Category: Tech en Media

Gigantisch monsteravontuur

Het Japanse fenomeen Monster Hunter brak in 2018 internationaal door met Monster Hunter World, dat maar liefst 28 miljoen keer werd verkocht. Het nieuwe Wilds strijkt de ooit aparte gamereeks nog verder glad, om zo veel mogelijk nieuwe spelers te lokken. Waar je vroeger menu’s vol teksten moest lezen om de game te leren begrijpen, leert dit nieuwe deel je alles spelenderwijs terwijl een verhaal als in een avonturengame zich ontvouwt. De kern is verder hetzelfde: je jaagt op gigantische monsters, alleen of samen met andere spelers. Je krijgt betere uitrusting, maar je échte voortgang schuilt in je eigen vaardigheid. Hoe beter je in de game wordt, hoe beter je het tegen moeilijkere monsters kunt opnemen. Monsters die tientallen uren van je tijd kunnen opslokken in de laatste fase van het spel.

Getipt door: Bastiaan Vroegop.

Worstelen met mannelijkheid

In de nieuwe Nederlandse Netflix-serie Haantjes spelen Jeroen Spitzenberger, Waldemar Torenstra, André Dongelmans en Benja Bruijning een viertal hechte vrienden die moeite hebben om zich aan te passen aan een veranderende wereld. Hoe moeten ze omgaan met hun mannelijkheid? En hoe moeten ze omgaan met hun geliefden en hun werk? „Heb je een lul, dan ben je de lul”, vat een van de personages het samen. Andere rollen zijn er voor onder anderen Jennifer Hoffman en Jelka van Houten. Haantjes is een comedy die werd geschreven door Richard Kemper (bekend van het cabaret- en muziekduo Veldhuis & Kemper) en Luuk van Bemmelen (De regels van Floor).

Getipt door: Thijs Schrik.

Concerten op zondag

In het Zondagochtendconcert op radiozender NPO Klassiek presenteert Saskia Voorbach elke week rechtstreeks vanuit het Concertgebouw in Amsterdam toegankelijke klassieke muziek. Deze zondag is het Antwerp Symphony Orchestra te gast, met dirigent Ivor Bolton en sopraan Chen Reiss. Te horen zijn onder meer: de ouverture uit ‘La clemenza di Tito’ en ’Symfonie nr.41’ van Mozart. Later op zondag, vanaf 14.00, volgt het Zondagmiddagconcert, gepresenteerd door Selma van Dijk. We horen het Koninklijk Concertgebouworkest onder leiding van Philippe Herreweghe, met violiste Isabella Faust. Dit is een herhaling van het concert dat werd gegeven op 22 november 2018 in de grote zaal van het Concertgebouw. De luisteraar krijgt werk te horen van Schubert en Beethoven.

Getipt door: Vincent Bijlo.

Nieuwe Tegenlicht-docu

Het programma Tegenlicht blijft dit jaar nog op tv en houdt dan, per 2026, op te bestaan. Elke eerste zondagavond van de maand is een documentaire te zien, maar de titel leeft ook online via een podcast en via met ‘meet-ups’ rond uitzendingen. Het programma stelt in de nieuwe uitzending de vraag: waarom kijkt de wereld weg als het over de mensenrechtenschendingen in Gaza gaat? Voor de aflevering ‘De kunst van het wegkijken’ volgde Tegenlicht een half jaar lang Nederlanders die zich uitspreken. Zoals rijksambtenaren die wekelijks protesteren en de consequenties hiervan aanvaarden – van ontslag en procesvoering tot de Hoge Raad aan toe. Met onder anderen Liesbeth Zegveld, Alma Mustafić, Berber van der Woude, Angélique Eijpe en Jan Pronk.

Getipt door: André Waardenburg.

