De kunstgeschiedenis bestaat niet zonder koeien

Posted on by admin

Paulus Potter, De stier (1647)

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Koe in de kunst Op historische schilderijen eisen paarden vaak de hoofdrol op. Evengoed zijn ook koeien vaak geportretteerd. Wat is het toch, dat ze op schilderijen vaak zo’n meelijwekkend voorkomen hebben?






Een kalfje is het nog maar, wankel op zijn veel te lange poten. Een pink kan je het magere scharminkel nog niet eens noemen. Zijn kop gaat gebogen onder het zware juk van de ossenkar die het dier moet trekken. Kraaien vliegen als aasgieren om het zwartbonte beestje heen, alsof het ieder moment kan bezwijken.

Vincent van Gogh staat niet bekend als koeienschilder – op wat vogels na schilderde hij eigenlijk nooit dieren. Toch is dit sombere doekje uit 1884 een van de ontroerendste portretten van een koe die ik ken. Het is geen erg bekend werk, het hangt in het kunstmuseum van de Amerikaanse stad Portland. Museum Kröller-Müller heeft een vergelijkbare compositie van een ossenkar in de collectie, ook door Van Gogh in juli 1884 geschilderd in het Brabantse Nuenen. Maar die roodbonte koe is wel volgroeid en daardoor een stuk minder deerniswekkend.

Vier jaar eerder, in augustus 1880, had Van Gogh besloten dat hij kunstenaar wilde worden, om het harde bestaan te kunnen vastleggen van mensen die moeten ploeteren voor hun brood. Aanvankelijk werkte hij in de Borinage en in Drenthe, maar in 1883 keerde hij terug naar zijn ouders in Brabant. In navolging van Franse ‘boerenschilders’ als Jean-Francois Millet begon hij de arme bevolking van Nuenen te tekenen en te schilderen. Maar waar de Franse schilders dat eenvoudige boerenleven idealiseerden, legde Van Gogh vooral de primitieve levensomstandigheden van de boeren vast. Zijn schilderijen zijn verre van romantisch of verheerlijkend. Integendeel: uit de invoelende manier waarop hij het zwarte kalf schilderde, blijkt vooral ook de kritiek die Van Gogh had op de manier waarop de Brabanders met hun vee omgingen.

Maar de koe is altijd ogenschijnlijk kalm en gewillig

Wat is het toch met koeien, dat ze op schilderijen vaak zo’n meelijwekkend voorkomen hebben? Paarden worden doorgaans heroïsch afgebeeld, als nobele viervoeters met pittige karakters. Die lijken zich niet zomaar over te geven aan de onderwerping door de mens. Ze briesen, steigeren, schrapen met hun voorbenen. Maar de koe is altijd ogenschijnlijk kalm en gewillig. Ze ligt rustig te herkauwen in een weiland, laat zich zonder morren de rivier overzetten op een pontje of vastbinden in een stal. Paarden worden vaak geportretteerd als individuen en dragen mooie namen die passen bij hun functie als statussymbool, de koe is in de schilderkunst vrijwel altijd anoniem.

En, ook opvallend: waar paarden meestal en profil worden afgebeeld, zodat hun perfecte proporties en spierbundels extra goed uitkomen, kijken koeien de kijker vaak aan met hun glanzende grote ogen en lange wimpers. Ze zien er altijd wijs uit voor hun leeftijd, met lieve rimpels op het voorhoofd en zachte lubberende halskwabben – oude zielen in een net te ruim zittende vel.

Zouden paarden makkelijker zijn om te schilderen? Omdat penselen nu eenmaal liever hun golvende manen en ronde lichaamsvormen volgen? Koeien zijn schonkiger, kubistisch haast. Vandaar dat De Stijl-kunstenaar Theo van Doesburg er in 1918 geen moeite mee had een koe „om te beelden” tot een abstractie compositie. In een dertiental schetsen reduceerde hij het lijf van een grazende koe tot een patroon van veertien vierkantjes en rechthoeken. (Compositie VIII, De Koe, nu in het MoMA in New York). Ook zijn collega Piet Mondriaan was trouwens dol op koeien en schilderde ze veelvuldig. Maar dat was rond de eeuwwisseling, in zijn realistische periode. Die Mondriaan-koeien zijn dus nog gewoon zacht en aaibaar.

