Category: Tech en Media

Het leven in de staat Californië is anders dan in de rest van de Verenigde Staten. Tenminste, dat vindt Marcus Ruiz-Evans. Er is gedemonstreerd voor het recht op abortus, met afschuw gekeken naar de bestorming van het Capitool, en de angst voor het wegvallen van meer grondwettelijk beleid onder Trump groeit. Wat begint als een wild idee van één man, wordt al snel een gedeelde wens van een groep activisten: wat als Californië zou afscheiden van de rest van de VS? Ze startten een beweging: CAL EXIT, met al snel honderdduizenden volgers. Als de meerderheid het wil, moet het wel een goed idee zijn, toch? Deze podcastserie gaat mee in hun gedachte-experiment: stél, de staat zou onafhankelijk worden, wat zou dat dan betekenen voor de economie, voor basisvoorzieningen, voor beleid? En vergroot het de kans op een burgeroorlog?

The Last Resort is een verhalende vogelvlucht door relevante Amerikaanse geschiedenis; van de gewelddadige ‘ontdekking’ door Europese kolonisten tot de in Chinatown verfilmde origine van de watervoorziening van Los Angeles. Mét spannende plotwendingen. Want: wie had zien aankomen dat de tweede man van CAL EXIT mogelijk door Rusland wordt gesponsord?

Delen

Mail de redactie

En dan een podcast die ontstaan is bij de vorige ‘exit’, maar dan in Europa: Brexit. De Frans-Engelse AFP-journaliste Kay Lee en de door heel Europa tourende Brits-Duitse operazanger Dominic Kraemer waren destijds geschokt door de keuze van Groot-Brittannië om zich van de EU af te scheiden. Hoe kon het dat zo veel mensen zich niet Europees voelden, zoals zij? Het was de start van een queeste om Europa minder saai, minder ver weg te laten voelen. Om te laten zien dat er naast alle bureaucratie ook zo veel inspirerende verhalen over de grens te vinden waren.

Inmiddels is de podcast vijf jaar, en twee producers verder (Katz Laszlo in Amsterdam en Wojciech Oleksiak in Warschau) en verrassen de makers nog elke week met slimme perspectieven op grote politieke gebeurtenissen en allerhande opvallende nieuwtjes over de grens. Zo hoorde ik afgelopen maand over het Deense stel dat na faillissement van hun idyllische ‘boshotel’ in Zweden aangeklaagd werd voor het achterlaten van 158 tonnen ‘human waste’ (uit hun eco-toilet), leerde ik welke wetten Spanje inzet om voedselafval tegen te gaan en wat de oude Grieken aten. Europa was nog nooit zo dichtbij.

Delen

Mail de redactie

De avond voor zijn modeshow griste modeontwerper Connor Ives een willekeurig T-shirt van een stapel, en zette met een simpele druktechniek een politieke boodschap op de borst: Protect the dolls. Hij droeg het shirt tijdens het slotmoment van zijn herfst-wintercollectie. Toen hij van de catwalk af stapte, werd hij gelijk bestookt met de vraag: waar is het te koop?

Dat zijn lastminute keuze zou leiden tot een ware internetsensatie had Ives nooit gedacht.  Zelf gelooft hij niet heilig in de combinatie van mode en activisme, zo vertelde hij aan de The New York Times. Hij voelde vooral een groeiende noodzaak om íéts te doen tegen de groeiende vijandigheid van de Amerikaanse overheid naar trans personen. De term dolls, letterlijk vertaald poppen, wordt binnen de queergemeenschap gebruikt om liefdevol te verwijzen naar trans vrouwen. 

In de twee maanden na de show verschijnt het shirt op de borst van acteur Pedro Pascal op de rode loper, deelt actrice Tilda Swinton een selfie met het shirt, en draagt Troye Sivan het tijdens een gastoptreden op festival Coachella. Door de combinatie van activisme, beroemdheden en sociale media bereikt het shirt snel alle hoeken van het internet.  

