Category: Tech en Media

Wat gebeurt er als een AI-gedreven robot zichzelf weet los te hacken uit de systemen die hem in bedwang houden? Marteling, moord, wereldheerschappij – in scifi én toenemend interviews met sommige experts eindigt de opkomst van AI eigenlijk altijd in onze ondergang. Maar wat als de betreffende robot niks anders wil dan rustig in zijn eentje series kijken?

De androïde ‘Murderbot’ uit de gelijknamige serie (gebaseerd op boekenserie The Murderbot Diaries van Martha Wells) is geen Terminator, maar een sociaal onhandige einzelgänger die na de persoonlijke ‘bevrijding’ gewoon doorgaat met het werk. Een moordpartij? Dat zorgt alleen maar voor onnodige aandacht, terwijl het (Murderbot gebruikt voor zichzelf uiteraard ‘het’ als voornaamwoord) nog honderden afleveringen van de ‘hoogkwalitatieve’ soapserie The Rise and Fall of Sanctuary Moon te downloaden heeft. Een sterke plotwending levert een veel grotere digitale dopaminerush dan het hoofdpijndossier dat mensen (‘allemaal idioten’) onderdrukken heet.

De boomlange Zweedse acteur Alexander Skarsgård was altijd stiekem een wat excentrieke verschijning, maar de drama- en actiegenres van het gros van zijn werk (True Blood, The Northman) hielden zijn vreemdere randjes in toom. In deze scifi-comedy mag hij los –zijn robotpersonage wil niemand aankijken, staat het liefst stijf in de hoek, en emoties zorgen voor rare trekjes in zijn gezicht. Alsof het even niet weet wat het ermee aan moet. Zo maakt Skarsgård de robot zowel aandoenlijk als vervreemdend. Nogal logisch, denk je dan, dat de neurotische hippies waar Murderbot aan wordt verhuurd niet weten wat ze van de robot moeten denken.

Het universum wordt hier met brede penseelstreken geschilderd: centraal staat de Corporation Rim, een verzameling hyperkapitalistische planeten waar de meeste mensen onder het juk van grote bedrijven leven. Ze zitten vast aan wurgcontracten of worden soms zelfs via kunstmatige verslavingen gedwongen om werk te leveren. De hippies komen van een planeet buiten dit gebied, een soort grote wetenschappelijke commune waarin vrijheid en aan-jezelf-werken centraal staat. Ze hebben geld nodig, dus besluit leider Mensah (Noma Dumezweni) om in samenwerking met een gigantisch bedrijf een afgelegen planeet te verkennen, op zoek naar grondstoffen. Uit verzekeringsoverwegingen moeten ze van het bedrijf een beveiligingsrobot inhuren. De wetenschappers uit Mensahs team vinden het maar lastig: zij zien dergelijke robots als vrije wezens met een bewustzijn. Is dit niet gewoon een vorm van slavernij?

Polyamoureuze gesprekken

De arme androïde wordt al snel gedwongen om de wetenschappers te redden van hun eigen naïviteit – en uren aan emotionele polyamoureuze onderhandelingsgesprekken aan te horen. Het ergst: de eindeloze vragen over de eigen emotionele gesteldheid, die Skarsgård in korte, feitelijke zinnen moet pareren. Ondertussen ratelt Murderbot in de voice-over eindeloos door over eigen gedachten en lievelingsseries. De humor is, kortom, gemakkelijk te vinden.

Het probleem: er is óók een plot –een reeks geheimzinnige en gevaarlijke gebeurtenissen die plaatsvinden op de planeet, en de commune in gevaar brengen. De balans tussen dit sciencefiction-spionnendrama en de dikke laag comedy is vrij lang zoek in dit seizoen. Moeten we de leden van de commune sympathiek vinden, of alleen om ze lachen? Zijn ze incompetent of juist niet? Het is lastig om je echt zorgen te maken dat Murderbot iets overkomt als tegelijkertijd wetenschappers buiten staan te klungelen, of om je te bekommeren om een driehoeksrelatie als de serie er zelf continu grappen over maakt.

