De meeste steden zijn van de mensen maar Istanbul is van de katten. Ik was er vorige maand voor een literatuurfestival. De opening vond plaats in de tuin van de Duitse ambassade. Mensen in pakken en jurken dronken wijn bij statafels, er werden mooi opgemaakte hapjes rondgebracht. Ik ben redelijk hersteld van de long covid, maar mijn sociale vermogen jegens soortgenoten is nog beperkt, dus nadat ik mijn Turkse uitgever, redacteur en de organisatoren van het festival had ontmoet, trok ik me terug in een hoekje. De eerste die me enthousiast kwam begroeten was een grote cyperse kater. Daarna kreeg ik kopjes van een langharige rode, en toen ik aan de rand van het grasveld ging zitten kwam er een elegant zwart-wit wezen naar me toe. De katten vonden het opmerkelijk, ineens zoveel mensen in hun tuin, maar ze waren niet echt onder de indruk.
De volgende dag ging ik op onderzoek uit. Overal stonden bakjes met water en brokjes, en in elke straat zag ik een of twee zelfgemaakte poezenhuizen. En er waren de katten zelf. Sommigen hadden een restaurant, winkel of autodak geadopteerd, anderen bleven op veilige afstand van mensen. Ze zagen er bijna allemaal goed uit. Er waren veel moeders met een kind.
Bij het museum voor moderne kunst was de portier lang in gesprek met een zwarte kat die naar binnen wilde. Nu spreek ik geen Turks, maar het was duidelijk dat hij hem uitlegde dat het echt niet mocht. Ah, toe? vroeg de kat met lichaamstaal. Nee, echt niet, antwoordde de man in mensenwoorden. Deze ontmoeting was niet uitzonderlijk: overal zag ik mensen en katten met elkaar praten. Een oudere man vertelde een lichtgrijze dunne kat dat ze van de straat af moest vanwege het verkeer. Een pubermeisje pakte een kitten op die in de voetgangersstroom terecht was gekomen en zette het kleintje weer bij haar moeder. Omdat deze katten het gewend zijn om met mensen te praten kon ik ook goed met ze praten.
Straatdieren hebben veel meer vrijheid dan huisdieren en kunnen hun eigen keuzes maken. In de politieke dierfilosofie worden ze daarom serieus genomen als wezens van wie we kunnen leren. Ze vormen hun gemeenschappen zoals zij willen, niet zoals mensen gebieden. In de overgang naar een meer rechtvaardige meersoortige samenleving zou het perspectief van andere dieren centraal moeten staan – wij hebben als mensen lang genoeg de boel bepaald, en we zijn er ook niet erg goed in – en straatdieren kunnen de weg wijzen.
In Istanbul zag ik bovendien een gemeenschappelijke kat-menscultuur. Het achterlaten van water en voedsel is voor een deel van de mensen verbonden met een religieuze plicht. Maar doordat mensen het al lang doen, en de katten serieus nemen als individuen, is er een gedeeld betekenisvol kader ontstaan. Dat is hoopvol, vooral omdat het laat zien dat mensen daartoe in staat zijn (andere dieren staan er over het algemeen meer voor open). Het samenleven is niet perfect, verkeersveiligheid en gezondheidszorg kunnen worden verbeterd. Maar de katten leven in grote vrijheid en hun initiatief bepaalt mede welke verstandhoudingen ze met mensen aangaan.
Lees ook
Gli, de geliefde huiskat van de Hagia Sofia, is niet meer
Zoals meestal als het om niet-menselijke dieren gaat loert er gevaar. Er zijn politieke partijen die de stad willen opruimen, naar westers model. Vanuit menselijk oogpunt lijkt het misschien fijn om een huisdier te zijn: altijd genoeg te eten en lekker op de vensterbank slapen. Maar veel katten hier zijn eenzaam, te dik en vervelen zich. Ze kunnen niet kiezen waar ze wonen en met wie. Alles wordt voor ze bepaald. Dus ik hoop maar dat de katten van Istanbul de stad mogen blijven leiden en dat hun cultuur behouden blijft. Zodat het tenminste ergens ter wereld anders werkt.
Eva Meijer is schrijver en filosoof. Ze schrijft om de week een column.
