N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Coldplay Vier avonden staat Coldplay met een opzwepende show in de Amsterdamse Johan Cruijff Arena voor totaal tweehonderdduizend bezoekers – een record voor een buitenlandse band.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/07/data102963497-9b55c4.jpg)
Uitgelaten, energiek en grootschalig viert Coldplay de terugkeer naar het concertpodium. Niets wordt nagelaten bij het streven om het publiek te vermaken. Als er geen ladingen confetti rondvliegen, dan bonken er wel grote rubberen ballen over de hoofden of schroeien vlammenwerpers je wimpers. Vanaf openingsnummer ‘Higher Power’ rent voorman Chris Martin over de lange loopplank, het publiek opzwepend tot euforie.
Zo was Coldplays optreden, zeven jaar na het laatste Nederlandse concert in dezelfde Arena in Amsterdam, zaterdag nog uitbundiger dan in 2016. De stijl die Chris Martin en zijn drie muzikanten nu kiezen is de overtreffende trap van ‘kleurig’. In 2016 waren er de kleurpatronen van Indiase bloemslingers en mandala’s, nu was het stadion gedrenkt in regenboogkleuren en neontinten: neonoranje, neongroen, neonblauw – van de belichting, de filmprojecties en de decorstukken op het podium tot de fluorescerende veters in Martins veelkleurige schoenen.
Aanjager van euforie
Coldplay speelt de show in de Johan Cruijff Arena vier keer, voor een totaal van ruim tweehonderdduizend bezoekers: een record voor een buitenlandse band. Coldplay is wellicht ook de ‘grootste’ band van het moment. De visuele overdaad van de show past bij de muzikale ontwikkeling van de groep die sinds de oprichting, eind jaren negentig, negen albums uitbracht. Afgezien van buitenbeentje Everyday Life (2019), dat akoestische zijpaden bewandelde, spelen ze nu vooral elektronisch gestuwde meezingers, gecombineerd met dance-elementen, zoals te horen op het laatste album Music of the Spheres uit 2021. Zelfs de mooi gevoelige zangstem van Chris Martin dient nu als aanjager van hedonisme en euforie. En in de Arena veranderde ook het fijnzinnige ‘Viva La Vida’ in een door 60.000 fans meegejuicht voetballied.
De performance van Chris Martin heeft één doel: iedereen gelukkig maken. Weinig artiesten springen en rennen zo vanzelfsprekend een concert-lang heen en weer als hij. Met aanmoedigende armgebaren, permanent een lach op zijn gezicht en een stroom aan enthousiasmerende opmerkingen (‘Dit is ons honderdvierde optreden, maar de eerste honderddrie waren slechts repetities voor vanavond’) toont hij zich enthousiast, een stemming die voor het grootste deel van het publiek aanstekelijk bleek.
De euforie viel uit de toon bij de boodschap die de show omlijstte: zorg om het klimaat. Na een eerdere opmerking van Martin dat Coldplay niet meer zou touren vanwege het klimaat, is er nu wel degelijk een tournee, maar met aanpassingen. Voor licht, geluid en techniek wordt de benodigde energie gehaald uit zon, wind en gerecyclede bakolie, en het door dansende fans op een speciale vloer opgewekte vermogen slim hergebruikt. Voor aanvang van de show kreeg het publiek een korte film te zien over ‘groene’ oplossingen: bomen planten en oceanen schoonmaken. Maar gedurende het optreden was groen verder geen onderwerp meer.
Bemoedigende boodschap
Van het bedachtzame Everyday Life werden nu geen nummers gespeeld, slechts één keer zong Martin rustig en aandachtig. Dat was tijdens ‘The Scientist’, toen hij aan de piano met gesloten ogen de pijnlijke woorden over verstoorde communicatie bergopwaarts leek te duwen.
Daarna was extase aan de beurt. Met nog altijd slechts de drie vaste bandleden (en een groot aandeel voor kant en klare geluidstracks) werd de daverende stijl van nummers als ‘Human Heart’, ‘My Universe’ en ‘People Of The Pride’ – alle van het laatste album – met hun waterval aan ritmes, opklimmende synthesizerglissando’s en andere beproefde dance-ingrediënten uitgevoerd. Daarbij bleek ‘People Of The Pride’ een ongemakkelijke lappendeken van dance-refrein en rock-couplet – overigens wel het enige moment dat de somber kijkende Jonny Buckland zijn gitaar opgewekt liet grommen.
De muzikanten verplaatsten zich van het hoofdpodium via de loopplank naar een minipodium, zodat alle 60.000 fans goed zicht hadden. Er was ook een geregisseerd ‘spontaan’ moment, bij het zevende liedje, wanneer het publiek altijd borden met verzoekjes mag ophouden. Martin koos nu een jonge vrouw met glitter op haar kale hoofd om naast hem aan de piano te komen zitten. Op haar wensenlijst stond ‘genezing van ernstige ziekte’ op nummer één, zingen met Chris Martin op twee. Samen zongen ze haar favoriet ‘Up&Up’ waarin Martin een bemoedigende boodschap voor haar verwerkte, wat vooral ontroerde door het vertrouwen waarmee de vrouw met haar hoofd tegen zijn schouder leunde.
Na dit moment schakelde Martin weer door naar vuistzwaaien, spring-rennen, steeds sneller, wilder, uitbundiger. Er waren verkleedpartijen, waarbij de muzikanten maskers droegen van ouderwetse aliens met antennes en vervormde hoofden. Er was een vrouwelijke pop die liedjes meezong: groepsmascotte Angel Moon, ook gekleed in regenboogkleuren.
Even verdween de lach bij Martin, toen de spectaculair bedoelde vuurwerk-show boven het stadion – speciaal daarvoor bleef het dak open – niet werkte. Morgen lukt het, beloofde hij. Groot, groter, grootst, dat is waar Coldplay nu voor kiest.