Vermakelijke brokjes

In een boekenreeks kan je het nog verklaren met een onbetrouwbare verteller (Murderbot, die het afschuwelijk vindt dat het van deze mensen gaat houden). Maar de serie Murderbot voelt vaak klein aan, als een knusse sitcom, terwijl er allerlei grote scifi-gebeurtenissen plaatsvinden. Het ongemak begint pas in de laatste afleveringen weg te vallen, wanneer de reeks het aandurft om iets volledig serieus te nemen.

Tegelijk, deze serie is zeer behapbaar, met vermakelijke brokjes van zo’n half uur per stuk. Er valt altijd wel wat te lachen, er is altijd íets dat de nieuwsgierigheid prikkelt. En je moet respect hebben voor de beslissing om een tv-sterrencast –John Cho, Clark Gregg, Jack McBrayer – in te zetten voor de kleine fragmentjes van Murderbots favoriete serie, Sanctuary Moon. De robot aapt deze serie-binnen-de-serie continu na. Dan wil je wel weten waarom het zo aanstekelijk is – en daar slagen makers Paul en Chris Weitz met dank aan de acteurs prima in.

Murderbot heeft zeker potentie. Dit is een uitstekende tijd voor series over de betekenis van identiteit en (zelf)bewustzijn in een commerciële wereld, voor wat het zou betekenen als machines echt intelligent worden, voor overpeinzingen op hoe we de wereld prettiger kunnen maken voor elkaar. Met een beetje schaafwerk valt Murderbot best te verheffen tot ‘hoogkwalitatief entertainment’.

Delen

Mail de redactie

Uitgeholde verzorgingsstaat

De collectieve sector is stuk. Over het hele politieke spectrum is men het erover eens dat de fundamenten van de verzorgingsstaat zijn uitgehold. Wonen is voor velen onbetaalbaar geworden, de zorg steeds moeilijker bereikbaar, arbeidsrechten staan onder druk, en het asielbeleid verhardt met de dag. Hoe zijn we in deze situatie terechtgekomen? De huidige problemen zijn niet uit het niets ontstaan – ze zijn het gevolg van jarenlang falend beleid, schuivende ideologieën en politieke compromissen. In het vierluik What’s Right? (het vervolg op What’s Left – de puinhopen van links) gaat schrijver en podcastmaker Johan Fretz op zoek naar de oorsprong van de huidige maatschappelijke en politieke crises. Hoe kwamen arbeid, zorg, wonen en migratie, de vier pijlers van onze verzorgingsstaat, zo onder druk te staan? Fretz toont archiefmateriaal en gaat in gesprek met onder anderen Agnes Jongerius, Renske Leijten, en Coen Teulings.

André Waardenburg

Slot van ‘The Handmaid’s Tale’

De serie The Handmaid’s Tale is gebaseerd op één boek, maar hield het 6 seizoenen vol. Dinsdag verschijnt de laatste aflevering op Videoland. Het verhaal liet zich makkelijk interpreteren als een waarschuwing; als het zwartste toekomstscenario van een door Trump bestuurd Amerika. Bij protesten voor vrouwenrechten doken een tijd lang de rode capes en witte kappen op die de onderdrukte vrouwen in de serie verplicht zijn te dragen. Dat het inmiddels haast clichématig klinkt om conservatieve standpunten over vrouwen te beantwoorden met „Het lijkt wel The Handmaid’s Tale”, onderstreept de impact van de serie des te meer. Naast die maatschappelijke context blijft er veel aandacht voor de persoonlijke ontwikkeling van de personages, sterk neergezet door onder meer actrice Elisabeth Moss.