In de gymzaal waar president Joe Biden vrijdag zorgen over zijn ouderdom en mentale gezondheid moet wegnemen, staat op de wit gesausde bakstenen muur, onder een basketbalhoepel: „Andere mensen hadden misschien geen hoge verwachtingen van mij, maar ik had hoge verwachtingen van mezelf.”
De zaal in Madison is gevuld met zo’n driehonderd actieve Democraten die Biden in 2020 hielpen de cruciale staat Wisconsin te winnen en nu twijfelen. Niet of zij opnieuw op hem zullen stemmen: elke Democraat kan in november op hen rekenen. Maar of ze erin slagen voldoende ook minder betrokken kiezers voor hem te enthousiasmeren. Of het lukt om met Joe Biden opnieuw Donald Trump te verslaan.
„We nemen een risico met hem en een risico zonder hem”, zegt Dave Hall (73), een „substantiële geldschieter” van de statelijke partijafdeling vooraf. „Ik ben heel erg zenuwachtig: over deze toespraak en over de toekomst.”
Ik ben heel erg zenuwachtig: over deze toespraak en over de toekomst
Biden (81) probeert al een week de brand te blussen na een desastreus debat tegenover Trump (78), waarin hij meermaals verstrikt raakte in zijn eigen redeneringen. Hij keldert in verschillende peilingen tot een schijnbaar onoverbrugbare achterstand van zes punten op Trump. Columnisten, donateurs en partijgenoten roepen hem op zijn kandidatuur in te trekken en plaats te maken voor een jongere kandidaat. Democraten in Madison zoeken vooral antwoord op de vraag die oud-Huisvoorzitter Nancy Pelosi hardop stelde. Was Bidens incoherente en incompetente debatoptreden „een gebeurtenis of een toestand?”
Nu niet ‘plotseling schakelen’
Olivia Hietpas (19), studente aan de plaatselijke universiteit, is „niet bezorgd, maar nieuwsgierig” naar Bidens presentatie. „Ik hoop verbetering te zien”, zegt ze eufemistisch. Ze had liever vanaf het begin van de campagne een jongere kandidaat gehad. „Beide presidentskandidaten staan nogal ver af van jonge kiezers zoals ik. En ze zijn allebei op hun eigen manier ongeschikt.” Maar zij accepteert dat een zittende president in principe altijd aanspraak maakt op nog een termijn. Bovendien heeft niemand van enig gewicht Biden uitgedaagd in de voorverkiezingen.
Hietpas vindt het sowieso te laat om hem vier maanden voor de verkiezingen in te wisselen voor een andere presidentskandidaat. „Als we Biden nu de rug toekeren raakt de partij verdeeld. Niemand weet wat er gebeurt als we plotseling schakelen.”
De meeste Democraten hier praten liever niet over Bidens optreden in het debat en de twijfel over zijn kandidatuur en mentale gesteldheid. Sommigen hebben niet eens gekeken. Anderen erkennen, net als Biden, dat het een slechte avond was. Maar ze willen benadrukken dat Donald Trump constant loog.
Lees ook
Dilemma voor Democraten na dramatisch debat: is het al te laat om Biden nog te wisselen?
„Laten we ons alsjeblieft richten op het echte gevaar voor de democratie en onze rechten”, zegt Lynn Dahl (66). „Ik ben hier om de president te laten zien dat we achter hem staan.” Praten over Bidens falen is „vervelende afleiding”, vindt ook Goodwill Obieze (29). Alleen Biden zelf beslist wanneer hij te oud is. „Ik vertrouw erop dat hij de juiste keuze zal maken”, zegt James Mack (69).
Speculaties na een ‘debatje’
Één van Bidens vaste slogans luidt: „Vergelijk me niet met de Almachtige, maar met het alternatief.” Hij mag een imperfecte kandidaat zijn, maar rekent erop dat de meeste Amerikanen zijn Republikeinse tegenstander kwaadaardiger vinden. Door zijn debatdebacle overwegen Democraten nu kort voor de verkiezingen echter een intern alternatief: op de partijconventie medio augustus een andere kandidaat naar voren schuiven – al is onduidelijk wie.
