N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/07/huiskamp700x700.png)
Wanneer ben je jezelf voor het laatst tegengekomen, was de vraag. We zaten met zes mensen van ons campinggroepje in een lokaaltje midden op het festivalterrein. Twee uur ’s middags, laatste dag Lowlands. Geen idee wat we moesten verwachten, maar het was bloedheet en hier was airco, een belofte die deze kleine ruimte meteen vol zou hebben gekregen als de vrouwen buiten dát door hun megafoons hadden getoeterd. The School of Life: ‘Een tripje naar jezelf’. Wanneer ben je jezelf voor het laatst tegenkomen? Lowlands was vier dagen vooral anderen zoeken, tussendoor kon je ook jezelf vinden.
De spreker van ‘The School of Life’ had een boek geschreven dat Wat had je dan verwacht? heet, een vraag die ik mezelf stelde toen ik verbaasd toekeek hoe een groep joelende mannen met halve liters bier plaatsnam op de eerste rij. Goed, het punt was: we zijn zo streng voor onszelf, verwachten van alles van onszelf, dingen die we zelden, of anderen vóór ons kunnen waarmaken – moeten we niet eens liever voor onszelf zijn?
Ik was al prima tevreden geweest met alleen het geluid van de brommende airco.
De helft van de al spaarzamer tijd ging op aan die ene vraag; de antwoorden erop bespraken we met een buurman of buurvrouw, liefst onbekend. Het was de Lowlandsvariant van de docent die vroeger voor de hele les een film aanzette en zelf een mandarijn ging pellen met zijn benen op tafel.
Ik was al prima tevreden geweest met alleen het geluid van de brommende airco
Een vriend vond er net als ik niet bar veel aan. Hij gaf wel toe dat hij niet met zijn beste humeur in het zaaltje zat. FC Utrecht stond met 2-0 achter en zijn arm hing recht boven de airco. Hij stelde de vraag aan een van de mannen op de voorste rij. Die was piloot en was zichzelf laatst tegengekomen toen hij in de cockpit, zo vertelde de vriend het, wat foutjes maakte. „Ik ga dus nooit bij hem in het vliegtuig”, zei de vriend droogjes.
Iedereen komt zichzelf weleens tegen is een weinig verheffende conclusie na een halfuurtje verkoelingsbabbelen. Maar ik dacht wel even aan festivaldirecteur Eric van Eerdenburg, en nam een voorschot op wat hij zou hebben gezegd als hij er had gezeten. Enkele dagen ervoor had hij in een interview met Het Parool verkondigd dat hij de ophef over de verplichte goededoelbijdrage voor journalisten van een „ongelooflijke domheid” had gevonden. Hij sneerde ook naar de NOS, die uit principe niet naar Lowlands kwam, vanwege de belemmering van de persvrijheid, maar wel verslag had gedaan van het WK voetbal in Qatar – inderdaad ook botsing van principes, maar één op één geen nauwkeurige vergelijking.
Lowlands was al even bezig toen ik las dat Oxfam Novib en Amnesty International, twee van de beoogde ontvangers van de verplichte bijdrage, het geld zouden weigeren. Omdat ze de persvrijheid belangrijker vinden. Ik had Van Eerdenburg willen vragen of hij zichzelf was tegengekomen. Maar ik ben hem niet tegengekomen.