Amber Wiznitzer

Nederlandse torens bouwen

Het in Nederland ontworpen Rift Riff is een zogeheten ‘tower defense’-spel, waarin je torens bouwt die golven aan vijanden neerschieten. Waar het genre in afgelopen jaren voornamelijk bestond uit kleurrijke gratis smartphonespelletjes, is Rift Riff juist een minimalistisch, rustig ogend pc-spel waarin ieder level vooral een puzzel is. Kun je als beste een toren met sluipschutters neerzetten om die naderende monsters te vernietigen, of kies je toch één die op korte afstand meerdere vijanden tegelijk raakt? Rift Riff is vergeleken met zijn genregenoten een veel vergeeflijker spel, waarin je met een druk op de knop een stuk van het level meteen opnieuw kunt proberen. De Nederlandse roots zijn trouwens duidelijk: de hoofdpersoon begint ieder level met het koddige kreetje ‘hupsakee!’.

Bastiaan Vroegop

Kermislied van Annie M. G. Schmidt

Elke zondag bijzondere kleinkunst en cabaret, met kenner Kick van der Veer. Hij voorziet alle inspirerende fragmenten en muziek van deskundig commentaar en vervult een gidsfunctie voor liefhebbers van dit genre. Soms doet hij dat thematisch, met onderwerpen als ‘De kerk in de jaren zeventig’ of ‘Moederdag’, en soms draait hij gewoon wat in hem opkomt of waar luisteraars om vragen. Zondag is de laatste dag van de Annie M. G. Schmidt-week waarin scholen, boekwinkels en bibliotheken extra aandacht geven aan de deze week 30 jaar geleden overleden schrijfster. Daarom is in Andermans Veren ‘wHet Kermislied’ van haar te horen, zoals Wim Ibo en Cor Lemaire dat met publiek in 1966 uitvoerden in de laatste tv-uitzending van het programma Cabaretaria. Het werd aan de vergetelheid ontrukt door oud-radio-archivaris en Andermans veren-parelduiker Piet Tullenaar.

Vincent Bijlo

Delen

Mail de redactie

Het was zeker niet de eerste keer dat er vrouwonvriendelijke opmerkingen werden gemaakt in Vandaag Inside. In de talkshow met Johan Derksen, René van der Gijp en Wilfred Genee worden regelmatig dingen gezegd die volgens velen niet door de beugel kunnen.

Toch wilde de 22-jarige influencer Annemarie Lekkerkerker zich uitspreken nadat ze een seksistische opmerking hoorde die René van der Gijp maakte over zangeres Ilse de Lange. „Wanneer wordt dit wanstaltige misogyne programma van de buis gehaald, na alles wat er is gebeurd” , zei ze in een korte video op videoplatform TikTok. „Ik snap niet waarom deze ventjes nog zendtijd krijgen.”

Lekkerkerker ontving positieve reacties op de video, maar ook veel negatieve. „Ik kreeg reacties dat ik als vrouw geen humor heb, dat ik gewoon de tv uit moet zetten en dat ik links gezeur ben”, vertelt ze aan de telefoon tegen NRC.

Ook zangeres Anouk, die tijdens de seksistische opmerking bij VI aan tafel zat, werd onderwerp van de discussie. „Veel mensen vonden dat zij zich had moeten uitspreken. Dan verschuift de aandacht weer van de man af die de opmerking maakt. Ook mannen horen zich hiertegen uit te spreken, maar alle gasten aan de VI-tafel lachten mee.”

Part two

Dat zette Lekkerkerker aan het denken. Ze raakte aan de praat met haar 71-jarige vader Michiel over haar reactie-video en het fragment van VI. Ze kwamen op het idee om de kern van het gesprek dat ze voerden op beeld te delen, in een ‘part two’. Vader en dochter reageren in het filmpje inhoudelijk op de uitspraak in VI en de reacties die Lekkerkerker ontving naar aanleiding van haar eerste video. „Het verbaast me dat dit soort dingen nog steeds in omroepland worden geaccepteerd”, zegt vader. „Vrouwen zijn slachtoffers van ongelijkheid, vrouwen worden verkracht, tot aan femicide aan toe. Iedere vorm van disrespect aan vrouwen draagt hieraan bij”, zegt hij voor de camera, terwijl zijn dochter achter hem staat. De tweede video is binnen één dag inmiddels bijna 800.000 keer bekeken op TikTok, en kreeg in die tijd 500.000 views op Instagram. Lekkerkerker: „Mijn vader is tropenarts en veel bezig met het helpen van vrouwen. Hij herkent de problemen en we praten vaak over genderongelijkheid. Toen dacht ik: misschien is het goed als mensen zien dat een man zich ook over dit soort zaken kan uitspreken. Hij bereidde zich goed voor door alle tekst op een blaadje te schrijven. Ik heb niks geregisseerd, alles kwam vanuit hem zelf.”