Vincent van Gogh, Kar met zwarte os (1884) Collectie Portland Art Museum / Imageselect

Anton Mauve, Koe (1860 – 1888) Rijksmuseum

Paulus Potter

Mondriaan, Van Gogh, Rembrandt – de grootste Nederlandse kunstenaars schilderden allemaal wel eens een koe. Maar de bekendste koeienschilder van ons land is zonder twijfel Paulus Potter. Gevraagd naar hun favoriete koeienschilderij noemen veel mensen direct De Stier uit 1647, na De Nachtwacht misschien wel het meest geliefde schilderij uit de zeventiende eeuw. Het hangt in het Haagse Mauritshuis en vult daar met een formaat van ruim twee bij drie meter met gemak een hele wand. Potter was de eerste die zoiets alledaags als een stier in een weiland op een formaat durfde te schilderen dat tot dan toe alleen voor historiestukken was weggelegd. Staand voor dat enorme schilderij is het alsof je zo het weiland in kunt stappen, langs de natuurgetrouwe koeienvlaai en de irritante strontvliegen.

Potters koeien zijn zo realistisch geschilderd, met hun natte neuzen, hun kwijlende bekken en de hoornachtige knobbels op hun kootgewrichten, dat hij ze van dichtbij bestudeerd moet hebben. Hij bracht tijd met ze door in de weilanden en observeerde hun gedrag. Dat zie je aan de liefde waarmee hij hun karakters en hun houdingen schetste. Zo maakte hij een prachtige tekening van een pissende koe, haar rug gebold en haar bekken gekanteld, een compositie die later door vele kunstenaars werd gekopieerd. Potters pissende koe werd een prototype in de kunstgeschiedenis.

Maar de liefde voor de koe in de Nederlandse schilderkunst is dieper geworteld dan die bekende stier van Potter. Tik bijvoorbeeld op de website van het Rijksmuseum de zoekwoorden ‘koeien’ en ‘weiland’ in, en je komt terecht in een heerlijk zonnig beeldarchief vol zomerse rivierlandschappen met herkauwende koeien. Salomon van Ruysdael, Nicolaes Berchem en Aelbert Cuyp waren in de zeventiende eeuw meesters in het schilderen van koeien die in het avondlicht op de oever liggen, of pootjebaden in de rivier.

Theo van Doesburg, Compositie VIII (De Koe) (1918) MoMA

Twee eeuwen later, toen veel kunstenaars inspiratie vonden bij die meesters uit de zeventiende eeuw, werden koeien opnieuw populair als thema. Negentiende-eeuwers als Jan Hendrik Weissenbruch, Anton Mauve en Willem Maris traden in hun voetsporen met idyllische poldertaferelen, waar kuddes koeien tussen de knotwilgen tevreden knabbelen aan lang, sappig gras. Daarbij ging het Maris overigens vooral om het vastleggen van de manier waarop het licht de dieren beroerde. „Ik schilder geen koeien, maar lichteffecten”, is zijn bekendste uitspraak.

Volgens Friso Lammertse, conservator zeventiende-eeuwse Nederlandse schilderkunst van het Rijksmuseum, kunnen het Nederlandse landschap en koeien niet zonder elkaar. In een filmpje dat te zien is op de museumsite vertelt hij dat tot het begin van de zeventiende eeuw koeien vooral voorkwamen als figuranten op Bijbelse voorstellingen. Zoals op het schilderij dat Moyses van Wtenbrouck in 1620 maakte van Mozes in het rieten mandje, met op de achtergrond een stel koeien dat kijkt naar een groep naakte, badende vrouwen. „De interesse in de koe begon bij schilders voorzichtig”, aldus Lammertse. „Maar halverwege de zeventiende eeuw krijgen koeien de hoofdrol in de Nederlandse schilderkunst. Dan wordt het echt een specialisme.”

Hollandse trots

Die interesse in het vee reflecteert vooral de Hollandse trots op de melkindustrie. Lammertse: „In de Hollandse economie was de koe heel belangrijk. Er werden voortdurend nieuwe rassen gefokt die nog meer melk gaven. Betere kaas, betere boter.” De kazen uit Gouda en Alkmaar werden een belangrijk exportproduct. En dus werd de goed doorvoede koe een symbool van Nederland en zijn welvarendheid: een sterk staaltje patriottisme. Opvallend is ook dat mens en vee in de zeventiende eeuw zo harmonieus met elkaar om lijken te gaan – zo anders dan bij het zielige kalf van Van Gogh. De boer op Potters Stier leunt kameraadschappelijk tegen dezelfde boom als zijn dieren. Gemolken wordt er in de zeventiende eeuw gewoon op krukjes in de wei, en geen koe die trapt of tegenstribbelt. Het is een symbiotische relatie die symbool zou staan voor de voorspoed en efficiëntie van de Nederlandse economie in die tijd.

