Category: Tech en Media

Twee Gene Hackman-films

De BBC eert de onlangs overleden acteur Gene Hackman met een heuse double bill. Hackman speelt in het briljante The Conversation (Francis Ford Coppola, 1974) beroepsafluisteraar Harry Caul, wiens professionele eer zo ver gaat dat hij claimt alles te kunnen afluisteren. Hij is zo geobsedeerd door zijn vak dat hij nauwelijks een privé-leven heeft. Tegen zijn ethiek in raakt hij toch betrokken bij een zaak die zijn leven overhoopgooit. Coppola dwingt de kijker mee te kijken – en vooral luisteren – met Harry Caul als hij keer op keer naar door hem opgenomen gesprekken luistert. De film werd bedacht vóór het Watergate-schandaal, dat zijn climax bereikte toen de film uitkwam. Het is een van de sleutelfilms uit de jaren zeventig, net als The French Connection (William Friedkin, 1971).

André Waardenburg

Indrukwekkend Brits drama

De indringende Britse serie Adolescence – een hoogtepunt dit seriejaar – volgt van zeer dichtbij de 13-jarige Noord-Engelse scholier Jamie die wordt verdacht van de moord op een meisje van zijn school. Het begint met een politie-inval bij hem thuis in de vroege ochtend. Regisseur Philip Barantini filmt iedere aflevering in één take. Zonder weg te snijden blijft de camera achter de personages aan lopen. Dat doet de regisseur virtuoos maar nooit in het oog springend. De techniek blijft steeds in dienst staan van het verhaal. Het geeft de serie haar gejaagde, intieme sfeer. De scènes worden zeer gedetailleerd uitgediept, de acteurs krijgen veel ruimte om te excelleren. Indrukwekkende hoofdrollen voor serieleider Stephen Graham (Peaky Blinders) als de vader en debutant Owen Cooper als de zoon.

Wilfred Takken

Ludieke museumsimulator

De makers van de zeer goed ontvangen satirische ziekenhuissimulator Two Point Hospital hebben niet genoeg aan de ziekenhuisbranche. Ze richten nu het vizier op de museumwereld met Two Point Museum, een heerlijk ontspannen en grappige museumbouwgame waarin je goed moet nadenken over het plaatsen van fossielen en skeletten, terwijl je arme onderzoekers grove verwondingen oplopen op verkenningstochten door de hele wereld. Je begint met een leeg gebouw, regelt dan ticketverkopers en museumwinkeltjes, en richt mooie tentoonstellingen in. Het liefst uitgebreid versierd én met een oproep tot donaties, zodat jij die trips naar verre oorden kan financieren. Daar aangekomen ploeteren je werknemers in het ijs om bevroren holbewoners op te graven. Heerlijk relaxed – voor de speler, dan.

Len Maessen

Ode aan vrijwilligerswerk

Radio 5 besteedt veel aandacht aan NLdoet, de jaarlijks vrijwilligersdagen van het Oranje Fonds. Verschillende dj’s gaan zelf aan de slag als vrijwilliger en doen verslag vanaf locaties waar andere vrijwilligers aan het werk zijn. Stefan Stasse gaat op pad met koning Willem-Alexander en koningin Máxima, die ook ergens vrijwilligerswerk doen. Zijn verslag is zaterdag vanaf 14 uur horen in in Magical Mystery Tour. In Volgspot is zaterdag vanaf 20 uur te horen hoe Hijlco Span aan de slag gaat als kaartenknipper en biertapper in het Utrechtse Werftheater. Ook in de komende uitzendingen van Volgspot besteedt Hijlco Span aandacht aan vrijwilligerswerk in de culturele sector. Volgens het CBS steken ongeveer 700.000 mensen gratis hun handen uit de mouwen voor culturele activiteiten.

