De dood woont in een donspluisje

Recensie

Film

Trois Couleurs: Bleu Bleu is de eerste van de grote trilogie van Kieslowski, geïnspireerd door de Franse vlag, en de favoriete Kieslowski van Dana Linssen.

Is blauw de kleur van de vrijheid? Of van de rouw, het grote thema van Krzystof Kieslowki’s Bleu, de eerste van een drietal films waarvoor hij zich liet inspireren door de kleuren van de Franse vlag en het motto van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederschap.

Maar misschien is blauw ook de kleur van iets ongrijpbaars. Van de avondhemel waaronder de man en het dochtertje van Julie verongelukken als de remkabels van hun auto het begeven. Van het zwembadwater dat zich als spoelwater in een glas penselen om haar zwembewegingen plooit.

En kijk naar het saffierblauwe licht dat soms op haar gezicht speelt, gebroken door de kristallen aan de kroonluchter die op de kamer van haar dochter hing. Het is een ontroerend beeld. Misschien omdat het makkelijk is om er een spirituele betekenis aan te geven. Is het haar dochtertje dat zo nog aanwezig is? Misschien is er niks spiritueels aan. Dan is er nog steeds het wonder van het licht.

Bleu spreekt vooral tot mij door de geweldige cinematografie van Slawomir Idziak, die met geringe scherptediepte gevoelens in plaats van beelden tevoorschijn tovert. Zo woont de dood in een donspluisje op de deken waaronder Julie zich verstopt. Het is ook een film over grote ideeën. Die drie van de Franse Revolutie, maar dan in een mensenleven. Want Julie bevrijdt zich ook van haar echtgenoot, een componist die een koorwerk voor het verenigde Europa aan het schrijven is terwijl zij de eigenlijke genius van het werk is. Veel meer dan een muze is zij de echt muzische van hen twee. Ja, blauw is de kleur van de vrijheid van deze vrouw.