:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/08/data104596143-65af6e.jpg)
De Jeugd van Tegenwoordig met de bandleden Willie Wartaal (Olivier Mitshel Locadia, midden), Vieze Fur (Alfred Tratlehner, rechts) en Faberyayo (Pepijn Lanen, links).
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
De Jeugd van Tegenwoordig Het eerste album na vijf jaar staat direct op nummer één en de tournee is stijf uitverkocht. „We zijn een soort Griekse tempel die nog steeds in de stad staat.”
‘Wij zijn helemaal nooit weggeweest”, verzucht Freddy Tratlehner alias Vjèze Fur of Fred. Zijn witgeverfde haar piekt alle kanten op. „Hoe kan er dan sprake zijn van een comeback?” Nou ja, De Jeugd van Tegenwoordig bracht vijf jaar geen album uit, en het was ongebruikelijk stil rondom de fameuze rapformatie uit Amsterdam. En dan, opeens, is daar een nieuw album dat meteen op nummer één genoteerd staat in de Dutch Album top 100, een primeur voor de mannen van De Jeugd. Tel daar ook nog eens een stijf uitverkochte tour langs de grootste zalen van Nederland, én de beste show van Lowlands 2023 (volgens 3voor12) bij op. Dan weet je: veertigers Bas Bron (producer, houdt niet van interviews), Faberyayo (Pepijn Lanen), Willie Wartaal (Olivier Locadia) en Vjèze Fur (alias Freddy) zijn populairder dan ooit. Als dat geen comeback is, wat dan wel?
„We zijn nooit gestopt, we zijn gewoon af en toe ook iets anders gaan doen”, zegt Faberyayo, met roze haar. En of: naast dat ze allemaal vader zijn geworden, deden ze in de afgelopen jaren meerdere muzikale soloprojecten. Daarnaast ging Wartaal de theaters in, verkende Freddy de culinaire en televisiehoek, trad Bas Bron op als dj onder zijn pseudoniem Fatima Yamaha en schreef Faberyayo boeken en maakte podcasts. Toch zijn ze elkaar nooit uit het oog verloren.
Al die soloprojecten stonden in het licht van de Jeugd van Tegenwoordig. „Als ik interessant wil blijven voor hen”, zegt Wartaal wijzend naar Freddy en Faberyayo, „dan moet ik zelf ook interessante dingen doen. Andere dingen, nieuwe dingen. Dat ik kan zeggen kijk wat ik heb meegenomen uit dit land. Een kristallen bol, we gaan allemaal dood”, zegt hij met een brede glimlach. Vijf jaar stilte is volgens Freddy ook niet zo gek: „Normaal zit er tussen twee van onze albums ongeveer drie jaar. Plak er een pandemie van twee jaar tussen en je zit op vijf.”
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/08/data104098298-522d9e.jpg)
In ‘Moderne Manieren’ belicht De Jeugd het moderne leven
Oké, De Jeugd is dus nooit weggeweest. Maar zo voelt het wel. Al is het maar omdat de naam ironischer wordt met de tijd. Toen de mannen die negentien jaar geleden verzonnen, bedachten ze al dat hoe ouder ze zouden worden, hoe grappiger die naam zou zijn. Faberyayo is vandaag zelfs „oud +1 geworden” (41). „We zijn een soort Griekse tempel die nog steeds in de stad staat”, zegt hij. Wartaal, bulderend: „Zo van, vroeger was het sick hè? En hier douchten ze toen. Met olie en zand, hoe dan?!”
Laagjes
Het is een mooie ochtend in de hoofdstad, de zon valt scherp naar binnen in de grote zaal van Café Amsterdam. Het is nog vroeg, de sfeer is gemoedelijk, de mannen die berucht zijn om hun interviews hangen er relaxed bij. En terecht: dat ze na vijf jaar stilte meteen weer zó populair zijn, zegt veel. Al vanaf hun doorbraak met ‘Watskeburt?!’ in 2005 blijkt ‘De Jeugd’ een fenomeen zonder gelijke.
Naast dat ze vele prijzen hebben gewonnen, waaronder de popprijs in 2011, al zes keer in de Alpha-tent op Lowlands stonden en acht albums uitbrachten, is hun belangrijkste verdienste toch wel het ontwikkelen van een compleet eigen stijl. Die herkenbare, elektronisch muzikale sound is richtingbepalend geweest voor de Nederlandse pop en hiphop. Toch? „Bas Bron heeft sowieso heel veel beïnvloed. Hij is geniaal”, zegt Wartaal. Dan, aarzelend: „Ja, onze stijl is wel een ding, ja. Daar ben ik ook wel trots op. Om een stijltje te hebben mogen toevoegen aan alles wat er al bestaat.”
