Category: Olympische Spelen

De ontknoping van het hockeytoernooi bij de vrouwen in Parijs komt steeds dichterbij. Titelverdediger Nederland blijft daarin op koers voor olympisch goud. Woensdagmiddag is Argentinië de tegenstander in de halve finale. De wedstrijd, die om 14.00 uur begint, is een herhaling van de finale tijdens de afgelopen Spelen in Tokio toen Nederland met 3-1 winst zich van het goud verzekerde. Bij winst neemt Oranje, dat dit toernooi nog nooit heeft verloren, het in de finale op tegen de winnaar van het duel tussen België en China.

Op de atletiekbaan van het Stade de France is het uitkijken naar Nederlanders Nick Smidt en Lieke Klaver. Smidt wil zich om 19.35 uur  kwalificeren voor de finale van de 400 meter horden. Om 20.45 uur neemt Klaver deel aan haar halve finale van de 400 meter. Ook Mike Foppen, die de eerste ronde van de 5.000 meter loopt, en Ryan Clarke, die die in de eerste ronde van de 800 meter staat, komen in actie. Woensdagochtend al lopen Maayke Tjin-A-Lim en Nadine Visser de kwalificaties van de 100 meter horden. 

Baansprinters Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland, die dinsdag in de teamsprint olympisch kampioen werden, beginnen donderdag aan het sprinttoernooi. Voor het duo begint de dag rond 12.45 uur met de kwalificaties. Later op donderdag volgen de eerste ronde en de achtste finales. Ook de eerste ronde van de keirin staat op het programma. Daarin staan Hetty van de Wouw en Steffie van der Peet aan de start.

Hieronder alvast een overzicht van de hoogtepunten van het woensdagprogramma op de Spelen.

Loepzuiver gaat de bal nu ineens van rechts via het midden naar links. Steeds weer torent een Nederlandse speelster hoog boven het water uit om te vangen en weer te passen. Dan terug naar het midden, precies in de linkerhand van Simone van de Kraats. Even dreigen, dan onhoudbaar raak knallen: 10-7 met nog slechts twee minuten te spelen. Perfectie op het juiste moment. Nederland heeft de buit binnen: winst op Italië en voor het eerst sinds de olympische titel in 2008 weer geplaatst voor de halve finale op de Spelen. Daarin is de tegenstander Spnaje, dat Canada met 18-8 verpletterde.

De Nederlandse ploeg van bondscoach Evangelos Doudesis geldt met Spanje en de Verenigde Staten als favoriet voor olympisch goud. Onder de geboren Griek werd Oranje vorig jaar voor het eerst sinds 1991 wereldkampioen. Dit jaar volgde in januari in Eindhoven de Europese titel. In Parijs rolde de ploeg eenvoudig door de poulewedstrijden. „Ons toernooi begint eigenlijk pas op 6 augustus”, had Doudesis al gezegd na een zege tegen China (15-11). „Ik denk dat we klaar zijn om ons ultieme doel te bereiken.”

Toch startte de Nederlandse ploeg niet overtuigend in de kwartfinale tegen Italië. Voor het eerst een knock-outwedstrijd, voor het eerst het mes op de keel. En dat in een La Defense Arena vol Oranjesupporters, die rekenden op niets minder dan winst. In de eerste twee periodes ging de strijd gelijk op tot 4-4. Italië, dat in de poule slechts één wedstrijd wist te winnen, oogde onverzettelijk. Net als in januari in de halve van het EK, toen Nederland pas in de slotseconden wist te winnen.

Mindset

Doudesis en zijn speelsters raakten geen moment in de war van de stroeve start. „We hebben de eigenschappen van een echt topteam”, had de charismatische coach al tijdens de poulefae van het olympisch toernooi gezegd. „We kunnen op een mindere dag onze mindset veranderen om vervolgens een wedstrijd te kantelen. Dat hebben we de afgelopen jaren wel geleerd.” Na de met 20-11 gewonnen wedstrijd tegen Canada deed hij er nog een schepje bovenop. „Wij hebben de afgelopen drie dagen grote stappen gemaakt als team, in het water en ook buiten het water.”