Delen

Mail de redactie

Tolerantie voor herhaling kleurt bij menige luisteraar het oordeel over een verhalende podcast. Begrijpelijk. Lucky Boy overschrijdt mijn tolerantiegrens. Daar komt nog eens bij dat de maker voortdurend onderstreept hoe moeizaam haar onderzoek verliep en hoe verontwaardigd ze is over het misbruik dat centraal staat. En toch is deze podcast een aanrader. Hier redt het ijzersterke verhaal de vertelling. In het kort: veertienjarige leerling krijgt seks, vaak zelfs, met een juf op een jongensschool. Als de leerling decennia later aangifte doet volgen harde reacties uit de omgeving: hij was al een etterbak en toch mocht hij naar bed met de knapste juf van de school. Dan nu gaan zeiken? Opvallend genoeg koestert hij zelf ook ambivalente gevoelens: is hij nu boos op haar om het misbruik, of omdat hij niet de enige blijkt te zijn geweest? Is hij jaloers? Was hij dan toch een ‘lucky boy’, zoals andere slachtoffers van deze ene juf nog altijd blijken te denken?

Delen

Mail de redactie

Door de papieren versie van de producent aarzelde ik, maar dankzij aanbevelingen in mijn omgeving gaf ik deze podcast van De Telegraaf toch een kans. En dat bleek terecht. Maker Marieke Mager geeft telkens een of meer journalisten van de krant de gelegenheid om niet zomaar een artikel toe te lichten, maar het verhaal te vertellen dat hen altijd zal bijblijven. Dat vat ze vervolgens in een scherpe montage. Natuurlijk is de ene aflevering niet zo sterk als de andere, want veel hangt af van de journalist in kwestie. Maar neem die over de seks–chatfraude. Tragedie overstemt daarin allengs de sensatie, wat een aflevering oplevert over lompe inhaligheid, gevoed door het menselijk tekort en verteld zonder superlatieven. Wat begon met nieuwsgierigheid naar het verdienmodel van sites als echtemeisjes.nl en gezonde journalistieke scoringsdrift eindigt met een dieper in zicht in eenzaamheiden onrechtvaardigheid.

Delen

Mail de redactie

Nadat drummer Questlove de documentaire The Book of Prince had gezien, moest hij tot drie uur ’s nachts met zijn therapeut bellen, zo zeer was hij van de kaart. In The New York Times zei hij: „Alles was daar: Prince is een genie, hij is majestueus, hij is seksueel, hij is beschadigd, hij is uitschot, hij is goddelijk, hij is al die dingen. En, man… Wow!”

Een episch meesterwerk, noemt criticus Wesley Morris van The New York Times de zesdelige Netflix-documentaire: „Dit is de enige film die echt laat zien hoe het is om een popster te zijn.” De Afro-Amerikaanse popster Prince, die in 2016 overleed aan een overdosis pijnstillers, schermde zijn privéleven grondig af. De regisseur Ezra Edelman, zo stelt Morris, onthult in zijn documentaire de mens achter de mythe, en hoe die twee verbonden zijn.

Wij zullen dit negen uur durende meesterwerk nooit zien. Op verzoek van de erven-Prince besloot Netflix begin februari The Book of Prince niet uit te brengen. Volgens de erven wordt Prince belasterd. In een verklaring in Variety stellen zij: „De film zit vol met dramatische, feitelijke onjuistheden en sensationele weergaven van gebeurtenissen uit zijn leven.” In plaats daarvan maakt Netflix, in nauwe samenwerking met de erven, een geheel nieuwe film.

Vorige week sprak regisseur Ezra Edelman zich voor het eerst uit over de kwestie in de podcast Pablo Torre Finds Out. Het annuleren van zijn film noemt hij „bespottelijk”. Dat zijn documentaire onjuistheden zou bevatten, noemt hij onzin. Hij sprak met zeventig intimi van Prince, inclusief zijn zus, werknemers en vele geliefden, en hij had toegang tot diens archief. Volgens hem proberen de erven niet zozeer Prince als persoon te beschermen, als wel „de geldautomaat”. Ze zouden bang zijn dat de film hun zakelijk belangen zou schaden. Terwijl volgens Edelman zijn film de grootsheid niet afbreekt maar juist uitdiept. Edelman is overigens geen roddeljournalist; eerder maakte hij de docuserie O.J.: Made in America die in 2017 werd bekroond met een Oscar en een Emmy.