Biden probeert in Madison de groeiende twijfels over zijn fitheid weg te nemen. „Ik kan jullie vertellen: ik ben kandidaat en ik ga weer winnen.” Foto Scott Olson/Getty/via AFP
Wanneer Biden in Madison het podium opkomt, in korte maar kordate stappen en met een grote grijns, is meteen duidelijk dat hij niet van plan is zich opzij te laten schuiven. „We hadden vorige week een debatje. Ik kan niet zeggen dat het mijn beste optreden was”, begint hij. „Sindsdien is er veel speculatie: wat gaat Joe doen? Blijft hij in de race? Stapt hij eruit? Ik kan jullie vertellen: ik ben kandidaat en ik ga weer winnen.” Het publiek applaudisseert, joelt en roept „let’s go Joe!”, „nog vier jaar!” en „get back up!”
Biden hapert een paar keer, verwart een miljard met een biljoen, en zegt Trump „in 2020 opnieuw” te zullen verslaan. Maar verder leest hij energiek en goed gemutst keurig van zijn teleprompter. Achteraf schudt hij handen en maakt selfies met het liedje I Won’t Back Down van Tom Petty op repeat.
Er is opluchting, maar ook gelatenheid. Dit ene optreden zal Bidens campagne niet redden. „Ik ben iets minder zenuwachtig”, zegt Dave Hall achteraf. „Maar niet gerustgesteld.”
Gevraagd naar wie – mocht Biden al dan niet vrijwillig terugtreden – een goed alternatief zou zijn in november, is Hall de enige die Gretchen Whitmer noemt, de gouverneur van Michigan.
Verder zeggen tien Democraten in Madison dat vicepresdient Kamala Harris de onvermijdelijke opvolger is. „Zij heeft jaren met hem ervaring opgedaan en is al onderdeel van de campagne”, zegt Olivia Hietpas. „Haar passeren zou „volstrekt onacceptabel zijn”, zegt James Mack.
Kiezers ‘zullen thuisblijven’
Millard Eisler (74) heeft een pragmatischer reden. „Zwarte vrouwen zijn de allerbelangrijkste kiezers van de Democraten en die zullen haar steunen, dus we kunnen niet om haar heen”, aldus Eisler. „Wat niet betekent dat zij de beste kandidaat zou zijn. Maar alles lijkt nu beter dan Biden. Naast een nieuwe kandidaat is Trump de enige verwarde oude man.”
Alles lijkt nu beter dan Biden. Naast een nieuwe kandidaat is Trump de enige verwarde oude man
Eisler is al zijn hele leven betrokken bij de Democratische Partij en toen hij afgelopen weekend, meteen na het debat, in Madison langs de deuren ging om met onregelmatige kiezers over de verkiezingen te praten, kreeg hij steeds te horen: „We haten Trump, maar Biden is simpelweg te oud om nog vier-en-een-half jaar aan de macht te zijn.” Eisler verwacht dat veel van deze ‘double haters’ thuisblijven.
Hij zat tijdens Bidens toespraak achter hem en zag „een oude man vol integriteit, toewijding en passie”. Eisler: „Maar het is teleurstellend dat zijn staf hem niet vertrouwt, of dat hij zelf te onzeker is, om een toespraak van nog geen twintig minuten vol teksten die hij al jaren herhaalt uit zijn hoofd te doen.”
Hij hoopt dat de Democratische leiders in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat komende week met Biden gaan praten om hem te vertellen dat de Democraten niet alleen het Witte Huis, maar ook het Congres dreigen te verliezen – met alle gevolgen voor wetgeving en rechtersbenoemingen van dien. „Joe, je hebt het geweldig gedaan, maar je trekt ons allemaal naar de afgrond.”
Als Biden het podium opkomt, houdt een jonge man vlakbij Eisler een papier omhoog met de handgeschreven tekst: „Geef de fakkel door, Joe.” Buiten staan demonstranten met vergelijkbare teksten.
Locatie geheim gehouden
Annaliese Collier (29), in een trui die oproept tot een staakt-het-vuren voor Palestina, houdt een bord vast met: „Red je nalatenschap. Stap eruit.” Het was voor haar een hele klus om te vinden in welke school Biden vandaag zou spreken, want locaties waar hij verschijnt worden in verband met het risico op pro-Palestina demonstraties en verstoring door Republikeinen angstvallig geheimgehouden.