„Ik wil aan iedereen, en vooral aan jongens en mannen, laten zien dat er ook mannen bestaan die zich over seksisme uitspreken en een voorbeeldfiguur hierin kunnen zijn. We moeten kleine incidenten ook serieus nemen en niet schuwen voor grote termen zoals verkrachting en femicide. Wij willen laten zien dat een vader en dochter het daar ook over kunnen hebben”, zegt Lekkerkerker.

De video wordt door veel influencers en organisaties gedeeld op Instagram en TikTok. Lekkerkerker staat vooral bekend om haar korte satirische TikTok-sketches, vooral gericht op haar generatie. Ze heeft een groot bereik opgebouwd met bijna 200.000 volgers op TikTok en zo’n 80.000 op Instagram. Ze krijgt honderdduizenden views per video. Lekkerkerker: „Ik heb zelf ook ongelijkheid als vrouw ervaren en ik maak mij zorgen om mannen die geen respect naar vrouwen tonen. Hier wilde ik mijn platform voor gebruiken. Veel mensen, mannen én vrouwen, reageerden dankbaar dat mijn vader en ik dit samen hebben gedeeld. Ik hoop dat we hiermee een krachtige boodschap afgeven. Óók mannen kunnen zich over seksisme uitspreken.”

Delen

Mail de redactie

In het net verschenen tiende seizoen van BBC’s Intrigue gaat het over de verkoop, op enorme schaal, van illegaal opgegraven en vervalste oudheden. De kopers zijn de broers Green, evangelische christenen die miljarden hebben verdiend met Hobby Lobby, een Amerikaanse keten van knutselwinkels vol pluche beesten en gedecoreerde kussens. In drie jaar tijd kochten ze meer dan 40.000 objecten. Om dat alles te tonen kwam er een gigantisch museum in Washington DC dat “de kracht van de bijbel” wil vertellen. Intrigue volgt het verhaal van een Italiaanse wetenschapper die de strijd aangaat met het evangelische imperium. Als dank krijgt de wetenschapper doodsbedreigingen en meer. In Word of God legt journalist Ben Lewis een ranzige wereld bloot, bewoond door mensen die zichzelf graag identificeren met Indiana Jones (met bijpassende ringtone), maar tegelijk landen als Irak en Egypte ontdoen van hun cultureel erfgoed. Eén van de daders is zelfs een vermaarde hoogleraar in Oxford. Link: https://www.nrc.nl/nieuws/2020/04/24/het-verdwenen-vertrouwen-in-de-papyruspaus-a3997780 ) Aanrader.

Delen

Mail de redactie

Praat een kunstenaar, dan verlangt het publiek al snel naar beeld; naar de kunst zelf. Dit probleem speelt niet in deze mooie reeks interviews, waarin kunstenaars vertellen over hun werk dat niet bestaat. Ze wilden het maken, maar om allerlei redenen is het niet gebeurd of gelukt. Luisteraars moeten het doen met de beschrijving – vertelt door de kunstenaar – van het werk én de mislukking. En dat levert bijna altijd een interessant gesprek op over ideeën en dromen. Het biedt bovendien een interessante kijk in het leven van kunstenaars. Neem de allereerste aflevering, met Bertien van Manen. In Rusland krijgt ze de kans een geweldige foto te maken. Ze richt haar camera op een jonge priester die volgens haar op een soort troon zit. Een groep nonnen ligt voor hem, geknield. „Verdomme Van Manen, druk dan af!”, zegt de jonge priester. Maar ze durft niet. Het is al meer dertig jaar geleden, maar Van Manen vergeeft het zichzelf nooit. Vraag is, blijkt allengs uit het gesprek, of de woede op haarzelf niet eigenlijk razernij is over haar streng-katholieke opvoeding.