Delen

Mail de redactie

„Ik zag een filmpje van een vrouw die naakt over straat aan het rennen was en schreeuwde om hulp. Eerst moest ik lachen, maar het bleek om beelden van sekshandel te gaan”, zegt Instagram-gebruiker Em Reijmer (24). „Ik zag een video van een man die helemaal kapot werd getrapt door een olifant”, zegt Joost Frijters (26). En Daniël Klok (31) windt er geen doekjes om: „Ik kreeg beelden van twee vrouwen die elkaar teringhard sloegen.” Alle drie waren ze woensdagavond aan het scrollen door het sociale media-platform Instagram. Ze werden overspoeld met extreem gruwelijke ‘reels’ (korte filmpjes). Er waren verkrachtingen en moorden te zien. Ze vroegen zich allemaal af wat er met hun algoritme aan de hand was.

Wereldwijd waren er urenlang ongecensureerde video’s te zien. Volgens techbedrijf Meta, het moederbedrijf van Instagram, Facebook en WhatsApp, was er een „technische fout” gemaakt die tot de verspreiding van verontrustende content heeft geleid. Zelfs een instelling in de applicatie die ervoor moet zorgen dat dit soort content gefilterd wordt deed het niet, aldus Instagram-gebruikers. Nadat de gebruikers het probleem op andere sociale media hadden gedeeld heeft Meta het probleem opgelost en excuses aangeboden voor de fout.

Het onverwachts voorgeschoteld krijgen van gruwelijke beelden zorgt voor een schrikeffect, zegt trauma-specialist Kaz de Jong. „Als je niet voorbereid bent, word je direct geconfronteerd met gevoelens van angst, walging en afschuw. Dat is niet gezond.” De Jong ondersteunt onder meer journalisten die voor hun werk naar oorlogsbeelden kijken. „Onverwachte, extreme beelden kunnen in het geheugen gegrift worden. Zo kan iemand het beeld herbeleven. Dat kan enorm destabiliserend zijn.”

Stoppen

Het incident volgt na de aankondiging in januari van topman Mark Zuckerbergs dat het het moderatiebeleid van Meta wordt aanpast. Het bedrijf wil naar eigen zeggen „censuur verminderen” en „vrije meningsuiting bevorderen”. Op de site van het bedrijf staat dat meer dan 15.000 moderatoren expliciete beelden beoordelen. Ook maken ze gebruik van interne technologie, waaronder kunstmatige intelligentie, om berichten met gevoelige inhoud te verwijderen. Het is vooralsnog niet bekend of het incident voortkwam uit een technische fout of dat het een menselijke ingreep was.

De Instagram-gebruikers die NRC sprak, viel het op dat dezelfde filmpjes die ze te zien kregen door accounts van echte mensen waren geplaatst. Volgens hen waren het geen botaccounts. Ook waren de mensen die reageerden in de comments net zo verbaasd als zijzelf. „Als die shit niet constant wordt gemodereerd, dan ga ik overwegen die hele app eruit te knallen”, zegt Klok.

Het eerste filmpje met „buitensporig” geweld zag hij om zes uur in de avond. Rond die tijd zijn veel kinderen nog niet naar bed. De kans bestaat dus dat zij de gruwelijke beelden ook hebben gezien. De Jong heeft advies voor ouders: „Ga met je kind in gesprek als die iets heftigs heeft gezien. Plaats de desbetreffende beelden in een breder perspectief. Zeg dat oorlog slecht is en dat het mensen kapot maakt. Maar vertel ook dat mensen het overleven en er sterker uitkomen. Zo leer je ook waar je kind precies bang of angstig voor is. Straf je kind vooral niet als ze zulke beelden op hun scherm hebben gezien. De kans bestaat dan dat ze er de volgende niet over vertellen.”

