De grens iets meer dicht ‘om de kwaaien’ tegen te houden? Prima, zolang de goedkope koffie maar bereikbaar blijft

Posted on September 16, 2024 by admin

„Er ist wieder da!”, staat boven de viswinkel in Siebengewald. Even dwalen de gedachten af naar het gelijknamige boek over de terugkeer van Adolf Hitler naar de huidige tijd. Maar de begeleidende tekst bejubelt „Der neue, junge Matjeshering!”

Geen dorp in Nederland heeft zo’n Duits aandoende naam als Siebengewald. En de middenstand moet het voor een belangrijk deel hebben van bezoekende oosterburen. Vandaar dat de Hollandse Nieuwe in twee talen wordt aangeprezen.

De winkel die in Siebengewald het meeste Duitse publiek trekt, is een supermarkt met de al even Duitse naam 2 Brüder. Wolfgang Welling komt elke vier tot zes weken vanuit het Duitse Essen inkopen doen in deze uithoek van Nederland. Dat hij vanaf deze maandag op een grenscontrole kan stuiten, vindt hij „een goede zaak. Want anders komen er echt te veel”. Hij doelt op asielzoekers. „Kijk hoe de kwaaien onder hen de overhand nemen in de criminaliteitsstatistieken.”

Aan een picknicktafel bij de supermarkt zitten twee stellen in de zon, die de anonimiteit verkiezen omwille van privacyredenen. Ook zij zijn unaniem enthousiast. „De buitenlanders krijgen alles en onze gepensioneerden moeten lege flessen verzamelen om rond te kunnen komen.” In de supermarkt hebben ze geen koffie meer kunnen kopen, die is een stuk goedkoper in Nederland. „Morgen wordt weer geleverd, dan komen we terug. Voor vannacht zoeken we een camping in de buurt”, zeggen ze, wijzend op hun twee campers.

Politie

De Nederlander Mari Robben, die in Siebengewald woont, doet op zijn beurt geregeld inkopen in Duitsland en tankt daar. Grenscontroles juicht hij toe. „Ik heb niets tegen echte asielzoekers, maar het is goed als ze af en toe proberen om de rottigheid ertussenuit te halen. En zelf heb ik niets te verbergen.”

Maar van de douane of politie valt deze maandag geen spoor te bekennen. Nergens aan de ruim tweehonderd kilometer lange grens van Limburg met Duitsland, overigens. Noordelijker wordt wel gecontroleerd, maar slechts sporadisch.

Aan de oostzijde van Siebengewald ogen de douanekantoren aan beide zijden verwaarloosd. Dat aan de Nederlandse kant heeft na het ingaan van het Verdrag van Schengen een tweede leven gehad als restaurant. Schnitzelhaus heette het, maar één blik naar binnen leert dat hier al tijden geen gepaneerd vlees meer is uitgeserveerd.

**Klanten van de supermarkt 2 Brüder**, in Siebengewald: „Goede zaak, de grenscontrole. Anders komen er echt te veel asielzoekers.”

Voetbal

Meer bedrijvigheid is te vinden langs de Augustinus- en de Grensweg, die vanaf deze plek naar het noorden lopen: agrarische bedrijven, een nagelstudio, gebitsreparatie, een hondenkennel. Kilometerslange stukken van beide wegen in het buitengebied lopen parallel met de grens. Wie illegaal van Duitsland naar Nederland wil, of vice versa, kan hier vanuit het ene maisveld even de smalle strook asfalt oversteken naar het andere maisveld.

„De grens bestaat hier eigenlijk niet”, zegt Joost Slingenbergh, die aan de Grensweg woont en er een biologisch pluimveebedrijf runt. Nou ja, in één opzicht nog wel. „Veertien jaar geleden kwamen we hier. Met de Nederlandse buren kregen we makkelijk contact. Met de Duitse buren aan de overkant van de weg, is het ondanks tal van pogingen nooit echt gelukt.”