Delen

Mail de redactie

„Is dit een gerechtsgebouw of het filmfestival in Cannes?”, mopperde een bewaker bij de ingang van de Parijse rechtbank, toen Kim Kardashian er op 13 mei haar entree maakte. Ze droeg een zwart mantelpak van John Galliano met dramatisch aangezette schouders en heupen, een grote zwarte zonnebril en gigantische diamanten in haar oren, om haar nek en vingers.

Ze moest getuigen in de rechtszaak tegen de overvallers die haar in 2016 in haar Parijse hotelkamer zouden hebben beroofd van zo’n negen miljoen dollar aan juwelen. In de ketting van drie miljoen dollar die ze nu droeg waren tachtig diamanten verwerkt. Een van haar ringen leek sprekend op haar gestolen verlovingsring – naar verluidt gekocht met het verzekeringsgeld van de overval. Met z’n 22 karaat was ’ie alleen net iets groter dan de oorspronkelijke ring (20 karaat). Mij krijgen jullie niet klein – leek ze te willen zeggen. De foto’s gingen viral.

Eerder dit jaar werden de rechtbankoutfits van rapper A$AP Rocky, verdacht van betrokkenheid bij een schietpartij in Hollywood, ook al gretig online gedeeld. Hij droeg naar elke rechtszitting in februari een ander pak, in de meeste gevallen van Saint Laurent: flamboyante jasjes met extra brede schouders, wijde pantalons en kunstig omgeknoopte sjaaltjes. „Hij was zo goed gekleed dat zijn ochtendwandelingen naar het gerechtsgebouw net zo goed een reclamecampagne hadden kunnen zijn”, schreef de Amerikaanse Vogue. Wie weet had het invloed op het vonnis: hij werd vrijgesproken.

Paparazzi

Voyeuristisch scrollen langs foto’s van beroemdheden in de rechtbank is een populair tijdverdrijf. En dat wéten beroemdheden. Ze zijn de ingang van de rechtbank, waar paparazzi steevast rijendik staan opgesteld, gaan zien als een rode loper. Een pr-moment om de publieke opinie te beïnvloeden met hun uiterlijk. Met een team stylisten, kappers en visagisten wordt hun verschijning tot in de puntjes uitgedacht.

Scrollen langs foto’s van beroemdheden in de rechtbank is een populair tijdverdrijf

Toen Anna Sorokin – de van oorsprong Russiche scammer over wie de Netflix-serie Inventing Anna is gemaakt – in 2019 moest voorkomen, wijdde iemand een speciaal Instagram-account aan haar outfits, @annadelveycourtlooks [Sorokin opereerde onder naam Anna Delvey, red], dat binnen een paar dagen meer dan 50.000 volgers had. Sorokins stylist gaf trots een interview aan Elle („Ik probeerde te focussen op klassieke silhouetten”).

Al in 2002 schreven alle roddel- en modebladen over actrice Winona Ryder, die moest voorkomen omdat ze voor duizenden dollars aan designerkleren had gestolen bij een warenhuis in Beverly Hills. Dat ze kwam opdagen in een jurk van Marc Jacobs, een ontwerper van wie ze veel kleren gestolen had, werd bestempeld als brutaal. Maar Jacobs zelf zag het blijkbaar als een compliment, want nog geen jaar later was ze te zien als model in zijn reclamecampagne.