Verdoofd

Reijmer zat rond één uur ‘s nachts te scrollen door diens persoonlijke ‘reels-pagina’. „Een paar dagen eerder zag ik hetzelfde filmpje, waarin mensen op elkaar aan het schieten waren.” Het deed Reijmer niet zo veel. „Ik schrok van mijn eigen reactie. Het voelde alsof ik verdoofd raakte om mezelf te beschermen.” Joost had precies hetzelfde reactie. Hij zag ook filmpjes van liquidaties. „Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom ik nog aan het scrollen was.” De beelden maakten hem juist nieuwsgierig. Volgens hem hadden de beelden minder impact op hem dan beelden in het journaal. „Op Instagram zie je tussendoor nog memes om je gedachten af te leiden.”

Traumaspecialist De Jong noemt de aanslag op de Twin Towers in New York als voorbeeld. De mensen die destijds voortdurend naar de televisie aan het kijken waren zijn getraumatiseerd geraakt op basis van beelden van de ramp. Dit terwijl ze er zelf niet bij waren. „Een posttraumatische stressstoornis kan dus ook ontstaan door filmpjes en verhalen. Dit komt doordat mensen een intens inlevingsvermogen hebben.”

Volgens De Jong is het daarom belangrijk om van tevoren altijd een waarschuwing te geven voor extreme beelden. „Dan zijn mensen voorbereid en hebben ze zichzelf gewapend.” Volgens hem laat het Instagram-incident zien hoe essentieel het is dat er moderatoren en filters zijn. Een tip die De Jong geeft aan professionals die dagelijks nare beelden bekijken, kan ook voor anderen werken: „Zet in de avond je telefoon uit en kijk naar Bambi of een vergelijkbare film. Zo neem je jezelf in bescherming.”

Delen

Mail de redactie

Amper vijf jaar na zijn lancering heeft het Deense mediabedrijf Podimo een belangrijke mijlpaal bereikt: 1 miljoen betalende luisteraars. Het onderstreept de snelle internationale groei van het bedrijf, dat behalve in Denemarken ook podcasts en audioboeken aanbiedt in Duitsland, Nederland, Noorwegen, Finland, Spanje en Mexico. Het bereiken van 1 miljoen betalende luisteraars bewijst volgens directeur Morten Strunge de kracht van Podimo’s lokale aanpak. „Door te investeren in lokale content en in de relatie met lokale makers creëren we een uniek platform”, zegt hij in een interview met NRC.

Nederland speelt een belangrijke rol in de groeistrategie van Podimo. Het bedrijf nam de afgelopen jaren de Nederlandse podcastbedrijven Dag en Nacht Media en Tonny Media over, waardoor het nu een grote speler is op de Nederlandse markt (hoeveel luisteraars ze precies hebben in Nederland wil Strunge niet zeggen). Ze bieden podcasts aan van populaire makers als presentator Jort Kelder (De Snobcast), columnist Sander Schimmelpenninck (De Zelfspodcast), influencer Monica Geuze (Geuze en Gorgels), en het media- en techduo Alexander Klöpping en Ernst-Jan Pfauth (POM).

Dit soort podcasts, die grotendeels draaien om de persoonlijkheid van de makers, zijn onontbeerlijk voor Podimo’s groei, zegt Strunge (38) via een videoverbinding vanuit het hoofdkantoor in Kopenhagen. „Makers die al een naam en een publiek hebben opgebouwd op sociale media, zijn een belangrijke motor voor onze groei. Als ze een show lanceren, dan brengen ze veel nieuwe luisteraars naar ons platform. Maar je hebt wel een stabiel aanbod van hoge kwaliteit content nodig, anders behoud je die luisteraars niet. Ons groeivliegwiel is dus in hoge mate creatief .”

Maar hoe haal je mensen over om te betalen als er ook zo veel podcasts gratis te beluisteren zijn? Makers raken vaak luisteraars kwijt als hun content achter een betaalmuur verdwijnt. Dat ziet Strunge ook. Daarom heeft Podimo een model ontwikkeld om luisteraars geleidelijk richting een abonnement te dirigeren. „We zagen dat dit in Nederland goed werkte met de content van Dag en Nacht Media en Tonny Media. We zorgden dat die breed beschikbaar was op mondiale platforms als Spotify, Apple, en YouTube, zodat het makkelijker was om een ​​publiek te vinden en op te bouwen voordat we ze verleiden tot een abonnement.”

