Category: Vandaag

Intertoys, de grootste speelgoedwinkelketen van Nederland, komt in Belgische handen. Mirage Retail Group, het voormalige Blokker Holding, verkoopt Intertoys aan branchegenoot ToyChamp. Een overnameprijs is niet bekendgemaakt. De Autoriteit Consument en Markt moet zijn goedkeuring nog geven. De betrokken partijen verwachten de deal dit jaar nog af te ronden.

ToyChamp heeft al 26 winkels in Nederland en 15 in België. De ketens moeten naast elkaar blijven bestaan, wel willen ze profiteren van schaalvoordelen door samen in te kopen. Topman Koen Nolmans is al langer op overnamepad: een jaar geleden nam hij branchegenoot DreamLand (48 winkels, alleen in België) over. Intertoys is met ruim 200 winkels een stuk groter. Volgens beide bedrijven zijn er geen gevolgen voor de 1.400 personeelsleden van Intertoys. Ook de huidige directie van Intertoys blijft zitten.

Intertoys is in 1976 opgericht door zelfstandige speelgoedwinkels en ongeveer de helft van de winkels wordt nog altijd door franchisenemers gerund. Het Vakcentrum, de brancheorganisatie van zelfstandige winkeliers, reageert positief op de overname. „Het is goed dat franchisenemers zekerheid krijgen voor de langere termijn.”

Speelgoedfamilie

Nolmans komt uit een speelgoedfamilie: eerder werkte hij bij de speelgoedwinkelketen die zijn vader Edmond Nolmans in 1986 oprichtte en in 2000 verkocht. Een jaar later richtte Koen Nolmans ToyChamp op met zijn twee broers. Door een concurrentiebeding was die keten aanvankelijk alleen in Nederland actief, schrijft de Belgische zakenkrant De Tijd. „De gedrevenheid en de ervaring die de familie Nolmans in deze markt heeft is zeer waardevol”, zegt Mirage-topman Ynse Stapert.

Volgens beide bedrijven zijn er geen gevolgen voor de 1.400 personeelsleden van Intertoys

Nolmans zegt „een rotsvast geloof in de magie van fysiek winkelen” te hebben. In de winkels worden regelmatig demonstraties en ‘meet & greets’ met kinderhelden als K3 en Paw Patrol georganiseerd, waarmee ToyChamp klanten naar de filialen wil trekken en tegenwicht wil bieden aan online speelgoedverkopers.

Intertoys was jarenlang onderdeel van Blokker Holding, maar werd eind 2017 verkocht aan een Britse investeringspartij. Die liet de speelgoedwinkel al na 14 maanden failliet gaan, waarna er een kortstondige herstart was onder een Portugese eigenaar. Ook die hield het niet lang vol: na een paar maanden werd Intertoys weer terugverkocht aan Blokker, dat inmiddels Mirage Retail heette.

Winstgevend

Terug bij het oude nest werd Intertoys al snel weer winstgevend. Afgelopen boekjaar zette Intertoys bijna 208 miljoen euro om en boekte het een brutowinst van 12,4 miljoen euro. Intertoys was voor Mirage een belangrijke bron van inkomsten: zusterbedrijf Blokker is al jaren verlieslatend. Ook Mirage zelf boekte vorig jaar een verlies van 20,7 miljoen euro.

Vorige zomer zette Mirage Intertoys al in de etalage om aan geld te komen voor de rest van het concern, maar die verkooppoging mislukte destijds. Dit keer was Mirage niet actief op zoek naar een nieuwe eigenaar voor Intertoys, ToyChamp klopte zelf aan met een voorstel.

Met de verkoop van Intertoys krimpt Mirage Retail nog verder. Naast Blokker bezit de winkelgroep alleen nog het acht winkels tellende Miniso, een Chinese cadeauwinkelketen waar Mirage franchisenemer van is. Eind vorig jaar gingen koopjesketen Big Bazar en de elektronicawinkels van BCC al vlak na elkaar failliet.