Cardigans

In de meeste gevallen kiezen beroemdheden in de rechtbank voor ingetogen, degelijke kleren – hoog dichtgeknoopte bloesjes, zwarte pantalons, cardigans – in de hoop over te komen als voorbeeldige en bovenal onschuldige burgers. Zanger Justin Timberlake bekende vorig jaar schuld aan rijden onder invloed (negentig dagen rij-ontheffing, 25 uur taakstraf en een boete van 500 dollar) en deed zijn uiterste best zijn imago op te poetsen met zijn kleding. Hij zag er onberispelijk uit in een merinowollen cardigan en een bruine pantalon. Verrassend gecombineerd met een parelketting, waarmee hij leek te willen uitstralen dat hij een zachtaardige, vriendelijke jongeman is.

Soms is het contrast met hun normale uiterlijk zó groot, dat de keurige kleren eerder doen denken aan een verkleedpartij dan geloofwaardig overkomen. Hiphop-ster Lil’ Kim bijvoorbeeld, bekend om haar liefde voor minuscule broekjes, loeistrakke jumpsuits en tepelstickers, zag er in de tweed mantelpakjes en zandkleurige pakken die ze in 2005 naar zittingen droeg uit alsof ze naar een rol in advocatenserie Ally McBeal solliciteerde. Ze werd tot een jaar gevangenisstraf veroordeeld omdat ze onder ede gelogen had over de betrokkenheid van vrienden bij een schietpartij. Paris Hilton moest tussen 2006 en 2010 meerdere keren voorkomen voor rijden onder invloed, drugsbezit en het schenden van voorwaarden tijdens haar proeftijd. Je kon haar in die tijd uittekenen in roze velours trainingspakken en iniminirokjes, maar bij de rechter droeg ze kokerrokken tot haar knieën en grijze jasjes.

Rapper Cardi B kwam opdraven in onder meer een lange zwarte verencape die dramatisch over de grond sleepte

Cardi B moest in 2022 en 2023 voor de rechter verschijnen vanwege een gevecht in een stripclub en deed juist geen enkele moeite zich keuriger voor te doen dan ze is. Ze kwam opdraven in onder meer een gigantische witte bontjas en een lange zwarte verencape die dramatisch over de grond sleepte. Eenmaal binnen trok ze die hysterische jassen wel meteen uit – de rechter heeft de jassen nooit gezien. Wat maar weer lijkt te bevestigen dat sterren zich vooral voor de media kleden.

Ski-ongeluk

Dan zijn er nog de celebrity’s die hun optreden in de rechtbank aangrijpen om nog iets anders te promoten dan hun onschuld. Kim Kardashian lanceerde nog geen 24 uur na haar eerste optreden in de rechtbank een trailer voor de serie All’s Fair, waarin ze naast Glenn Close en Sarah Paulson speelt. Een rechtbankserie.

Actrice Gwyneth Paltrow zag kans om tijdens een rechtszaak haar eigen kledinglijn onder de aandacht te brengen. In 2023 werd ze aangeklaagd vanwege een ski-ongeluk. Toen ze haar tegenclaim van 1 dollar indiende (en won) droeg ze chique, sobere kleren: een crèmekleurige coltrui, een grijs mannenpak, een lange zwarte plooirok – voor een groot deel afkomstig van haar eigen merk G. Label. Een paar dagen nadat A$AP Rocky met een Ray-Ban-bril naar de rechtszaal kwam, kondigde het zonnebrillenmerk aan dat hij hun nieuwe creatief directeur is. Op de bijbehorende foto’s droeg hij dezelfde bril als tijdens de zittingen.

Een enkele keer brengt het juridische optreden van een beroemdheid buiten de rechtszaal een modetrend voort. In 2010 moest topmodel Naomi Campbell in Den Haag getuigen in het proces tegen de van oorlogsmisdaden verdachte oud-president van Liberia, Charles Taylor, over de ruwe diamanten die ze in 1997 naar verluidt van hem had gekregen. Ze begon haar statement met: „This is a big inconvenience for me.” Vijftien jaar later worden er nog steeds T-shirts verkocht met die tekst erop.