Pedro Pascal – wiens zus trans is – droeg het shirt tijdens de première van de film Thunderbolts in Londen, een week nadat het Britse hooggerechtshof oordeelde dat de definitie van ‘vrouw’ binnen de gelijkheidswet alleen geldt voor wie als vrouw geboren is. Tijdens protesten tegen het oordeel was de leus ook te lezen op de borden van demonstranten; een teken dat de boodschap verder reikt dan het T-shirt. 

In de Verenigde Staten liggen de rechten van de transgemeenschap onder vuur sinds het aantreden van president Trump. Zo moeten Amerikaanse overheidsinstituten woorden als ‘transgender’ en ‘non-binair’ schrappen in hun publicaties en bemoeilijken verschillende staten de toegang van trans jongeren tot de zorg.  

Het shirt, uitverkocht maar wel te bestellen via pre-order, kost 75 pond (zo’n 88 euro). De opbrengsten van de verkoop worden gedoneerd aan Trans Lifeline, een Amerikaanse non-profitorganisatie die zich inzet voor de rechten van transgenders. Ze faciliteren onder andere een telefonische hulplijn voor en door mensen uit de transgemeenschap. Inmiddels is ruim 400 duizend euro opgehaald, vertelde Ives donderdag aan The Guardian. En: „dat getal neemt elk uur toe”. 

Onder de Instagrampost van de ontwerper staan veel enthousiaste opmerkingen: „Deze tee gaat modegeschiedenis schrijven”, „restock! restock!”, „We hebben een tweede drop nodig”. De enkele criticus die de prijs te hoog vindt, kan uitwijken naar de tientallen online verkopers die het shirt massaal namaken (zonder daarbij een goed doel te steunen). 

Het shirt past in een groeiende trend van kleding met politieke leuzen. Zoals het We Should All Be Feminists-shirt van Dior en de Tax the rich-jurk van Amerikaans congreslid Alexandria Ocasio-Cortez tijdens het Met-gala. En niet te vergeten: de Make America Great Again-merchandise van president Trump. 

Ives schrijft in de beschrijving van zijn post dat de ervaring hem leert dat  „kleren iets groters kunnen worden”. 

Lees ook

Hooggerechtshof VK: gelijkheidswet definieert ‘vrouw’ op grond van biologische sekse

<dmt-util-bar article="4891541" data-paywall-belowarticle headline="Hoe het Protect the dolls-shirt een modesymbool voor transrechten werd” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2025/04/30/hoe-het-protect-the-dolls-shirt-een-modesymbool-voor-transrechten-werd-a4891541″>


Delen

Mail de redactie

Een jongeman steekt vuurwerk af. Hij kijkt in de lucht, maar er is niets te zien. Daarna grijpt hij schreeuwend naar de schouder van zijn vriend. „Zijn hand is er vanaf gevlogen”, zegt een man (28). Hij is een fantiek verspreider van morbide video’s op internet. Hij grinnikt en denkt hardop na. „Maar als ik bloed zie, vind ik het niet meer mooi.”

Het vuurwerkincident is te zien in een filmpje dat de man van het internet heeft geplukt en op zijn Instagram-account heeft gezet. Op zijn pagina plaatst hij filmpjes van (bijna) dodelijke ongelukken. Deze deelt hij ook op Facebook, X en Telegram. Op al die platformen heeft hij in totaal ruim 25.000 volgers.

Dit soort extreem geweld is in opmars op sociale media. De laatste tijd verschijnen er veel accounts die gruweljke beelden delen. Sinds het moderatiebeleid van X en Meta (het moederbedrijf van Instagram, Facebook en WhatsApp) is afgeschaald, is er een minder sterk filter voor dit soort beelden. Zonder waarschuwing krijgen mensen filmpjes van platgewalste mensen, gedrogeerde sekswerkers, schietpartijen of bloederige gevechten te zien. In livestreams, video’s die gebruikers live opnemen, kunnen mensen zelfs zelfmoord plegen. Het duurt meestal enige tijd voordat het platform de verspreiding van de beelden stopt.