Roodbonte koeien waren destijds duidelijk populairder dan de nu alom aanwezige zwartbonte runderen

Op die oude schilderijen herken je de rassen die we vier eeuwen later nog steeds kennen. De tegenwoordig zeldzame Blaarkoppen en Lakenvelders bevolkten in de zeventiende eeuw al de weilanden van Ruysdael en Cuyp. Roodbonte koeien waren destijds duidelijk populairder dan de nu alom aanwezige zwartbonte runderen. Wat verder opvalt is dat het landschap in de zeventiende eeuw nog niet zo kaal was, er stonden bomen ter beschutting. De kalfjes dartelden nog gewoon naast hun moeders, wier uiers nog niet op de enkels hingen. En allemaal hebben ze hun horens nog. Dat is tegenwoordig wel anders. In de melkindustrie worden de horens er bij jonge kalfjes al vroeg uitgebrand, zoals afgelopen jaar nog pijnlijk te zien was in de documentaire Cow (2022) van Andrea Arnold, over het veel te korte leven van melkkoe Luma.

Ook Rembrandt tekende koeien naar het leven, tijdens zijn vele omzwervingen rond Amsterdam. Maar zijn bekendste koe is een dood rund: het schilderij De geslachte os (1655), dat sinds 1857 in de collectie van het Louvre te vinden is. Het dier hangt aan zijn achterpoten in een donkere stal of slagerij om leeg te bloeden. Het opengesneden karkas biedt zicht op de ribbenkast, raak op het doek gezet in grove penseelstreken. Kop en hoeven zijn er al afgehakt, het vlees heeft dezelfde grauwe kleur als de achtergrond. Alles aan dit schilderij is rauw en intens – en zo anders dan de protserige stillevens die veel andere schilders in dezelfde tijd maakten van rijk gedekte tafels vol vlees.

Vincent van Gogh, De koeien (1890) Palais des Beaux Arts de Lille

Damien Hirst, Mother and Child (Divided) (1993) Foto Imageselect

Kunstenaars als Honoré Daumier, Eugène Delacroix en Chaim Soutine waren danig onder de indruk van Rembrandts geslachte os in het Louvre en maakten er in de eeuwen die volgden hun eigen versies van. Ook zie je echo’s van Rembrandts karkas terug in Figure with Meat (1954) van Francis Bacon, een portret van de paus die voor een in tweeën gekliefde koe zit. En het zou heel goed kunnen dat ook de Britse kunstenaar Damien Hirst dankzij Bacon aan Rembrandt dacht toen hij echte koeien doormidden zaagde voor zijn werk Mother and Child (Divided) uit 1993. Bij Hirst zitten de gehalveerde dieren in aquaria met formaldehyde, als toeschouwer kun je tussen de tanks doorlopen en de ingewanden van de dieren van dichtbij bestuderen. Het kalf staat voor de moeder, die met vooruitgestoken kop naar haar kind lijkt te loeien. Wat in de melkindustrie gewone praktijk is, namelijk dat kalfjes direct na de geboorte bij de koe worden weggehaald, is hier door Hirst op confronterende wijze verbeeld: moeder en kind zijn niet alleen voor altijd van elkaar gescheiden, maar ook nog eens zelf in halve porties gedeeld.

Romeinse mozaïeken

Het thema van de koe heeft dus lange lijnen en tradities in de kunstgeschiedenis, die teruggaan tot de allervroegste rotstekeningen. In Borneo zijn in 2018 schilderingen in grotten gevonden die 40.000 jaar oud zijn en die sindsdien als de eerste figuratieve kunst worden gezien; in de rode silhouetten zijn duidelijk beesten met horens te herkennen. In de Franse grotten van Lascaux dwalen vergelijkbare wilde runderen rond op rotstekeningen van zo’n 17.000 jaar oud. Gedomesticeerde koeien staan op Egyptische reliëfs, op Griekse vazen en Romeinse mozaïeken. Omdat het zo’n rustig, vredelievend dier is, staat de koe in diverse culturen symbool voor bescheidenheid, waardigheid of eenvoud.

Die rol van onschuldig, vredelievend dier heeft de koe ook in de moderne kunst altijd weten te behouden. Denk aan Picasso’s Guernica, waar de koe een van de onschuldige slachtoffers is van het bombardement op een Spaans dorp, tijdens de Spaanse burgeroorlog in 1937. Die koe gilt misschien iets minder hard dan het paard naast haar, maar de opengesperde bek en wijde neusgaten drukken wel degelijk wanhoop uit.

