Category: Tech en Media

‘Citadel is vooral een spannende serie, entertainment, maar wat me erin aantrok is hoe Italië wordt neergezet. Het speelt zich af in 2030 maar het lijkt akelig dichtbij.’ Actrice Thekla Reuten speelt de vrouw van een wapenhandelaar in Citadel: Diana. In deze futuristische spionageserie is Italië veranderd in een politiestaat waarin het militair-industrieel complex goede zaken doet met de corrupte, radicaal-rechtse regering.

Citadel, vanaf donderdag te zien op Prime Video, is van oorsprong een Amerikaanse serie die nu diverse internationale vervolgen krijgt. De Italiaanse serie draait om een vrouwelijke spion die infiltreert in een groot wapenbedrijf.

Julia Zani, het personage van Reuten, is een rijke Amerikaanse, uitgehuwelijkt aan een machtige Europese familie. ‘De vrouw van’, dus. Reuten: „Maar vergis je niet, mijn Italiaanse oma zei altijd: De man is het hoofd van de familie, maar de vrouw is het nekje.” Als mater familias raakt Julia Zina verscheurd in de machtsstrijd tussen haar echtgenoot en zoon. Reuten: „Ik heb een bescheiden rol, hoor. Ik was toch al in Italië voor de film Suspicious Minds dus kon ik er wel een paar draaidagen aan vast plakken voor deze serie – als toetje. Citadel draait om de actie en om Matilda De Angelis die de heldin speelt. Ikzelf kom in de serie nauwelijks buiten mijn villa. Soms laat ik mijn elf hazewindhonden uit. Ik had plakjes ham in mijn hand verstopt, om ze bij me te houden.”

De wereld van Citadel doet haar denken aan The Damned van Luchino Visconti uit 1969, een film over een machtige Duitse familie van wapenfabrikanten die goede zaken doet met het naziregime. Reuten: „Ik speelde ooit in de toneelbewerking ervan, De val van de goden. Met Citadel zijn we honderd jaar verder, maar het lijkt verontrustend veel op de tijd vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Het grote verschil: dankzij internet en mobiele telefoons gebeurt het nu allemaal onder onze ogen. Villa Erba, waar we draaiden, was in de jaren dertig het huis van Visconti.”

Stilzwijgend heeft Reuten als actrice een stevige internationale carrière opgebouwd. Zo speelde ze in de series Sleeper Cell, Hidden, Restless en de films In Bruges en The American, naast George Clooney. Citadel is haar 65ste rol. Een mooi moment om eens langs de titels te lopen die het meeste voor haar betekend hebben. Uit het hoofd noemt ze vijf rollen die haar zijn bijgebleven. Dat blijken niet per se haar beste films.

1. Kruimeltje

Reuten: „Is dit echt de 65ste rol? Absurd. Ik denk dat ik begin bij Kruimeltje. Die was bijzonder omdat mijn vader toen op zijn ziekbed lag. Ik kreeg van de regisseur wat ongemonteerde scènes mee naar huis – wat nooit mag – zodat hij me toch nog kon zien spelen.” In de kinderfilm Kruimeltje (Maria Peters, 1999), een van haar eerste rollen, speelde Reuten een elegante concertpianist die de moeder van straatjongen Kruimeltje blijkt te zijn, het kind dat ze na de geboorte had afgestaan.

Een week nadat haar vader was overleden, begon ze met de opnames van Iedereen Beroemd (Dominique Deruddere, 2000). Reuten: „Toch was dat een mooie tijd, omdat het zo’n fijne film was om te maken, met Eva van der Gucht die een goede vriendin van me werd. Die film werd genomineerd voor een Oscar, ik had een kaartje voor de uitreiking maar ik moest die avond toneelspelen, dus ik kon niet. Gelukkig werd later ook De Tweeling genomineerd. In die periode speelde ik ook toneel, maar ik had in mijn contract laten opnemen dat ik vrij zou krijgen als we genomineerd zouden worden.”

