We waren bijna een week met all inclusive geweest. Ik hield de bestemming graag onder de pet, maar toen ik op de terugvlucht met Nasrdin Dchar bleek te zitten wist ik dat het me in ieder geval niet de hele rol deugpunten zou kosten. De VAE waren moreel gezien geen aanrader, maar dat viel in het niet bij het eigen gekkenhuis.
Het was er binnen zeven dagen allemaal nog erger geworden.
Er was natuurlijk nog steeds geen kabinet, er werden taarten gebakken voor Vitesse en de protesten op de Amerikaanse universiteiten waren naar Amsterdam overgewaaid, inclusief Engels als voertaal. Ik had een paar uur nodig om me te herijken en dan blijkt Wormer opeens een prima standplaats, want de gesprekken daar gingen over de inbraak bij de houten kiosk van zwembad het Zwet. Al het snoepgoed was verdwenen!
De laatste stand van zaken is dat ik het liefste achter Femke Halsema aanloop, een van de weinige lichten in de kolenmijn die GroenLinks-PvdA is geworden.
En toen was er het Songfestival: de ideale bliksemafleider voor een land in moreel verval. Als reactie op de pro-Palestinademonstraties riep rechts Nederland op om toch vooral op Israël te stemmen. Caroline van der Plas gaf haar boeren muziekles: „Willen we het Songfestival politiek maken? Dan maken we het politiek!”
En daar bovenop kwam de allesoverheersende diskwalificatie van Joost Klein, die een cameravrouw bedreigd zou hebben. AvroTros gaf de cancelcultuur een nieuwe draai. Geheel tegen de geest van de verplichte cursus voor omroepmensen in, werd een verdachtmaking gebagatelliseerd. Op het moment van schrijven weet ik nog steeds niet beter dan het officieuze AvroTros-statement dat de cameravrouw die een klacht heeft ingediend en de organiserende EBU geschift zijn.
We legden het thuis uit. Zoals alle kleuters, peuters en dreumesen waren ook mijn dochters fan van het liedje ‘Europapa’. Joost Klein vonden ze raar, maar ze zijn wel wat gewend. Om de diskwalificatie werd niet gehuild. Of zoals Lucie van Roosmalen (8) het opmerkte: het zit nog gewoon in de iPad.
Tijdens het liedjesfestival ging het eigenlijk alleen nog maar over Joost Klein, tenminste in het Nederlandse commentaarhokje. De rest van de wereld riep een paar keer ‘boe’ en ging over tot de orde van de dag, maar wij bleven maar doorgaan. Het idee dat de hele wereld het misschien over ons had, maakte ons nog gekwetster dan we al waren en toen Nikkie de Jager aankondigde dat ze niet meer in staat was om namens Nederland punten uit te delen, werd er in een extra talkshow van AvroTros gehuild.
Dit was de druppel, alles is ons te veel geworden, we zijn echt een heel Klein landje, de rest van de wereld hoeft zich niets van ons aan te trekken.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