De mensen achter dit soort accounts, en hun volgers, hebben een morbide nieuwsgierigheid voor beelden die lichamelijk letsel of de dood tonen. Het kan ook simpelweg een verdienmodel zijn. Zo lijkt het de 28-jarige man, die werkloos is, leuk om geld te verdienen met zijn content. Maar vooralsnog is dat nog niet het geval. Veel morbide accounts hebben op zijn minst tienduizenden volgers. Kijkers worden ongevraagd met gruwelijke beelden geconfronteerd, en sommigen kicken er juist op. Zo’n persoon is de man die het vuurwerkongeluk postte.

Hobby

Sinds een paar maanden deelt de man dagelijks filmpjes van verkeersongelukken. Om te voorkomen dat zijn accounts worden verwijderd wil hij zijn naam en de namen van de accounts niet genoemd hebben. Die zijn wel bij NRC bekend. Zijn fascinatie begon bij het kijken van filmpjes waar mensen uitglijden. „De manier waarop het ongeluk tot stand komt vind ik interessant”, legt hij uit. Inmiddels heeft hij duizenden filmpjes gedeeld die zonder waarschuwing bekeken kunnen worden.

Door het stoppen met factchecken en het verminderen van content moderatie willen techbedrijven zoals Meta en X naar eigen zeggen „censuur verminderen” en „vrije meningsuiting bevorderen” op hun platformen. Maar ze verdienen er ook gewoon geld mee. Zo bleek uit The Facebook Papers, gebaseerd op gelekte bedrijfsdocumenten, dat Meta zich bewust is van het feit dat schokkende content meer engagement en meer winst oplevert.

De 28-jarige man staat achter het besluit van de techbedrijven om content moderatie te verminderen. In de filmpjes die hij deelt, lijden mensen pijn. In de meeste gevallen worden deze beelden zonder toestemming van de gefilmde mensen of hun familieleden verspreidt. De filmpjes komt hij tegen op sociale media en vervolgens repost hij die. „Het is gewoon mijn hobby.”

De man beweert dat het lijden van mensen hem geen fijn gevoel geeft. Toch heeft hij er niet over nagedacht dat hij de nabestaanden mogelijk kwetst door de filmpjes te delen. Soms weet het internet eerder over de dood van een persoon dan de nabestaanden. „Ik ga er gewoon vanuit dat de filmpjes niet recent zijn en dat de nabestaanden oké zijn.”

Slachtoffers

Het maken en verspreiden van beelden van slachtoffers van een ongeluk of een vechtpartij moet verboden worden, vindt Fonds Slachtofferhulp. Ook GroenLinks-PvdA en CDA willen dat er een eind aan komt. In maart hebben de twee partijen een wetsvoorstel ingediend om het strafbaar te stellen.

De recent verschenen serie Like voor een Lijk van journalist Gwen van der Zwan is een „pleidooi” om deze wet aan te nemen. In de serie onderzoekt ze waarom extreem geweld voortdurend viraal gaat. „Waarom mogen we geen kinderporno doorsturen, maar een onthoofding van een kind wel?”, zegt ze.

Van der Zwan sprak onder meer met liefhebbers van extreem gruwelijke beelden, ook zij kwamen onherkenbaar aan het woord. En ze sprak met nabestaanden van slachtoffers. In 2019 werd in Nederland een jongeman gefilmd terwijl hij werd doodgestoken. „Mensen duwden het ambulancepersoneel aan de kant om te filmen.” Daarna kregen zijn ouders en zus het filmpje doorgestuurd. „Hierdoor is die familie volledig gebroken.”

Het filmen van ongelukken is voor ons normaal geworden, zegt Marieke Pijnenborg, hoogleraar klinische- en ontwikkelingsneuropsychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Pijnenborg: „Op scholen filmen kinderen elkaar voortdurend, ook om te pesten. De ethische reflectie over wat wel en niet online te delen is erg op de achtergrond geraakt.”