2. Una bellezza

Una bellezza che non lascia scampo (Francesca Pirani, 2001) was haar eerste buitenlandse film. Ze speelde een conservatoriumstudente die verstrikt raakt tussen twee mannen. „Daar heb ik Italiaans voor geleerd, vooral omdat ik zelf verliefd werd op twee Italianen. Ja, wederzijds. En vluchtig. Dat was wel lastig op de set maar daar gaan we het verder niet over hebben. Ik heb Italiaanse wortels, mijn moeder is een Toscaanse uit Tuindorp-Oostzaan, mijn vader een Franse Limburger. Italië voelt als een deel van mij.”

Is spelen in een buitenlandse film anders dan in een Nederlandse? „Tot mijn verbazing wordt er op de Italiaanse filmset vaak heel slecht gegeten. Zit je gewoon te lepelen uit van die vieze, geprepareerde bakjes. Misschien omdat Italianen elke dag al zo lekker eten, dat ze op de set denken: ‘Even niet. Geef maar wat’. Terwijl er op Nederlandse sets altijd heerlijk wordt gekookt.” Wat ze eigenlijk wilde zeggen is dat het geen snars uitmaakt waar of wat je draait. Reuten: „Of het nu in de Marokkaanse woestijn is of op een sleek set in LA; er staan een tafel met koffie, kledingrekken, een make-up-wagen, een Dixie. Waar het om gaat is dat je met zijn allen naar een plek in de wereld toe gaat om samen een verhaal te vertellen, ieder vanuit zijn eigen discipline. En op die plek komt dan alles samen.”

3. Highlander

In Highlander: The Source (Brett Leonard 2007), de vijfde en laatste van de filmreeks, speelde Reuten de vrouw van de held Duncan die samen met hem op zoek gaat naar de bron van onsterfelijkheid. De film flopte. Reuten: „Ik speelde in het Londense Almeida-theater in Lorca’s toneelstuk Blood Wedding – acht voorstellingen per week, dus dat was erg goed voor mijn Engels. Naar aanleiding van die rol kreeg ik deze rol aangeboden zonder dat ik auditie hoefde te doen. Ik overzag toen niet dat het een slechte film ging worden.” Ze hadden het erg leuk op de set, zegt ze, ze mocht een vette actiescène doen. „Mijn geliefde in de film heeft het eeuwige leven. Die moet steeds weg om de wereld te redden. Ik zou dan een kind krijgen en ook onsterfelijk worden. Ik deed erg mijn best om een lijn te krijgen in mijn rol, maar die hele mythologie, daar kreeg ik mijn hoofd niet omheen.”

4. Lucky Man

Reuten noemt nog een anomalie op haar cv: Stan Lee’s Lucky Man (2016-2017), een Britse superheldenserie over een rechercheur die een magische armband heeft die hem geluk brengt. Reuten: „Ik speel een vrouw die als enige ook zo’n armband heeft en daardoor ontstaat een spannende verhouding. In Nederland heeft niemand die serie gezien, best jammer. Hoofdrolspeler James Nesbitt zei dat ik ouderwets Brits klonk, een beetje royal. Dat moet je zo houden, zei hij, past goed bij je rol.”

Vóór die tijd, zegt ze, voelde zich ontworteld. Ze reisde in haar eentje van filmset naar filmset, levend uit een koffer. „Nu ben ik geworteld, ik heb een man en twee zonen. Mijn man Gijs Naber is ook acteur dus we zijn altijd bezig met de agenda’s. Ik voel me onthecht als ik niet bij de kinderen ben, dus heb ik ze vaak meegenomen naar de set. Het gezin heeft wel invloed op de keuze voor rollen. Ik ga niet meer zes, zeven maanden naar de andere kant van de oceaan. Bij Lucky Man had ik net mijn eerste kind gekregen en merkte ik dat ik het prima kon combineren. Ik bleek daar best wel een goede producent in te zijn.”