Rembrandt van Rijn, De geslachte os (1655) Louvre Museum

Francis Bacon, Figure with Meat (1954) Estate of Francis Bacon / ARS, New York / DACS, Londen

Halverwege de negentiende eeuw, toen steden oprukten en de industrialisatie haar intrede deed, werd de koe het uithangbord van idyllische boerentaferelen. De Franse schilder Rosa Bonheur was in die tijd een ster in het genre van de pastorale landschapskunst. Terwijl in de fabrieken de arbeiders werden vervangen door machines, vierde Bonheur de oude tradities van het platteland. Ze schilderde hoe ossen hielpen met het ploegen van het land, heroïsch afgebeeld met het schuim rond de bek, tegen een strakblauwe lucht. Of hoe ze geduldig staan te wachten in het veld, terwijl mannen en vrouwen het vers gemaaide gras hoog optasten op de hooiwagen.

Op het beroemdste portret dat van Rosa Bonheur gemaakt is, een schilderij van Edouard Dubufe uit 1857, staat de kunstenares in een zwarte jurk afgebeeld, haar schetsboek en tekenpen in haar hand. In de oorspronkelijke compositie stond ze naast een bijzettafeltje, maar Bonheur vroeg haar portrettist of ze zelf een stier aan haar zijde mocht schilderen. En dus is ze voor altijd vereeuwigd met haar arm rond de nek van een rossig rund. Terwijl Bonheur haar blik op oneindig heeft, kijkt het nieuwsgierig dier ons met zijn glimoogjes recht aan. Op dit schilderij speelt niet zij, maar hij de hoofdrol.

Andy Warhol moet aan dit soort idyllische schilderijen hebben gedacht toen hij in 1966 behang van koeien maakte omdat ze „zo geweldig pastoraal zijn en zo’n vaste waarde in de kunstgeschiedenis”. Hij zette er wat fluorescerende kleurvlakken achter en maakte zo van een kunsthistorisch thema een popart-icoon.

Ook Van Gogh schilderde aan het eind van zijn leven nog zo’n pastoraal stel koeien. In 1890 was de kunstenaar verhuisd naar het Franse dorp Auvers-sur-Oise, waar hij in contact kwam met dr. Paul-Ferdinand Gachet. In de omvangrijke kunstcollectie van de arts vond Van Gogh een ets naar Jacob Jordaens’ Studie van vijf koeien, die hij op 1 juli 1890 in olieverf naschilderde. Het is een zonovergoten en kleurrijk doek van tevreden koeien in een sappige wei, zo anders dan het zielige kalfje dat hij zes jaar eerder schilderde. Toch zorgt ook hier een kraai weer voor een sombere voorbode. Aan het eind van de zonnige maand juli schoot Van Gogh zichzelf in zijn borst. Twee dagen later stierf hij aan inwendige bloedingen in Auvers, waar hij nog altijd begraven ligt. Zo werd een stel vriendelijke koeien in een grazige weide opeens zijn zwanenzang.

Édouard Dubufe en Rosa Bonheur, Rosa Bonheur met stier (1857) Édouard Dubufe

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 4 februari 2023

Related Posts

Opinie | NSC, Nieuw Sociaal Geknakt

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

In de praktijk heeft de kiezer vaak ongelijk. Volgens het cliché is het omgekeerd, maar bekijk alle nieuwe politieke partijen sinds de eeuwwisseling en zie het resultaat. Ik maakte een lijst en kwam tot zestien nieuwe partijen die sinds 2000 door professionele media en opiniepeilers relevantie werden toegekend.

Leefbaar Nederland, de LPF, de Partij voor de Dieren, Trots op Nederland, 50Plus, Forum voor Democratie, Volt, Nieuw Sociaal Contract, etc.

Vaak gevormd uit betrokkenheid bij de democratie: burgerzin. Ze debatteerden onderling, schreven beginsel- en verkiezingsprogramma’s, ze presenteerden hun leider – Pim Fortuyn, Peter R. de Vries, Rita Verdonk, Pieter Omtzigt, etc. 

Daarna volgde doorgaans een periode van populariteit – meestal alleen in peilingen, soms ook op verkiezingsdag. Vervolgens zakten ze weg in een complex van onderlinge kift, zelfoverschatting of, meestal het belangrijkste, een gebrekkig inzicht in de democratische praktijk.

Democratie is aan de tekentafel eenvoudiger dan in de werkelijkheid. Zorgvuldig geformuleerde idealen botsen er op die van anderen. En democratische gezindheid kan ook ongemakkelijke conclusies oproepen: zie de NSC-Kamerleden die na de uitslag vorig jaar, hoewel hun partij een gedoogrol wilde, moesten aanzien dat de PVV aanstuurde op regeren met NSC.