U gaat prat op de lokale aanpak van Podimo. Wat behelst die precies?

„Mensen luisteren liever naar podcasts in hun eigen taal. Dat komt niet door een gebrek aan Engelstalige content. Integendeel, die is binnen handbereik. Maar veel mensen luisteren nu eenmaal liever naar podcasts in hun eigen taal. Enerzijds worden er meer onderwerpen besproken die relevant voor hen zijn. Maar het is ook een intiemere luisterervaring. Dus richten we ons volledig op lokale content.”

„Op die manier kunnen we ons ook onderscheiden van platforms als Spotify en Apple, die eveneens (gratis) podcasts aanbieden en een wereldwijd bereik hebben. Maar die staan veel verder af van de podcastmakers, terwijl wij in elke markt een studio hebben en samenwerken met lokale makers. We praten met ze, we maken samen content, en we bewerken en vermarkten die ook. We hebben een volledig pakket aan diensten op lokaal niveau.”

„Podimo kan niet profiteren van Engelstalige content die in alle markten aftrek vindt. Maar we zien wel steeds vaker dat vertaalde content ook in andere landen aanslaat. Gescripte content, zoals Deense true crime podcasts, kunnen we bijvoorbeeld één op één vertalen. Een andere manier om de grens over te gaan, is door het ontwikkelen van succesvolle formats die we in andere landen kunnen kopiëren. Zoals Endemol deed met het format van het tv-programma Big Brother. Dus er zijn zeker mogelijkheden tot schaalvergroting. Maar een deel van onze content zal alleen beschikbaar zijn in Denemarken of in Nederland.”

Om vanuit Denemarken uit te breiden naar andere Scandinavische landen, Nederland en Duitsland klinkt logisch. Maar waarom koos u voor Spanje en Latijns-Amerika?

„Onze uitbreiding naar Spanje was erg gedreven door kansen op de markt. Want de consumptie van podcasts is de afgelopen jaren geëxplodeerd in Spanje. In Mexico ligt het aantal mensen dat podcasts luistert zelfs nog hoger (36 miljoen in 2024). De bereidheid om te betalen is duidelijk lager in Spanje en Mexico vergeleken met Noord-Europese markten, maar daar staat de omvang van het publiek tegenover. Met Spaanstalige content kun je in principe een groot deel van Latijns-Amerika bereiken.”

„Vanuit Spanje was het logisch om naar Mexico te gaan vanwege de schaalvoordelen wat betreft content, distributie, partnerschap, en mediaovereenkomsten. We werken in Spanje samen met mediabedrijf Grupo Prisa, dat ook actief is in Latijns-Amerika. We zien we nu al dat 40 procent van onze nieuwe abonnees in Mexico woont. Dat biedt op de langere termijn wellicht ook mogelijkheden om voet aan de grond te krijgen in de VS.”

Podimo werkt in Spanje samen met een groot mediabedrijf. Hoe ziet dat partnerschap er precies uit? En hoe zit het met samenwerkingen in andere landen?

„Grupo Prisa is eigenaar van de landelijke krant El Pais en El Pais Audio, het grootste radiostation, en een van de grootste podcasts en eigenaren van intellectueel eigendom in Spanje. We produceren samen content, en we bundelen onze producten. Als je een abonnement neemt op El Pais, krijg je tegen een gereduceerde prijs ook toegang tot Podimo. En je kunt op Podimo naar de podcasts van El Pais luisteren zonder advertenties. Het is dus een partnerschap met meerdere lagen, dat we elders hopen te kopiëren.”

