De gebroken enkel van Suzanne Schulting vertelt het verhaal van deze WK

Posted on March 17, 2024 by admin

Met gebogen hoofd staat Suzanne Schulting in het midden van de ijsbaan, terwijl om haar heen zich de wedstrijd voltrekt waarin ze als eerste over de finish had willen komen. Maar het is de Amerikaanse Kristen Santos-Griswold die zich tot wereldkampioen op de 1.000 meter shorttrack kroont, terwijl Schulting trekkebenend en in tranen het ijs verlaat.

Met een val in de finale kwam er een einde aan de heimelijke aspiraties die Schulting dit weekend had voor een medaille, misschien zelfs een gouden, bij de WK shorttrack in Ahoy. Kort na de 1.000 meter volgde het bericht dat ze verstek zou laten gaan op de aflossingsnummmers die nog op het programma stonden. Ze was op weg naar het ziekenhuis om foto’s van haar rechterenkel te laten maken – daaruit bleek dat het gewricht is gebroken.

Zo liepen de WK in eigen land voor Schulting uit op een grote teleurstelling. Op het ijs dat voor de gelegenheid was neergelegd, had Schulting willen laten zien dat ze er nog toe doet op mondiaal niveau. En hoewel het bereiken van een WK-finale in pas haar derde wedstrijdweekend sinds haar rentree in februari daar zeker op hintte, overheerste bij Schulting het gevoel dat ze niet had kunnen laten zien wat ze wilde.

Het toernooi was al anders dan waar Nederlandse shorttrackfans de afgelopen jaren aan gewend waren geraakt. Wie dit weekend naar Rotterdam kwam, zag op een van de vele aankondigingen rond Ahoy niet het gezicht van Schulting, maar dat van Xandra Velzeboer.

Na jarenlang het boegbeeld van het Nederlandse shorttrack te zijn geweest, kreeg de 26-jarige Schulting afgelopen seizoen gezelschap van Velzeboer (22), en ook van Selma Poutsma (24). Velzeboer werd in 2023 wereldkampioen op de 500 en 1.000 meter (ze versloeg op beide afstanden Schulting) en was dit seizoen nagenoeg ongenaakbaar op de kortste afstand. De 24-jarige Poutsma zat Velzeboer op de hielen en won ook twee keer een wereldbekerwedstrijd op de 500 meter.

Schulting, die bij het vorige WK goud won op de 1.500 meter, zat intussen een groot deel van de zomer oververmoeid thuis met het Pfeiffer-achtige cmv-virus in haar bloed. „Ik had geen energie in mijn lichaam en ik herstelde niet snel genoeg. Dat was gewoon niet leuk”, vertelde ze eind vorig jaar.

Onder streng toezicht van haar coaches bouwde Schulting zorgvuldig haar fysieke vorm weer op. „Dat was heel frustrerend. Ik vroeg de hele tijd of ik meer mocht trainen, maar ik ben erg op mijn plek gehouden.” Pas in december mocht ze weer elke dag het ijs op om te trainen. De EK in januari, in het Poolse Gdansk, kwamen nog te vroeg. In februari reed ze haar eerste wedstrijden bij de wereldbeker in Dresden, na een afwezigheid van elf maanden.

Niet langer de prooi

Na zo’n lange absentie is het logisch dat de verhoudingen anders kunnen komen te liggen. Maar volgens Schulting, die half januari volledig aansloot bij de Nederlandse shorttrackselectie, is daar geen sprake van. „Ik heb niet het gevoel dat ik nu een andere rol heb. Het voelt gelijkwaardig.”

Ook haar ploeggenoten vinden niet dat er veel is veranderd. „Het is niet alsof ze jaren is weggeweest, hè”, zegt Poutsma in aanloop naar de WK. „Die hechtheid die we hadden, pak je zo weer op.” Voor Velzeboer is er niets veranderd, zegt ze. Dat zij nu op de toernooiposters staat in plaats van Schulting, was even wennen, maar verder staat ze er niet bij stil. „Ik vind het eigenlijk wel leuk. En het is fijn om weer samen te trainen, want we hebben elkaar altijd beter gemaakt.”

