De Amerikaanse aanpak begint vorm te krijgen: Rusland krijgt veel, Oekraïne weinig

De westerse alliantie die zich na de grootschalige Russische invasie rond Oekraïne schaarde ging ervan uit dat het territorium van Oekraïne onschendbaar is. Over de toekomst van Oekraïne zou niet gesproken worden zonder Oekraïne. Voor steun gold het devies: wat ook maar nodig is, voor zo lang als het nodig is.

Met de verkiezing van Donald Trump tekende zich al af dat die principes hun langste tijd hebben gehad. Nu breken de VS openlijk met die uitgangspunten – in elk geval gedeeltelijk. Voor Oekraïne is een nieuwe, onzekere fase aangebroken in de oorlog die bijna zijn vierde jaar in gaat.

President Trump maakte woensdagavond bekend dat hij met de Russische president Vladimir Poetin had gebeld en dat ze overeenkwamen dat hun diplomaten onmiddellijk beginnen met vredesbesprekingen. Hij zou zelf verslag van zijn gesprek met Poetin uitbrengen aan de Oekraïense president Zelensky. Het Kremlin liet weten dat Poetin Trump heeft uitgenodigd voor een bezoek aan Moskou.

Geen NAVO-lid

Trump heeft tijdens zijn verkiezingscampagne herhaaldelijk gepleit voor een snel einde aan de oorlog. Onduidelijk is vooralsnog hoe hij Rusland tot concessies wil dwingen en óók hoe snel het hem lukt om Oekraïne aan boord te krijgen. Wel zijn de contouren van de Amerikaanse aanpak nu bekend. Eerste indruk: Rusland krijgt veel, Oekraïne weinig.

Trumps minister van Defensie, Pete Hegseth, zette de Amerikaanse uitgangspunten woensdag uiteen tijdens zijn eerste bezoek aan het NAVO-hoofdkwartier in Brussel. Een terugkeer naar de Oekraïense grenzen van vóór 2014 is niet realistisch, zei Hegseth. En de nieuwe Amerikaanse regering gaat ervan uit dat NAVO-lidmaatschap geen onderdeel kan zijn van een eventueel akkoord om een einde te maken aan de oorlog.

„Wij willen, net als jullie, een soeverein en welvarend Oekraïne”, zei Hegseth tegen een vergadering van de Oekraïne Defensie Contact Groep, waar ruim veertig landen vertegenwoordigd waren, inclusief Oekraïne. „Maar we moeten beginnen met te onderkennen dat terugkeer naar de Oekraïense grenzen van pre-2014 geen realistisch doel is. Deze illusie najagen zal de oorlog alleen maar verlengen en groter lijden veroorzaken.”

Rusland heeft nu ongeveer twintig procent van het Oekraïense grondgebied onder controle. Teruggave zou een volledige nederlaag van Rusland vereisen en daar ziet het niet naar uit. Oekraïne wist inmiddels eigenlijk ook wel dat herovering van al het gebied op korte termijn niet haalbaar is, maar het is de eerste keer dat het door Kyivs belangrijkste bondgenoot zo hard wordt uitgesproken. Oekraïne zal formeel vermoedelijk geen afstand doen van territorium, maar zal moeten accepteren dat het er voor lange tijd geen heer en meester is.

Internationale troepenmacht

Hegeseths uitgangspunt betekent óók dat de regering-Trump er geen probleem mee heeft om de agressie van Rusland te belonen. Poetin heeft de eerste winst van zijn illegale oorlog binnen. Het signaal dat agressie loont wordt ongetwijfeld ook elders in de wereld geregistreerd.

Het NAVO-lidmaatschap was voor Oekraïne hoe dan ook niet onder handbereik. De VS en Duitsland hebben NAVO-toetreding de afgelopen drie jaar tegengehouden, tot verdriet van Oekraïne en tot ergernis van een aantal Oost-Europese laden. Om Oekraïne tegemoet te komen zijn de banden tussen het bondgenootschap en Kyiv op talloze manieren aangehaald. Naast de omvangrijke steunverlening door NAVO-bondgenoten is er een NAVO-Oekraïne-Raad die regelmatig bijeenkomt. Ook werd Oekraïne lidmaatschap op termijn toegezegd.

Een eventueel akkoord moet hoogstwaarschijnlijk bewaakt worden door een internationale troepenmacht. De VS, zei Hegseth, zullen daar niet met manschappen aan deelnemen. Een vredesmacht kan geen NAVO-missie zijn en de militairen dus ook niet onder artikel vijf van het NAVO-verdrag vallen. Dat komt er op neer dat in eerste instantie Europese militairen een bestandslijn tussen Oekraïne en Rusland moeten bewaken. Mochten deze aangevallen worden, dan zijn de VS niet automatisch verplicht ze te hulp te schieten.

Het NAVO-lidmaatschap was voor Oekraïne hoe dan ook niet onder handbereik

Hegseth liet er óók geen twijfel over bestaan dat de verdediging van de rest van Europa géén prioriteit meer is voor de Verenigde Staten. De Europeanen moeten zelf zorgen voor hun conventionele verdediging, zei Hegseth. De VS hebben onder andere 100.000 militairen in Europa.

