nodig had. Hij sprak schaamteloos luid over het zorgvuldig willen afbouwen van zijn prozac pretpastilles omdat hij door die pillen moeilijk klaarkwam en makkelijk aankwam. Ik dacht: dan heb je er twee problemen bij. Moet de dosis dan niet juist verhoogd?

Ik las onderhand over de geopolitieke conflicten die nu spelen en de oorlogen die binnenkort gaan beginnen. Mijn krant vatte spontaan vlam door de beelden uit Los Angeles. Grappig dat men in de media meer bezig is met de brandschade aan de protserige paleizen van de filmsterren dan met de doodgewone huizen van de doodgewone mensen. Reinout Oerlemans is veilig en dat lucht op. En ik ben ook blij dat die relatie tussen dat maffe mokkel en Brad Pitt niet is doorgegaan. Anders was deze arme Française ook haar huis nog eens kwijt geweest.

Dit zijn trouwens wel de lekkere verhalen die het leven in deze mistige tijden draaglijk maken. Net als de koning die deze week bij de Belastingdienst op bezoek ging. Dit alles onder het motto: komen jullie niet naar mij dan kom ik wel naar jullie. Toen een roddeljournaliste aan Willy vroeg hoe het voor hem was om een keer een blauwe envelop te zien, reageerde ons staatshoofd alsof hij juist een complete zak blauwe diepvriesbessen van Albert Heijn had doorgeslikt. Hij verdween verbolgen in zijn limo.

Toch nog even terug naar Gaza. Ik ben geen oorlogsdeskundige, maar ik mag toch wel verbijsterd zijn als ik begrijp dat de Israëliërs nog tot de laatste seconde voordat het bestand officieel ingaat bombardementen blijven uitvoeren op de weerloze Gazanen? De overeenkomst gaat namelijk zondag pas in. Dus dan sta je volkomen in je recht als je tot die dag nog wat kleine kinderen wil doodgooien.

Een emotiecoach en pretpastilles. Daar ben ik aan toe. Ik snak er zelfs naar. Maar de vraag is of ik ze krijg. Ik ga mijn uiterste best doen en denk dat dat lukt. Wedden?

Delen

Mail de redactie