Diplomatie is vaak een kwestie van geduld. Diplomatie in multilaterale organisaties als de VN, is al helemaal niets voor mensen die graag snel resultaat zien. Joke Brandt, scheidend VN-ambassadeur, omschreef haar werk als twee stappen voorwaarts, drie achterwaarts. Moet je tegen kunnen. En dan is er nóg een categorie diplomaten. De vredesonderhandelaars. Zij zien soms pas na jaren resultaat -of helemaal nooit.
Oud-VVD-Kamerlid Sven Koopmans is zo’n diplomaat van de lange adem. Hij is EU-gezant voor het vredesproces in het Midden-Oosten. Nu niet meteen heel bij de hand roepen: die baan bestaat al lang niet meer! Die baan bestaat nog. Sterker, bij een kop koffie vertelde Koopmans over het nieuwste initiatief van de EU, een groep Arabische landen en Noorwegen. Samen hebben ze een mondiale coalitie voor een tweestatenoplossing in het leven geroepen. Net toen Beiroet in een oorlogszone veranderde.
In de lobby van de Westin Grand op Manhattan was het vrijdagochtend een komen en gaan van VN-gangers. De smartphones waren afgestemd op livebeelden uit de Algemene Vergadering, even verderop. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu had zich de kans op een optreden voor de camera’s van de wereld niet laten ontnemen. Hij was die ochtend niet te stuiten. Niks inbinden. Niks staakt-het-vuren. Later publiceerde Netanyahu een foto van het moment waarop hij in zijn hotel in New York opdracht gaf Hezbollah-leider Nasrallah uit te schakelen.
Koopmans laat zich door de opwinding van het moment niet van de wijs brengen. „Toen ik drie jaar geleden aankwam zei iedereen: er gaat toch niks gebeuren. De Israëli’s zijn niet geïnteresseerd in vredesonderhandelingen, de Palestijnen zijn er niet klaar voor en de Amerikanen gaan het niet doen. Dus Sven, hele mooie baan: je hoeft helemaal niets te doen. En ik zei: laten we eens kijken wat we wèl kunnen doen. We kunnen ons helemaal niet veroorloven om defaitistisch te zijn en te zeggen: er is toch niks om voor te werken.”
Hij somt op. In drie jaar zijn duizenden mensen gestorven. In het afgelopen jaar 1.200 Israëli’s, meer dan 40.000 Palestijnen en dezer dagen sterft een nog onbekend aantal mensen in Libanon. Het conflict is ook een bron van terroristische aanslagen in de wereld. Miljoenen mensen leven in de verdrukking zonder rechten of in grote angst. Angst bij Israëli’s. Angst bij Palestijnen. Het is een bron van antisemitisme. Het is een bron van haat tegen moslims.
En dan zou je niks doen? Hoge ambtenaren uit negentig landen zullen in zes bijeenkomsten – de eerste vergaderingen zijn in Riad en Brussel – vanaf dit najaar de maatregelen die nodig zijn voor een tweestatenoplossing in kaart brengen. Eén discussieonderwerp is regionale veiligheid. Hoe ga je dat organiseren, wie gaat dat garanderen?
Maar, wacht even. Op de ‘oprichtingsvergadering’ in New York, was wel de Palestijnse premier aanwezig, maar Israël was niet op de uitnodiging in gegaan. Hoe kun je nu over een tweestatenoplossing spreken als van één van de twee partijen niet komt opdagen en mordicus tegen het hele idee is?
„Mijn specialiteit is vredesonderhandelingen. Ik heb het gedaan in Soedan, Mali, Venezuela, Oekraïne. Ik ken geen enkel vredesproces waar partijen aan het begin zeiden: ja, dit willen wij! Dus als je zegt: er is één partij die niet wil, ja sorry, dan vind ik dat geen overtuigende tegenwerping.
„Natuurlijk is het een hele belangrijke tegenwerping, daar niet van. Maar je kunt niet zeggen: omdat een van de partijen de oplossing niet wil die de rest van de wereld wél wil, de rest van de wereld het maar moet vergeten. Dat is natuurlijk onzin. En daarnaast: dit conflict raakt ons allemaal.”
Terwijl diplomaten als Koopmans onverdroten voortgaan en de basis leggen voor een stabiele regio, verzinkt het gebied in chaos. Met het geweld van de afgelopen week lijkt de dag waarop de diplomaten vooruitlopen, verder weg dan ooit. Maar áls de wapens weer eens zwijgen is het natuurlijk prettig als je weet wat je moet doen.
De Noorse minister van Buitenlandse Zaken onderstreepte dat de ernstige crisis van dit moment moet worden benut. Probleem is dat ook Netanyahu kansen ziet in de huidige crisis -en dat is beslist niet de tweestatenoplossing. Toch zal het daar ooit van moeten komen. Inmiddels hebben 149 van de 193 landen een Palestijnse staat erkend.
Redacteur geopolitiek Michel Kerres schrijft hier om de week over de kantelende wereldorde.