De VS zullen lid blijven van de NAVO, maar hun aandacht verleggen naar de confrontatie met China en naar de verdediging van de eigen buitengrens. De Europeanen moeten niet alleen meer bijdragen aan hun eigen verdediging, maar daar de verantwoordelijkheid voor nemen, zei Hegseth. Andere uitdagingen beletten het de VS primaire verantwoordelijkheid voor de verdediging van Europa te nemen, stelde hij.

Geen paniek

Minister van Defensie Ruben Brekelmans zei woensdagavond dat Europa niet in paniek moet raken van Hegseths scherpe waarschuwingen. Dat de VS zich meer op Azië willen richten is geen verrassing en de VS hebben ook niet hun vertrek uit het bondgenootschap aangekondigd. En Hegseth heeft weliswaar uitgesloten dat Amerikaanse militairen in Oekraïne een bestand zullen bewaken, daarmee is nog niet gezegd dat de VS geen ondersteuning aan zo’n missie zullen leveren.

Brekelmans zei dat hij niet geschrokken was, maar omschreef de woorden van zijn Amerikaanse collega wel als een „hele directe boodschap”. Over een Nederlandse deelname aan een internationale operatie in Oekraïne wilde Brekelmans nog niets kwijt. Nederland is de afgelopen drie jaar een standvastige bondgenoot van Kyiv geweest.


Wat vindt NRC | Oekraïne eist terecht veiligheidsgaranties van Europa en de VS

Al sinds de verkiezing van Donald Trump tot president van de VS wordt volop gespeculeerd over mogelijke onderhandelingen over een einde van de slepende oorlog tussen Rusland en Oekraïne.

Dat opmerkelijke optimisme lijkt vooral gebaseerd op uitspraken van Trump die tijdens zijn verkiezingscampagne beloofde de oorlog „binnen 24 uur” te beëindigen. Welke ‘deal’ hij in zijn hoofd heeft is onbekend, al meldde Trump woensdag dat hij anderhalf uur met president Poetin had gesproken en „onderhandelingen” was begonnen.

In weerwil van alle speculaties lijkt het onwaarschijnlijk dat de strijdende partijen zélf snel tot overeenstemming zullen komen over een bestand. Te vaak wordt terzijde geschoven dat de verhoudingen tussen Oekraïne en Rusland, de agressor in deze bijna elf jaar oude oorlog, nog elke dag verslechteren. Poetin, die al jaren een terreurcampagne voert tegen de Oekraïense bevolking, laat op geen enkele manier blijken te streven naar vrede, integendeel. Hij offerde deze winter bijna vijftigduizend soldaten per maand op voor wat terreinwinst in de Donbas.

Het behoeft weinig fantasie om te veronderstellen dat Poetin pas belangstelling krijgt voor serieuze onderhandelingen zodra hijzelf of Rusland – de economie, de strijdkrachten – in het nauw komt. Dat moment kan dichterbij komen als de Amerikanen besluiten Oekraïne zwaarder te bewapenen, zodat het zich daadwerkelijk kan verweren tegen de agressor. De grote vraag is of Trump dat wil.

De Oekraïense president Zelensky vecht ondertussen voor het voortbestaan van zijn land, en stelt terecht dat er geen uitzicht op vrede is zolang Oekraïne geen veiligheidsgaranties krijgt van het Westen, zoals het NAVO-lidmaatschap, of garanties van Washington. De NAVO blijft in elk geval gesloten voor Oekraïne, zei Trumps minister van Defensie Pete Hegseth woensdag in Brussel. Hij is, net als de Amerikaanse Oekraïne-gezant Keith Kellogg, deze week in Europa en verschaft al iets meer duidelijkheid over Trumps plannen.

Dat de NAVO een no go blijft is niet onverwacht, maar compliceert de zaak wel. Terecht acht Zelensky de kans levensgroot dat Poetin een bestand zal aangrijpen om zijn wapenarsenaal en de krijgsmacht op te lappen, zodat hij een paar jaar later verder kan gaan waar hij was gebleven.

Dat Zelensky harde garanties eist is te begrijpen: Rusland schond de afgelopen decennia tal van beloftes en verdragen en begon oorlogen tegen soevereine buurlanden. In Kyiv ligt nog vers in de herinnering dat Oekraïne, na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 de derde kernmacht op aarde, destijds akkoord ging met zijn nucleaire ontmanteling in ruil voor garanties voor zijn onafhankelijkheid en territoriale integriteit, óók door Moskou.

Gezien de Russische invasies van de Krim en daarna de rest van Oekraïne is het logisch dat Zelensky sceptisch staat tegenover beloften uit Moskou, en pas wil nadenken over een vredesakkoord als de kans op een nieuwe Russische aanval wordt uitgesloten. Daar komt nog iets bij: als zo’n akkoord er al komt, kan Kyiv leiders als Trump en Poetin überhaupt wel vertrouwen? Deze week liet Trump zich nog achteloos ontvallen dat Oekraïne „op een dag Russisch zou kunnen worden”.

Voor Europa is de noodzaak des te groter een voorname rol op te eisen in dit geopolitieke geweld. Oekraïne is veel te belangrijk om over te laten aan twee wankelende wereldmachten. De Russische agressie houdt niet op bij Oekraïne, bewijzen tal van sabotage-acties in de rest van Europa. Een slechte deal voor Oekraïne is geen optie: dat heeft rampzalige consequenties voor het hele continent.