Trauma

Morbide nieuwsgierigheid bestaat al sinds mensenheugenis. In de Romeinse tijd keken toeschouwers hoe gladiatoren en dieren elkaar te lijf gingen. Maar het moet niet genormaliseerd worden dat mensen dagelijks toegang hebben tot dit soort beelden, vindt Pijnenborg. Volgens haar kunnen mensen onder meer een secundaire trauma oplopen. Het is een trauma dat ontstaat door het zien van heftige beelden of het horen van traumatische verhalen van anderen, terwijl je het zelf niet hebt meegemaakt. Vooral kinderen zijn gevoelig voor herhaaldelijke blootstelling aan dit soort geweld. „Het kan leiden tot slapeloosheid, depressies, angsten, eenzaamheid en lagere concentratie”, zegt Van der Zwan.

Op de accounts van de man staat in zijn biografie „educational”. Hij beweert de filmpjes te delen om meer bewustwording te creëren voor ongelukken en te voorkomen dat mensen in dit soort situaties terechtkomen. „Maar het geeft me ook een kick als ik meer volgers krijg.” Binnen een dag had hij 180.000 views op een compilatievideo van ongelukken die hij zelf had bewerkt. „Ik zoek nu continu naar de meest populaire filmpjes en herplaats ze.”

Doordat morbide nieuwsgierigheid een plek heeft gevonden op sociale media kan het makkelijker uitgroeien tot een obsessie. Pijnenborg: „Online vinden mensen gelijkgestemden en dat kan het delen van die gruwelijke beelden bekrachtigen.”

„Ik kan niet eens tegen bloed”, zegt de 28-jarige man. Dit terwijl er in een van zijn recent gedeelde filmpjes twee mannen door een vrachtwagen worden doodgedrukt. Alleen de benen van de mannen zijn nog te zien. Ze hangen vastgeplakt aan hun bloed aan de achterkant van de vrachtwagen. Volgens de man is het filmpje „medium sensitive”. Hoe vaker hij dit soort filmpjes kijkt, hoe meer immuun hij wordt, zegt hij.

Verantwoordelijkheid

Laatst werd de man geshadowbanned op Instagram. Dat is een restrictie en betekent dat zijn posts niet meer nieuwe mensen bereiken. „Ik dacht dat ik een filmpje had gedeeld van iemand die van een brug valt.” Maar de man weet ook dat hij soms geen onderscheid kan maken in filmpjes waar mensen zichzelf beschadigen of verongelukken. De shadowbanning omzeilt hij simpelweg door nieuwe accounts te maken en dezelfde filmpjes te uploaden.

De man voelt zich niet verantwoordelijk voor om welke reden mensen zijn filmpjes kijken. Dit terwijl er mensen tussen zitten die kicken op verkrachtingen en het neersteken van baby’s. En hier zit het probleem, vinden Van der Zwan en Pijnenborg. „Wat betreft het tonen en bekijken van dergelijke content via social media wijst iedereen naar elkaar en pakt niemand echt de verantwoordelijkheid”, zegt Pijnenborg.

Om te zorgen dat dit soort filmpjes minder vaak in je tijdlijn terechtkomen, moet je er zo min mogelijk op klikken, zeggen beiden. Pijnenborg: „Ook moeten we onszelf kritische vragen blijven stellen nadat we zoiets hebben gezien. Dat soort ethische reflectie is nodig om onszelf bewust te maken dat wat we zien niet oké is.”

Delen

Mail de redactie

‘Als je ooit hard hebt gewerkt voor een baas omdat je hem bewonderde, dan begrijp je waarvan we hier hebben genoten.” Met die woorden nam Scot Pelley, presentator van het iconische Amerikaanse nieuwsprogramma, zondagavond afscheid van zijn baas, uitvoerend producent Bill Owens. „Bill nam dinsdag ontslag. Dat was zwaar voor hem en voor ons. Maar hij deed het voor ons en voor u. Verhalen die we 57 jaar lang hebben nagejaagd, zijn vaak controversieel. (…) Bill zorgde dat ze eerlijk en evenwichtig waren.”