Toch was er wel degelijk een verschil te zien, volgens bondscoach Niels Kerstholt: in plaats van de prooi was Schulting nu de jager. „Voor Suzanne is het wel een keertje lekker dat ze iets meer in die underdogpositie zit.” Schulting kon zich wel vinden in die observatie. Aan het hoge niveau van haar teamgenoten kan ze zich alleen maar optrekken. „Die meiden rijden heel hard, het is fijn om op ze te kunnen jagen.”

Het zorgde voor een vrijheid die ze lang niet heeft gekend, zegt Schulting. „De afgelopen jaren moest ik van mezelf altijd winnen, omdat ik dat zo graag wilde én wist dat ik het kon. Nu sta ik er vrij en open in, ik moet niet teleurgesteld zijn als het niet lukt.”

Suzanne Schulting in tranen nadat ze met een gebroken enkel had moeten opgeven in de finale van de 1.000 meter.

Afgelopen week toonde Schulting zich dan ook voorzichtig toen haar werd gevraagd naar haar verwachtingen voor deze WK. „Ik heb veel mensen om me heen die tegen me zeggen: je moet blij zijn waar je nu staat. Een half jaar geleden was het een vraagteken of ik hier zou kunnen meedoen, nu doe ik aan alle afstanden mee.”

Maar Schulting zou Schulting niet zijn als ze niet toch droomde van een juichend Ahoy. Bij de wereldbeker in Duitsland was ze succesvol, met goud (aflossing), zilver (1.000 meter) en brons (1.500 meter). Aan de vooravond van de WK zegt ze te verlangen naar de ‘high’ van een overwinning. „Ik weet precies hoe dat voelt, die euforie van het winnen van medailles. Dat is het allerlekkerste wat er is.”

Sneller dan in olympisch jaar

Zo zit Schulting nou eenmaal in elkaar: geduld heeft ze weinig en het liefst gooit ze elke race en elke training de beuk erin. Op de trainingen ging het de afgelopen weken bovendien bijzonder goed, zei ze vorige week. „Qua snelheid was ik misschien wel beter dan in het olympische seizoen van 2022.”

Dat de WK in Nederland plaatsvinden, speelde zeker ook een rol bij haar verwachtingen. Van de vorige wereldtitelstrijd in Ahoy, in 2017, herinnert Schulting zich nog levendig hoe Sjinkie Knegt de 500 meter won en de Nederlandse mannen goud pakten op de aflossing. „Van een vol stadion krijg ik alleen maar nog meer zin om te rijden. Ik hoop dat ik iedereen kan verrassen, als een duveltje uit een doosje.”

Vrijdag begint Schulting met een foutloze dag vol kwalificaties. Zaterdag volgt ontnuchtering: in de halve finale van de 1.500 meter komt ze door een tegenstander ten val. In de halve eindstrijd op de 500 meter wordt ze gediskwalificeerd nadat ze een tegenstander onregelmatig heeft weggeduwd. „Dom en frustrerend”, zegt daar zaterdag over tegen de NOS. Ze noemt het „een klotedag”.

Het komt dus aan op zondag, op de 1.000 meter, de afstand waarop ze olympisch kampioen is. Als ze wordt aangekondigd voor de finale, klinkt het gejuich in Ahoy zo luid dat Schulting een glimlach niet kan onderdrukken. Op haar helm glanst startnummer 1, ze klapt even als bedankje naar het publiek.

In de race ligt ze lang op de strategische slimme tweede plaats, tot ze in de een na laatste bocht wil inhalen. De Belgische Hanne Desmet steekt een arm uit om dat te voorkomen, Schulting schuift onderuit en neemt twee tegenstanders mee. Minutenlang is het stil in Ahoy – voor het eerst, de hal is constant gevuld met dreunende beats. Dan blijkt de jury onverbiddelijk: Desmet wordt gediskwalificeerd, de race moet opnieuw worden verreden. Maar Schulting houdt het na een paar rondjes met een van de pijn vertrokken gezicht voor gezien.