5. Narcosis

Ze merkt dat ze zich vooral rollen herinnert die met kantelpunten in haar persoonlijke leven zijn verbonden. Reuten: ,,Als je me vraagt wat mijn belangrijkste rol was, dan ben ik geneigd om te antwoorden: de rol waarmee ik nu bezig ben. Want alles wat ik ooit heb gespeeld, beweegt mee in wat ik nu doe.” Ze noemt als voorbeeld het recente Narcosis (Martijn de Jong, 2022), waarin ze een weduwe speelt die de verdwijning van haar man moet verwerken. „Daarin kon ik zo min mogelijk doen en toch alles voelbaar maken wat niet gezegd werd. Dar was ik toen net aan toe. Dat kan niet altijd zo, maar hier viel het goed op zijn plaats.”

Citadel: Diana is vanaf donderdag te zien op Prime Video.

Delen

Mail de redactie

Hoognodig natuurherstel

Vorig jaar verscheen de Nationale Aanpak Biobased Bouwen. In dat rapport stelt de Rijksoverheid het doel dat in 2030 minstens 30 procent van het bouwmateriaal in 30 procent van de nieuwbouw ‘biobased’ moet zijn. Want biobased bouwen is een mes dat aan drie kanten snijdt: minder uitstoot van stikstof en CO₂ in de bouw, meer omschakeling van veeteelt naar akkerbouw op het platteland en tegelijkertijd hoognodig natuurherstel.

Wat betekenen deze doelen in de praktijk? In de Tegenlicht-aflevering ‘Bouwen met de boer’ komen mensen en gebouwen aan bod die laten zien hoe biobased bouwen succesvol kan zijn. Zo telen Luc en Wout de Wit in Utrecht onder meer hennep, waarmee ze biobased tiny houses bouwen.

André Waardenburg

De val van een worstelbaas

De beruchte zakenman Vince McMahon maakte van de Amerikaanse showworstelorganisatie World Wrestling Entertainment (WWE) een miljoenenbedrijf. Worstelaars als Dwayne ‘The Rock’ Johnson en John Cena werden grote sterren. McMahon werd ook een personage in de shows van WWE. Daar speelde hij een schreeuwende baas die constant affaires had met vrouwelijke medewerkers. De echte McMahon overleefde veel schandalen, maar moest vertrekken na beschuldigingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Deze intrigerende docuserie toont hoe McMahon zijn bedrijf op meedogenloze wijze opbouwde en hoe hij uiteindelijk ten val kwam. Naast journalisten en McMahon zelf komen oude sterren als Hulk Hogan aan het woord.

Thijs Schrik

Zelda als heldin

Hoewel de reeks The Legend of Zelda heet, speelde de titulaire prinses Zelda zelden de hoofdrol. Daar komt met het nieuwe Echoes of Wisdom verandering in. Waar de gebruikelijke held vecht met zwaard en schild, gebruikt Zelda een toverstaf om vijanden te verslaan en puzzels op te lossen. Met je toverkracht maak je bijna ieder object na, wat creatieve probleemoplossing stimuleert. Ravijn waar je niet overheen kan? Tover drie bedden en stapel ze als brug op elkaar. Richeltje te hoog? Maak een spinnetje die een webtouw voor je omhoogschiet. Daarmee leunt Echoes of Wisdom op het creatieve bouwsysteem van de meest recente Zelda, wat hier is gegoten in een stijltje dat doet denken aan de eerste games uit de reeks. Een fijne mix van oud en nieuw.

Bastiaan Vroegop

Museum met vervalste kunst

Tijdens de Maand van de Geschiedenis, die als Thema ‘Echt Nep!’ heeft, komt OVT elke zondag live tot ons vanaf een mooie, bijzondere plek. Deze zaterdag: Museum Valse Kunst in Vledder. Dit museum, opgericht door Henk en Erna Plenter, ontstond nadat zij bij het aankopen van kunst diverse malen bedonderd werden. Ze besloten om de gekochte vervalsingen in een museale context te presenteren. Er hangt een door meestervervalser Geert Jan Jansen vervalste Matisse, er staat zelfs een vervalste Rietveldstoel. Wat beweegt vervalsers eigenlijk, en hoe gaan ze te werk? Daarnaast is er in Valse Kunst nu een expositie te zien van door kunstmatige intelligentie gecreëerde kunst. Uiteraard zijn er tegen dit decor van nepschilderijen ook andere historische actualiteiten te horen.