Als Prince zo graag zijn privéleven geheim hield, moet een filmmaker dat niet respecteren, ook na zijn dood? Edelman: „Je gaat in bad met het genie en je wordt geconfronteerd met zijn menselijkheid. Prince is een historisch figuur, een van de grote artiesten van de 20ste eeuw. We moeten weten hoe die tot hun kunst kwamen, dat maakt deel uit van hoe wij als mensen door het leven gaan, hoe we beter kunnen worden.”

Hagiografie

Over de plannen voor een alternatieve film, zegt Edelman: „Dat wordt geen documentaire, dit wordt een hagiografie, propaganda. Ga je iets leren over Prince? Ik betwijfel het.” De regisseur spreekt in de podcast zijn zorgen uit over documentaires over kunstenaars. Volgens hem wordt het praktisch onmogelijk die nog te maken zonder dat de artiest zelf, of diens nabestaanden, zich er intensief mee bemoeien. Zo worden het volgens hem geen journalistiek integere films die de waarheid trachten te achterhalen, maar schoongepoetste reclamefilms. Artiesten als Beyoncé en Taylor Swift zien de documentaires over hen als verlengde van hun oeuvre. Ze waken er streng over dat hun imago intact blijft. Edelman: „Het grote publiek kan het niet schelen, of ze zien het verschil niet. Treurig.”

Dat Netflix door de knieën gaat, past volgens The New York Times ook in de nieuwe lijn van de streamingdienst. Die wil minder dure risicovolle kwaliteitsseries leveren, waarmee ze groot is geworden, maar liever goedkoper, veilig genrewerk voor een breed publiek. Aanstoot moet vermeden worden. Een film over Prince, de seksueel en gender-ambigue Afro-Amerikaan die expliciet over seks zong, past minder goed in die strategie.

Edelman en de mensen die de film wel hebben gezien, bestrijden stellig dat The Book of Prince een documentaire is vergelijkbaar met die over popzangers Michael Jackson of R. Kelly: bedoeld om met schokkende onthullingen een ster van zijn voetstuk te halen. Deze documentaire, stelt criticus Morris, slaagt er juist in „een persoon met vele gebreken te portretteren en tegelijk diens grootsheid en waardigheid in tact te laten. Dit is een van de weinige werken die ik ooit zag die de ervaring benadert van lijden en genialiteit.”

Uit de podcast en een uitputtend artikel in The New York Times Magazine van september is op te maken wat het „gedoemde meesterwerk” zoal onthult over de gebreken van Prince. Hij was heel bezitterig en heerszuchtig, mishandelde zijn vriendinnen, zowel fysiek als geestelijk. Hij verleidde ze deels als minderjarigen, maar had pas seks als ze meerderjarig werden, en kneedde en kleedde hen zo, dat ze in zijn fantasiewereld pasten. Tegelijk was hij lief en zorgzaam, probeerde hij ze vooruit te helpen in het leven. Ondanks de geleden schade spreken ze nog steeds vol liefde over hem.

Meest belastend is het verhaal over zijn enige kind, dat vlak na de geboorte overleed. Dit heeft hij altijd geheim gehouden. Meteen na het overlijden vloog Prince naar een optreden en liet zijn rouwende vrouw alleen achter. Daags erna moest zij Oprah Winfrey thuis ontvangen, waarna Prince haar dwong voor de camera mooi weer te spelen en niets los te laten over het grote verlies.

Klein

Volgens de documentaire kwam zijn gedrag voort uit jeugdtrauma’s. Prince werd als kind gepest om zijn lengte (1.57 meter), hij was een getalenteerde basketballer maar de coach vond hem „te klein”. Dit maakte in hem een enorme geldingsdrang los. In een oude reportage, waarin hij toevallig als kind te zien is, zie je hem in een groep scholieren op en neer springen om maar in beeld te komen.

Zijn vader sloeg hem, zijn pleegvader sloot hem maanden op. „Toen hij naar buiten kwam was de uitbundigheid uit hem verdwenen”, zegt zijn zus in de film. Op zijn twaalfde zette zijn moeder hem uit huis, waarna hij bij zijn vader ging wonen, een dominee. Die zette hem op zijn veertiende ook uit huis. Volgens Morris is Prince als kind op vele manieren „misbruikt, verwaarloosd en verlaten” door zijn familie. Met het bouwen aan zijn muziekgroep, entourage en harem probeerde hij zijn eigen familie te scheppen. Maar hij kon geen relaties behouden en bleef heel eenzaam.