Sommige inwoners van Bergen voelen zich beknot in hun vrijheid

Michael Rauner
burgemeester van Bergen

Tijdens de coronapandemie werd de grens bij zijn huis even gecontroleerd. „Misschien een dag of vier. En tijdens het EK Voetbal van afgelopen zomer hebben de Duitse autoriteiten op de snelweg een paar kilometer verderop gestaan.”

Over waarom Siebengewald in 1815 bij Nederland ging horen, doet een romantisch verhaal de ronde. De grens zou op een kanonschot ver van de Maas komen te liggen en een Nederlandse soldaat zou bij de afbakening extra kruit in het geschut hebben gedaan, zodat zijn liefde in Siebengewald niet in het buitenland zou komen te wonen.

De werkelijkheid was minder romantisch: op het Congres van Wenen werd bepaald dat de eerste Nederlandse gemeenten aan de oostkant van de Maas bij Nederland zouden horen. De minimumafstand was daarbij rond de drie kilometer (net iets meer dan de maximumschootsafstand). Maar er waren gemeenten die verder Duitsland in reikten, zoals de toenmalige gemeente Afferden, waartoe Siebengewaldbehoorde.

**Het Schnitzelhaus** aan de grensovergang van Siebengewald.

Europa

Tegenwoordig valt het dorp onder de gemeente Bergen. Daar is Michael Rauner burgemeester. Hij komt van buiten de politiek en werkte onder meer twintig jaar voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Rauners wieg stond in Stuttgart. Hij heeft zowel de Duitse als de Nederlandse nationaliteit. In Bergen hoorde hij twee soorten reacties op de Duitse aankondiging van een halfjaar grenscontroles. „Sommigen denken dat het allemaal zo’n vaart niet loopt. Anderen voelen zich beknot in hun vrijheid.”

Rauner begrijpt dat wel. „Vrij verkeer van mensen, goederen, diensten en kapitaal is een van de basisprincipes van Europa. Aan de andere kant: in de VS heb je soms ook controles als je van de ene naar de andere staat gaat en in Panama, waar ik plaatsvervangend ambassadeur ben geweest, stonden ze je zelfs op te wachten aan de provinciegrenzen.”

Rauner is net terug van een bezoek aan een productiebedrijf, waar de directeur aangaf niet zonder arbeidsmigranten en statushouders te kunnen. „Maar het lijkt me wel goed om als Europa fundamentelere discussies te voeren over wie we nodig hebben. Australië en Nieuw-Zeeland stellen bijvoorbeeld ook eisen.”

Geregeld zit Rauner met Nederlandse gemeenten en de directe Duitse buren om de tafel. „Om te praten over culturele evenementen, de natuur, maar ook over bestrijding van drugs, wapens, uitbuiting en mensenhandel. Dat moet je samendoen. Want als je alleen maar op één plek drukt, verplaats je de problemen alleen maar.”

Ambtenaren noemden asielcrisis ‘juridisch en politiek onverdedigbaar’, maar kabinet drukte door

admin
September 19, 2024
0

Het uitroepen van een asielcrisis, zoals het kabinet van plan is, is „niet aanvaardbaar vanuit democratisch en rechtsstatelijk oogpunt”, zolang die niet overtuigend onderbouwd kan worden. Dit standpunt is geen aanval van de kritische links-progressieve oppositie, maar van Rijksambtenaren. Zij hebben de afgelopen maand herhaaldelijk en in stevige bewoordingen tegen het uitroepen van een asielcrisis geadviseerd, zo bleek donderdag tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen uit stukken die het kabinet vrijgaf aan de Tweede Kamer.

