Een goede spijtbetuiging is een delicate aangelegenheid. En die begint meestal niet met ‘oopsies’, zoals Logan Paul besloot, een populaire boksende influencer die vorig jaar een heel Rolling Stone–artikel kreeg gewijd aan zijn controverses. De excuses waren voor Imane Khelif, de Algerijnse boksster wier vrouwelijkheid mikpunt van een hetze is geworden. Hij was „misschien wel schuldig geweest aan het verspreiden van desinformatie”, schreef hij nadat hij Khelif eerder een man had genoemd. ‘Oopsies’.
Dan deed de The Boston Globe het al een stuk beter. De Amerikaanse krant had online bij een bericht in de kop gezet dat Khelif ‘transgender’ was. Wat ze niet is, en dat hadden ze ook gewoon moeten weten. De excuses waren ruimhartig, met erkenning van de gevolgen van zo’n fout. En toch vond ik de excuses die Khelif dit weekend kreeg van Angela Carini, de Italiaanse die vorige week opgaf in haar wedstrijd tegen Khelif, misschien wel het pijnlijkst. Het waren haar tranen na die wedstrijd, haar commentaar na de wedstrijd dat ze „nog nooit zo’n klap had gevoeld” als van Khelif en de suggestie dat de strijd oneerlijk was, die de naarste kant van het internet mobiliseerde tot het verspreiden van vervaarlijke onzin.
Als de kwestie rond Khelif iets benadrukt, is het wel de onwetendheid van de sportbonden
Natuurlijk is het prijzenswaardig dat Carini erop terugkomt, maar het kwaad was al geschied. Mede door haar, ook al vallen haar opmerkingen in het niet bij de onversneden haat die Khelif uit de hoek van de Elon Musks en J.K. Rowlings van de wereld kreeg, twee mensen zo overtuigd van hun eigen gelijk dat ze nog geen excuses zouden aanbieden als ze er door de rechtbank toe verplicht werden.
Imane Khelif is een vrouw, ze is geboren als vrouw, ze heeft zich altijd geïdentificeerd als vrouw, zoals haar vader zich genoodzaakt zag te benadrukken. Maar haar sekse wordt betwist sinds Khelif door de internationale boksbond vorig jaar, net als de Taiwanese Lin Yu-ting, tijdens het WK werd gediskwalificeerd na een niet gespecificeerde test.
De kwestie doet denken aan die rond Caster Semenya, de Zuid-Afrikaanse atlete die een verhoogde natuurlijke testosteronwaarde had omdat ze intersekse werd geboren, met zowel vrouwelijke als mannelijke kenmerken. Semenya, inmiddels gestopt, werd verplicht haar testosteronwaarde te verlagen om nog mee te mogen doen aan wedstrijden. Dat is zowel ethisch problematisch als niet wetenschappelijk onderbouwd: het is niet duidelijk of er voor intersekse personen sportief voordeel is. In tegenstelling tot het genetische voordeel dat 23-voudig olympisch zwemkampioen Michael Phelps had doordat hij veel minder melkzuur produceerde dan gemiddeld en dus minder snel uitgeput raakte.
Als de kwestie rond Khelif iets benadrukt, is het wel het ongemak en de onwetendheid aan de kant van de internationale sportbonden, die mannen en vrouwen proberen te definiëren aan de hand van testwaarden. En al helemaal de rigide en problematische blik van de genderkruistochtvaarders, voor wie vrouwen er op één bepaalde manier uit moeten zien.
Wat overblijft voor Khelif is een al zekere medaille, die haar toekomt, maar waar ze nu een stuk minder van kan genieten.
Frank Huiskamp vervangt de komende weken Marcel van Roosmalen.