Roem is een ziekte

Tegelijk toont de film het genie Prince. In elk geval zijn hang naar erkenning. Morris: „Roem doet giftige dingen met je persoonlijkheid. Prince wilde die ziekte hebben omdat hij dacht dat die het medicijn zou zijn.” Tegelijk benadrukt Morris dat de roem niet de oorzaak is van zijn gedrag: „Hij was lang ervoor al fucked-up.” Morris is meer dan ooit onder de indruk van Prince: „Hij was wonderlijk vreemd; een gender-bending, dromerige funkmeester. Hij tartte en zweefde boven alle categorieën en gaf generaties kinderen de vrijheid hetzelfde te doen. Dit wezen van pure seks en ondeugd en zijdezachte dubbelzinnigheid, zag ik nu, was ook donker, wraakzuchtig en verdrietig.”

Edelman zegt in de podcast dat hij met zijn film een lijn probeerde te ontdekken in Prince’s vele incarnaties: „Hoe gaan we van die virtuoze, geniale tiener naar de man die sterft aan een overdosis in een lift in Paisley Park? Wat is er gebeurd?” Het antwoord: „Hij was zo onzeker, had zoveel trauma’s, dat hij niet in staat was er open over te zijn. Hij zat gevangen in het beeld van de perfecte genie. Zijn onvermogen de waarheid over zichzelf met anderen te delen, leidde tot zijn verslaving aan pijnstillers.”

Drummer Questlove zei in The New York Times dat de film hem confronteerde met wat het betekent zwart te zijn in de VS. Niet alleen Prince verschool zijn kwetsbaarheid achter een „masker van onoverwinnelijkheid”: „Noem het mannelijkheid of cool: het ideaal van cool is uitgevonden door zwarte mensen om zichzelf in dit land te beschermen. Maar we hebben het sexy gemaakt. We kunnen donkere emoties ook cool maken.”

Delen

Mail de redactie

‘Doe normaal of ga weg”, schreef Mark Rutte in 2017. De woorden stonden in een brief gericht aan „Alle Nederlanders”, maar die frase was toch echt voor een specifiek deel van de bevolking bestemd. Voor mensen die – zoals het in diezelfde alinea werd geformuleerd – „onze vrijheid misbruiken om hier de boel te verstieren, terwijl ze juist naar ons land zijn gekomen voor die vrijheid.” Er zat een ‘wij’ en een ‘zij’ in die brief. Een ‘ons’ en een ‘hun’. De lezer moest zelf aanvoelen tot welke categorie die behoorde.

In het drieluik Kinderen van Rutte (VPRO) liet docent maatschappijleer Halil Karaaslan een groep jongvolwassenen die brief herlezen. Ze waren samengekomen in het Johan de Witt College in de Haagse Schilderswijk. Wat hen bond was dat ze daar allemaal ooit les hadden gekregen van Mark Rutte, die er gedurende zijn premierschap ook maatschappijleer doceerde. Ondanks al hun onderlinge verschillen hadden ze nog één ding gemeen: allemaal hadden ze een migratieachtergrond. Ze wisten hoe het was om je soms „alleen te voelen in de samenleving”, dacht de in Polen geboren Roksana. En hoe het was om over de maatschappij te leren van meester Mark, terwijl je opgroeit in de maatschappij van premier Rutte.

In de documentaire, waar woensdag het laatste deel van werd uitgezonden, was aanvankelijk ook aandacht voor de positieve invloed die meester Mark op ‘zijn’ kinderen had gehad. „Hij zei tegen mij: ‘Ik zie dat je een succesvolle vrouw gaat worden’”, herinnerde oud-leerling Insaf zich in de eerste aflevering. Hij wist te motiveren, meester Mark. Hij leerde zijn leerlingen dat een Nederlander niet beter is dan een Pool en vice versa; dat je in dit „gave land” kunt worden wat je wil, zolang je er hard voor werkt. Zolang je meedoet.

