N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2020/12/sheila7.png)
Met zeven fietsvrienden stapte Henk Rek (71) een paar weken geleden op zijn racefiets, voor een rondje van 100 kilometer door Noord-Holland. Rustig, ze zijn geen twintig meer. Een heeft een pacemaker, de ander een stent. Zes mannen haakten na 70 kilometer af. Henk en Adriaan maakten het rondje af. Ik ging niet op kop sleuren, zegt Henk. Ook al is hij de jongste van zijn wielergroepje. Hij fietste vlak achter Adriaan.
Had hij nou maar voorop gefietst.
Want achter het stel dat hen tegemoet fietste, op een fietspad nabij Purmerend, reed een jongen op een fatbike, een zware, elektrische fiets met dikke banden. Ook Adriaan zag hem niet. De jongen haalde het stel in precies op het moment dat zij de racefietsers passeren. Adriaan kon hem nèt ontwijken, Henk Rek niet. De fatbike raakte hem vol in de flank. Een seconde later lag hij in het gras.
Een wond boven zijn wenkbrauw bloedde als een rund. Twee blauwe ogen. Zijn duim stak opeens een andere kant op. De diepe kuil in zijn linkerbovenbeen was het meest verontrustend. Hij kon het been niet meer bewegen.
Omstanders belden ambulance en politie. In het ziekenhuis werd een CT-scan gemaakt van hoofd, schouders en borst. Gelukkig geen inwendige bloedingen. Wonden gehecht, hand in het gips. Het linkerbeen was zwaar gekneusd, maar geen pezen of spieren gescheurd. De racefiets en fatbike konden naar de sloop.
De jongen op de fatbike bleek 14 jaar.
Jeugdige overmoed. Lekker snel. Zo gaat dat. Over tot de orde van de dag? Nee, dit fietspaddrama staat niet op zichzelf. Uit enquêtes blijkt dat veel fietsers zich niet meer veilig voelen op het fietspad. Terecht. Ruim een derde van de verkeersdoden is een fietser. Er scheuren ouderen langs, aangedreven door een batterij. Bezorgers op brommers of speed pedelecs met vierkante koffers claxonneren om ruimte. Jongeren hoeven niet meer te trappen. Ze hebben een elektrische fiets of deelscooter.
We willen vrij baan in het leven en ook op het fietspad. We willen snel, sneller, zonder hobbels of beperking. Jouw voordeel is mijn nadeel. Dus duwen ouders hun kinderen in de elektrische bakfiets de weg op om voorrang af te dwingen – een cultuur van onhoffelijkheid waar je makkelijk in mee gaat. Voor je het weet ben je zelf ook aan het mopperen, schelden of onophoudelijk fietsbellen.
Aanspreken helpt trouwens ook. Een man in pak riep ‘pannenkoek!’ tegen een verkeersregelaar die hem liet stoppen.
„Hij staat hier ook voor úw veiligheid.”
„O ja.”
Het zijn niet alleen de jochies van 14, maar wij allemaal.