„In Denemarken werken we samen met TV2, het grootste tv-netwerk, waarmee we samen een dagelijks nieuwsformat en andere shows produceren . Ook op Nederlandse markt zien we kansen in samenwerking met mediabedrijven die al journalistieke content maken en daarmee een groot publiek bereiken. Dat is belangrijk voor ons omdat we content willen produceren met dezelfde frequentie als andere media. Daartegenover staat dat Podimo die mediabedrijven helpt om hun journalistieke content te verspreiden onder een groter publiek en te zorgen dat ze er ook geld aan kunnen verdienen.”

Moeten we de overname van het Nederlandse Tonny Media, mede opgericht door Sander Schimmelpenninck, ook in dit licht zien?

„Tonny Media heeft een geweldig team dat in korte tijd veel heeft bereikt. En het bedrijf past goed bij de andere productiestudio’s van Podimo. Sommige zijn meer gericht op documentaires. Tonny Media maakt vooral podcasts die draaien om de persoonlijkheid van de maker. Je kunt ons vergelijken met een platenlabel zoals Universal Music, waar sublabels onder hangen die zich richten op diverse soorten muziek. We willen een thuishaven zijn voor alle makers, daarom hebben we verschillende podcaststudio’s.”

„Door de overname van Dag en Nacht Media en Tonny Media hebben we een grotere schaal, waardoor het voor adverteerders aantrekkelijker wordt om met ons samen te werken. Wij denken dat dit de grootste horde is die we als modern mediabedrijf moeten nemen. Als we willen concurreren met radio en televisie dan hebben we een groot bereik nodig. Als het makkelijker wordt om aanzienlijke advertentiebudgetten te distribueren, dan zijn we een aantrekkelijkere partner voor adverteerders en reclamebureaus.”

Hoe staat de advertentiemarkt voor podcasts er eigenlijk voor?

„De advertentiemarkt voor podcasts groeit op dit moment snel. We verdienen in Nederland ongeveer evenveel aan advertenties als aan abonnementen. Onze verwachting is dat de groei op beide fronten de komende tijd doorzet. Advertentie-inkomsten hebben veel te maken met schaal. En we zien dat adverteerders meer prioriteit beginnen te geven aan middelgrote mediabedrijven. Dus daar valt nog veel groei te behalen. Met ons model laten we zien dat we zowel onze inkomsten uit abonnementen als onze advertentie-inkomsten kunnen laten groeien. Hierdoor zorgen we voor een gezond ecosysteem waar uiteindelijk de hele sector van profiteert.”

Delen

Mail de redactie

Onlangs werd de Vlaamse journalist Evelien Rutten door de Stichting Verhalende Journalistiek benoemd tot Meesterverteller. Terecht. Roadtrip naar Auschwitz is een magistraal verteld verhaal over een dramatische Poolse familiegeschiedenis. Rutten stapte daarvoor in de auto en vroeg haar tienerdochter Hera en de zussen van haar overleden Poolse moeder – tante Misha en tante Wanda – om haar te vergezellen. De grootouders van Rutten zaten in een concentratiekamp, maar bouwden uiteindelijk na de Tweede Wereldoorlog een schijnbaar normaal bestaan op in België.

Het verhaal ontvouwt zich op de plekken die de vier op hun roadtrip aandoen, maar ook vanuit archieven, dagboeken van de moeder van Rutten én tijdens intieme gesprekken die de drie generaties in de auto met elkaar voeren. In een goede familieroman voel je dat de specifieke lotgevallen waarover je leest, staan voor iets veel groters. Zo ook in de vertelling van Rutten. Al vanaf de eerste scène, een gesprekje tussen Rutten en Hera over wat ‘babcia’ (oma) en ‘dziadzia’ (opa) betekenen, is duidelijk dat je als luisteraar in goede handen bent.