Wat een ontgoocheling moet het dan zijn als je na een sollicitatie te horen krijgt dat je bent aangenomen, mits je onder werktijd je hoofddoek afdoet. Dat overkwam Hafsa. Of als je op straat door een vreemde wordt benaderd die vindt dat je „terug moet naar je eigen land”. Dat overkwam Khadija. Of als er bij je moeder blauwe brieven op de mat beginnen te vallen waarin wordt medegedeeld dat de door haar ontvangen toeslagen moeten worden terugbetaald. Dat overkwam Anar, die in aflevering 2 in beeld werd gebracht aan tafel bij zijn moeder, met zijn mobieltje tussen hen in op tafel.

Terwijl hij op de luidspreker belde met de BelastingTelefoon spitte hij door de berg brieven die zijn moeder had ontvangen. Net als veel van zijn oud-klasgenoten was hij gewend om van jongs af aan zijn ouders te helpen bij talige zaken. Met deze toeslagenkwestie was hij al anderhalf jaar bezig. „Ik heb persoonlijk nooit het gevoel gekregen dat het systeem mensen met een migratieachtergrond target”, zei Anar. „Maar dan blijkt dat ze dat wel aan het doen zijn. Het heeft me laten zien dat het systeem niet eerlijk is – terwijl ik dat wel altijd dacht.”

Israël en Gaza

Als het aankwam op werk vinden, erbij horen en rechtvaardig worden behandeld bleken de kinderen van meester Mark permanent bovengemiddeld hard te moeten werken en meedoen. En als het aankwam op je mening laten horen vroegen ze zich soms af of hun participatie überhaupt welkom was. Vooral de houding van Nederland ten opzichte van Israël en Gaza gaf ze het gevoel dat hun stem niet werd gehoord. „Ik vertrouw niet meer dat we leven in een democratie”, zei Khadija zelfs. „We leven in iets anders – ik weet niet hoe ik dat kan noemen. Maar ik zie niet dat de mening van iedereen telt.”

Hopelijk heeft Rutte ook naar deze docu over ‘zijn’ kinderen gekeken. Dan heeft hij gehoord hoe zij in de praktijk hun weg vinden in de maatschappij die hij bijna veertien jaar lang heeft vormgegeven. En hoe ze hem aan het eind van aflevering drie ieder een net briefje terugschreven. „Beste Mark”, schreef Anar. „Ik ken u als meester Mark en meneer Rutte. Graag zie ik meer terug van meester Mark. Liefs, Amar.”

Delen

Mail de redactie

De zeespiegel stijgt, Denemarken neemt een radicaal besluit: volledige evacuatie en opheffing van de natie. Het Deense land dat boven water blijft, wordt ’s werelds grootste windmolenpark. Afschrikwekkend voorbeeld is Nederland, dat koppig tegen het water bleef strijden tot het land bankroet ging en in chaos onder- en leegliep. Als meer Europese kuststroken onder water komen te staan, volgt een enorme vluchtelingenstroom, vreest de Deens regering. Die kan je beter voor zijn.

Het uitgangspunt van Families Like Ours is boeiend, zeker voor deltabewoners. Nederland maakte in 2016 zelf een onbeholpen, zelfs belachelijke serie over het wassende water: Als de dijken breken. Daarin breken de dijken inderdaad, verzuipt de Randstad en beperkt de naar Amersfoort gevluchte regering zich tot handenwringen en somber uit het raam staren. Tegen Gods Wrake sta je immers machteloos: het betrof een serie van de EO.

Thomas Vinterberg watercalypse is een stuk beter, zij het niet briljant – en heeft totaal andere intenties. Vinterberg, dertig jaar geleden met Lars von Trier bedenker van de filmische ‘kuisheidsgelofte’ Dogme 95, wisselt ijzersterke speelfilms – Festen, Jagten, het met een Oscar bekroonde drankepos Druk – af met matiger, zij het zelden ondermaats werk. In die categorie valt Families Like Ours.