Delen

Mail de redactie

In de woonkamer van België’s eerste radicaal-rechtse burgemeester Guy D’haeseleer speelt wethouder van Jeugd, Sport en Dierenwelzijn Malika Sclacmender met een wit hondje. Aan de eettafel lacht de 55-jarige D’haeseleer naar zijn twintigjarige stiefdochter. Afgelopen week benoemde hij haar tot wethouder, wat in België tot opgetrokken wenkbrauwen leidde. „Ik ben niet met haar moeder gehuwd, dus mogen we volgens de wet samen in het college zitten”, zegt D’haeseleer.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 13 oktober haalde D’haeseleer met zijn lokale Vlaams Belang-afdeling Forza Ninove een absolute meerderheid in Ninove, een stadje van veertigduizend inwoners in het achterland van Brussel. Sinds eind vorige eeuw veel fabrieken sloten, gaat het economisch slecht met de streek. De afgelopen jaren trokken veel Belgen met een migratieachtergrond vanwege hoge huizenprijzen in Brussel naar goedkopere steden als Ninove.

Alle ogen zijn nu op Ninove gericht. „Ik heb dertig jaar lang vanuit de oppositie naar een doorbraak van het cordon sanitaire toegewerkt”, zegt D’haeseleer. „We krijgen maar één kans. Als het nu een puinhoop wordt, gaan ze zeggen dat ‘die van Vlaams Belang’ er niks van bakken.”

Ninove is een van de twee Belgische gemeenten waar radicaal-rechts vanaf december bestuurt, al loopt er nog wel een onderzoek naar mogelijke fraude met volmachten. In het Antwerpse Ranst koos een lokale partij voor besturen met Vlaams Belang. Ook in het West-Vlaamse Izegem kondigde een lokale partij zaterdag een samenwerking met radicaal-rechts aan. Maandagmiddag trok de lokale partij zich terug, partijleden zouden na de bekendmaking zijn „bedreigd met ontslag en fysiek geweld”.

Afschrikken

Een van de eerste zaken die D’haeseleer in Ninove wil aanpakken is wie aanspraak kan maken op een sociale huurwoning. „Als burgemeester kan ik de grenzen niet sluiten, maar ik kan vreemdelingen wel afschrikken”, zegt D’haeseleer. „Ik vind dat je vijftien jaar in Ninove moet wonen voor je recht hebt op een sociale woning. Voor wie in Ninove geboren is, is dat geen probleem.” Ook wil hij het politiebureau langer openen en de „verfransing” tegengaan.

Op straat zijn de reacties gemengd. „Guy gaat dat goed doen”, zegt de gepensioneerde Mark Behagel voor de ingang van supermarkt Delhaize. „De vorige burgemeester was vriendelijk, maar er gebeurde niks.” Zo hoopt Behagel dat D’haeseleer het zwembad heropent.

„Ik geef ze een kans, maar ik heb er geen goed gevoel bij”, zegt een vrouw die niet met haar naam in de krant wil. De lunchende scholieren Lars en Chaima zijn allebei zeventien 17 jaar en mochten nog niet stemmen. „Ik voel me nooit onveilig op straat”, zegt Lars. „Het is hier best gezellig.” Ze vragen zich af of Vlaams Belang niet vooral iets is „van oude mensen”. „In onze vriendenkring en op school is geen racisme”, zegt Chaima.

„De zware lokale verankering voor Vlaams Belang is er niet gekomen”, zegt politicoloog Herwig Reynaert van de Universiteit Gent. De partij rekende op bestuursdeelname in veel meer dan twee gemeenten. „Korte lijnen met regeringspartijen in Brussel zijn handig als je om extra middelen wil vragen”, zegt Reynaert. Samenwerken met eeuwige oppositiepartij Vlaams Belang helpt dan niet. Zo noemde de burgemeester van badplaats Middelkerke tegenover de VRT zijn overweging om toch niet met Vlaams Belang te besturen, de keuze tussen „een parel of een paria aan de kust” worden.

Gent tegen N-VA-bestuur

In grote delen van Vlaanderen is samenwerken met Vlaams Belang een brug te ver, in Gent blijkt dat voor progressieve partijen ook te gelden voor de rechtse Vlaams-nationalisten van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA). Een week lang verzamelden zich duizenden inwoners voor het stadhuis, nadat socialisten, liberalen en N-VA bekendmaakten een coalitie te willen vormen. De Vlaams-nationalisten zouden voor het eerst het overwegend progressieve Gent besturen.

„N-VA past niet bij onze stad, ze breken het sociaal weefsel af”, zegt caféuitbater Karel Blondeel tijdens een van de demonstraties, een vintage racefiets nonchalant in de hand houdend. Om hem heen worden Belgische vlaggen en borden met ‘Gent = diversiteit’ in de lucht gehouden. Er klinken trommels en de aan socialisten gerichte leuze „Doe het niet, doe het niet”.