Delen

Mail de redactie

‘Niet aan Pasje denken, niet aan Pasje denken.’ Dat was het mantra van Anette toen zij in 1992 met een gebroken heup en een grote beenwond moest overleven in de Vietnamese jungle. Pasje was de bijnaam van haar geliefde. En het vliegtuig waarin ze met hem had gezeten was gecrasht. Alleen Annette overleefde de ramp en werd pas na acht dagen teruggevonden. Hoe houd je zoiets vol? NRC-redacteur Carlijn Vis en Humberto Tan spraken zes ‘doorzetters’ om die vraag te beantwoorden. Wat is doorzettingsvermogen precies? En hoe werkt het? Ze stellen die vragen ook aan een filosoof, een psychiater, een neurowetenschapper en een familietherapeut. Tijdens de eerste aflevering was ik even sceptisch over die keuze: vragen ze nu aan een filosoof om uit te leggen wat Annette heeft meegemaakt? Maar die scepsis verdween al snel. De verhalen en de bespiegelingen van de experts worden namelijk knap samengebracht. En ik zat met natte ogen op mijn fiets.

Delen

Mail de redactie

Grote Amerikaanse prijzengala’s duren bijna altijd te lang, weet ook de presentator van de Oscars dit jaar: Conan O’Brien (1963). Toen O’Brien in 2006 de Emmy’s presenteerde, nam hij dan ook geen halve maatregelen. Hij opende met de opmerking dat de uitreiking absoluut binnen de tijdslimiet moest blijven. Om dat kracht bij te zetten werd de geliefde komiek Bob Newhart (1929) in een grote glazen tank „met genoeg zuurstof voor drie uur” het podium opgereden. „Dames en heren, het is heel simpel: als de Emmy’s één seconde langer duren dan drie uur, dan sterft Bob Newhart”, zei O’Brien. „Houd die speeches kort. Het leven van meneer Newhart ligt in uw handen.” Gedurende de uitzending werd er af en toe geschakeld naar een panikerende Newhart terwijl een klok in beeld aangaf hoe lang hij nog zuurstof had. Newhart overleefde de avond en stierf pas in 2024, op 94-jarige leeftijd.

Deze Emmy-grap is typisch Conan O’Brien: cartoonesk, absurd en ongemakkelijk. Bijna dertig jaar lang was dat de stijl van de talkshows die hij op verschillende grote tv-zenders presenteerde. Hij wist zich te onderscheiden door het strakke format van de Amerikaanse avondtalkshow te ontregelen. Interviews met beroemdheden waren minder slijmerig dan bij collega’s en grappen en sketches waren minder op actualiteit en politiek gericht. Toen er door tv-bazen geklaagd werd dat zijn programma te grof was, introduceerde zijn programma Late Night with Conan O’Brien een nieuw personage: Masturbating Bear, een man in een berenpak die opeens kon verschijnen om (masturberend) de uitzending te verstoren.

Ongemakshumor, zijn specialiteit, zal vrijwel zeker een belangrijk onderdeel van het 97ste Oscargala worden. De 61-jarige presentator spaart zichzelf nooit en maakt van zichzelf graag een zo treurig mogelijke figuur op het podium of tijdens een reportage. „Ik vind het leuk om een vreemde eend in de bijt te zijn, iemand die er niet bij past”, vertelde O’Brien in 2024 tegen vakblad The Hollywood Reporter. „Ik sprak iemand die naar mijn huid en mijn sproeten keek en zei: ‘Ben je ziek?’ Dat soort situaties vind ik amusant.” Hij is graag zelf de punchline. Tijdens de Oscars komt dat van pas: Hollywoodsterren worden liever niet keihard aangepakt door de presentator.

‘The Simpsons’

O’Briens interesse voor komedie begon tijdens zijn studie geschiedenis en literatuur op de universiteit Harvard, waar hij redacteur was van het gerenommeerde satirische studentenblad The Harvard Lampoon. Na zijn studie kreeg hij verschillende schrijfklussen voor tv-programma’s. Zijn doorbraak in de comedywereld kwam in 1988, toen hij sketchschrijver werd voor variétéprogramma Saturday Night Live (SNL). Daar vormde hij een schrijfduo met Greg Daniels, die later de Amerikaanse The Office zou maken.