Toch kondigde minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber (PVV) vorige week vrijdag aan dat het kabinet een asielcrisis wil uitroepen. Daardoor kan zij zonder goedkeuring van de Kamer asielmaatregelen nemen die juridisch niet mogelijk zijn, tenzij er sprake is van een noodsituatie. Pas achteraf kan de Kamer stemmen over het controversiële plan, en in de tussentijd mag Faber zonder inspraak van de volksvertegenwoordiging vergaande maatregelen nemen . De oppositie was kwaad omdat zij buitenspel worden gezet, en ook experts hebben in onder meer NRC sceptisch gereageerd op het plan van Faber. Maar de minister verkondigde standvastig dat haar plan „juridisch getoetst” is. Zij verzweeg dat ambtenaren aan de noodrem hadden proberen te trekken.

Noodsituatie

Om crisiswetgeving te legitimeren moet sprake zijn van een noodsituatie zoals „een oorlog of een vergelijkbare acute noodsituatie”. In de ambtelijke adviezen valt te lezen dat de onderbouwing voor „het bestaan van een dergelijke noodsituatie” die „toepassing van het staatsnoodrecht legitimeert” momenteel ontbreekt.

De problemen in de asielketen spelen al jaren. En, zo valt te lezen in de stukken, „ontwikkelingen die al jaren aan de gang zijn, […] zijn over het algemeen geen argumenten voor de inzet van noodbevoegdheden.”

In 2022 had toenmalig staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel, VVD) op verzoek van de Kamer ook al onderzocht of er grond was om een crisis uit te roepen. Die was er niet, terwijl de druk op de asielopvang toen groter was dan nu.

Het bovenstaande is procedurele kritiek, maar ambtenaren zijn verder gegaan dan dat. Drie dagen na bovenstaande analyse, die donderdag werd vrijgegeven, op 23 augustus, schreven ambtenaren van het ministerie van Binnenlandse Zaken aan hun minister Judith Uitermark (NSC) dat zij „verantwoordelijkheid [is] voor het hoeden van de Grondwet en het rechtsstatelijk handelen van het bestuur”. Volgens de ambtenaren is het „uitroepen van een asielcrisis onder de huidige omstandigheden” in strijd met die verantwoordelijkheid.

Op 5 september, een week voordat Faber het uitroepen van de asielcrisis aankondigde, waarschuwden ambtenaren nog eens voor de langdurige gevolgen daarvan zonder solide onderbouwing. Dat zou namelijk bijdragen aan „de politisering van het staatsnoodrecht, wat vanuit een rechtsstatelijk oogpunt onwenselijk is”. Daarom is noodwetgeving zonder „dragende motivering” volgens hen „juridisch en politiek niet te verdedigen”.

Raad van State

De ambtenaren hebben de „stellige overtuiging” dat de asielcrisis „met succes zal worden aangevochten bij de rechter”. Ook denken zij dat de Raad van State, die een advies over de asielcrisis moet formuleren, zal oordelen dat er „geen sprake is van een situatie die de inzet van staatsnoodrecht rechtvaardigt”.

Voor NSC is die voorspelling relevant, aangezien tijdelijk NSC-fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven maandag nog bekend maakte dat haar partij de plannen van Faber niet zal steunen als de Raad van State negatief adviseert. PVV-leider Geert Wilders schreef op X aan Van Vroonhoven: „Ik zou er nog maar eens goed over nadenken” [om tegen de asielcrisis te stemmen, red.]. Het kabinet heeft NSC waarschijnlijk nodig om in de Kamer een meerderheid te hebben voor het uitroepen van een asielcrisis.

De ambtenaren missen een tijdspad, zo blijkt uit de donderdag vrijgegeven stukken: het kabinet en de coalitie krijgen niet goed uitgelegd aan de Kamer en de media wanneer de noodsituatie ten einde zou moeten zijn. Premier Schoof zei vorige week vrijdag dat dat is wanneer „de instroom is gedaald en Nederlanders voelen dat ze het weer kunnen dragen”. Hij erkende dat zo’n gevoel „moeilijk te meten” is.

Tijdelijkheid en duur

Volgens de ambtenaren is „het uitgangspunt bij de inzet van noodbevoegdheden” dat die „zo kort mogelijk moeten duren”, maar in de tekst van het regeerprogramma wordt „niks gezegd over de tijdelijkheid en duur”. Van Vroonhoven wist ook geen goede maatstaf tijdens de eerste dag van de Algemene Politieke Beschouwingen (APB).