Owens kondigde vorige week zijn vertrek aan ten overstaan van een verbijsterde redactie. Hij was pas de derde uitvoerend producent in de 57-jarige historie van 60 Minutes, dat dankzij sterke reportages en onderzoeksjournalistiek is uitgegroeid tot een instituut. Owens was 37 jaar in dienst van CBS News, en stond 6 jaar aan het roer van 60 Minutes. Maar zijn journalistieke onafhankelijkheid moest het de laatste maanden afleggen tegen politieke en zakelijke druk. „Het is duidelijk dat ik het probleem ben geworden”, zei hij. „Het bedrijf is klaar met mij.”

In een afscheidsmemo, die in handen viel van The New York Times, schreef Owens dat zijn vertrek te wijten is aan het feit dat hij steeds minder goed in staat was „onafhankelijke besluiten te nemen op basis van wat goed is voor 60 Minutes, goed voor het publiek. De afgelopen maanden is duidelijk geworden dat ik het programma niet meer mag leiden zoals ik dat altijd heb gedaan. Dus, na de show en waar we voor staan vanuit elke hoek en met alles wat ik kon te hebben verdedigd, stap ik nu opzij zodat de show verder kan.”

Tijdens zijn emotionele afscheid vertelde Owens over zijn verzet tegen de sluipende controle die moederbedrijf Paramount via de zender CBS probeert uit te oefenen op de show. Shari Redstone, de belangrijkste aandeelhouder van Paramount, wordt door velen gezien als de drijvende kracht. Want ze heeft de goedkeuring nodig van president Trump om Paramount te verkopen aan Skydance, een mediabedrijf dat wordt gerund door de zoon van techmiljardair en Trump-aanhanger Larry Ellison. Maar Trump heeft CBS aangeklaagd omdat 60 Minutes een interview met zijn rivaal Kamala Harris in haar voordeel zou hebben bewerkt. Hoewel de juridische grond zwak is, stuurt het bedrijf aan op een schikking.

In januari klaagde Redstone bij leidinggevenden van CBS over een uitzending van 60 Minutes over de oorlog tussen Israël en Hamas. In reactie stelde CBS Susan Zirinsky, voormalig directeur van CBS News, aan als een soort ‘hoofdredacteur’ die toezicht moest houden op de ‘journalistieke standaarden’ van de redactie. Owens zag dit als een eerste stap op een gevaarlijk „hellend vlak”, in de richting van het controleren van gevoelige 60 Minutes-programma’s voordat ze worden uitgezonden. Hij verzette zich tegen deze inbreuk op de journalistieke onafhankelijkheid.

60 Minutes is in zijn lange historie eerder in botsing gekomen met de belangen van zijn eigenaren. In 1995 dwong CBS de het programma een reportage over hoe tabaksgigant Brown & Williamson gezondheidsrisico’s had verzwegen niet uit te zenden. Sommige CBS-bestuurders hadden er belang bij om juridische problemen met het bedrijf te vermijden. Uiteindelijk ging The Wall Street Journal er met de onthulling vandoor. En de afgelopen jaren werd het programma ervan beschuldigd boeken en films te promoten die worden uitgegeven door zusterbedrijven van mediaconglomeraat Viacom (Paramount).

Doorgaan

Desondanks vinden medewerkers van het programma de huidige druk ernstiger. Ze maken zich zorgen over de journalistieke onafhankelijkheid van 60 Minutes nadat Owens eruit is gewerkt voor het verdedigen ervan. In zijn afscheidsmemo probeerde hij in elk geval de moed erin te houden. Hij schreef dat 60 Minutes verslag zal blijven doen van de regering, zoals het elke toekomstige regering zal verslaan. „Dit programma is te belangrijk voor het land, het moet doorgaan, alleen niet met mij als uitvoerend producent.”

Tanya Simon zal, in elk geval tijdelijk, het stokje van Owens overnemen en wordt ook gezien als een belangrijke kandidaat om hem definitief te vervangen. Ze is de dochter van de geliefde 60 Minutes-correspondent Bob Simon, werkt sinds 1996 bij CBS News, en werd in 2019 benoemd tot hoofdredacteur van het programma. Als ze inderdaad Owens opvolger wordt, dan zou ze de eerste vrouw zijn die het programma leidt.