Drie medailles

Het is illustratief voor het verloop van deze WK voor het Nederlandse shorttrack. Weliswaar is het toernooi commercieel een succes – met 10.000 toeschouwers op zowel zaterdag als zondag – maar sportief is het een teleurstelling. Vorig jaar pakte Nederland acht medailles (waaronder vijf keer goud), de oogst van dit weekend (een keer goud, twee keer zilver) voelt wat schamel. Ook al brengt de Nederlandse vrouwenploeg, onder leiding van Velzeboer en Poutsma, het publiek in vervoering door de aflossing te winnen.

De Nederlandse vrouwen pakten de wereldtitel op de 3.000 meter aflossing.

Bondscoach Kerstholt wijt het gebrek aan succes aan meerdere factoren. „Vorig jaar vielen alle dominostenen de ene kant op, nu de andere kant. Ze wilden te graag, er stond veel druk op onze groep.” Boegbeeld Velzeboer noemt het „zuur” dat ze niet op alle afstanden haar niveau heeft gehaald . „Ik was gewoon echt goed. Maar ik ben trots dat we dan toch wereldkampioen worden.”

Bij Schulting is die glimlach ver te zoeken, ook al eren haar ploeggenoten haar met een bordje op het podium bij de medailleuitreiking. „Het is gewoon heel kut om met een gebroken enkel het toernooi af te sluiten.” Toch ziet ze, met een revalidatie in het verschiet, een lichtpuntje voor zichzelf. „Ik heb vandaag drie hele goede 1.000 meters gereden, dat geeft me veel vertrouwen richting volgend jaar. Ik zat ook in een lekkere flow, dat moet ik doorzetten. Ik ben al het hele jaar alleen maar aan het relativeren, dus laat ik daar maar mee doorgaan.” Ze pakt haar krukken en hinkelt weg, met haar been in het gips.

Hoe bespaar ik tijd bij verplichte vergaderingen?

admin
November 17, 2024
0

Dilemma

Ik heb meerdere verplichte vergaderingen per week op mijn werk, waar ik erg weinig uit haal. De vergaderingen geven me vooral het idee dat ik mijn tijd zit te verdoen. Ze zorgen ervoor dat het werk dat ik geacht word te doen blijft liggen. Hoe moet ik daarmee omgaan?

Vrouw (65), werkzaam in de thuiszorg

Vóór de vergadering

Veel werkenden kennen het probleem: ze worden geleefd door hun agenda – vol met allerhande afspraken, overleggen en vergaderingen.

„Vaak gebruiken mensen hun agenda om hier afspraken met anderen in te zetten, maar ze zetten er nooit een afspraak met zichzelf in”, zegt Eric van den Heuvel. Hij verzorgt trainingen in time-management. Twaalf jaar geleden begon hij daarmee, uit frustratie, omdat zijn collega’s zaken niet konden prioriteren en hun werk nooit op tijd afkregen.

De eerste stap om dit om te keren, zo vertelt Van den Heuvel mensen die bij zijn bureau Een Helder Hoofd aankloppen, is dat je ook afspraken met jezelf in je agenda zet. „Want je bent zelf voor je eigen werk ook best een belangrijk persoon”, zegt hij. „Als collega’s allemaal witte vlakken in je agenda zien, denken ze dat je niks te doen hebt.”

Als je zelf weet wat er allemaal op je bordje ligt, is het ook makkelijker om ‘nee’ te zeggen. En is dan is daar vaak genoeg ook begrip voor onder leidinggevenden, ziet Van den Heuvel. „Dan zeg je: ‘Ik heb andere prioriteiten. Als ik nu ruimte moet maken, blijft het andere werk liggen’.”