Grootspraak bleek het niet. In het tweede deel van de kwartfinale maakte Nederland langzaam maar zeker het verschil. Doudesis beschikt over een brede selectie, waardoor hij makkelijk kan doorwisselen. Vooral in het laatste kwart betaalde dat zich uit. Oranje was fitter dan de Italiaansen, wat vooral rendement opleverde in overtalsituaties. Waar Nederland zes van de elf keer scoorde met een speelster meer in het water, slaagde Italië er niet in een doelpunt te maken uit acht van dergelijke situaties.

De prachtige aanval waaruit Van de Kraats de wedstrijd uiteindelijk besliste, was een voorbeeld van het hoge niveau dat de Nederlandse waterpolosters kunnen halen. Na de winst tegen Italië (11-8) wacht nu Spanje, de ploeg waarvan Nederland met veel moeite won in de finales van het WK 2023 (na strafworpen) en het EK van dit jaar (8-7).

Volgens Doudesis is na 2008 opnieuw een olympische titel mogelijk. „Het goud van 2008 is natuurlijk het grootste succes van het Nederlandse waterpolo, by far. Daar is geen discussie over. Maar ons team is iets stabieler de afgelopen jaren en lijkt wat dat betreft meer op de wereldkampioenen van 1991. Zij hadden ook een paar dominante jaren en kenden duurzaam succes.”

Delen

Mail de redactie

Balkons van vier grote torenflats kijken uit op het blauwe hockeyveld waar de Nederlandse hockeymannen de halve finale tegen Spanje spelen. Het Yves du Manoir-stadion, dat bij de Spelen van 1924 vooral werd gebruikt voor atletiek, trekt echter weinig bekijks van de bewoners in Colombes, een voorstad van Parijs. Alleen als er een langdurige wave door het stadion gaat, komt een vrouw even het balkon op. Ze kijkt, draait zich om en doet de balkondeur dicht om daarna de ramen te sluiten.

Voor de hockeyers van Oranje staat deze dinsdagmiddag veel op het spel. Het Nederlandse mannenhockey staat er weer goed voor, zo lijkt het: bij het WK begin 2023 wonnen ze brons en in de zomer van dat jaar werden ze Europees kampioen, maar in 2012 haalden ze voor het laatst de finale van de Spelen. En de laatste olympische titel dateert van 2000.

Bij een temperatuur van zo’n dertig graden moet Nederland tegen Spanje laten zien dat goud er dit jaar echt weer in zit. Aan de hoge temperaturen zijn ze inmiddels gewend, vertelt verdediger Joep de Mol na afloop. „Het was warm, maar adrenaline doet ook een hoop. We hebben er hard voor getraind om hier zo fit mogelijk te staan en volgens mij is dat goed gelukt.”

De vooruitzichten voor de halve finale waren inderdaad goed: in de groepswedstrijd won Nederland met 5-3 van Spanje en deze dinsdag is de ploeg ook vanaf het begin de betere. „We hadden eigenlijk zestig minuten controle”, zegt De Mol.

In het begin krijgt Spanje weliswaar een grote kans, maar die wordt niet benut. Nederland wint de wedstrijd met 4-0 en die uitslag verbaast niemand echt. „Als ik zie hoe wij aan het hockeyen zijn en hoe we met elkaar in verbinding staan, heb ik echt het gevoel dat er nog meer in zit”, zegt De Mol.

Pijnlijke balzak

„De jongens verdedigen goed”, vertelt keeper Pirmin Blaak, in december uitgeroepen tot de beste keeper ter wereld, na afloop. Hij staat er opgewekt bij, terwijl hij niet lang daarvoor hard op zijn balzak werd geraakt. „Je weet vast niet hoe dat voelt, maar die pijn trekt naar je buik. Dat voelt niet lekker, dan moet je even zitten.”

Dat het wel goed zit bij de Nederlandse ploeg, bewijst volgens Blaak dat bij de laatste strafcorner tegen, vlak voor tijd, niemand denkt: ‘Ach, dan winnen we met 4-1 in plaats van 4-0.’ „Iedereen duikt op het Spaanse schot. Dat zegt iets over de mentaliteit.”

