Durk Tuinier (72) parkeert zijn auto in de berm van de Harichsterdyk en wijst naar een rood bakstenen huisje verderop in het land. „Daarnaast ben ik geboren”, zegt hij. „En op die boerderij daar” – zijn vinger gaat naar links – „ben ik gaan werken toen ik negentien was. Machtig mooi vond ik het. Máchtig mooi. Ik was helemaal gek van boer zijn.” De boer van de boerderij had een hersentumor en Durk Tuinier had „een beetje verkering” met zijn dochter. Zodoende.
De Harichsterdyk verbindt het dorp Harich (520 inwoners) met het buurtschap Westerein-Harich (80 inwoners) in Gaasterland, de Zuidwesthoek van Friesland. Hier geen weilanden tot aan de horizon, maar keileemruggen uit de voorlaatste ijstijd, bedekt met stuifzand en eikenbos. Tot in de jaren vijftig waren er bijna geen verharde wegen. Sowieso bijna geen wegen.
Durk Tuinier en de dochter van de boer trouwden jong. Te jong, zegt hij. Dat vond hij toen ook al. Maar ongetrouwd samenwonen en kijken of je bij elkaar paste was er niet bij, niet in Harich, waar iedereen op zondag nog naar de kerk ging. In 1993 werd hij ziek. Het was reuma. De arts die hem behandelde zei dat hij weg moest van de boerderij. „Zorg dat je hem nooit meer ziet.” Zijn huwelijk liep stuk. „En in een dorp”, zegt hij, „voel je je dan niet altijd begrepen. Zo heb ik het in elk geval ervaren.”
Hij vond een wit geschilderd arbeidershuisje in Ruigahuizen, twee en een halve kilometer bij de Harichsterdyk vandaan, aan de rand van het bos. Het voelde als een emigratie. Maar Ruigahuizen (128 inwoners) heeft hem „heel fijn” opgevangen. Het is zijn dorp geworden. En Harich? „Ook mijn dorp. Je moet niet blijven hangen in je verdriet over het verleden. Ik heb hier zulke mooie herinneringen. De zondagochtenden in de zomer! Dan liet ik daar” – hij wijst naar het grasland voor zijn oude boerderij – „de koeien grazen en ging ik op een bankje naar ze zitten kijken.” Twee van zijn kinderen wonen in Westerein-Harich. Hij is voorzitter van de stichting die de kerkhoven van Harich én van Ruigahuizen beheert. Hij zit, of zat, in tal van andere besturen. Iedereen die hem passeert steekt zijn hand op en roept: „Hoi!”
Nu zijn liefdesleven. Hij vond een nieuwe vrouw. Helaas kreeg ze kanker. Ze stierf na zeven jaar. Daarna wilde hij geen vrouw meer. Beter dat hij alleen bleef. Zijn kinderen dachten er anders over. Heit moast net allinnich wêze. Het duurde niet lang of hij leerde via een datingsite Annelies uit Utrecht kennen, drie jaar ouder dan hij, voorheen doktersassistente en verkoopster bij de kaasboer op de markt. Ze hield van varen. Hij hield ook van varen. Ze gingen samen varen en sindsdien zijn ze bij elkaar. „Twaalf en een half jaar”, zegt Durk Tuinier. „Nooit gedacht dat ik weer gelukkig kon zijn.” Ze is bij hem ingetrokken, in dat witte huisje bij het bos. De vensterbanken staan vol bloeiende planten. En de reuma? „Die is tot rust gekomen.”
Jannetje Koelewijn vervangt deze woensdag Gemma Verhuizen.