Leidinggevenden stellen het vaak op prijs als werknemers zich afvragen waar de prioriteiten in hun werk moeten liggen, merkt ook organisatiepsycholoog Iris Ooms, die als coach mensen helpt om in hun werk grenzen aan te geven. „Als je zelf weet waar je mee bezig wilt zijn in je werk, en je jezelf afvraagt waarom je de dingen doet die je doet, laat je je van je goede, gemotiveerde kant zien. Ondanks dat je misschien nee zegt tegen een opgelegde verplichting.”

Aankaarten dat je denkt je tijd nuttiger te kunnen besteden dan in een verplichte vergadering, vindt niet iedereen even gemakkelijk. Ook hierbij hangt natuurlijk veel af van de relatie met je leidinggevende. Als het individueel niet lukt, raadt Ooms aan om het dilemma samen met collega’s aan te kaarten.

In de vergadering

„Er is ook nog een tussenvorm”, zegt Ooms. „In plaats van er helemaal niet te zijn, of juist de gehele vergadering erbij zijn, zou je ook alleen het deel van de vergadering kunnen bijwonen dat voor jou relevant is. Dan vraag je gewoon: bij welk agendapunt ben ik echt nodig?”, stelt Ooms.

In de zorg is dat best gebruikelijk, weet de coach uit haar adviespraktijk. „Als er overleg over bepaalde cliënten plaatsvindt, dan wordt vaak van tevoren afgestemd over welke cliënt het gaat, zodat medewerkers kunnen kiezen welk deel van de vergadering ze bijwonen.”

Als afzeggen of zo’n tussenvorm niet mogelijk is, is effectiviteit het toverwoord bij trainers als Van den Heuvel en Ooms. Een bijeenkomst waarvan niet duidelijk is wat daar moet gebeuren, is een van de grootste ergernissen rond vergaderen.

Bij een vergadering is het dus cruciaal dat er een duidelijke agenda is, zegt Van den Heuvel. „Als die er niet is, wordt het een soort Poolse landdag, waarin de tijd wordt volgepraat en aan het eind iedereen leeg is.”

Als er geen duidelijke agenda is, kan het een soort Poolse landdag worden

Eric van den Heuvel
trainer time-management

„Je moet ook duidelijk bepalen hoeveel tijd je aan ieder onderdeel wilt besteden”, zegt Ooms. „Als dat niet gebeurt, gaat iedereen natuurlijk achterover leunen en maar zien wat er gaat gebeuren.” De deelnemers van een vergadering moeten op hun beurt voor zichzelf ook afvragen „waarom ze er zitten, wat er van hen wordt verwacht en wat ze eruit kunnen halen”, aldus Ooms.

Verder is van belang: worden er beslissingen genomen? En hoe dan? Als je de tijd goed wilt besteden, is het belangrijk om vast te leggen wat er is besloten, en als er een actielijst komt, hoort daar ook een termijn aan vast te zitten waarbinnen zaken moeten worden afgerond.

Werkgevers hebben een duidelijk belang bij efficiënt vergaderen. Als er te weinig besluiten worden genomen, zal hen dat immers geld kosten. In sectoren als ict heeft men dat goed begrepen, ziet Van den Heuvel. Met ‘stand-ups’ en ‘sprints’ brengen collega’s kort aan elkaar over waar ze mee bezig zijn, en wat ze de komende tijd gaan afronden. In minder commerciële sectoren ontbreekt het volgens de trainer nog wel eens aan duidelijke planning en communicatie.

Van den Heuvel ziet dat mensen die bij hem aankloppen nog vaak dezelfde denkfout maken: eerst moet de mailbox leeg voordat ze aan andere zaken kunnen beginnen. „Toen ik een potentiële klant die altijd in tijdnood kwam vertelde dat hij overzicht moet houden en prioriteiten moet stellen, zei hij: ja maar daar heb ik geen tijd voor”, lacht Van den Heuvel. „Eigenlijk zegt hij: ik heb problemen, maar ik heb geen tijd om er iets aan te doen.” Daaruit breken, daar begint het volgens hem mee.