Delen

Mail de redactie

We hadden er eigenlijk niet meer op gerekend maar we hebben een nieuw Koningslied. Donderdagavond presenteerden de zangeressen Merol en Elmer hun ‘Prinses Pil’ in de talkshow Bar Laat (NPO1). Ze gingen gekleed in roze en hemelsblauwe prinsessenjurken. Merol had een laatmiddeleeuws kapsel met twee torentjes op het hoofd. Cornettes heten die, of Venetiaanse hoorns.

Het vorige Koningslied verscheen in 2013 te ere van de troonsbestijging van koning Willem-Alexander. De kreupele lyriek ervan verenigde het volk in diepe hoon. De strofe „De dag die je wist dat zou komen” werd een staande uitdrukking. Merol wilde in haar Koningslied niet zingen over de voormalige ‘prins Pils’ maar over zijn dochters. Volgens de zangeres willen die uit hun ingesnoerde prinsessenleven breken om flink „naar de getver” te gaan. Ze willen „niet wuiven naar het volk, maar snuiven met het volk’’. Ze verlangen naar nachten vol roeswaar, ze willen worden „gevingerd in een Dixie”.

Met de lyriek zit het dit keer wel goed. Op een bedje van feestelijke electronica zingt Merol: „Prinses Pil, ik wil pillen slikken/Kutkasteel kan mijn billen likken/ Papa laat me gaan”. Elmer rapt erachteraan: „Toet toet/ Daar gaat mijn koets/ Ik heb blauw bloed/ en een rare hoed/ En ik kauw goed/ op die pil in mijn snoet”. Op Koningsnacht treden de twee merels op in het Concertgebouw.

In Uitvlucht (NPO3) volgt Max Terpstra ook jongeren die willen vluchten uit hun levens door zich te verliezen in drank en drugs. Of games, porno, een eetstoornis. Terpstra’s eigen gokverslaving was onderwerp van de reeks Verslaafd aan verliezen. Wellicht geeft hem dat een goede ingang bij de vijf jongeren die hij een jaar lang volgt. Heel bijzonder is deze reeks niet, de verhalen van verslaafden zijn vaak verteld op tv.

Een rotjeugd, psychische problemen – ze hebben allemaal een goede reden om de roes te zoeken. De autistische Donovan is net jarig geweest, wat hem confronteerde met zijn vergooide leven: „Ik haat mijn verjaardag. Dan denk ik: ik ben weer een jaar nutteloos geweest.”

Jonge verzorgers

De jongeren in de mooie realityserie Zorgen (NPO3) volgen een pad wat juist aantoonbaar nuttig is: ze beginnen aan een opleiding tot verpleegkundige. Zestien, zeventien jaar zijn deze MBO-leerlingen. Erg jong. Heilige engelen die zichzelf opofferen zijn ze beslist niet. En dat voelt verfrissend. In het klaslokaal zijn ze lacherig, dwars, ruw. Ze kankeren bloemrijk op het vroege opstaan, op de stank, op de onveiligheid – oude mensen kunnen schelden, slaan, je bij de borsten grijpen. Ze gruwen vooral van het wassen van de „billen en piemels”. Je houdt je hart vast als deze kinderen worden losgelaten op onze broze ouderen en zieken.

Maar dan komt de metamorfose: zodra ze aan de stage beginnen, ontpoppen de meesten zich tot kordate verzorgers die met liefde en plezier met de patiënten omgaan. Vooral bij Keyssy is de metamorfose opvallend. Op haar veertiende verloor ze haar moeder, sindsdien moet ze voor zichzelf zorgen. Dat gaat niet makkelijk: „Wedstrijd verloren, Kevin vast, dit betalen, dat betalen”. Ze is blijven zitten wegens te veel spijbelen („Ik had wat thuissituaties”) en straalt in de lessen grote tegenzin uit. Maar als ze in het tehuis is, met haar haren los, lijkt ze iemand anders. Gezegend is degene die Keyssy aan haar bed vindt.

