We worstelen in dit land nog steeds met de vraag hoe de verkiezingsuitslag voor de Europese verkiezingen te interpreteren. We kunnen het niet alleen, we hebben de uitslagen van de andere landen ervoor nodig om in de spiegel te kijken. Is het een ruk naar rechts of een herstel van links?
Aan mij heeft het in ieder geval niet gelegen. Ik reed op het moment van stemmen in een gehuurde auto door het oosten van Duitsland. Juist als je een paar dagen weg bent, zie je het thuisland in perspectief. Je realiseert je opeens dat de Veluwe niets voorstelt, net als de hoeveelheid landbouwgrond. En ook dat de problemen in een stad als Demmin veel groter zijn dan die bij ons. De Oekraïense vluchtelingen die er tijdelijk waren opgevangen in de jeugdherberg waren van schrik verder naar het Westen gevlucht. Er was daar niemand die zich schaamde voor de openlijke intolerantie voor alles wat vreemd is.
Wat er verder opviel: Damian Boeselager, de lijsttrekker van Volt Germany die ons vanaf posters toelachte was hetzelfde als Laurens Dassen of Reinier Joost Alexander van Lanschot. Volt is een soort ‘The Boys from Brazil’, overal poppen dezelfde frisse types op. Ergens is iemand aan het knoeien gegaan met nietszeggend dna. Uitzondering op de regel is Volt Belgium, waar ex-D66’er Sophie in ’t Veld, de lijst aanvoert, maar waarschijnlijk is deze misfit er bewust tussen gezet om deze complottheorie te ontzenuwen.
In Duitsland was ondertussen niemand bezig met ons. Terecht wel: het halve land was overstroomd door overvloedige regenval en bij ons is niemand echt bezig met Europa. We zijn dusdanig in onszelf gekeerd dat we Europese verkiezingen zijn gaan zien als een uit de hand gelopen exitpoll. Eindelijk een peiling die niet door Maurice de Hond en Peter Kanne is georganiseerd en becommentarieerd. Mark Rutte heeft er met een jarenlange lobby in Europa voor gezorgd dat het aantal Nederlandse zetels in het Europees parlement is gestegen.
Als we iets in Europa bereikt hebben is het dat. Ervan uitgaande dat de gekozen PVV’ers straks geheel volgens belofte niet komen opdagen bij vergaderingen en stemmingen is het resultaat hetzelfde: we verzuipen als kleine krent in de Europese pap. Het hoogtepunt is voor sommigen het opkomstpercentage van nog geen 50 procent, iets waar dezelfde mensen bij een boekpresentatie, een bruiloft of een verjaardagsfeest dan weer woedend over zouden zijn geweest.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