„Ik was zo kwaad toen ik van het akkoord tussen socialisten en N-VA hoorde”, zegt ook Teun van de Voorde, die bij een vakbond werkt. „N-VA past niet bij hoe we hier zorg dragen voor elkaar. Wij zijn een warme stad.” Zondagavond besloten de leden van Vooruit Gent om tegen het akkoord met N-VA te stemmen.

Het laat zien dat de verstandhouding tussen socialisten en Vlaams-nationalisten niet overal even goed zijn, ondanks de ‘bromance‘ die de Vlaamse pers signaleert tussen N-VA-leider Bart De Wever en Vooruit-leider Conner Rousseau.

De Wever leidt intussen de onderhandelingen over een centrum-rechtse Belgische regering, waar Vooruit als enige linkse partij in zou stappen. „De onderhandelende partijen zijn goed uit de lokale verkiezingen gekomen, dus ik had verwacht dat ze eindelijk zouden versnellen”, zegt politicoloog Carl Devos van de Universiteit Gent. Vooruit maakte donderdag bekend dat ze niet verder praten zolang een „onevenwichtig” sociaal-economisch plan niet wordt bijgestuurd.

Geeft formateur De Wever te veel toe aan Vooruit-leider Rousseau, dan heeft hij de leider van de Franstalige liberalen, Georges-Louis Bouchez, tegen zich. Devos spreekt van de „zwaarste” regeringsonderhandelingen van deze eeuw. „Onze begroting is compleet ontspoord, dus het gaat erom hoe je via besparingen en belastingen het sociale model van België redt.”

Vlaams Belang kan in bijna heel België nog worden uitgesloten, de andere Vlaamse nationalisten – die van de N-VA – zitten stevig in het centrum van de macht. Het is aan een partij die eigenlijk het land België liever kwijt dan rijk is, om België weer op de rails te trekken. Of ook de socialisten met hun plannen instemmen, is dan nog de vraag.

Delen

Mail de redactie

Nederland is in toenemende mate doelwit van cyberaanvallen door ‘statelijke actoren’ en vitale infrastructuur als windmolenparken lopen het risico geraakt te worden door sabotage. Dat zijn enkele van de bevindingen uit het Cybersecuritybeeld Nederland 2024, dat ieder jaar wordt gepubliceerd door de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV).

In het rapport worden met name Rusland en China genoemd als staten die Nederland in steeds grotere mate proberen te raken met cyberaanvallen. Daarbij wordt benadrukt dat niet alleen veiligheidsdiensten van een land verantwoordelijk zijn, maar dat ook hackerscollectieven, universiteiten en bedrijven worden ingeschakeld voor zaken als sabotage en datadiefstal.

Naast een intensivering wordt ook de complexiteit van cyberaanvallen steeds groter, omdat aanvallen in verschillende vormen worden uitgevoerd. Qua doelwitten richt Rusland zich volgens de NCTV met name op cruciale infrastructuur van de NAVO en de EU, waar China zich steeds meer richt op de sabotage van onder meer militaire infrastructuur. Dergelijke aanvallen zijn in Nederland nog niet voorgekomen, maar vormen wel een grote dreiging in de toekomst.

Digitale monocultuur

Vanwege de toename van steeds complexere aanvallen moet Nederland meer doen om zich te beveiligen. Zo waarschuwt de NCTV organisaties voor wat een „digitale monocultuur” wordt genoemd, waarbij gebruik wordt gemaakt van slechts een klein aantal softwareaanbieders en een cyberaanval daardoor een grotere impact kan hebben. Dat kan vervolgens weer gevolgen hebben voor ziekenhuizen, luchthavens en overheidsinstanties.

In Nederland wordt momenteel gewerkt aan één centrale cybersecurityorganisatie, waar het Nationaal Cyber Security Centrum, het Digital Trust Center en het Computer Security Incident Response Team voor digitale dienstverleners deel van zullen uitmaken. Deze organisatie zal zich bezighouden met toezicht op cyberdreigingen en het nemen van veiligheidsmaatregelen. Ook op Europees niveau moet dergelijk beleid beter gestroomlijnd gaan worden.
 