Stapjes

Je las het in het oprechte interview dat de opgestapte Rosanne Hertzberger (NSC) aan NRC-collega Guus Valk gaf. Zij had weinig tot niets met de wereld van Wilders. Maar zij is ook democraat. „Hadden wij tegen Nederland moeten zeggen: wij gaan onder geen beding met de PVV samenwerken, ondanks haar grote democratische mandaat?”

Zo vrat de democratie aan haar wereldbeeld. „Kunnen we het niet tóch proberen, met rechtsstatelijke waarborgen, met goede afspraken vooraf? Het is een proces van acceptatie geweest, het is in stapjes gegaan. Ook bij mij.”

Het veranderde de culturele afstand tussen beide partijen niet. NSC-oprichter Omtzigt noemde eerder zijn katholieke achtergrond „een bron van inspiratie”. Het populisme van Geert Wilders is altijd volmaakt atheïstisch geweest. Voor politiek gewin is wat hem betreft vrijwel elke normoverschrijding een optie.

Omtzigt wist het uit eigen waarneming. Maar ook hij zette de stapjes die Hertzberger zette. Zo gebeurt het nu dat de man die als CDA-Kamerlid in 2010-2012 ervoer dat het CDA door de samenwerking met de PVV in crisis raakte, nu ervaart dat NSC door de samenwerking met de PVV in crisis raakt. 

Geknakt

Hoewel ik me afvraag of hij dit voldoende doorziet. In korte tijd twee bewindslieden verloren, twee Kamerleden, al bijna een jaar beroerde peilingen. Een partij die een gezonde bestuurscultuur nastreeft, maar deelneemt aan een coalitie met een zeer ongezonde bestuurscultuur. Een partij die het belang van visie onderstreept maar in een coalitie werkt met een stapeltje standpunten – het ‘Hoofdlijnenakkoord’ – dat allesbehalve een visie bevat.

Wat dit betreft had Omtzigts zonnige terugkeer naar het Binnenhof, woensdag, iets absurdistisch: de grondlegger, voor de tweede keer hersteld (?) van een burn-out, die het gedeelde leiderschap van een partij op zich neemt die na een jaar werken met de PVV ook zelf opgebrand lijkt: Nieuw Sociaal Geknakt.

Nu keek ik van een afstand vaak wel op van de aanhoudende berichtgeving over Omtzigts welbekende grillen. Niet altijd onlogisch gezien zijn rol in de formatie. Tegelijk veranderden de normen.

Premier Ruud Lubbers (1982-1994, CDA) was zo hyperactief, leert een recente biografie, dat hij een dwangmatige behoefte had zich met andermans portefeuille te bemoeien. Zijn opvolger Wim Kok (1994-2002, PvdA) kon zo ijzig chagrijnig zijn dat sommige bewindslieden hem liever uit de weg gingen. Mark Rutte (2010-2024, VVD) werd soms zo boos zijn dat hij de gordijnen uit de rails trok.

Allemaal bekende feiten, die tijdens hun politieke leven hooguit zijdelings aandacht kregen: media concentreerden zich op inhoudelijke keuzes en machtsverhoudingen. In deze coalitie is het anders: de media-aandacht voor inhoud en macht verliest het van media-aandacht voor Omtzigts gecompliceerde persoonlijkheid. Maar is dat nou de kern van het probleem?

Ontluisterend

Deze coalitie heeft een andere handicap die het gemier over personen verre ontstijgt: het totále gebrek aan bestuurlijke capaciteit van de PVV. Toen de eerste verkenner, PVV-senator Gom van Strien, afviel na enkele dagen NRC-onderzoek – deze week bevestigd door het Hof – had de PVV niemand meer om haar regierol in de formatie waar te maken.

Wilders koos voor een verkenner uit de PvdA, Ronald Plasterk, die ook in de problemen kwam door NRC-onderzoek. Hij werd later niettemin Wilders’ kandidaat-premier maar moest zich, mede onder druk van VVD-kopstuk Johan Remkes, terugtrekken voor die functie.

Het gevolg: een formatie die tegen het einde niet eens een kandidaat-premier had. Ontluisterend.

Een krankzinnige zoektocht volgde, talloze kandidaten werden gepolst, uiteindelijk zei Dick Schoof ja. Intussen kwam Wilders’ kandidaat-vicepremier, beoogd minister van Asiel en Migratie Gidi Markuszower, niet door de AIVD-screening. Andere PVV-brekebenen zonder rechtsstatelijk besef traden aan.