De lange afdaling, ik weet het wel, zo gaan we allemaal, maar het is toch confronterend om de blote vervallen lijven in beeld te zien. Daardoor wordt de weerzin van de jongeren wel invoelbaar. En dat ze van alles moeten overwinnen maakt hun werk des te bewonderenswaardig.

Delen

Mail de redactie

Waardige dood of moord?

Na vele jaren ontmoeten voormalige jeugdliefdes Phil en Ken elkaar weer op een begrafenis. In de Britse serie Truelove maken de zeventigers samen met drie andere vrienden tijdens een dronken wake een pact. Ze beloven elkaar een waardige dood te geven als ze ooit ernstig ziek worden of hun verstand verliezen. Dit wordt snel realiteit wanneer Tom een terminale kankerdiagnose krijgt en Marion dementie ontwikkelt. Volgens Tom hebben ze de nodige vaardigheden om weg te komen met – ja, wat eigenlijk? Of je het moord noemt of een daad van liefde is de centrale vraag. Lindsay Duncan speelt Phil, een gepensioneerde politieagent die heel goed weet hoe je een eventueel politieonderzoek het beste kan dwarsbomen. Ken is een oud-militair en David is een voormalig dokter die nog steeds medicijnen voor kan schrijven.

Gewone Star Wars-helden

Het eerste seizoen van de Star Wars-serie Andor kon niet op enorme kijkcijfers rekenen. Maar de serie was geliefd onder critici vanwege de intelligente blik op politiek en verzet, en de menselijkheid van de personages. Star Wars zoals het hóórt te zijn, was de concensus. Dus mag toekomstige verzetsheld Cassian Andor (Diego Luna) nog één seizoen lang brommen op ethische dilemma’s, net zoals senator Mon Mothma (Genevieve O’Reilly) en pragmatische nihilist Luthen Rael (Stellan Skarsgård). De serie is in de eerste plaats een politiek spionagedrama. Het verhaal richt zich niet op de mythische Jedi maar volgt de opkomst van de Rebellen-alliantie via gewone helden die soms tegen wil en dank verzetten tegen de oprukkende macht van het Keizerrijk. Het tweede seizoen is nog beter dan de eerste reeks.

D&D zonder papier, met tablet

De populariteit van het aan tafel gespeelde fantasiespel Dungeons & Dragons piekte de afgelopen jaren. Voor wie het teveel gedoe vindt om een plattegrond, tasjes dobbelstenen en stapels boeken op tafel uit te stallen is er nu Sunderfolk. Met deze game speel je D&D zonder tafel: de tv toont de plattegrond waar op wordt gevochten, terwijl iedere speler een gekoppelde smartphone of tablet gebruikt om informatie over hun personages uit te lezen. Een vernuftigd vechtsysteem zorgt dat je echt met elkaar moet overleggen en samenwerken om ieder scenario tot een goed einde te krijgen. Zo complex als Dungeons & Dragons wordt het nooit, maar Sunderfolk is uitstekend voor een laagdrempelig potje – en dus ook voor nieuwkomers die geïntimideerd zijn door de boeken vol spelregels.

Koningsdag op de radio

NPO Radio 1 doet live verslag van Koningsdag in Doetinchem. Presentatoren Simone Weimans, Frits Spits en deskundige Kemal Rijken ontvangen gasten. We horen Diana Abbink en Wim Maatman die aan tafel vertellen over de geschiedenis en de cultuur van de Achterhoek. Ook zanger Benny Jolink van de band Normaal komt even langs. Verslaggever Jozephine Trehy loopt mee in het kielzog van de koninklijke familie. De bus van de koning en zijn gevolg wordt binnengehaald door een colonne brommers, crossmotoren en elektrische fietsen. Daarna volgt een uitvoering van ‘Oerend Hard’ door Normaal. Voetbaltrainer Guus Hiddink toont het gezelschap een miniversie van De Graafschap-stadion De Vijverberg op het Raadhuisplein. Het programma wordt afgesloten met een optreden van het populaire Achterhoekse duo Suzan & Freek.

Delen

Mail de redactie