Collier is „doodsbang voor een nieuw Trump-presidentschap” en vreest dat Biden dat niet meer kan voorkomen. „Ik haat hem niet. Als het moet, zal ik op Biden stemmen. Maar we kunnen nu nog aan de rem trekken en hem vervangen door maakt niet uit wie.”
Biden weet lang niet iedere Democratische kiezer in de zaal te overtuigen. „Moet deze man onderhandelen met Congresleden en buitenlandse machthebbers?”, vraagt twintiger Bjorn Hauge zich af. Foto Saul Loeb/AFP
Naast haar staat Bjorn Hauge (27) met aan A4’tje: „We houden van je, maar je bent onbekwaam.” Hij is een stuk feller en weet nog niet zeker of hij in november zeker op de Democraat gaat stemmen. „Biden is gewoon niet capabel genoeg voor de belangrijkste zaken”, zegt hij. „Moet deze man onderhandelen met Congresleden en buitenlandse machthebbers? Is hij in staat midden in de nacht een nationale veiligheidscrisis te managen?” Hauge verafschuwt Trump. „Maar de Democraten leggen nooit rekenschap af als we niet dreigen om onze stem te onthouden.”
Biden heeft misschien nog steeds hoge verwachtingen van zichzelf, maar hij kan niet zomaar verwachten dat kiezers hem in november een tweede termijn toevertrouwen.
Masoud Pezeshkian, een relatief gematigde kandidaat die heeft gehint op hervormingen in Iran, heeft vrijdag de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in het land gewonnen. Van de ruim 30 miljoen uitgebrachte stemmen kreeg Pezeshkian er ruim 17 miljoen, fors meer dan zijn rivaal, de conservatieve hardliner Saeed Jalili. Jalili kreeg zo’n 13 miljoen stemmen.
Nadat geen van de vier kandidaten vorige week vrijdag in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen een meerderheid in de wacht sleepte, ging de tweede ronde tussen Pezeshkian en Jalili. Waar in de eerste ronde een historisch laag aantal van 24 miljoen mensen hun stem uitbrachten, was dat een week later fors meer.
De presidentsverkiezingen werden uitgeschreven na de onverwachte dood van Ebrahim Raisi, de Iraanse preisdent die in mei omkwam bij een helikopterongeluk. Ruim 61 miljoen Iraniërs mochten stemmen, maar een groot deel onthield zich van de stemming vanwege het lage vertrouwen dat er is in het Iraanse regime. Autoriteiten besloten vrijdag de stembussen tot middernacht open te houden, in plaats van tot 18.00 uur, om te zorgen dat meer mensen kwamen opdraven.
Lees ook
Iran kan een hervormer als president krijgen, maar brengt dat ook verandering?
Deze week waren we getuige van een machtswisseling in Den Haag. Het kabinet-Schoof is gaan regeren. En als de eerste dagen een voorbode zijn voor wat we gaan krijgen, dan staat ons een turbulente tijd te wachten. Op woensdag en donderdag maakte Dick Schoof, de nieuwe premier, een zware vuurdoop mee. Toen sprak Schoof de regeringsverklaring uit en ging de Tweede Kamer daarover in debat.
In deze Haagse Zaken vertellen Petra de Koning en Lamyae Aharouay over dit chaotische debat. Schoof had het meteen al moeilijk in zijn rol als premier. Zijn gezag werd meerdere malen ondermijnd. Het was onduidelijk wie de touwtjes in handen heeft. En de oppositie rook bloed. Wat leren we van deze eerste week van het kabinet-Schoof?
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117227-4bf6df.jpg|https://images.nrc.nl/uv7s5PE3LFHyVrKawTQxaLxtiws=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117227-4bf6df.jpg|https://images.nrc.nl/lgZiOxjlnDerny_YPG1l4Xon-h4=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117227-4bf6df.jpg)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117284-a8b666.jpg|https://images.nrc.nl/wCBOniGpd7newbfsQVIWc70ahc8=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117284-a8b666.jpg|https://images.nrc.nl/Gm8PMe36fGstr8yev6vGQtYhvTg=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data118117284-a8b666.jpg)