En de vrouw die Markuszower verving, Marjolein Faber, grossiert op het belangrijkste beleidsterrein voor dit kabinet – asiel en migratie – in blunders en ander geknoei. Om maar te zwijgen van haar kappersrekening, waar Henk en Ingrid zich een heel jaar van kunnen laten knippen.

Capitulatie

En het pijnlijkste tijdens Omtzigts afwezigheid was dat NSC zelfs afzag van steun aan een D66-voorstel dat de PVV zou hebben gedwongen een ledendemocratie te vormen, waardoor ook die partij mensen zou gaan opleiden.

Eerder bepleitte Omtzigt zelf dat alle parlementaire partijen „intern democratisch” moeten worden. Waarna Wilders hem toebeet: „Waar bemoei jij je mee?”

Dus toen vorige maand uitkwam dat NSC er zich inderdaad niet meer mee bemoeide, gaf de partij de autonomie op die ze in de formatie bedong: ze capituleerde voor Wilders.

Notulen

Het voorlopige dieptepunt was dinsdag, toen oppositieleider Frans Timmermans (GL-PvdA) een debat aanvroeg na berichtgeving over het vertrek van staatssecretaris Nora Achahbar (Toeslagen, NSC) wegens beladen discussies in het kabinet. Hij vroeg daarom ook publicatie van ministerraadnotulen. Nog in 2021 publiceerde het kabinet beladen uitingen in de ministerraad over de Toeslagenaffaire.

Het verschil:

  • Wilders in 2021, toen oppositie: „Alle stukken vrijgeven en morgen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat en geen steun voor de notulen.”
  • De VVD in 2021, toen coalitie: „Wij steunen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor dit debat.”
  • Caroline van der Plas in 2021, toen oppositie: „Wij steunen de aanvraag voor dit debat, en wel zo snel mogelijk.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat.”

Niets stond NSC op papier in de weg de oppositie te steunen. Maar fungerend fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven zei: „Voor ons is de kous af.”

Er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen

In de democratie blijven in dit soort modderige omstandigheden alleen de beste politici overeind. Vaak is het acteertalent. Vaak is het democratische intelligentie: het vermogen voldoende principiële winst te boeken in een omgeving die je voortdurend uitdaagt je principes op te geven. Vaak zijn het de politici die (later) het verwijt krijgen dat ze geen visie hebben, dat ze opportunistisch zijn, plucheplakkers, leugenaars.

En juist dit soort kritiek op de politiek is sinds de eeuwwisseling de basis voor de populariteit van nieuwe partijen. Maar die basis blijkt telkens te smal. De visie, principes en zuiverheid die ze aanbieden, worden in de Haagse praktijk vanaf dag één op de proef gesteld, in de partij, in de Kamer, in een coalitie, en dat vergt een evenwichtskunst die maar weinigen beheersen: ziedaar de val van NSC.

Lego

In dat opzicht was de systeemkritiek van NSC achteraf vooral een Nieuw Sociaal Construct. Het had alles te maken met Omtzigts weerzin tegen de monistische houding van Rutte, diens beslotenheid, en het opereren van het CDA daarin. Vandaar zijn hang naar goed bestuur, visie, tegenmacht en openheid.

Hij bouwde een partij als een Lego-project. Mooi uitgedacht, correct opgezet, veelkleurig uitgevoerd. Maar niet bestand tegen de realiteit. Want als je kiezers na dit jaar van chaos zou vragen naar de premier van hun voorkeur – Schoof, Wilders, Omtzigt, Rutte? – lijkt me de kans erg groot dat ze Rutte aanwijzen.

De realiteit na deze week is dat de coalitie, mocht het echt niet meer gaan, het kabinet met een gerust hart kan laten vallen. Na alle vernietigende berichtgeving dit jaar, recentelijk gevoed door het vertrek van vier NSC-politici in twee weken en Omtzigts wankele terugkeer, staat de schuldige van de verstoorde coalitieverhoudingen in de beeldvorming wel vast: NSC. Het maakt het voor de anderen relatief veilig zo nodig aan te sturen op een val: de veroorzaker is bekend.

Dus als één van de andere drie het echt niet meer houdt: er is een uitweg. Een uitweg met een bonus: er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen.


Column | Schoofhondje

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Grappige kappersrekening van minister Marjolein Faber. Ze heeft haar dooie punten laten snoeien voor het schamele bedrag van 571 euro en 74 cent. Die Haagse kapper heeft het inmiddels drukker dan ooit. Honderden kansloze koppies grijpen hun kans. Zo ook ik.