Het draait om Denen uit de hogere middenklasse en de elite die een toekomst in Europa moeten vinden nu hun land wordt ontbonden. Hun bestemming weerspiegelt een tweedeling: welgesteld en hoog opgeleid is welkom in West-Europa, armoelijder en uitkeringstrekker eindigen in een flatje ergens in Oost-Europa.

Centraal staat de familie van Jacob, een kennelijk briljant architect die we slechts blunder op blunder zien stapelen – acteur Nikolaj Lie Kaas’ gelaat heeft iets onbenulligs, en dat talent benut hij hier ten volle. Zo hoort Jacob al vroeg van het evacuatiebesluit en probeert hij op de valreep nog snel even zijn huis te verkopen: een zeer illegaal handigheidje. Jacobs stupiditeit blijkt erfelijk: zijn 17-jarige dochter Laura kan met pa en diens tweede vrouw naar Parijs om aan de Universiteit van Sorbonne te studeren, maar wil haar moeder Fanny – een overspannen journalist – niet in de steek laten: zij is veroordeeld tot Boekarest. Maar Laura eindigt na talloze warrige besluiten in Rusland.

Een irritant patroon van domheid domineert de eerste vier afleveringen van Families Like Ours. Zo is er ook de rijke Henrik en zijn man Nikolaj, een hoge ambtenaar. Henrik kampt met een toxische broer die hem in zijn landhuis zo bedreigt dat de opgefokte Henrik per ongeluk een moord begaat, waarna hij zich wentelt in een wat onbeholpen gedramatiseerd vertoon van berouw. Vinterberg bezondigt zich hier aan gekunsteld melodrama, en zijn keuze om apocalyptische special effects te vermijden – soms zie je ergens een plasje water in een veld liggen – helpt niet: de zaken missen aanvankelijk dreiging en urgentie, de Deense evacuatie heeft iets heel lamlendigs. Je vraagt je dan ook af waarvoor die evacuatie nodig is: heuvelachtig Denemarken ligt voor een substantieel deel boven de dertig meter.

Hoe het is om vluchteling te zijn

Het gaat Vinterberg evenwel niet zozeer om de klimaatcrisis maar om de omgang met vluchtelingen, zo blijkt. Het wassende water is vooral een excuus om Denen een koekje van eigen deeg te geven. Denemarken, zo trots zijn op zijn keiharde lijn tegen immigranten, maakt nu zelf mee hoe het is om vluchteling te zijn, onwelkom en met ongewisse toekomst.

Is Denemarken eenmaal ontruimd, dan komt Families Like Ours goed op stoom. Zo moet de onnozele Laura –Russen noemen haar Bambi– als illegaal zonder paspoort Polen zien binnen te komen en stuit het vriendje Elias, die haar wil ophalen, op gewelddadige vreemdelingenhaat. Vader Jacob brengt in Parijs door zijn impulsieve, gepriviligeerde gedrag zijn baan en werkvergunning in gevaar: de trotse sterarchitect moet smeken en bedelen.

Een verwend volkje leert zo harde lessen over de echte wereld. Een serie als deze zou best leerzaam voor Nederlanders, eveneens kanjers in zelffelicitatie. Zowel in Boekarest als Parijs moeten de Deense helden onderaan de ladder beginnen, met littekens, schaafplekken en eelt op de ziel. Dat heeft een zekere schoonheid, merkt iemand op: alles helemaal zelf moeten opbouwen. Het soapachtige begin ten spijt: de tweede helft van Families Like Ours

is zeker de moeite waard.

Delen

Mail de redactie

Je hoeft Hugo Kennis eigenlijk niet te vragen hoe het gaat omdat het antwoord altijd ‘goed’ is, maar voor de vorm deed Froukje de Both het toch. „Hugo”, zei ze tegen zijn rug. Hij stond voorovergebogen in de grote droomkeuken te rommelen, maar veerde op bij het horen van zijn naam. „Hoe ga jij? Je bent de eitjes aan het bakken…” Op een ritme dat alleen hij kon horen begon Kennis onmiddellijk een liedje te improviseren. „Ik ben de eitjes aan het bakke-e-en” – zijn schouders bewogen op en neer; er hoorde ook een dansje bij het nieuwe nummer. „Lekker bakke-e-en…” Ik begon er net goed in te komen toen De Both kalm verduidelijkte dat Kennis vandaag een Vietnamees gerecht aan het maken was, waarmee het muzikale intermezzo vroegtijdig tot een einde kwam. Jammer, maar begrijpelijk: er moest nog wel gewerkt worden. Die Vietnamese karbonades met Nuoc Cham-dressing gingen zichzelf niet bakken.

