Er kwam het voorbije weekeind veel samen. De peiling van Maurice de Hond waar ik me als zwevende kiezer toe dien te verhouden. Het is iedere verkiezing hetzelfde liedje, het eindigt altijd met een smeekbede van de PvdA. En maar wijzen op de grote dreiging, zo hebben ze me er al vier keer ingeluld.
Nog meer impact heeft de grote verhuizing later deze week, naar het tussenhuisje, een paar honderd meter verderop in Wormer. De woonkamer is veranderd in een woud van dozen, niemand weet meer wat nou naar de opslag en wat naar de tijdelijke behuizing moet. Frida van Roosmalen (2) moest overgeven in ons bed, ze heeft een virus, en Lucie van Roosmalen (8) en Leah van Roosmalen (6) waren in de ban van Sinterklaas. We lootten wie er dit keer mee moest naar de intocht, ik was de winnaar.
Sinterklaas kwam eens niet met de boot, het haventje was onbereikbaar in verband met de komst van een nieuwe brug. We stonden op het veld voor een vrachtwagen. Drie roetveegpieten met een microfoon en daarna poppenkast. We stonden tussen de andere Wormenaren, achter ons hoopte er eentje hardop dat Sinterklaas mij in een zak zou stoppen.
De burgemeester betrad het podium, ze ging voor in het zingen van liederen. Lucie van Roosmalen wilde op mijn rug, maar dat hield ik niet. Het werd gefilmd. Er werd harder en harder gezongen, Sinterklaas kwam dwars over het veld. De regen sloeg hem om de baard, de voeten zakten weg in de prut.
„Dus daarom komt hij liever over de daken”, zei Leah van Roosmalen. We zagen de Sint van dichtbij, op televisie zag hij er frisser uit, maar dat kwam door de schmink die ze daar hadden, wisten ze.
„Ze proberen papa ook frisser te maken.”
Een van de pieten kieperde een volle vuist pepernoten in mijn capuchon. Sinterklaas beklom het podium, hij en de burgemeester bespraken de gebeurtenissen in het Sinterklaasjournaal. Op het veld werden gratis suikerspinnen, popcorn en pepernoten uitgedeeld en er bestond ook de gelegenheid om met Sinterklaas op de foto te gaan. In de rij voor het balgooien onderhield ik me met twee vaders van het schoolplein.
We stonden voor grote veranderingen in het land, we zouden het woensdag wel merken hoe er met wie werd afgerekend, maar evenzogoed konden we allemaal normaal doen tegen elkaar.
De dochters waren alletwee hun fietssleutel kwijt, de paniek was groot, maar de blijdschap ook toen bleek dat ze hun fietsjes helemaal niet op slot hadden gezet. Dat was denk ik de les van de dag: wie uitgaat van het donkerste scenario incasseert soms een meevaller.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