Vincent Bijlo

Delen

Mail de redactie

Vrij Nederland maakt een frisse herstart. Afgelopen donderdag werd het vernieuwde maandblad feestelijke gelanceerd in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Volgens de nieuwe hoofdredacteur en uitgever Sander Heijne schreeuwt juist deze tijd om een progressief opinieblad. Andere nieuwsmedia dan de zijne zijn volgens hem niet in staat om de opkomst van extreemrechts in Nederland te onderkennen en te bestrijden.

Begonnen als illegaal verzetsblad in de Tweede Wereldoorlog, beleefde het lijfblad van de linkse intelligentsia zijn gloriejaren in de jaren zeventig en tachtig, met toonaangevende reportages, columns en interviews, en oplages die boven de honderdduizend uittorenden. Sindsdien liepen de lezers langzaam weg. In de afgelopen vijftien jaar daalde de betaalde oplage van 45.000 naar 13.000 en leed het blad een verlies van negen miljoen euro. Reden waarom uitgever DPG het blad dit jaar afstootte door het in een aparte stichting onder te brengen, onder leiding van Sander Heijne. Het grote verschil met de vorige pogingen tot reanimatie: dat waren vooral bezuinigingsrondes, terwijl Heijne nu een vertrekpremie van twee miljoen euro meekrijgt zodat hij kan investeren in bijvoorbeeld het aannemen van nieuwe mensen.

Naast de dagelijkse en wekelijkse online verspreiding verschijnt maandelijks een papieren tijdschrift. In die laatste uiting moeten langere, verdiepende beschouwingen komen, veel cultuur, en iedere maand een vast thema. Het nieuwe Vrij Nederland moet minder elitair en meer „streetwise” worden dan concurrent De Groene Amsterdammer.

Laat ik maar meteen de pleister eraf rukken: dat alles is nog niet gelukt. Het nieuwe maandblad heeft een onaantrekkelijke cover – met de kaart van Nederland in zwart silhouet op een wit vlak. De inhoud is een onoverzichtelijke, lange stroom van vooral columns en rubrieken. Geen lange beschouwingen, vrijwel geen cultuur. Het thema ‘(On)vrij’, dat een derde van het nummer vult, wordt zeer breed ter hand genomen. Keuzestress, Wilders, West-Papoea, verslaving, een clownscursus in Parijs? Nee, ik zie geen verband. Gemarteld worden door het Indonesische leger is iets anders dan overweldigd worden door het aanbod in de elitaire sportschool Saints & Stars. Op deze manier hol je het toch al brede thema uit.

Waar ik eigenlijk op had gehoopt was dat Vrij Nederland mij zou trakteren op prikkelende, nieuwe inzichten over de opkomst van radicaalrechts en daarmee gepaard gaande hetze tegen migranten. Maar de beschouwing over Wilders van Thijs Broer bakt alleen oude kliekjes op (weer die Droomvlucht). Dat de Partij van de Vrijheid geenszins naar vrijheid streeft, zoals hij betoogt, lijkt me een open deur.

Vergeten door te vragen

Voorin staat een interview met VDD-Kamerlid Ulysse Ellian die onweersproken poneert dat de islam een groot gevaar voor Nederland vormt. Wanneer je een VVD’er interviewt, lijkt me momenteel maar één vraag van belang: waarom zit de liberale partij in de regering met de PVV? Omfloerst wordt die vraag wel gesteld, waarop Ellian antwoordt: „Ik probeer zelf niet al te veel stil te staan bij deze samenwerking.” Een onthullend antwoord, dat schreeuwt om doorvragen. Wat niet gebeurt.