Delen

Mail de redactie

Een president die oproept om de straat op te gaan en te protesteren tegen een verkiezingsuitslag, dat zie je niet vaak. Salome Zoerabisjvili, de president van Georgië, liet zondagavond weten dat ze de uitkomst van de Georgische parlementsverkiezingen niet erkent. Volgens haar is zaterdag op grote schaal fraude gepleegd om de pro-Russische regeringspartij Georgische Droom aan een overwinning te helpen. Zoerabisjvili: „We waren getuigen en slachtoffers van een Russische speciale operatie.” Ze riep op om maandagavond te demonstreren op Roestaveli Avenue, de hoofdstraat van Tbilisi. „We verdedigen ons grondwettelijke recht, onze stem en onze toekomst.”

In het gepolariseerde Georgië, waar pro-Europese en pro-Russische krachten lijnrecht tegenover elkaar staan, heeft president Zoerabisjvili een bijzondere rol. Als enige vertegenwoordiger van de regering is zij uitgesproken voorstander van toetreding tot de Europese Unie. Sinds haar aantreden eind 2018 botst ze daarom geregeld met het door Georgische Droom gedomineerde kabinet en parlement. Die partij streeft formeel nog steeds naar EU-toetreding, maar voert ondertussen door het Kremlin geïnspireerde wetten in.

Zoerabisjvili toonde zich in de aanloop van de verkiezingen strijdvaardig. Zoals veel Georgiërs beschouwde ze 26 oktober als een existentiële dag: de dag dat het land met 3,8 miljoen inwoners zou afrekenen met de partij die al sinds 2012 aan de macht is en zou kiezen voor een Europese toekomst. Vooralsnog pakt dat anders uit: Georgische Droom haalde 54 procent van de stemmen, de pro-Europese oppositie, verenigd in vier allianties, kwam uit op 37,7 procent.

Mogelijk groeit Zoerabisjvili de komende tijd uit tot boegbeeld van het verzet. Ook al is de rol van de Georgische president primair ceremonieel van aard, Zoerabisjvili heeft de politieke ervaring, het netwerk, de overtuiging en de populariteit om het pro-Europese kamp – volgens opiniepeilingen circa 80 procent van de bevolking, ondanks de verkiezingsuitslag – te leiden.

Jeugd in Parijs

Russisch imperialisme speelde een rol vanaf het begin van Zoerabisjvili’s leven. Ze werd geboren in Parijs in 1952, in een Georgische familie die in 1921 was gevlucht toen de Sovjet-Unie een einde maakte aan de prille Democratische Republiek Georgië. Die republiek was drie jaar eerder mede opgericht door haar overgrootvader, journalist en politicus Niko Nikoladze.

Georgië was een ver en vreemd land, zei Zoerabisjvili in 2022 tegen The Washington Post: „Een mythisch land dat alleen in boeken bestond”. Eind jaren zestig, begin jaren zeventig studeerde ze politieke wetenschappen aan de prestigieuze instelling Sciences Po in Parijs, gevolgd door Columbia University in New York.

Ze koos voor een carrière in de Franse diplomatie. Na functies in Rome, Washington, Wenen, Ndjamena (Tsjaad) en Brussel nam ze in 2004 afscheid van de diplomatie, na een jaar als Frankrijks ambassadeur in Georgië. Zoerabisjvili werd minister van Buitenlandse Zaken onder president Micheil Saakasjvili, waar ze zich twee jaar later van distantieerde. Ze richtte een eigen partij op, maar kwam in 2016 als onafhankelijk lid in het parlement.

In 2018 stelde Zoerabisjvili zich kandidaat als president. Ze moest er haar Franse paspoort voor opgeven. Ze kreeg – toen nog – de steun van Georgische Droom. Zoerabisjvili is de vijfde president van Georgië sinds het land zich in 1991 afscheidde van de Sovjet-Unie. Haar termijn kan binnenkort voorbij zijn: binnen 45 dagen na de verkiezingen kiest het parlement, aangevuld met 150 anderen, een nieuwe president. Het is de eerste keer dat de president niet rechtstreeks wordt gekozen.

Getekend door conflicten

Het presidentschap van Zoerabisjvili wordt getekend door conflicten met Georgische Droom. De partij probeert haar toch al bescheiden bevoegdhedenverder te reduceren. In 2023 probeerde de regering de president af te zetten omdat ze buitenlandse reizen had gemaakt zonder vooraf toestemming te vragen. Georgische Droom wil niet dat Zoerabisjvili voor EU-toetreding pleit in Europese hoofdsteden. De afzetting kreeg onvoldoende stemmen in het parlement.

