China probeert Europa steeds meer te paaien. ‘Ze zoeken een plek om hun spullen te dumpen nu dat niet meer lukt in de VS’

China belt je niet op als het land je op een sanctielijst zet – en ook niet als je er weer vanaf wordt gehaald. Miriam Lexmann werd vorige week uitgenodigd op het kantoor van de voorzitter van het Europees Parlement en daar kreeg ze het nieuws te horen: ze mag weer naar China reizen. Dat had de Chinese Communistische Partij besloten, werd haar verteld.

Vier jaar geleden ging het net zo, vertelt de Europarlementariër uit Slowakije op haar kantoor in het parlement in Straatsburg. „Een journalist had me ’s ochtends gevraagd: ben je bang dat China je op een sanctielijst zal zetten? Toen zei ik: dat lijkt me sterk, ik zit amper een jaar in het Europees Parlement. Wat kan ik gedaan hebben tegen een land van 1 miljard mensen waardoor ik op zo’n lijst zou belanden? Maar het klopte wel, en ik moest het ook nog via de media horen.”

Dit is wat Lexmann gedaan had: ze had zich sinds haar aantreden in het parlement, als lid van de Slowaakse christendemocraten, ingezet voor slachtoffers van repressie door de Chinese overheid. Voor de Oeigoeren in de provincie Xinjiang. Voor de demonstranten die de democratie in Hongkong overeind probeerden te houden. Voor politieke dissidenten.

Een heel logisch onderwerp om je op te storten als parlementariër, vindt ze zelf, als je bent opgegroeid in de nadagen van een communistisch regime, met dissidenten in je eigen familie.

Maar eigenlijk, en Lexmann weet het, draaiden de sancties niet om haar. Beijing zocht een stok om terug te slaan toen de Europese Unie in maart 2021 sancties oplegde aan vier Chinese functionarissen en een instelling, vanwege de onderdrukking in Xinjiang. Die stok had de Chinese regering binnen een dag gevonden. Lexmann en vier andere Europarlementariërs die zich kritisch uitlieten over China mochten voortaan het land niet in. Oog om oog, tand om tand.

Eind april schrapte China Lexmanns naam van de lijst. Zonder aankondiging en opnieuw met een boodschap. Ze begrijpt het wel: natuurlijk wil China juist nu de relatie met Europa verdiepen. „Ze zoeken een plek om hun spullen te dumpen nu dat niet meer lukt in de VS.”

Uitgebreid feliciteren

De Chinese regering is bezig aan een charmeoffensief om de EU te paaien, nu de handelsstrijd met de Verenigde Staten is losgebrand en Chinese exporteurs tegen hoge Amerikaanse heffingsmuren dreigen aan te lopen. De topdiplomaat die China vertegenwoordigt bij de EU draaide er eerder deze maand niet omheen met welke missie hij naar Brussel is gestuurd.

Zijn land wil nu „meningsverschillen en spanningen oplossen door middel van dialoog en overleg, oplossingen vinden voor deze meningsverschillen en spanningen en handelsoorlogen voorkomen”, zei deze Cai Run in een interview met de Chinese staatstelevisie. „Dit is in het belang van beide partijen en in het belang van de wereld als geheel.”

Dat China zijn economische belangen in Europa verdedigt, is geen nieuws. „Maar sinds de handelsoorlog met de VS is er vanuit China extra behoefte aan een verse start met de EU”, zegt Etienne Höra, handel- en China-expert van de Bertelsmann Stiftung, een Duitse denktank.

Sinds de handelsoorlog met de VS is er vanuit China extra behoefte aan een verse start met de EU

Etienne Höra
China-expert bij Duitse Bertelsmann Stiftung

Let je op, dan zie je het overal. Zo is daar Charles Michel, de Belgische oud-premier die tot in december nog de topontmoetingen van EU-regeringsleiders leidde, maar vorige week in China was om de 50-jarige diplomatieke betrekkingen te vieren, op uitnodiging van een instituut dat China’s diplomatieke belangen dient. Of kijk op Euractiv, een Brussels nieuwsplatform, waar de Chinese ambassade in de EU een artikelenserie sponsort over de vraag „hoe China en de EU kunnen samenwerken om regionale, industriële en andere conflicten te beslechten”.

In onstuimige geopolitieke wateren blijkt die strategie niet kansloos. „De EU staat niet per se te springen, maar wil ook liever niet twee handelsconflicten tegelijkertijd uitvechten”, aldus Höra.

Vorige week belden de twee machtigste kopstukken van de EU, Europese Commissievoorzitter en Michels opvolger António Costa, met de Chinese president Xi Jinping om elkaar uitgebreid te feliciteren met het 50-jarig jubileum van hun diplomatieke betrekkingen – tot 1975 was Taiwan voor politiek Europa het ‘echte China’. Deze zomer treft het drietal elkaar op een top in Beijing.


