Waarom Ajax voor de wedstrijd tegen Maccabi Tel Aviv een minuut stilte hield was mij een raadsel. Voor wie was dat minuutje? Was er een oude vedette gaan hemelen? Sjakie toch niet? Of was er iets anders? Het droeve ontslag van Erik in Manchester? De zoveelste terugkeer van Johan Derksen in zijn dagelijkse babbelboxje? Het verlies van Kamala? Het lot van de Oekraïners na de winst van oom Donald? Moesten we eerbied hebben voor Ajax zelf omdat ze sinds een week opeens weer weten wat voetballen is? Of was het voor de duizenden onschuldige slachtoffers in Gaza? Een cynische manier om de Israëlische tegenstander te treiteren. Nee, het was voor de ramp in Valencia.
Wie had dit nou weer bedacht? Een laatste stuiptrekking van de licht seniele Amsterdamse raad van commissarissen, die tot opluchting van alle supporters eindelijk schijnt op te stappen?
En dan die rouwband. Is daar over vergaderd? Wie vond dat een goed idee? En hoezo Valencia? Omdat het halve bestuur daar in de buurt een tweede of derde huisje heeft? Omdat er nog weleens wat spelers een week op het strand van Alicante willen gaan liggen? Ik vond het een surrealistisch minuutje en vooral een nogal potsierlijke rouwband.
De overwinning was mooi en duidelijk. Zelfs Brobbey scoorde. Hij wist niet eens dat hij dat nog kon. Zijn rouwband kon af.
5-0 gewonnen. Mooi resultaat. Iedereen blij met de nieuwe trainer Farioli, die door mijn buurman steevast Ravioli wordt genoemd. Het mooie van Francesco is dat hij als een Rudolf Nurejev sierlijk staat te dansen als hij zijn ploeg coacht.
Nogmaals: 5-0 gewonnen, maar toen begon het echte gesodemieter. Een wel erg letterlijke herdenking van de Kristallnacht. Jonge jongens op scootertjes op Jodenjacht. Angstaanjagend. De oorlog die daar woedt kreeg een dependance in mijn eigen stadje.
Of ik verbaasd ben? Nee, ik lees kranten, kijk journaals en probeer dagelijks zo goed mogelijk op de hoogte te blijven. Ik denk dat ik weet wat er speelt in de wereld. Dus ook in Israël en Libanon. Daar vallen veel dooien. Schuldige en onschuldige slachtoffers. Dat weet u toch ook? Of vertel ik iets nieuws in dit zaterdagse stukje?
De discussie over dit conflict ga ik met bijna niemand meer aan. Domweg omdat het altijd ruzie wordt. De ene keer ben je een fascistische zionist en even later een verschrikkelijke antisemiet. Dat ben ik allebei niet. Ik ben voor vrede. Is dat in dit geval naïef? Nogal.
Gistermiddag luisterde ik naar onze burgemeester die deze gitzwarte nacht samen met twee andere deskundigen niet had zien aankomen. Dat vind ik raar. Heel raar zelfs. Het aangekondigde geweld gonst al weken door de stad. In de kroegen, de winkels en op straat. Het antisemitisme is terug. Niet alleen in Amsterdam. In heel Europa. Op scootertjes.
Had deze wedstrijd verboden moeten worden? Nee, maar het was misschien wel handiger geweest als de club uit Tel Aviv zijn publiek had thuisgelaten. Omdat dat een risico was. Maar nu hoor ik u roepen: „Hun harde kern doet niks.” Klopt! De voetballers van Maccabi deden trouwens ook niks.
Maar het gaat niet om de spelers of de supporters. Het gaat om Netanyahu en die idioten van Hamas en Hezbollah. En dat maffe Iran. En om Biden en Harris en Trump en de knettergekke kolonisten. En Musk die ongetwijfeld ook direct of indirect wapens levert. Misschien wel aan beide partijen. Of hij bespioneert de zaak via een van zijn duizend satellieten.
Maar het is raar dat de Amsterdamse burgemeester en de hoofdcommissaris van politie dit niet hebben zien aankomen. Of waren ze op het gemeentehuis te druk met weer een of ander nieuw debiel verkeersplan waardoor ik binnenkort mijn huis alleen nog via Den Helder of Zuidlaren kan bereiken? En dan ook nog met 30 kilometer per uur.
Scootertjes op Jodenjacht. Ik sliep vannacht slecht van de loeiende politiesirenes. En ik lag vooral wakker omdat ik het al heel lang aan zag komen. Hoelang? Misschien al mijn leven lang.