Donderdag zat ik er en het was gezellig. We namen de wereld door. Iedereen vroeg of ik afgelopen vrijdag de persconferentie van dappere Dickie had gezien. Onze premier was na zijn door de mand gevallen kabinet in bloedvorm. Vooral dat mantra over racisme was adembenemend. Hoe zei hij het ook alweer? Er was in Den Haag geen racisme. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen. Niet in de regering en niet in de fracties. Ik dacht aan staatssecretaris Jansen. Dat is die van die Marokkanen. Inderdaad geen racisme rond het Binnenhof.

„Maar wel in de tram, de kroeg en de voetbalkantine”, lachte een klant die Dickie steevast ‘het schoofhondje van Geert’ noemde. Op dat moment belde een woedende Sywert. Omdat we met de hele zaak zin hadden om een beetje te lachen zette ik hem op de speaker. Sywert stak meteen van wal. Of ik nu mijn zin had?

„Ik niet alleen”, lachte ik, „het hele land vindt het leuk.” Hierop gaven alle klanten een spontaan applausje. Op datzelfde moment begonnen Bernd en Camille op de achtergrond keihard te schreeuwen.

„Zijn de heren overspannen of nog steeds gillend rijk?”, vroeg ik aan onze Melkmuil des Vaderlands. Nu begon Sywert zelf ook radeloos te foeteren. Hij was onschuldig en dat ging hij nu bewijzen. Het woord smaad viel. Laster uiteraard ook. Ik was nog niet van hem af.

Jij ook niet van mij, dacht ik zacht in mezelf, waarop de klanten vroegen of ik die gluipkop wilde ophangen. Op dat moment zwaaide de deur open. Een sterk vermagerde Frans Timmermans betrad de winkel. Glimmend van trots zei hij: „Ik ben afgevallen.” Een oude dame keek de limbo smalend aan en zei: „Maar dat was je toch al bij de verkiezingen schat!” Hierop draaide Fransje zich geïrriteerd om en beende de Van Loostraat in. Vroeger konden die zuiderlingen nog wel eens tegen een geintje.

Voor ik het wist kreeg ik weer telefoon. Netanyahu dit keer. Of Wilders in de zaak was? Nee, alle blondeerstoelen waren bezet met onzekere botoxdames. Dan wilde hij Casper.

„Bedoel je Veldkamp?”

Ja, die bedoelde hij en of ik tegen hem wilde zeggen dat hij niet hoefde te komen. Ze zouden hem daar meteen arresteren of gewoon laten omleggen door de harde kern van Maccabi. Of ik had gehoord dat hij gezocht werd door dat Strafhof?

Wat ik er van vond? Ik legde uit dat ik nog wel eens schrik van fotootjes van uitgemergelde kindertjes met hongerogen en dat die plaatjes me ergens aan doen denken. Net als de hulpgoederen die worden tegengehouden. Daarna fluisterde ik voorzichtig dat ik 40.000 doden ook wel wat aan de hoge kant vind.

„Antisemiet” brieste hij en hing op.

„Hij heeft zijn dag niet”, sprak mijn buurman die alleen zijn snor liet bijpunten.

De klanten vroegen me om het niet over politiek te hebben. Een oude dame lachte: „Voor je het weet heb je bonje met humorloze rechtse of linkse minkukels.”

We kregen het veilig over de tuinkabouter van MDMA die in Brabant is aangehouden. Daarna vroegen we ons af of in die roomse provincie een kerststalletje met het hele zootje van geperste cocaïne een leuk idee zou zijn. Dus Jozef, Maria, de herders, de os, de ezel en dat je na het kerstdiner met de hele familie de kleine Jezus uit zijn kribbe snuift.

Een keurige Haagse meneer begon over het Belgische bejaardenhuis waar ze strippers hadden ingehuurd en dat hij zich daar nu ging inschrijven.

„Of moet ik tot mijn urn sjoelen en scrabbelen?”, lachte hij.

Toen was ik aan de beurt. In tien minuten was ik geknipt. Kosten 10 euro.

Ik zei tegen de kapper dat ik dacht dat hij hartstikke duur was.

„Soms”, knipoogde hij, „heel soms!”


Wat vindt NRC | Europa mag zich niet laten verblinden door vage hoop op vrede in Oekraïne

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Sinds de overwinning van Donald Trump hangt de belofte van een spoedig staakt-het-vuren in Oekraïne in de lucht. Trump heeft beloofd dat hij dat binnen 24 uur na betreden van het Witte Huis wel even zal regelen. Niemand neemt die aankondiging letterlijk en het duurt ook nog twee maanden voordat Trump president is, maar een staakt-het-vuren beheerst inmiddels het gesprek over de oorlog.