Het plan zou „uit het regeerprogramma moeten worden gehaald”, schreven ambtenaren al op 2 september, elf dagen voor de presentatie van het programma. Twee dagen daarna heeft premier Schoof uitdrukkelijk gevraagd tijdens de ministerraad om het uitroepen van een asielcrisis in het regeerprogramma op te nemen, zo blijkt uit de stukken.

Volgens de ambtenaren was er een alternatief, meldden zij toen. Het kabinet kon kiezen voor een spoedwet „met parlementaire betrokkenheid”. Ook oppositiepartijen hebben op de eerste dag van de APB dat plan voorgelegd aan de coalitie. Maar voor zo’n plan is in de Eerste Kamer niet automatisch een meerderheid: de coalitie heeft daar maar 30 van de benodigde 38 zetels. Door een asielcrisis uit te roepen is minister Faber ervan verzekerd dat zij een tijdje haar vergaande asielmaatregelen kan treffen.

Uit de stukken blijkt ook dat ambtenaren van het ministerie van Justitie en Veiligheid aan staatssecretaris voor Rechtsbescherming Teun Struycken (voorgedragen door NSC) hebben gemeld dat „veel van de maatregelen de rechtsbescherming van vreemdelingen” verslechteren en gevolgen hebben voor „de capaciteit van de rechtspraak”.

‘Decennialange misstanden bij adoptie van Koreaanse kinderen gingen veel verder dan gedacht’

admin
September 19, 2024
0

Zo’n tweehonderdduizend Koreaanse kinderen zijn in de voorbije decennia ter adoptie aangeboden aan westerse wensouders, en in veel gevallen ging dat gepaard met misstanden als identiteitsfraude of ontvoering, waar zowel de Zuid-Koreaanse overheid als ontvangende landen van op de hoogte waren. Dat er in de Koreaanse adoptieindustrie veel mis was, was al langer bekend, maar een nieuw onderzoek van persbureau Associated Press en het Amerikaanse televisieprogramma Frontline heeft nieuwe details aan het licht gebracht over de omvang en de aard van de misstanden.

Het Koreaanse adoptieprogramma ontstond kort na de Koreaoorlog (1950-1953), in eerste instantie als oplossing voor verweesd geraakte kinderen van Koreanen en deelnemers aan de internationale troepenmacht. Maar het werd al snel uitgebreid tot kinderen uit arme gezinnen of van ongehuwde moeders. Het werd gezien als een welkome oplossing in het toen nog straatarme land. Maar in de decennia daarna ontwikkelde adoptie zich tot een lucratieve industrie waarin vele miljoenen omgingen.

Al snel waren er niet genoeg weeskinderen om aan de westerse vraag naar adoptiekinderen te voldoen. Vooral in de jaren tachtig werden duizenden kinderen door adoptiebureaus bij ziekenhuizen „gekocht”. Alleen al in 1988 zou het volgens AP om 4.600 kinderen zijn gegaan. Ouders werd verteld dat hun baby was overleden.

Ook werden kinderen van straat geplukt of geworven bij arme gezinnen. „Handelaren – zo zou ik ze noemen – gingen op pad om meer en meer kinderen te ronselen”, zegt Francis Carlin, die destijds als hulpverlener in Zuid-Korea werkte, tegen AP. „Ze bezorgden ouders een schuldgevoel door te zeggen dat ze zelfzuchtig waren als ze een kind hielden waar ze niet voor konden zorgen.”

Verlaten wezen

De journalisten spraken voor hun onderzoek onder meer met ruim tachtig geadopteerden in de Verenigde Staten, Australië en zes Europese landen. Daarnaast bestudeerden ze duizenden pagina’s aan documenten, waarvan een deel tot dusverre geheim was. Die toonden aan dat bij adopties op grote schaal werd gesjoemeld. Vaak werden kinderen als verlaten wezen geregistreerd, terwijl er wel degelijk nog familie bekend was.