Na drie jaar SNL kwam O’Brien terecht bij een ander tv-instituut: The Simpsons. De animatiesitcom was op dat moment een popculturele sensatie en creatief op een hoogtepunt. O’Brien schreef afleveringen die behoren tot de beste uit de serie. Zoals ‘Marge vs the Monorail’: een parodie op musical The Music Man, waarin een zingende en dansende oplichter de inwoners van stadje Springfield een defecte trein aansmeert. De signatuur van O’Brien was duidelijk te zien: humor op de grens van intellectueel en kinderlijk dwaas. „Er was nog nooit zoiets gedaan”, zei Simpsons-producent Josh Weinstein tegen de site Vice. Hij vindt het de beste aflevering in de geschiedenis van televisie: „Er zaten zoveel verschillende komische lagen in.”

Late Night

Hoewel O’Brien nooit van plan was zelf op televisie te verschijnen, werd hij in 1933 door Saturday Night Live-producent Lorne Michaels gevraagd om presentator te worden van de talkshow Late Night op de zender NBC. Hij volgde daarmee David Letterman op, een geestverwant van O’Brien die zijn liefde voor ontregelen deelde.

Het dagelijkse programma werd pas om half 1 ’s nachts uitgezonden, na de meer traditionele talkshow The Tonight Show. Door het extra late tijdstip was er meer ruimte voor experiment. Niet dat er geen druk was: de eerste jaren dacht O’Brien dat hij elk moment ontslagen kon worden. Hij sorteerde voor op de kritiek door na zijn eerste aflevering een ingezonden brief naar The New York Times te sturen met de kop ‘O’Brien Flops!’ „Ik was niet onder de indruk”, schreef O’Brien over zichzelf. Critici deelden zijn mening. Pas na drie jaar veranderde dat, en vond O’Brien zijn publiek: jonge mensen, veel studenten, voor wie zijn spannende, onvoorspelbare begin nog altijd culttelevisie is. Die eerste show vormde naar hun zeggen ook de humor van komieken als Bill Hader, John Mulaney en Nikki Glaser.

De zelfspot bleef, ook toen O’Brien onderdeel werd van harde zenderpolitiek en in 2010 vertrok bij NBC. Hij kreeg een nieuwe talkshow op zender TBS. Daarin bewoog hij steeds meer mee met het veranderende medialandschap door zijn shows op te knippen in korte fragmenten voor YouTube. Het werd de blauwdruk voor veel moderne talkshows.

In 2021 stopte O’Brien als talkshowpresentator. Het medium voelde ouderwets, zei hij. In plaats daarvan legde hij zich toe op de podcast Conan O’Brien Needs a Friend en het komische reisprogramma Conan O’Brien Must Go voor streamingdienst HBO Max. Voor dat laatste bezoekt hij luisteraars van zijn podcast in andere landen: Argentinië, Noorwegen, Thailand en Ierland. In de introductie van het programma beschrijft de beroemde Duitse regisseur Werner Herzog hem in een voice-over als „clown met doffe oogjes” En: „Ooit was hij een trotse talkshowpresentator. Door een veranderd ecosysteem is hij naar een harder klimaat gedreven: de wekelijkse podcast.” Op 23 maart krijgt O’Brien de Mark Twain Prize for American Humor wegens zijn „immense nalatenschap”.

Maar eerst nog de Oscars: een berucht moeilijke presentatieklus. O’Briens toon zal waarschijnlijk iets ingetogener zijn dan het publiek van hem gewend is, mede omdat de Hollywood-gemeenschap de verwoestende natuurbranden die Los Angeles in januari teisterden nog aan het verwerken is. En hoewel hij niet veel aan politieke humor doet, zal hij op zijn minst ook moeten verwijzen naar de verdeeldheid en onrust in de VS sinds de inauguratie van Donald Trump. Zelf zegt hij in een interview: „Het is een lastige show en een lastige tijd. Ik ga mijn best doen. Als het niet lukt, zul je me nooit meer zien.”

