Een enkele keer heeft minister Marjolein Faber van Asiel (PVV) best een goed idee. Zoals toen ze vorige maand opperde dat asielzoekers zelf maar moeten gaan koken. Dat is goedkoper dan een cateraar. Bovendien, vond ze, was dat een goede dagbesteding. De spijker op z’n kop.
Twee maanden geleden ontmoette ik een vrouw in de trein. Ze had twee tassen bij zich. Ze huilde stil. Een half uur later wist ik dat ze uit een West-Afrikaans land kwam en op weg was naar Ter Apel om asiel aan te vragen. Ze vertelde over de lange reis die ze achter de rug had. De maanden waarin ze in Mauritanië werkte, waren erger dan haar leven in het thuisland. Haar telefoon was onderweg gestolen. Ik gaf haar mijn nummer op een papiertje.
Een paar dagen later appt ze dat ze een oude telefoon heeft gekregen van iemand in het aanmeldcentrum. Ze wacht op een gesprek met de IND. Kort daarna wordt ze overgeplaatst naar een noodopvangplek in Assen.
Het is een eind fietsen vanaf het station naar het TT circuit waar sinds 2021 asielzoekers verblijven in een enorme evenementenhal. De vrouw uit de trein komt naar buiten, samen met een jonge vrouw met een baby op haar rug. Een landgenote.
In een kinderspeeltuintje met kunstgras naast de hal vertellen ze over het leven in de hal. Er is weinig te doen. Ze kunnen wandelen op de parkeerplaats. De stad is te ver om naar toe te lopen. Binnen delen ze met anderen een kamer zonder plafond. Twee maal per dag is er een broodmaaltijd, ’s avonds zorgt een cateraar voor een warme maaltijd voor de honderden mensen. Met z’n tweeën zwaaiden ze me uit bij vertrek.
Half april appt de vrouw uit de trein een foto van een briefje met: ‘9.30 COA comes to your room’. Daaronder: ‘no clean room = no transfer’. Paar dagen later komt er een opgetogen bericht uit Veenendaal: ze deelt een kamer met deur en plafond met drie andere vrouwen. Nog fijner: ze kan zelf koken! Ze stuurt een foto van een rij aanrechten, alsof ze in een kookschool is.
De jonge vrouw met de baby verlaat de noodopvang in Assen twee weken later en gaat naar het asielzoekerscentrum in Zoetermeer. Ze stuurt een filmpje van een smal kamertje met stapelbed en babybedje en neemt me al neuriënd en filmend mee door de gang naar de keuken: een grote ruimte met één aanrecht.
Beiden krijgen 70 euro per week voor eten, kleding, maandverband en shampoo. Wat gaan ze koken vanavond? De jonge vrouw met baby is even offline maar de ander appt: rijst met groente en kip in een pittige pindasaus. Het eten dat ze thuis ook maakte. Terwijl anderen beslissen over haar lot, beslist ze zelf over haar diner.
Sheila Kamerman ([email protected]) doet wekelijks ergens vanuit Nederland verslag.