Vaak werden kinderen als verlaten wezen geregistreerd, terwijl er wel degelijk nog familie bekend was

Soms overleed een kind terwijl de adoptieprocedure nog liep, en kreeg een ander kind met dezelfde leeftijd en geslacht diens identiteit, om de overdracht niet te vertragen. In westerse landen opgegroeide adoptiekinderen die – vaak als jongvolwassenen – naar Zuid-Korea reisden, werden als gevolg van zulke praktijken na een lange zoektocht vaak met de verkeerde ‘biologische ouders’ herenigd.

Zowel de Zuid-Koreaanse als veel westerse overheden waren van de misstanden op de hoogte. Tegenover AP wil een regeringswoordvoerder in Seoul niet reageren op vragen zolang er nog onderzoeken lopen naar de praktijken. Maar het ministerie van Volksgezondheid erkent in een verklaring dat de sterke stijging van adopties in de jaren zeventig en tachtig „mogelijk werd ingegeven door de wens om zorguitgaven terug te dringen in reactie op dalende buitenlandse hulp”.

De adoptieindustrie is een van de onderwerpen waarover een Waarheidscommissie zich buigt, die in 2006 werd ingesteld om mensenrechtenschendingen in Zuid-Korea te onderzoeken die werden gepleegd in de decennia onder autoritair bewind. Eerder deze maand publiceerde de commissie al een rapport over de manier waarop ouders werden gedwongen of gemanipuleerd om kinderen af te staan. De auteurs pleitten voor formele excuses en financiële compensatie.

In veel landen staat internationale adoptie ter discussie als gevolg van recente onthullingen als die van AP. Nederland verbood eerder dit jaar alle adopties uit het buitenland, en de regering in Seoul kondigde eerder dit jaar een nieuw stelsel aan, waarin adopties naar het buitenland tot een minimum beperkt moeten worden.

China

Ook China maakte eerder dit jaar een einde aan adopties naar het buitenland, bevestigde een regeringswoordvoerder in Beijing op vragen van Cindy Huijgen, de China-correspondent van dagblad Trouw. Zij werd zelf als baby vanuit China geadopteerd door een Nederlands stel, en schreef een boek over haar ervaringen.

China liet vanaf begin jaren negentig zo’n 160.000 kinderen adopteren door buitenlandse wensouders, en ook daarbij kwamen veel misstanden voor. Het land kende in die tijd nog een eenkindpolitiek om de bevolkingsgroei te beteugelen. Veel kinderen, vooral meisjes, belandden daardoor in weeshuizen. Inmiddels kampt China met vergrijzing en bevolkingskrimp: de eenkindpolitiek werd in 2015 afgeschaft.

Politie arresteert tweetal in Breda om handel in gevaarlijke drug nitazeen

admin
September 19, 2024
0

De politie heeft donderdag in Breda een man en een vrouw aangehouden op verdenking van handel in zeer gevaarlijke verdovende middelen. Dat schrijft de politie in een persbericht. Bij huiszoekingen vonden rechercheurs meerdere grote zakken MDMA en andere verdovende middelen, zoals ketamine en amfetamine.

De politie kwam het tweetal op het spoor nadat in maart bij een postsorteerder in Delft een pakket werd onderschept. In dat pakket, met als bestemming de VS, zaten ongeveer duizend pillen van de zeer sterke pijnstiller protonitazeen. „Dit product is honderd keer sterker dan heroïne en twee keer sterker dan het gevaarlijke fentanyl”, aldus de politie.

Het was de eerste keer dat het middel in Nederland werd aangetroffen, aldus de NOS. In het buitenland spelen de problemen met nitazenen al langer: vorige maand liet de Britse overheid weten dat tot nu toe zeker 284 mensen zijn overleden aan het middel. De man en vrouw zullen vrijdag worden voorgeleid bij de rechter-commissaris in Den Bosch.