Oké, het is een opinieblad, maar na de lange stroom voor de hand liggende meningen, was ik blij verrast dat er eindelijk een reportage langs kwam. De drie reportages in dit nummer – over de omgang van de politie met verwarde personen, over mensen die geen advocaat kunnen betalen, en over onderdrukking in West-Papoea – zijn de hoogtepunten deze maand, alleen al omdat je er iets van opsteekt.

Delen

Mail de redactie

Nederland heeft een nieuw mediabeleid nodig waarin de democratische rol van de journalistiek centraal staat. Want door de opkomst van sociale media, zoekmachines en andere internetplatforms staan traditionele media zoals kranten, radio en televisie onder druk, en daarmee ook de kwaliteit van de informatievoorziening en het publieke debat. Om de journalistiek te waarborgen en ervoor te zorgen dat die zijn democratische rol kan blijven vervullen, is een ander regeringsbeleid nodig. Dat schrijft de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) in het onderzoeksrapport ‘Aandacht voor Media’ dat donderdag is gepresenteerd.

In dit lijvige rapport onderzoekt de WRR de werking van het huidige media-ecosysteem en wat dit betekent voor de wijze waarop de media hun democratische rol vervullen. „Een democratie functioneert bij de gratie van geïnformeerde burgers”, schrijven de onderzoekers. Maar burgers krijgen hun informatie steeds vaker via sociale media, zoekmachines en voorgeprogrammeerde smartphones in plaats van traditionele kanalen. En daar maakt journalistiek een allengs kleiner deel uit van het totale informatieaanbod, dat in toenemende mate wordt gedreven door commerciële en politieke belangen. Het rapport spreekt in dat verband van „gestage verdringing” van journalistieke content, waardoor „de democratische kwaliteit van de informatievoorziening” onder grote druk staat.

Oude infrastructuur

Het Commissariaat voor de Media waarschuwde deze dinsdag ook al dat „de vitaliteit van onze democratie” in het gedrang komt door de opkomst van grote internetplatforms. De mediatoezichthouder onderzocht de nieuwsconsumptie van jongeren, en concludeerde dat betrouwbare nieuwsmedia jongeren moeilijker bereiken op sociale media. Traditionele nieuwsmedia zouden daarom gestimuleerd moeten worden om meer actief te worden op platforms als TikTok en Instagram.

Volgens de WRR sluit het huidige mediabeleid niet genoeg aan bij de digitalisering en platformisering van de publieke ruimte. „De overheid acteert vanuit de oude infrastructuur, voortbouwend op niet meer passende kaders, aangevuld met telkens nieuwe aanpassingen, vooral waar het de regulering van platformbedrijven betreft”, schrijft de raad. Om daar verandering in te brengen, doet de WRR in het rapport vier aanbevelingen.

De eerste aanbeveling: maak maximaal gebruik van wet- en regelgeving om een betrouwbare en veilige informatieomgeving te realiseren. Daarbij denkt de WRR vooral aan regelgeving die de Europese Commissie de afgelopen jaren heeft geïntroduceerd, zoals nog dit jaar de European Media Freedom Act. „Die Europese regelgeving moet in Nederland ook handen en voeten krijgen”, zei projectcoördinator Erik Schrijvers bij de presentatie van het rapport. Hij gaf enkele voorbeelden, zoals het reguleren van socialemedia-influencers en de invoering van richtlijnen voor de overname van mediabedrijven. „Die regelgeving gaat natuurlijk niet alles oplossen”, zei Schrijvers erbij. „Maar dit is het beste wat we nu hebben en daarom moeten we er ook snel mee aan de slag.”

