Gisteren stond er weer eens een stuk in de krant over hoe Denen omgaan met hun kinderen. Heel anders dan bij ons! In Kopenhagen staan kinderwagens met baby’s op de stoep, terwijl hun ouders in café of winkel hangen. Het verhaal bracht me terug naar een vorige relatie met een creatieve vrouw. Ze ging destijds bijna ten onder aan het opzetten van een kinderopvang naar Deens model. Iedere avond had ze het over hoe de Denen met kinderen omgaan.
Haar finest moment was de dag dat ze met een graafmachientje op een braakliggend stuk land in de buurt van Amsterdam 25 diepe gaten mocht graven. De gaten werden gevuld met stro en nep-dierenhuiden. De bedoeling was om baby’s en peuters in te graven zodat ze voeling met de aarde hadden.
Ik was inmiddels dermate monddood gemaakt, mensen die pedagogiek hebben gestudeerd dulden geen tegenspraak van leken, dat ik er niks van zei. Wel vroeg ik me af waarom je je kind nog naar een opvang zou brengen als je zelf ook een tuin hebt waar er wel 25 inpassen. Een leuke bijkomstigheid was dat de gaten van bovenaf samen een bloem leken te zijn. En zo waren er meer dingen verzonnen. Het was qua zijn, voelen en proeven helemaal Deens en de medewerksters die ze had aangenomen waren ook helemaal Deens.
De kinderopvang is nooit geworden wat het geweest zou moeten zijn. Nog voor de opening werd de locatie overgenomen door een grote keten. De voor kinderen bedoelde gaten werden gevuld met planten, hetgeen tot een onwerkbare situatie leidde. Er vloeiden dikke Deense tranen, ze trokken met elkaar de conclusie dat Nederland geen Denemarken is. Het gaat hier nooit gebeuren dat we onze baby’s aan de straat zetten en het draagvlak voor holletjes in de grond is ook niet groot.
Ze woont inmiddels in een zelfgebouwd huis op een plek in Nederland waar dat mag. We gingen er een keer op bezoek. Ik was onder de indruk van de riolering die ze samen met hun buren aanlegden en van de andere vrijheidslievende bewoners van deze oase. Ze gaf me een rondleiding door de blubber en ik constateerde met haar dat er daar voldoende ruimte was om een hol te graven voor haar kind. Jammer dat hij inmiddels geen baby, dreumes of peuter meer was. Want dat is dan wel een nadeel van het Deense model: het kind vindt het maar tot op een bepaalde leeftijd leuk, daarna is de koek ook echt op.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
