Mijn vader wachtte in Uruguay op mijn telefoontje. Ik moest hem vertellen of mijn roman vanaf de Libris-longlist ook de shortlist had gehaald. Meteen daarna belandde het gesprek in de geopolitiek. Preciezer: op de grens tussen Rusland en Oekraïne. Niet mijn favoriete regio want dan wordt altijd pijnlijk duidelijk hoe gehersenspoeld ik in Nederland raak. Het laatste gesprek dat we daarover hadden eindigde met mijn pa die het nog leuk probeerde te houden: „Spreek je morgen! Het journaal begint op Sputnik-TV!”
Ik had toen een pleidooi voor Zelensky gehouden. Zelfs als je begrip hebt voor Poetins inval van Oekraïne, moest je toch inzien dat Zelensky oprecht voor zijn volk streed, had ik gezegd. Mijn vader trok een waaier akkoorden tevoorschijn die door de NAVO met voeten waren getreden: akkoord zus en akkoord zo. Dat zus en zo komt van mij want hij noemt akkoorden bij naam of jaartal, wat in vader-dochterdiscussies verboden zou moeten zijn. Samengevat: er was afgesproken dat de NAVO vanaf Duitsland geen centimeter naar het oosten zou gaan en kijk tot waar NAVO uitgebreid was. Dat Zelensky en zijn volk in de hel waren beland, was niet de wens van Rusland, maar uitlokking door de NAVO.
Ik sputterde iets over vrijheid en democratie.
Voor mijn vader moet zijn gehersenspoelde dochter aanhoren pijnlijk zijn. Ik kan hem niet helpen. Als Nederlandse prominenten zwatelen over Russische tanks door onze straten, hoor ik de propaganda nog wel, maar aan subtielere wasbeurten is het lastiger ontkomen. Als reden waarom Poetin Oekraïne binnenviel, krijgt de gemiddelde Nederlandse mediaconsument iets over machtshonger opgediend. Poetin wil uitbreiden of een Russisch imperium herstellen. Als je hem zijn gang laat gaan, neemt hij heel West-Europa in. Mijn vader: „Hij heeft het grootste land van het continent! Dat staat grotendeels leeg. Waarom zou hij meer land willen?!”
Al was het om mijn vader van repliek te kunnen dienen, googelde ik me een NAVO-konijnenhol in. Diep hoefde ik niet te gaan, want daar stond Jeffrey Sachs al. De Amerikaanse topeconoom had in februari het Europees Parlement toegesproken. Daar zei hij dat mijn pa gelijk had. Of in Sachs’ woorden: „Als je twee supermachten tegenover elkaar hebt met de neuzen tegen elkaar, houd ze dan ietwat uit elkaar.” Hij pleitte voor neutraliteit. „Zeker als een supermacht de hele tijd met zijn neus in de ander zit te porren.” Het porren deed de Verenigde Staten.
In de Tweede Kamer zei onze minister van Buitenlandse Zaken: „Er staat niet morgen een Rus in uw tuin … maar we moeten wel een stevig hek om die tuin bouwen.” Even dacht ik nog: Was het niet NAVO die bij het hek van Rusland stond te sarren? De gedachte dreef weg. Ik had me alweer voldoende aan binnenlandse media blootgesteld. Ik wist: NAVO is goed, Poetin is slecht en voor weldoordachte analyses heeft niemand tijd.
Vrijdag schijnen Trump en Poetin te gaan praten. In Nederland wordt dan het Boekenbal gehouden. Voor wie een hekel heeft aan boeken en vrije pers is dat een uitstekende plek voor een bomaanslag. Ik ga dus niet in galajurk en op hakken. Niet omdat ik er de pest in heb dat mijn prachtige roman de shortlist niet haalde en ik weiger me in een flauwekuljurk te hijsen voor die Nederlandse rotletteren, maar vanuit veiligheidsoverwegingen. Als ze het boekenbal opblazen, raak je op hakken nooit uit het puin. Wel neem ik een fluitje mee, extra water en cash.
Carolina Trujillo is schrijfster.