In mei van dit jaar nam het parlement – ondanks langdurige straatprotesten – een wet aan die buitenlandse invloeden via ngo’s moet terugdringen, naar Russisch model. Zoerabisjvili sprak een veto uit maar dat werd weggestemd in het parlement. Zij heeft de wet nu voorgelegd aan het Constitutioneel Hof. Recent weigerde zij een andere wet, bedoeld om lhbti-rechten in te perken, te ondertekenen.

Voor Zoerabisjvili moet de verkiezingsuitslag, zelfs met fraude, een deceptie zijn. Begin oktober zei ze tegen Euronews dat ze verwachtte dat de gezamenlijke oppositie 60 procent van de stemmen zou krijgen, tegen 40 procent voor Georgische Droom. En daarbij hield ze al rekening met fraude, zei ze erbij.

De president zag voor zichzelf een belangrijke rol na de verkiezingen. Eerder dit jaar nam ze het initiatief voor het ‘Georgische Charter’, dat door veel oppositiepartijen werd getekend. Uitgaande van winst voor de oppositie was haar plan om een tijdelijk zakenkabinet in te stellen, dat snel maatregelen zou nemen om EU-toetreding weer mogelijk te maken. Dat plan was te optimistisch.

Delen

Mail de redactie

Manchester United heeft trainer Erik ten Hag ontslagen. Dat heeft de Engelse voetbalclub maandagmiddag naar buiten gebracht. De Nederlander (54) vertrekt per direct vanwege de slechte resultaten die de club onder zijn leiding boekte. Ruud van Nistelrooij is aangesteld als interim-hoofdtrainer, tot het bestuur een vervanger heeft aangesteld.

De positie van Ten Hag stond al langer ter discussie. Onder zijn leiding wist Manchester United zich nooit te mengen met de Engelse top. De jongste nederlaag was afgelopen zondag, toen de club met 2-1 verloor van West Ham United. Ten Hag laat Manchester United, één van de grootste clubs ter wereld, achter op de veertiende plaats in de Premier League.

Ten Hag maakte in 2022 de overstap naar Manchester United, na successen met FC Utrecht en Ajax. Na een matig tweede seizoen, waarin Manchester United als achtste eindigde, was de roep om zijn ontslag onder supporters groot. Maar uiteindelijk won Ten Hag de prestigieuze FA Cup in een finale tegen stadsgenoot Manchester City, en het bestuur verlengde zijn contract.

Maar ook dit seizoen weet Manchester United in de Premier League allesbehalve te overtuigen. Ten Hag vraagt regelmatig om tijd en zegt dat hij met de club en zijn team bezig was aan „een proces”. Na de wedstrijd van zondag was het geduld van de clubleiding echter op.

Delen

Mail de redactie

Het Amsterdams Andalusisch Orkest heeft de Cultuurfonds Prijs 2024 gekregen. De prijs van 100.000 euro, voorheen de Prins Bernhard Cultuurfonds Prijs, geeft het fonds sinds 2010 jaarlijks aan ‘een persoon of organisatie die belangrijk is voor cultuur in Nederland, een inspirerend voorbeeld is en een belofte voor de toekomst.’

Het Amsterdams Andalusisch Orkest werd in 2011 opgericht door een groep bevriende musici. Naast viool, altviool en contrabas bestaat de bezetting uit de ud, qanun, ney en rebab, aangevuld met Arabische en Midden-Oosterse slagwerkinstrumenten: samen twintig musici die allerlei muziek spelen uit Andalusië, de Maghreb en de Mashreq. Ze zijn onder andere organisators van het Amsterdamse UD Festival, dit jaar van 25 oktober tot en met 1 december. „Voor ons belichamen Amsterdam en Andalusië ontvankelijkheid voor het nieuwe. Die houding is ook de onze”, zei Mohamed Aadroun, medeoprichter en artistiek leider afgelopen donderdag nog in deze krant.