Delen

Mail de redactie

Minister Eppo Bruins van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (NSC) gaat in gesprek met de raad van toezicht van de NPO naar aanleiding van klachten over vermeend grensoverschrijdend gedrag door NPO-voorzitter Frederieke Leeflang. Dit bevestigt een woordvoerder van het ministerie aan NRC. De minister zegt in een verklaring bezorgd te zijn over de meldingen. „Het is belangrijk dat duidelijk wordt wat hier aan de hand is.”

Aanleiding is een verhaal over de werkcultuur bij de NPO dat het AD en Investico vorige week publiceerden. Daarin doen tientallen (oud-)medewerkers hun beklag over de volgens hen harde bestuursstijl van Leeflang, die voorzitter is van het centrale bestuur van de publieke omroep. Ze spreken van intimidatie, verbaal geweld en onvoorspelbaar gedrag, die zouden leiden tot een onveilig werkklimaat. De raad van toezicht zou via de ondernemingsraad en een externe vertrouwenspersoon meerdere klachten over Leeflang hebben ontvangen.

Een opmerkelijk detail in het artikel is een brandbrief van Paul Doop, die als lid van de raad van bestuur van de NPO (2019-2024) jarenlang samenwerkte met Leeflang. In een brief aan de raad van toezicht houdt hij Leeflang verantwoordelijk voor een „angstcultuur” bij de NPO. Tegenspraak zou door haar niet gewaardeerd worden, en haar opstelling zou de sfeer van achterdocht en wantrouwen voeden. Hij verwijst in zijn brief naar de klachten bij de ondernemingsraad. Tjibbe Joustra, voorzitter van de raad van toezicht, besprak de klachten met Leeflang maar ondernam geen actie.

Volgens Leeflang zijn de klachten over haar bestuursstijl ongegrond en komen ze voort uit het feit dat ze de bezem door de organisatie haalt en een eind probeert te maken aan de onveilige werkcultuur. Ze werd op 1 januari 2022 benoemd tot voorzitter van de NPO. Twee jaar later publiceerde de commissie Van Rijn haar kritische rapport over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep. Daarin viel de NPO op omdat medewerkers relatief lage cijfers gaven aan hun ervaring met de directie. Vijf van de zeven directeuren zijn tijdens Leeflangs voorzitterschap vervangen.

In het AD verdedigde Leeflang zich tegen de aantijgingen. Volgens haar zijn er geen officiële klachten ingediend, en heeft de raad van toezicht de brandbrief van Doop ook niet met haar besproken. „We krijgen allemaal signalen”, zegt ze. „Het zou raar zijn als mij dat, in deze positie, niet zou overkomen. Dit is professioneel. Dit is volwassen worden. Bovendien is het vandaag de dag wel zo dat als je mensen aanspreekt op hun functioneren, heel snel de veiligheidskaart wordt getrokken. Dat is ook niet de kant die we op moeten.”

Leeflangs bestuursstijl heeft onmiskenbaar tot wrevel geleid op het Mediapark. Een van haar grootste critici is Omroep MAX-baas Jan Slagter , die in reactie op het rapport-Van Rijn de omvang en ernst van het gemelde gedrag leek te minimaliseren. Hij benadrukt nu het belang van de sociale veiligheid. „Ik krijg heel veel appjes van mensen die bang ook nare ervaringen met haar hebben gehad en die dit niet op camera durven te zeggen”, zei Slagter tegen RTL Boulevard. Hij pleit voor een extern onderzoek naar Leeflang. „Als we deze meldingen niet serieus nemen, dan is het hek van de dam en wordt Hilversum alleen maar onveiliger.”

Delen

Mail de redactie