Die zouden zoet, zuur en zout smaken, had Kennis aangekondigd – en toch had Eigen Huis & Tuin: Lekker Leven (RTL) maandag vooral een bittere nasmaak (deze woordgrap spijt me niet). Kort voor het begin van het programma kondigde RTL aan dat het einde in zicht is: na 16 mei worden er geen nieuwe afleveringen meer gemaakt van het lifestyleprogramma dat op RTL4 al vijf jaar lang het einde van de werkdag inluidt. Akelig nieuws, al helemaal voor kijkers die nog steeds in de rouw zijn om Koffietijd (rust in vrede), dat in 2023 door RTL van de buis werd gehaald. Zo blijven er wel heel weinig programma’s over waarin dagelijks wordt geklust en gekookt.

Waarom dat type programma zo’n grote aantrekkingskracht op me uitoefent, vind ik zelf moeilijk te duiden, want ik klus noch kook graag. En toch noteer ik geregeld braaf de tips die het team van Eigen Huis & Tuin: Lekker Leven gul uitdeelt. Dankzij hen weet ik hoe je zelf een windlicht maakt, dat een vingerplant winterhard is, en welke stappen je kunt ondernemen als je hond snurkt (tot het team behoort ook een dierenarts). Ik beschik niet over een tuin om windlichten in te zetten, weet niet wat ‘winterhard’ betekent en heb ook geen hond, maar het voelt toch goed om allemaal te weten. Alsof er nu ergens een laagje kennis in mij ligt opgeslagen dat aan te boren valt zodra de tijd rijp is. Misschien vorm ik daarmee de ideale doelgroep van dit type programma’s: ik ontbeer het vermogen om zelf een huis op te knappen en uren in de keuken te staan, maar koester wel de hoop dat dat moment ooit aanbreekt. Dat ik dan ook een mood board kan maken voor een bijkeuken. Over een jaar of tien misschien. Eigen Huis & Tuin is de droom die dat gat vult.

De kopse kant van een gefineerde spaanplaat

Hoewel lang niet alle opgedane kennis blijft hangen. Wanneer mijn lievelingsklusser Patrick Uphoff begint te praten is die ervaring toch vergelijkbaar met in de Gamma staan en uitgelegd krijgen wat het verschil is tussen een staalspijker en een betonspijker, terwijl ik de moed verzamel om toe te geven dat ik ‘schroef’ bedoelde toen ik ‘spijker’ zei. Maandag was Uphoff de kopse kant van een gefineerde spaanplaat waterdicht aan het maken. Dat juich ik toe, maar aangezien drie van de woorden in die zin voor mij vrijwel betekenisloos blijven zal ik die klusactie morgen ook wel weer vergeten zijn.

Maar wat ik nooit zal vergeten zijn de bijdragen van Hugo Kennis, de bestgehumeurde kok van de Nederlandse televisie. Dat hij straks niet meer elke werkdag om 17.00 in die gigantische keuken wereldgerechten staat te bereiden vind ik moeilijk te verteren, zelfs al ben ik er nooit aan toegekomen om zijn recepten uit te proberen. Wie gaat er nu aan het eind van mijn werkdag zingend eitjes bakken, ‘hummus’ uitspreken met een G ervoor of saucijzenbroodjes een Italiaans tintje geven? Een brandbrief naar RTL leek me onontkoombaar, maar toen ik de aflevering van maandag nog eens terugkeek op Videoland begon na afloop die van dinsdag alvast te spelen. „Het is doe-niet-moeilijk-dinsdag”, hoorde ik Hugo Kennis zeggen. Dat advies zal ik dan maar volgen.

Delen

Mail de redactie