Dus

Uit een vergadering wegblijven is niet altijd mogelijk, maar als je je eigen prioriteiten duidelijk hebt vastgesteld en andere dingen te doen hebt, kun je bij leidinggevende polsen of het écht noodzakelijk is dat je aanwezig bent. Misschien kun je het deel dat niet op jouw werk van toepassing is overslaan. En als je dan toch in een vergadering belandt, zorg er dan met elkaar voor dat het efficiënt gebeurt.

Column | Aloha

admin
November 17, 2024
0

Aloha is een woord uit Hawaï dat onder meer „liefde”, „toeneiging”, „compassie”, „vrede” en „dank” kan uitdrukken, maar ‘Aloha’ is ook een met plastic versierd bowling-midgetgolf-paintball-centrum onder een viaduct in de buurt van Amsterdam CS waar ik sinds kort vaak kom vanwege de kinderfeestjes.

In bowlingcentra denk ik altijd aan mijn moeder, dood maar niet vergeten. In 1979 raakte ik op mijn verjaardag met een groep vriendjes ingesneeuwd in het Bowlingcentrum aan de Schelmseweg in Arnhem. Je mocht nog binnen roken, dus mijn moeder hing tot haar pakje Stuyvesant Rood leeg was boven een asbak, de groep kinderen zwijgend en bang om haar heen. Toen iemand na uren durfde te vragen wanneer we zouden gaan, antwoordde ze: „Nooit, we gaan hier samen dood.”

Tijdens de fietstochten van en naar Aloha, het halen en brengen, denk ik aan mijn moeder. Alles gaat met grote stress, ik doe er met een of twee dochters veertig minuten over, als ik thuiskom van het brengen moet ik alweer bijna terug voor het halen. Ergens verdekt koffiedrinken met mezelf is in Aloha niet mogelijk, het mag ook niet van mijn dochters, want raar.

Gisteren moest ik Lucie van Roosmalen (9) naar Aloha begeleiden. Halverwege, we hadden ons tot haar grote woede ook al een keer vastgereden in een opgebroken weg, werden we ingehaald door een moeder op een elektrische bakfiets.

„Daar gaat Juppelien (al haar nieuwe vriendinnen hebben van dat soort namen), die komt wel op tijd.”

Bij Aloha was het druk, het is er altijd druk, de lucht is er zwanger van kinderfeesten, studenten, bittergarnituur en suiker. De andere ouders waren er net zo aan toe als ik.

„Waar is de groep? Zijn we te laat?”, vroeg een moeder. Ze had er met halen en brengen van en naar sportclubjes al een werkdag op zitten, de reden om het lidmaatschap van een sportclub niet aan te moedigen.

„Hoe laat is het halen?”, vroeg ik om me heen.

Ik probeerde afscheid te nemen. Haar ogen zeiden „ga nou maar”, zo heb ik mijn ouders ook twintig jaar behandeld. Terug naar huis, geen tijd meer om iets te doen, wachten tot we weer naar Aloha moesten. Dit keer met Frida van Roosmalen (3) achterop. Toen we aankwamen stond ze met de organiserende moeder achter een glazen deur.

Ik tegen de organiserende moeder: „Ben ik te laat?”

Ik dwong haar om de organiserende moeder te bedanken. De organiserende moeder zat er ook doorheen, drie uur Aloha met een groep kinderen vergt veel. Ondertussen was Frida van Roosmalen een bowlingbaan opgelopen. Ik kroop gebogen, vriendelijk knikkend en glimlachend tussen de andere ouders door en schoot zo onopvallend mogelijk de bowlingbaan op om haar te vangen. „Er loopt een vent met een kind op onze baan”, zei een student, „zal ik gewoon gooien?”

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.