Het vooruitzicht op een wending ten goede in Poetins oorlog is na ruim 1.000 dagen een perspectief waar velen zich graag aan vastklampen. Wie gunt Oekraïners niet een leven in vrede en veiligheid?

Maar met de belofte ligt ook wensdenken op de loer. Om tot een staakt-het-vuren te komen, moeten nog vele hordes worden genomen. En als het al lukt, betekent dat geenszins dat Europa zal terugkeren naar een onbekommerd tijdperk van vredesdividend en goedkoop gas uit Rusland.

Ook met een staakt-het-vuren zit in het Kremlin een onberekenbare autocraat die gezocht wordt voor oorlogsmisdaden. Europa zal daarop nog jaren moeten antwoorden met een stevige én kostbare militaire afschrikking én met vergaande militaire en economisch steun voor Oekraïne.

Vooruitlopend op eventuele onderhandelingen is de oorlog in de afgelopen week geëscaleerd. Mocht het tot gesprekken komen, dan willen beide partijen zo sterk mogelijk staan. De VS gaven, eindelijk, de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied vrij en leverden omstreden antipersoonsmijnen. Oekraïne nam doelen in de regio Bryansk onder vuur. Rusland wees weer eens uitdrukkelijk op zijn kernwapens.

De twee hoofdrolspelers hebben alvast hun posities gemarkeerd. Het Kremlin liet doorschemeren dat het wel wil praten, maar dat het niet van plan is bezet gebied op te geven en het niet zal accepteren dat Oekraïne lid wordt van de NAVO.

Onduidelijk is of president Poetin daadwerkelijk bereid is te onderhandelen, of dat hij alleen maar aan de onderhandelingstafel gaat kijken of er iets te halen valt. En er is altijd het risico dat hij een gevechtspauze aangrijpt om te hergroeperen. In de entourage van Trump is geopperd dat de VS nog genoeg economische machtsmiddelen hebben om druk op Poetin uit te oefenen. Ook de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied zou een drukmiddel kunnen zijn.

De Oekraïense president Zelensky heeft Trump onthaald op een charme-offensief. Zo zei hij deze week dat de kans op vrede met de komst van Trump is gestegen. Eerder uitte hij zich positief over zijn ontmoeting met Trump in september in New York. Zijn overwinningsplan bevat suggesties die duidelijk bedoeld zijn om Trump te paaien. Zo oppert Zelensky de mogelijkheid om gezamenlijk met bondgenoten de delfstoffenrijkdom van Oekraïne te ontginnen. Ook spiegelt hij de VS voor dat het goedgetrainde en ervaren Oekraïense leger straks de taken van Amerikaanse militairen in Europa kan overnemen.

Zelensky wil met steun van de VS het gesprek aangaan, maar zal formeel nooit accepteren dat bezet gebied Russisch wordt en hamert op snelle toetreding tot de NAVO, de beste veiligheidsgarantie die hij zich kan wensen. In de VS is geopperd dat een bestandslijn bewaakt moet worden door een internationale of Europese troepenmacht.

Het is aan Zelensky om te bepalen wanneer hij gesprekken aangaat en wat hij over heeft voor een staakt-het-vuren. Maar wat daar straks op tafel komt is ook van groot belang voor de veiligheid van Europa.

Zo zou het uit moreel én strategisch oogpunt moeilijk verteerbaar zijn als Poetin een overwinning zou kunnen claimen. Rusland houdt nu ongeveer een vijfde van Oekraïne bezet. Het zou onacceptabel zijn als Rusland dat als oorlogsbuit zou kunnen houden. Het zou een signaal zijn dat agressie loont. Het zou een aanmoediging zijn voor Poetin én voor andere autocraten met ambitie om basale omgangsregels tussen staten te schenden.

De gedachtevorming over onderhandelingen is nog pril, maar dit is wel het moment om vooruit te denken over randvoorwaarden. Een Oekraïense vrede is ook een Europese vrede. Het zou een geschenk zijn voor Oekraïne als het in 2025 langs diplomatieke weg tot een staak-het-vuren komt, zoals Zelensky hoopt. Maar het is ook van het grootste belang dat Poetin en geestverwanten niet tot nog meer agressie worden aangemoedigd. Europa moet intussen beseffen dat een staakt-het-vuren iets anders is dan langdurige vrede en zich voorbereiden op een lange fase van afschrikking met hoge defensie-uitgaven.