Dingdong. Van bovenaan de trap klinken twee kinderstemmen. Ze schreeuwen mijn naam en stormen de trap af. Eenmaal beneden zie ik ze door het kleine stukje glas naast de voordeur op hun korte beentjes op en neer springen, armpjes uitgestrekt in de lucht. Zonder adempauzes blijven ze roepen, tot mijn vader de deur opent en we elkaar om de hals vliegen.
Het voelt niet lang geleden dat het er zo aan toe ging elke keer dat ik mijn vader bezocht. Na mij kreeg hij op latere leeftijd nog twee dochters. Met de jongste scheel ik vijftien jaar.
Toen ze klein waren hield mijn vader het geheim als hij wist dat ik in het weekend langs zou komen. Hij vertelde het hooguit op de dag zelf. Anders zouden ze nachtenlang niet slapen, zei hij. Hun wereld was zo klein dat het soms voelde alsof ik hun héle wereld was. Bijvoorbeeld op ‘zusjesdag’ als we met z’n drieën op stap gingen. Ik vond het heerlijk.
Later, toen ze echt konden praten en nadenken, wilden ze alles van me weten en was werkelijk alles interessant. Waarom ik lang haar had. Waarom ik altijd dezelfde sieraden droeg. Waarom „grote zussen” van uitslapen houden. Waarom douchen bij mij zo lang duurde. Wat een masterscriptie is en waarom die mijn leven overnam. Hoe het kon dat ik geen meivakantie had. Elke stap die ik zette in huis volgden ze. Nooit was ik een moment alleen.
Inmiddels zijn ze 13 en 16, heeft de jongste elke ochtend tien vriendinnen om mee naar school te fietsen en doet de oudste volgend jaar eindexamen. Ze begrijpen nu heel goed hoe je onder de douche soms in gedachten verzonken kunt raken, en als de wekker gaat kunnen ze nauwelijks meer uit bed komen.
Als ik bij ze langs ga, sta ik soms al een kwartier in de woonkamer met mijn vader te praten als ze boven nog steeds geen kik hebben gegeven. Dan roep ik hun namen van onderaan de trap en zegt een van hen gapend: „Huh, ik wist niet dat je zou komen.” Langzaam sloffen ze naar beneden, nadat ik er een paar keer om heb moeten vragen. Een korte knuffel en snel weer naar boven. Op TikTok filmpjes kijken van Gen-Z’ers die oudere generaties bespotten om hun kledingstijl. Netflixen, Snapchatten met vriendinnen, hangen op bed en afdwalen in hun eigen belevingswereld waar ik bijna niks meer van weet.
Ik vraag me af wat het omslagpunt is geweest. Was het toen de jongste haar draai vond op de middelbare school en de oudste tijdens klimles dapper route 6A ging doen? Of toen de jongste voor het eerst verkering had (een zomerfling van twee weken) en mij daar niets over vertelde?
Ik herinner me hoe ikzelf niet eens zo heel lang geleden behoefte had aan afstand van mijn ouders, aan ruimte voor mijn eigen geheimen. Dat zij daardoor juist meer vragen stelden en hoe irritant ik dat vond. Bij mijn zussen betrap ik mezelf er soms op bevestiging te zoeken. Op een zwak moment vraag ik of ze mij nog wel cool vinden.
We vinden je heel cool, zeggen ze dan. „Kijk maar hoe stoer je je shirt voor in je broek knoopt, een echte ‘millennial tuck’.”
Sezen Moeliker vervangt twee weken lang Ellen Deckwitz.