De verdeelde Russische oppositie demonstreert in Berlijn: ‘Wij zijn met velen!’

admin
November 17, 2024
0

Maria Kabakova heeft een hekel aan oorlog en al helemaal aan de oorlog die haar geboorteland voert tegen Oekraïne. De 65-jarige Russische woont al dertig jaar in Berlijn en is vandaag met haar man en een paar vrienden naar een park bij het Potzdamer Platz gekomen voor wat is aangekondigd als de grootste anti-oorlogsmars van Russische oppositie, sinds het begin van de oorlog in Oekraïne. Ze schaamt zich voor Rusland en is blij dat er zoveel mensen zijn gekomen. „De wereld denkt nog steeds dat alle Russen Poetin en de oorlog steunen, maar hier zie je dat dat niet waar is.”

Terwijl Oekraïne zondag bestookt werd met raketten, gingen enkele duizenden Russen in Berlijn en enkele andere steden verspreid over de wereld de straat op. De breed aangekondigde protestmars deze zondag is een initiatief van de bekende Russische oppositiepolitici Joelia Navalnaja, Vladimir Kara-Moerza en Ilja Jasjin. Voor de laatste twee is het voor het eerst in lange tijd dat ze tegen het Russische regime kunnen demonstreren. Beiden werden in 2022 veroordeeld tot lange celstraffen vanwege hun kritiek op de Russische invasie van Oekraïne. In augustus kwamen ze plotseling vrij als onderdeel van een grote gevangenenruil tussen Rusland en het Westen. Nu pogen zij, samen met de weduwe van oppositieleider Aleksej Navalny, eenheid te brengen in de verdeelde oppositie.

Wanneer het luisterrijke trio in het park arriveert, stijgt een gejuich op alsof ze filmsterren zijn. Vanuit heel Europa zijn Russen naar de Duitse hoofdstad gekomen om hun stem tegen Poetin te laten horen. Dmitri Tolmatsjev staat met een protestbord „Siberië tegen Poetin” te kijken hoe dissidente politici, activisten en kunstenaars interviews geven aan de pers. Zelf is hij helemaal vanuit Finland gekomen, het land waar hij naartoe vluchtte nadat de grond in zijn geboortestad Irkoetsk te heet onder de voeten werd.

Omstreden driekleur

De demonstratie komt op een moment dat de Russische oppositie het moeilijker heeft dan ooit. Gevlucht, moegestreden en verdeeld was zij de afgelopen maanden nauwelijks in staat een vuist te maken tegen Poetins oorlogszuchtige regime. Ook ontbreekt het, vele bijeenkomsten in Europese hoofdsteden ten spijt, nog altijd aan een duidelijk plan of strategie. „Er is geen plan. Niet dat er geen plan zal komen, maar het kan lang duren”, erkende Navalnaja afgelopen week tegenover de Russische tv-zender Dozjd.

Kritische vragen

De 23-jarige Vjatsjeslav Filolenko is op een van de dranghekken geklommen om zijn politieke helden beter te kunnen zien. Om zijn schouders heeft hij de blauw-witte vlag geknoopt, die sinds de Russische invasie van Oekraïne geldt als het oppositionele alternatief voor de ‘besmette’ Russische driekleur. Toen de oorlog uitbrak had Vjatsjeslav zijn dienstplicht er net op zitten. Hij nam de benen „illegaal, dwars door de Litouwse bossen, over de rivier en daarna over de Poolse grens naar Duitsland.”

Naast hem staat zijn vriend Gleb Polikarpov, even oud en met dezelfde blauw-witte vlag. Ondanks de gevaren bleef Gleb ook na de oorlog nog lange tijd in Rusland, vurig hopend op de revolutie. „Maar toen iedereen werd opgepakt enAleksej Navalny werd vermoord, wist ik dat de oppositie in Rusland was vernietigd. Ik werd omringd door mensen die Poetin verheerlijkten en Kyiv wilden innemen en ik besloot te vertrekken, om niet zelf in de loopgraven te belanden en ook om de Oekraïners een kogel te besparen. Ze kunnen hun munitie beter gebruiken.”