Lees ook

Lees ook: Europa kijkt afwisselend bezorgd naar Oost en West

De militaire parade op het Rode Plein in Moskou, afgelopen vrijdag, op Overwinningsdag, ter herdenking van de geallieerde  overwinning op nazi-Duitsland, in 1945.  Foto Anton Vaganov / Reuters

De EU zou inmiddels overwegen om de hoge importheffingen die het vorig jaar invoerde voor Chinese elektrische auto’s vanwege staatssteun te vervangen door een minimumprijs, een compromis dat Beijing wel kan bekoren. In de wandelgangen van het Europees Parlement valt bovendien te horen dat een investeringsverdrag tussen China en de EU opnieuw op tafel kan komen. De EU had die onderhandelingen in 2021 stopgezet nadat China de sancties invoerde.

De afgelopen jaren zochten Europese politici juist naar afstand in hun relatie tot China. Het toverwoord was ‘de-risking’. De EU wilde niet zozeer ontkoppelen, daarvoor is het land te groot en te belangrijk, maar de Europese landen zouden er wel voor waken om al te afhankelijk te worden van China. „Je kunt je vanwege die houding afvragen of de EU nu echt zit te wachten op een verdrag dat het aantrekkelijker moet maken om te investeren in China”, zegt Etienne Höra.

Paringsdans

Het zijn relatief kleine stapjes, maar Miriam Lexmann ziet de paringsdans met grote twijfels aan. Dat zij en drie andere zittende Europarlementariërs wél van de lijst zijn geschrapt, terwijl een Duitse Europarlementariër die na de laatste verkiezingen uit het parlement is vertrokken nog op de lijst staat, zegt in haar ogen genoeg. „Dat is het bewijs dat dit niets anders is dan een poging tot manipulatie.”

De Duitse ex-parlementariër, Reinhard Bütikofer, is niet de enige wiens naam op de sanctielijst blijft staan. China plaatste in 2021 ook enkele denktanks en nationale politici op de lijst, onder wie D66-Tweede Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma. Ook zij mochten en mogen China daardoor niet in. Sjoerdsma, inmiddels geen Kamerlid meer, laat weten dat aan zijn status op de lijst voor zover hij weet niets is veranderd.

Volgens het Europees Parlement waren de gesprekken over het schrappen van de sancties al langer gaande. Tegelijkertijd toonde Metsola zich in een verklaring opgetogen over China’s besluit: „De beste manier om China te benaderen is door te engageren en in gesprek te zijn.”

Er zijn echt fundamentele problemen met China, we moeten ons daarom niet zo makkelijk laten inpakken

Bas Eickhout
europarlementariër GroenLinks-PvdA

Veel Nederlandse Europarlementariërs delen de argwaan van Lexmann. „Je kunt best weer een beetje met China aanpappen om je onderhandelingspositie richting de VS te versterken, maar de belangen van Europa en China blijven op veel punten fundamenteel tegengesteld”, zegt Bart Groothuis (VVD). „Mensen die dit als een spelletje Risk zien, zijn levensgevaarlijk.”

Ook Bas Eickhout (GroenLinks-PvdA) ziet „een kentering” onder sommige collega-politici, en ook hij kijkt met scepsis naar het optimisme. „We kunnen niet om China heen, bijvoorbeeld als het om klimaatverandering gaat. Dat wil niet zeggen dat we na een paar geschrapte sancties kunnen gaan praten over een investeringsverdrag. Er zijn echt fundamentele problemen met China, we moeten ons daarom niet zo makkelijk laten inpakken.”

„We moeten nu niet naïef zijn over de agenda van China”, zegt CDA’er Tom Berendsen. „En die is: in 2049 het dominante land in de wereld zijn en zorgen dat de rest van de wereld afhankelijk is van China.”

Wat ze uiteindelijk vreest, zegt Miriam Lexmann op haar kantoor, is dat de geschiedenis zich herhaalt. „Toen Rusland in 2014 de Krim binnenviel, zeiden Europese regeringsleiders dat we allemaal minder afhankelijk van Rusland moesten worden. Ze deden het tegenovergestelde: NordStream werd voltooid, de afhankelijkheid van Russische olie en gas werd juist groter. Dát kon je misschien nog naïviteit noemen. Als we nu hetzelfde doen met China, dan denk ik: hallo! Dat is geen naïviteit meer, dat is onverantwoordelijk.”


Lees ook

Luister ook De VS vs China: wie heeft wie nou eigenlijk in de houdgreep?

De VS vs China: wie heeft wie nou eigenlijk in de houdgreep?