Cathelijne Broers, directeur van het fonds, zegt in een persbericht: „Het AAO verbindt op een unieke manier cultureel erfgoed met het heden. Met hun vernieuwende en genre-overstijgende muziekproducties, die variëren van Arabische muziek tot jazz en flamenco, weet het AAO een groot en divers publiek te bereiken, zowel in Nederland als internationaal. Ze zijn multidisciplinair, ontstijgen de vaste vorm en gaan vele samenwerkingen aan die hun werk nog verder verrijken. Daarnaast verbindt hun educatieve werk nieuwe generaties met de kracht van muziek.”

De musici van het AAO zijn zondag ingelicht door Broers. Zakelijk directeur Siham Bourakaa weet al wel enkele weken van de prijs. Ze heeft er het project Hadra Immersive mee gefinancierd, een voorstelling gebaseerd op de Hadra, een oude Noord-Marokkaanse ceremonie. Die voorstelling gaat 7 november in première tijdens Festival Le Guess Who? in TivoliVredenburg Utrecht.

Delen

Mail de redactie

Een grootse carrière als toneelspeler lag voor Hans Kemna niet in het verschiet. Hij was zelf de eerste om toe te geven dat hij nooit een Hamlet of een King Lear zou zijn geworden. Een bruikbaar acteur, méér was hij naar eigen zeggen nooit geweest. En dat vond hij niet voldoende.

Hans Kemna, die afgelopen zondag na een kort ziekbed op 84-jarige leeftijd is overleden, zo werd op Facebook bekendgemaakt, werd dan ook vooral bekend in een andere functie: hij was de man die als casting-agent een belangrijke rol speelde bij het vinden van de juiste acteurs in de juiste rollen, in films, toneelstukken en zelfs reclamespots. Met zijn bureau Kemna Casting bestreek hij het breedst mogelijke terrein, zei hij eens – van Euripides tot en met een nieuwe commercial voor Chefarine.

Avond aan avond zat hij in de grootste – en vaak ook de kleinste – theaters van het land om nieuwe talenten te ontdekken en te bespeuren of allang gevestigde acteurs wellicht een onvermoede kant van hun talent lieten zien.

Roofridder Govert

Als acteur werkte Hans Kemna tien jaar lang bij gezelschappen als de Nieuwe Komedie en Globe. Ook was hij halverwege de jaren zestig presentator van popprogramma’s op radio en televisie.

Een kleine rol als roofridder Govert in de populaire tv-serie Floris (1969) bracht hem in contact met de beginnende regisseur Paul Verhoeven. Hij speelde een rolletje in Verhoevens eerste bioscoopfilm (Wat zien ik?) en daarna, in 1973, in diens tweede (Turks Fruit).

De hoofdrollen in deze Wolkers-verfilming waren toebedeeld aan Hugo Metsers en Willeke van Ammelrooy. Bij toeval zag Kemna in die dagen een voorstelling van de Maastrichtse toneelschool waarin de 19-jarige Monique van de Ven meespeelde. Hij tipte Verhoeven: zij zou weleens geschikt kunnen zijn om een van de vriendinnetjes van de hoofdpersoon te spelen. In een ommezien maakte ze zo veel indruk dat ze de vrouwelijke hoofdrol kreeg. Op de publiciteit die daarover losbrak, liftte Kemna graag mee.

Macht

Een ander succes uit die begintijd was zijn suggestie Peter Faber de hoofdrol in de film Max Havelaar te geven – toen menigeen nog meende dat zo’n rol te zwaar voor Faber zou zijn.

Allengs groeide de casting uit tot zijn voornaamste werkterrein. Naast de film en de reclame kreeg hij er in 1987 zelfs Toneelgroep Amsterdam als klant bij. Maar als hem veel macht werd toegeschreven, sputterde hij tegen. „Ik kan casten tot ik een ons weeg”, zei hij in de Volkskrant, „maar de regisseur heeft de eindbeslissing.”

In de film- en de toneelwereld werd Kemna in elk geval een spin in het web. En dat bleef hij, ook nadat hij in 2000 zijn bureau overdroeg aan Job Gosschalk, zijn adjunct. Gosschalk vertrok in 2017 na verhalen over seksueel grensoverschrijdend gedrag, een zaak die werd geseponeerd. Zelf ging Kemna zich na zijn vertrek meer met zijn fotoverzameling bezighouden. Maar nog menigmaal werd hij geraadpleegd en veelvuldig bleef hij voorstellingen bezoeken.

Zijn vak was kijken – en dat kon hij als de beste.

Delen

Mail de redactie