De eigen sound zit zorgvuldig in het nieuwe album verwerkt. Dat is origineel, geëngageerd, dansbaar, verfrissend, en toch klinkt het als vintage De Jeugd. Freddy: „Het is ons meest gelaagde album tot nu toe.” Dat is ook logisch, want het leven heeft meer lagen gekregen. Vaderschap, eigen projecten, corona – er is veel gebeurd. „Het landschap verandert, en al dat sediment zorgt voor heuvels en valleien. Soms verdwaal je, maar dan moet je gewoon hoog in een boom klimmen en heb je weer het overzicht.”
Wartaal merkt op dat Freddy er ook gelaagder uitziet dan vroeger. „Ja, dat is diepgang.”
De mannen helpen elkaar door het veranderende landschap heen, ze zijn boezemvrienden. „Zo gaat dat al negentien jaar”, aldus Faberyayo.
Pan, pan, pandemie
Als die Oude Tempel die De Jeugd is zich na vijf jaar weer opent voor publiek, is het in ieder geval met een eigentijdse tentoonstelling. Moderne Manieren is een tijdloos album dat tegelijkertijd inspeelt op het heden, door actuele thema’s als censuur (‘Dat Mag Niet’) en ijdelheid (‘Dandyboy Moderno’) aan te snijden. De opzwepende, gestroomlijnde synthesizers van Bas Bron tillen de drie rappers als vanouds naar een hoger plan. Neem het nummer ‘De Jakkaman’, door de herkenbare beat en flow nu al een hit. Dat was niet meteen duidelijk, vertelt Faberyayo: „Dat is zo’n nummer waar je eerst van denkt, nee man, maar dat uiteindelijk toch een ja blijkt te zijn. Het is eigenlijk ook al drie jaar oud; we schreven het helemaal aan het begin van de pandemie.”
Dat het nummer toen een nee was, komt misschien ook omdat de lockdowns de vier hard raakten. „Pan, pan, pandemie”, mompelt Fred. Hij heeft net twaalf oesters besteld en botviert zijn culinaire nieuwsgierigheid op de schaaldieren door er die onuitspreekbare saus op te doen, Worcestershire. „Gadverdamme. Ik dacht dat het erbij hoorde. Maar dit slaat nergens op.” Geen Moderne Manier, zo blijkt. Hij eet de oesters in z’n eentje, maar verplicht de rest er minimaal eentje te consumeren. „Ik moet wel, want ik zie eruit alsof ik ze geplukt heb”, aldus Freddy. Wartaal wil niet. „Ik heb een fruitdag vandaag, man.” Fred wijst naar de schaal: „Zeevrucht.” Faberyayo bestelt een grote fles Spa rood – het is immers zijn verjaardag.
Op Instagram schrijft Faberyayo dat de pandemie bijna het einde van de groep betekende. „Eerst was het nog wel prima. Mijn jongste dochter werd geboren, ik was veel met mijn gezin. Maar toen we dat tweede jaar ingingen, had ik echt nergens meer zin in. Ik ga helemaal niks meer doen, dacht ik, fuck dat. Fred kwam niet eens meer naar de studio.” Wartaal had hetzelfde gevoel: „Optreden heeft ons ook opgefokt, hè. Die high, daar leef je voor. En dan ga je van het podium af en dan is life gewoon kanker saai de hele tijd.” Faberyayo: „Het leek opeens allemaal een soort… nutteloos. Maar uiteindelijk gaat dat gevoel knagen.”
Onzekerheid en ego’s
Dat geknaag werd onrust, en die onrust werd brandstof om dingen te gaan doen. „Ik wil niet weggaan en niks achterlaten”, vertelt Wartaal. „Dat vind ik echt grote losershit. Dat je hier zóveel tijd hebt gehad en dat je niet zoveel mogelijk hebt gedaan.” Faberyayo herkent dat: „Als ik op vakantie ga moet ik echt de neiging onderdrukken om Freddy en Wiwa op te bellen met allemaal ideeën.” Waar komt die onrust vandaan? „Onzekerheid en ego’s”, aldus Freddy. Faberyayo: „Dat is toch menselijk? Je wil constant veranderen, jezelf opnieuw uitvinden en het idee hebben dat je wordt gehoord.”
Dat ze die eeuwige jeugd behouden komt volgens Freddy omdat ze „gewoon vier talentvolle, toch wel irritante klootzakken zijn.” Wartaal weet het niet, maar denkt dat ze het bloed van de kinderen van Faberyayo moeten drinken om nog enige hoop te hebben op oud worden. Faberyayo zelf meent dat ze al zo lang aan de top staan omdat ze elkaar altijd scherp hebben gehouden, maar vooral omdat ze alleen dingen maken die ze zelf willen maken. „Dat werkt uiteindelijk het best. Juist omdat we niet proberen iets anders te doen, blijven mensen het vet vinden. En toch is het iedere keer anders.”
Fred: „Het normaalste wat je kan doen is jezelf zijn. Wij zijn dus hoe dan ook de normaalste guys ter wereld.”
