Altijd werd begin december de buurjongen naar de berging gestuurd. De kunstkerstboom halen. En de versiering. Dat zelf naar boven dragen, lukte niet meer. Ze liep wel mee, drentelde om hem heen. Doe voorzichtig. Laat niets vallen. Als alles binnen was, de kerstboom op het tafeltje en de versiering in 65 doosjes op tafel, dán kon mijn bovenbuurvrouw (90) beginnen met haar jaarlijkse klus.
In elk van de 65 doosjes zat, precies passend in de piepschuim uitsparing, een beeldje van Swarovski-kristal. Veel sterren. Engeltjes met ragfijne vleugeltjes, een arrenslee met rendieren, een sneeuwpopje. En vergeet het kristallen peperkoekhuisje niet. Kwetsbaar en glimmend kwamen ze een voor een uit hun bedjes. Sinds de jaren negentig bij elkaar gespaard door de buurvrouw en haar man. Elk jaar in februari bestelden ze twee of drie nieuwe modellen.
Twee dagen duurde de jaarlijkse december-operatie. Daarna was de kerstboom veranderd in een piramide van zilveren schittering. Alle thuiszorgmedewerkers die haar steunkousen kwamen aan- en uittrekken, bleven er bij dralen. De boom was ook te mooi om weer weg te halen. Pas begin maart zei ze: het wordt tijd om de kerstboom op te bergen.
Tot vorig jaar. Toen stond de kerstboom er ook, maar er hingen gewone zilveren ballen in. Ze kon niet meer zo lang staan. Alle 65 kristallen had ze aan de lieve vrouw van haar leuke neef gegeven. Die zou ze net zo voorzichtig uit het piepschuim halen als zij deed. Dat wist ze gewoon. Ze zou ze ook in het nieuwe jaar door een warm sopje met een scheutje ammoniak halen, aan de lucht laten drogen, en ze voorzichtig in hun eigen doosje stoppen. Het was goed zo.
Dit jaar staat er een klein boompje in een pot. Gekocht bij de supermarkt.
„Geen kerstboom, buurvrouw?”
„Ik heb die toch!”
„Geen grote?”
„Ik werd al moei bij de gedachte.”
Ze zit in de leunstoel voor de televisie. Haar venster op de wereld. Van De Slimste Mens tot de verdwenen Navalny. Van B&B Vol Liefde tot kapotgebombardeerd Gaza. Je kunt de tv niet aan doen of alles ligt plat, zegt ze sip. „Ze zijn zelf begonnen. Maar de mensen die er niet aan hebben meegedaan, zijn er de klos van. Dat kan toch niet. Ze moeten met mekander leven. Lastig? Wat nou lastig. Dat doe je zo goed en kwaad als dat gaat.”
Heb je nog een kerstwens voor de mensen?
De buurvrouw denkt even na. Er is veel te wensen. Maar wie gaat er luisteren?
„Dus?”
„Wat dus!? Doe maar de groetjes.”
Jullie krijgen allemaal de groetjes.
Sheila Kamerman vervangt Gemma Venhuizen.
Leeslijst
