De docuserie ‘Beckham’ is een liefdevol portret over David Beckham en zijn pijn

Op de toppen van zijn faam stuurde tabloid The Sun journalisten de wereld over om op zoek te gaan naar iemand die nog nooit van David Beckham had gehoord. Die vonden ze. Een schapenherder, in Tsjaad.

De vermakelijke onzin die de Britse schandaalpers voortbrengt, staat in schril contrast met de onvoorstelbare hetze tegen Beckham in de maanden na het WK 1998. Als 23-jarige verloor hij één fractie van een seconde zijn beheersing. Met een domme rode kaart voor natrappen in de achtste finale tegen Argentinië riep hij het noodlot over Engeland af. Zijn ploeg vloog eruit na strafschoppen. „Tien WK-helden, en één heel stomme jongen”, kopte een krant.

Zoals eerdere tell-all docu’s over met name vrouwelijke sterren, stelt de vierdelige Netflix-serie Beckham nog eens aan de kaak hoe ‘we’ in de nineties in hemelsnaam omgingen met (jonge) celebrity’s. De vraag is of dit tegenwoordig beter gaat, maar er is in ieder geval mentale begeleiding gekomen voor profvoetballers. „Toen was er niets”, zegt oud-prof Rio Ferdinand.

Opgejaagd wild

In 1998 dus, absurd te bedenken dat krap een jaar eerder Lady Di en Dodi Al Fayed verongelukten in Parijs, op de hielen gezeten door paparazzi. Ook ’Becks’ werd opgejaagd wild en aan de rand van de mentale vernieling gebracht. Hij werd bespuugd, verrot gescholden, maandenlang uitgejouwd in stadions, terwijl zijn vriendin Victoria in spreekkoren werd vernederd. Zij was zwanger van hun eerste kind, Brooklyn. Het regende bedreigingen. „99,9 procent van de voetballers zou hieraan onder door zijn gegaan”, zegt zijn vriend Gary Neville, ploeggenoot bij Manchester United.

Beckham kon terugvallen op een stabiele thuisbasis en zijn rechtervoet. De club vormden een eiland voor hem, waar vijanden niet konden komen. Ze wonnen dat seizoen alles wat er te winnen viel.

David Beckham brak halverwege de jaren negentig door. Een prachtige jonge speler met een prachtige wreeftap die op een prachtige zomerdag zomaar vanaf de middellijn doel trof. ‘Goldenballs’ kon altijd vertrouwen op zijn traptechniek (behalve bij die strafschop op het EK 2004 die de documentaire niet haalde). Onder de Schotse coach Alex Ferguson veroverde hij met Manchester United Europa vanuit een stad waar musici niet meer de sterren waren, maar de spelers. Beckham voorop.

Bijeengeraapt zootje

Met Victoria Adams vormde hij het bekendste Britse koppel sinds prins Charles en Lady Di. ‘Posh Spice’ wilde allesbehalve voetbalvrouw worden, maar bracht gaandeweg steeds meer offers ten gunste van zijn voetbalcarrière. Pas in Los Angeles, diep in de tweede helft van zijn carrière, vond zij rust met het gezin. „Wie boeit de Beckhams nou, als die met Tom Cruise in een restaurant zitten?”, zegt ze. Maar David wilde alweer weg, toen LA Galaxy een bijeengeraapt zootje amateurs bleek.

De term metroseksueel is met niemand zo vereenzelvigd als met Beckham, maar de belangstelling van regisseur Fisher Stevens lijkt minder uit te gaan naar die kant van het mannenicoon. Het blijft wat onverklaard waarom nou net deze wat introverte jongen van eenvoudige komaf – pa legde gasleidingen aan en moeder was thuiskapper – zo’n trendsetter werd en uiterlijke verzorging voor mannen uit de taboesfeer trok. Hij lijkt er zelf ook niet veel gedachten aan te wijden. Ineens droeg hij een sarong (krantenkop: What’s sarong with this then?) en zijn bruiloft in paars leek hem gewoon een goed idee, toen.

Beckham is tegenwoordig clubeigenaar van de gelikte Amerikaanse voetbalfranchise Inter Miami. We zien de held in het heden mindful bezig met iets wat je totaal niet achter hem had gezocht: als hobby-imker. Hij blijkt een structopaat die outfits voor alvast voor de hele week aan een kledingrek heeft hangen en elke avond de keuken poetst, tot de kaarsen aan toe. „Het wordt steeds erger”, zegt hij. De dynamiek tussen de Beckhams en regisseur Fisher Stevens, als acteur bekend van rollen in Succession en The Good Fight, pakt heerlijk uit. In de intieme setting zijn ze de zelfspot zelve, bijvoorbeeld als Victoria een arbeiders-afkomst probeert te veinzen. „Wees eerlijk”, zegt David, die om de deur mee zit te luisteren, „met wat voor een auto werd je naar school gebracht?” Een Rolls-Royce dus.

Lees ook: Inter Miami, het ‘project’ van mede-eigenaar Beckham, moet zich na twee jaar MLS nog volledig bewijzen

Blootsvoets

David Beckham hield van opvallen, dat is evident, maar hij zei nooit te veel. „Het contrast is enorm tussen hoe beroemd hij was en hoe ongemakkelijk hij sprak in het openbaar”, zegt voetbalschrijver John Carlin. Die interviewde Beckham op de dag van zijn presentatie bij Real Madrid, de voetballer was blootsvoets. Geen idee waarom dat was, zegt Carlin.

We horen en zien naast David en Victioria vooral vrienden, zijn ouders, coaches. Ja, ook Diego Simeone, die hem feitelijk die rode kaart aannaaide op het WK 1998. Hoe de toenmalige Engelse bondscoach Glenn Hoddle terugkijkt op zijn rol in de wording van Beckham tot zondebok, daar word je gedurende de tweede aflevering steeds meer benieuwd naar. Maar Hoddle bedankte voor deelname aan de docu. Victoria serveert hem genadeloos af.

Een terugkerende tegenstelling is hoe trainer en vaderfiguur Ferguson, maar ook andere ‘anderen’, de invloed duiden die Victoria op David had. Beckham zelf zegt: „Zonder haar was ik er niet meer geweest”, maar de veronderstelde afleiding van het voetbal leidde wel tot een breuk met United. ‘Fergie’ was het zat. Beckham blijkt dat verdriet nooit te boven gekomen, United was „familie”.

Eenzaamheid

Hij was 27, wereldberoemd. Real Madrid meldde zich direct. Volgens preses Florentino Pérez stond Beckham „symbool voor postmodernisme”. Maar kon David het zelf wel aan? Hij verbleekte bij de voetballende klasse van de Galáctico’s die er al zaten: Zidane, Figo en Ronaldo. Misschien wel het hoogtepunt van de documentaire is hoe de machokerels in de kleedkamer van Real zich zijn eenzaamheid aantrokken. Pas toen ‘Becks’ voelde dat hij gewenst was, kwam hij los.

Zijn huwelijk liep in Madrid bijna op de klippen. In afwezigheid van Victoria beging hij zijn grootste misstap. „Het was niet zozeer dat we elkaar verloren, maar we verdronken”, zegt hij. We zien de verhalen in tabloids over ontrouw voorbijkomen. Net als je denkt: nu gaat hij vertellen hoe het ook alweer zat met zijn Nederlandse assistente, zegt David: „Uiteindelijk gaat dit over ons privéleven.” En daarin heeft hij volkomen gelijk.

https://www.youtube.com/watch?v=OZQiKkx52JU