Betrouwbare informatie

De tweede aanbeveling is om informatie die van belang is voor de democratie prominent zichtbaar en makkelijk vindbaar te maken. „In het rapport signaleren we dat het vooral commerciële partijen zijn die sturen wat we zien”, aldus Schrijvers. „Bij zoekmachines staat de betrouwbaarste informatie vaak niet bovenaan, en ook niet van de originele bronnen, maar resultaten waar het beste een advertentie bij past.” De WRR pleit ervoor dat de overheid techbedrijven dwingt om betrouwbare informatie beter zichtbaar te maken, zoals ook gebeurde tijdens de pandemie.

De derde aanbeveling is het versterken van de lokale en regionale journalistiek. Want vooral op lokaal en regionaal niveau hebben media het financieel moeilijk. Het aantal titels is aanzienlijk minder geworden, waardoor de controle op het lokale bestuur in het gedrang komt. Daarom heeft de overheid de afgelopen jaren al tientallen miljoenen gestoken in het versterken van lokale media. Het kabinet investeert vanaf 2026 structureel 16 miljoen euro extra in lokale omroepen. Daarover zegt de WRR: denk opnieuw na hoe je dat wil doen, want het geld gaat vooral naar omroepen, terwijl ook kranten en andere journalistieke media steun nodig hebben.

De laatste aanbeveling is om gebruikers te stimuleren verantwoordelijkheid te nemen voor hun rol in het nieuwe media-ecosysteem. Daarbij is met name een rol weggelegd voor het onderwijs, waar mediawijsheid al deel uitmaakt van het lespakket. Maar de onderzoekers vinden dat daarbij de nadruk te veel ligt op het herkennen van desinformatie. „Burgers, politici en overheid zijn niet slechts passieve nieuwsconsumenten, maar ook actieve verspreiders van informatie”, aldus Schrijvers. „Dat betekent wat ons betreft dat ook een deel van de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van het debat en de informatievoorziening bij hen ligt.”

Hoe verhoudt dat zich tot het huidige politieke klimaat? Want de regering bevat ook een partij die journalisten in het verleden „tuig van de richel” (PVV-leider Geert Wilders) noemde. De WRR ziet ook dat „er geluiden zijn die het institutionele wantrouwen aanwakkeren”, zei onderzoeker Alyt Damstra bij de presentatie. „We vinden dit een zorgelijke ontwikkeling. Je wilt het vertrouwen in democratische instituties bevorderen in plaats van ondermijnen.”

Lees ook

‘Traditionele media bestaan straks niet meer’, zegt deze mediawetenschapper

Delen

Mail de redactie

De vraag die de ‘creatieven’ op de filmset bekruipt: werken ze in een droomfabriek of een abattoir waar dromen komen sterven? Ze werken 117 draaidagen aan superheldenfilm Tecto: Eye of the Storm voor Maximum Studios. En staan van alle kanten onder druk: budget, studiobonzen, fans, de pers, interne conflicten. De studio wil sluikreclame voor Chinese tractors. De pers kreeg lucht van ongepast commentaar. Public relations eist sterke vrouwen in de film: de ‘sausage party’ moet een ‘clam jam’ worden. De onzekere hoofdrolspeler Adam heeft huidproblemen omdat hij zijn groeihormonen („It gave me bitch tits”) verving door een experimenteel kankermedicijn gemixt met een middel om schapen op te bulken.

De komische serie The Franchise gaat over het maken van een superheldenfilm. De betrokkenen worden continu gedwongen tot chaotische improvisatie. Er heerst een ondergangsstemming: het grote publiek lijkt klaar met superhelden. Toch is het in deze ‘werkplek-komedie’ ieders intentie iets goeds te maken, ook als je het moet doen met superhelden als het Weekdier of de Gorgelaar, die dodelijk slijm uitspuugt.

Drijvende krachten achter The Franchise zijn Sam Mendes, regisseur van twee James Bond-films, en schrijver-regisseur Armando Iannucci, bekend van politieke tv-series als The Thick Of It en Veep. Het duo werkte ooit samen in het Londense theater Donmar Warehouse en bleef bevriend. Toen Mendes tijdens een diner sterke verhalen over James Bond vertelde, bedacht Ianucci dat er een serie inzat. Niet over 007, maar over een superheldenfilm, Hollywoods dominante filmgenre.