Delen

Mail de redactie

Saunapret of de hoge cis

Zanger Claude vertegenwoordigt zaterdagavond Nederland in de finale van het Eurovisie Songfestival in Zwitserland met het lied ‘C’est la Vie’. Hij moet het opnemen tegen de favorieten Zweden en Oostenrijk. Zweden heeft een melig liedje over Finse sauna’s van de groep Kaj: ‘Bara Bada Bastu’. Oostenrijk heeft een dramatisch liefdeslied: ‘Wasted Love’. De klassiek geschoolde countertenor JJ kan verbazingwekkend hoog zingen. Kanker, vluchtelingen en vrouwelijke veerkracht zijn de terugkerende thema’s dit jaar. Zo zingt de Franse zangeres Louane in ‘Maman’ over haar overleden moeder. Het optreden van Israël is omstreden wegens de genocide in Gaza. Zangeres Yuval Raphael, overlevende van de Hamas-aanslag van 7 oktober 2023, zoekt naar hoop en veerkracht in ‘New Day Rise’.

Andor kijkt fascisme in de bek

In het tweede siezoen van de Star Wars-serie Andor wil het Keizerrijk „genocide” plegen op een planeet om delfstoffen te mijnen. Star Wars is gewend om het kwaad te tonen als één slechterik. Andor breekt radicaal met deze benadering en toont iedereen – van soldaat tot bureaucraat – als volledig medeplichtig. De grootste kracht van keizer Palpatine is de gewilligheid van zijn onderdanen, niet dat hij bliksem uit zijn vingertoppen kan schieten. Deze ontleding van tirannie is zo fascinerend doordat de serie alle personages menselijk maakt zonder hun wandaden goed te praten. Nee, de genocide in de serie is geen verwijzing naar Gaza, zegt de seriemaker. Fascisme is van alle tijden en deze serie laat subliem zien wat er kan gebeuren als iedereen meer bezig is met hoe het te noemen dan ertegen op te staan.

Doom zit vol domme actie

Veel klassieke gamereeksen keerden de afgelopen tien jaar terug: vaak aangepast en verdiept voor de moderne gameliefhebber, die meer onderhoudende games verwacht. Doom deed bij de reboot in 2016 weinig moeite om iets anders te zijn dan het ooit was, een schietgalerij vol demonen die de adrenaline prettig oppompen. Na Doom Eternal (2020) keert de serie nog één keer terug in deze vorm. Ditmaal ligt de nadruk minder op schieten, en meer op een combinatie van vuisten en schildgebruik. Dat haalt de snelheid jammer genoeg een beetje uit Doom: The Dark Ages. Maar wie zoekt naar een machtsfantasie zonder franje, kan weinig betere laarzen aantrekken dan die van de Doom Slayer, de stille hoofdpersoon die door vriend en vijand gevreesd wordt om zijn onmogelijke vermogen tot geweld.

De beste songfestivalliedjes

Bart Arens presenteert vanaf 17 uur, als opwarmer voor de grote finale, de Songfestival Top 50. Vorig jaar kwam hij te vervallen, vanwege de diskwalificatie van onze deelnemer Joost Klein, toen was de lol er wel vanaf. Luisteraars hebben voor de lijst mogen stemmen en insiders melden dat de kans dat ‘Waterloo’ van Abba weer op nummer 1 staat levensgroot aanwezig is. Want wat ‘Bohemian Rhapsody’ voor de Top 2000 is, is ‘Waterloo’ voor de Eurovisie Top 50. Verder kun je songs als ‘Ding-a-Dong’ van Teach-In, ‘ Arcade’ van Duncan Laurence verwachten, en uiteraard ‘What’s another Year’ van Johnny Logan. Om 21.00 volgt dan de grote finale, rechtstreeks vanuit Bazel. Carolien Borgers en Kees Tol doen voor Radio 2 live verslag. Een aanrader voor iedereen die wil horen wat er zonder beeld nog overblijft van een Songfestivalliedje.

Delen

Mail de redactie