Rondreizend theaterfestival De Parade was vroeg deze zomer. Het begon in de Tweede Kamer met de hoorzittingen. Marjolein Faber presenteerde zich als twee personen: het gewezen oppositielid en de minister die ze wilde worden. De term omvolking nam ze terug nadat de naziconnotatie overal was uitgelegd. Ze zou het alleen nog hebben over zeer zorgelijke demografische ontwikkelingen in Nederland. Als ik het goed begrijp, bedoelt ze dat wanneer er bevolking bijkomt in tinten donkerder dan wit dat zorgwekkend is, maar er niks aan de hand is wanneer die nieuwe bewoners wit zijn. En dat is dan niet racistisch. Later in de programmering kwam Fleur Agema met: „Ik heb bij de PVV nog nooit een racist ontmoet.” Dat was lachen, tot de nieuwe werkelijkheid indaalde. Bij de PVV lopen inderdaad geen racisten meer, alleen mensen die bezorgd zijn over bepaalde demografische ontwikkelingen.
In de tent ‘Akkoord op hoofdlijnen’ voerde de coalitie een zin op waarmee ze toonde dat ze het juridisch procederen van organisaties met ideële doelen aan banden wil leggen. Bedrijven mogen voor vergunningen procederen tot ze blauw zien, maar procederen voor klimaat, natuur of idealen moet minder. Volgens deskundigen is zo’n onderscheid gedoemd op een juridische muur te knallen, maar de coalitie vindt dat nastrevenswaardig.
Om naar de herdenking van het slavernijverleden te mogen, imiteerde Kamervoorzitter Bosma de act van Faber. Als Kamervoorzitter vindt hij zichzelf neutraal. Als PVV’er vond hij het slavernijverleden herdenken lariekoek. In het PVV-verkiezingsprogramma worden de ‘successen van de Nederlandse zeemacht’ een mooie geschiedenis genoemd. Hele volksstammen werden door die succesvolle zeemacht geforceerd tot demografisch veranderen, maar een bepaalde demografische verandering op vrijwillige basis vindt de PVV problematisch. De organisatie van de herdenking deed niet mee aan toneelstukjes: geen van de twee Bosma’s was welkom. Vanaf hoofdpodium Twitter riep Wilders dat hij dan wel kwam speechen, ze zouden naar de voorzitter hunkeren. De man die Europa van binnenuit wil veranderen, verandert politiek in podiumkunsten.
In haar rol als beoogd minister zei Faber dat ze „het strengste asielbeleid ooit” zal voeren. Dat worden geheid asielzoekerscentra waar ten behoeve van de show ‘Afschrikwekkende werking’ het behandelen van aanvragen tot stilstand wordt gebracht. Op omringende grasvelden zullen mensen opeengepakt in tenten leven tussen overstromende Dixie-toiletten. Vanwege de naziconnotatie zal Faber dat geen kampen noemen, maar iets als: tentgestructureerde tijdelijke opvangterreinen. Nieuwe uitbraken van cholera en dysenterie op Nederlandse bodem zullen geen consequentie zijn van kortzichtig PVV-beleid, maar de schuld van die vermaledijde demografisch ontwikkelaars.
Dit angstbeeld schetste ik trouwens als romanschrijver, niet als columnist. In die hoedanigheid vind ik alleen de demografische ontwikkeling zorgwekkend waarin politici worden vervangen door artiesten, poppen en buiksprekers.
Carolina Trujillo is schrijfster.