Iannucci schreef de serie met liefde voor het genre, vertelt hij via Zoom. Hij verzamelde als jongen stripboeken van Marvel, schreef zelfs een Spider-Man en een Daredevil-boekje. Ervaring met Hollywood-blockbusters heeft hij niet en dat laat hij graag zo. „Zo’n filmmachine is gigantisch, weinig mensen hebben de juiste instelling en visie om zo’n beest uit je hand te laten eten. Sam Mendes kan dat, Christoper Nolan, Ridley Scott. Zij laten zich niet intimideren door zo’n studiomachine.”

De Duitse arthouseregisseur Eric wel. Hij is in The Franchise ingehuurd voor superheldenfilm Tecto, schermt te pas en te onpas met zijn Gouden Luipaard van Locarno, maar zwalkt tussen pretentieuze uitbarstingen en opportunisme. Halverwege gunt de studio hem een artistieke sterfscène als ‘een suikerklontje voor de ezel’: in de montage snijden ze dat er wel weer uit.

De Duits-Spaanse acteur Daniel Brühl (46) speelt Eric. „Ik regisseerde zelf een film (Nebenan, 2021) waar ik trots op ben, maar die helaas bijna niemand zag”, zegt hij. „Maar ik begrijp Erics honger om iets bijzonders te maken.”

Ramp

Als acteur heeft Brühl ervaring met superheldenfilms: voor Marvel speelde hij baron Helmut Zemo in een Captain America-film en -serie: een wrokkige intrigant met een mal Oost-Europees accent. Hij speelde ook in een franchisefilm die faliekant mislukte. De naam daarvan wil Brühl niet noemen, maar je denkt al snel aan het fiasco The King’s Man uit 2021. Brülh: „De film was een ramp vanaf dag één, een enorme shit show. Je begint zo’n project met passie en toewijding en voorbereiding en verwachtingen, maar ziet meteen de miscommunicatie: hier klopt iets niet. Dan worden de scheurtjes breder en zakt de kolos als een kaartenhuis in elkaar. Je moet door met de scherven, hoewel je er niet meer in gelooft. Er staat teveel geld op het spel.”

„Ik ging tijdens die opnames veel sporten om niet gek te worden en zag mijn trieste kop dan in de spiegel. De opnames worden een gevangenisstraf, je kerft de dagen in je celmuur. Diep deprimerend, maar met normale mensen kun je er niet over praten. Die zeggen: hallo, je krijgt een geweldig salaris om in een mal pak wat teksten op te lepelen. Hoe erg is dat?”

Iedereen denkt dat je in een superheldenfilm staat voor het geld, niet voor de kunst, stel ik. Brühl: „Eerlijk gezegd vond ik het maken van een superheldenfilm creatief erg bevredigend. Het is niet simpel, want juist omdat alles zo overdreven is moet je het echt voelen, de zaken heel serieus nemen. Anders werkt het niet.

„Je bent uitgenodigd in een gigantisch pretpark, je tegenspelers zijn beroemde, zeer getalenteerde acteurs, de crew bestaat uit de beste professionals. Je draagt een bizar kostuum, hangt aan draden voor een groen scherm, moet met een mal accent praten. Dan kijk je om je heen en denk je: gaat dit werken? Nee toch? En dan zie je het eindresultaat: het werkt toch!”

Voelen fans van het superheldengenre zich niet beledigd door deze satire? Brühl betwijfelt dat. „Wat me bevalt, is dat de hoofdrolspeler Daniel is, de eerste assistent-regisseur is. De belangrijkste man op de set vaak, die zorgt dat alles werkt. Daniel is zelf een fan, net als de mensen met wie ik werkte bij Marvel. Heel onroerend, zonder rode loper maken zij krankzinnige uren voor best weinig geld omdat ze idolaat zijn van superhelden. Toch denk ik dat zij best om The Franchise kunnen lachen.”

Delen

Mail de redactie