Het is ook wat De Mol benadrukt: „Iedereen loopt de ballen uit z’n broek, ook al sta je met 4-0 voor. Jorrit [Croon] zei het gisteren mooi: ‘Australië staat bekend als vechtploeg. Ik denk dat wij de definitie van een vechtploeg aan het worden zijn.’ We vechten zestig minuten voor wat we waard zijn en dat typeert dit team.”

Verbeterpunten

„We gaan hier voor goud, dat mag duidelijk zijn”, zegt aanvoerder Thierry Brinkman. Hij maakte de 2-0, een schitterend doelpunt en zijn eerste dit toernooi. Brinkman twijfelde geen moment: „Hij viel lekker voor m’n stick. Ik heb er even op moeten wachten, maar zo vrij en kansrijk heb ik ze nog niet gehad. Je moet geduldig blijven en de focus houden, want de volgende kans komt altijd – dat moet je jezelf voorhouden.”

Voor de finale, donderdag om 10.00 uur, zijn er wel verbeterpunten, vindt Brinkman. „Er zaten slordigheden in de basics en we hebben best veel balverlies geleden. Dat is nu niet afgestraft. De marge was groot en de Spanjaarden hadden waarschijnlijk zoiets van: dit gaan we niet meer rechttrekken. Maar in finale zal dat niet zo zijn en is de marge ook geen vier goals. We hebben drie jaar gepraat over game-management: hoe speel je een wedstrijd uit, wat moet je dan doen? Maar in de uitvoering lukte het vandaag niet.”

Het maakt de hockeyers niet uit wie ze straks in de finale treffen. Ter voorbereiding kijkt de ploeg in het olympisch dorp samen naar de andere halve finale, tussen India en Duitsland. „Dan zie je vast je tegenstanders en kunnen we ons huiswerk doen”, zegt Blaak.

Delen

Mail de redactie

Hij was bang dat het niet genoeg ging zijn, zei springruiter Maikel van der Vleuten (36) maandag nog na de kwalificatieronde van het olympische individuele springtoernooi. Van der Vleuten en zijn paard Beauville Z reden er één balk af. Toch halen ze de finale, als twintigste van de dertig.

Met het kasteel van Versailles op de achtergrond, in de bloedhitte, wint Van der Vleuten een dag later zijn tweede olympische brons op rij. Net als Beauville Z trouwens: ook in Tokio reed het duo al samen.

Nog voor het verrijden van de barrage wist Van der Vleuten dat hij een medaille te pakken had. Bij het zeer uitdagende parcours sneuvelde dinsdag de ene na de andere combinatie. Slechts drie ruiters bleven foutloos. Naast Van der Vleuten ook de Duitser Christian Kukuk, die er uiteindelijk met het goud vandoor ging, en de Zwitser Steve Guerdat.

De Nederlandse Kim Emmen, die bij de landenwedstrijd zo indrukwekkend inviel voor Willem Greve omdat zijn paard op het laatste moment niet fit oogde, had al op de eerste hindernis een knullig foutje. Haar eerste van het toernooi, maar meteen ook een dure: haar kansen op een medaille waren daarmee meteen verkeken. Later reed ze er met haar paard Imagine nog een balk af. Ook Harrie Smolders bleef met Uricas vd Kattevennen niet foutloos.

Een traantje

De meest opmerkelijke uitvaller was Henrik von Eckermann, al twee jaar nummer één van de wereld en de olympisch kampioen van Tokio. De Zweed viel na hindernis acht van zijn paard King Edward, nadat het duo in de aanloop al een zenuwachtige indruk had gemaakt.

Van der Vleuten, die alweer op zijn vierde Spelen stond, pinkte dinsdag een traantje weg om zijn podiumplaats. „Hier is-ie dan”, zei hij na afloop tegen een buitenlandse journalist, met zijn bronzen medaille in de hand. „Ik ben heel blij dat ik dit terug heb kunnen geven voor …” Daarna barst hij in tranen uit. „Aan de mensen die dag en nacht voor mij klaar staan” vervolgt hij dan. „Ik ben er enorm trots op.”

Hij had bewust wat risico’s genomen in de barrage, zei hij tegen de NOS, omdat hij tegen snelle combinaties streed. Daardoor sloop er ook een foutje in en eindigde hij zijn rit met vier strafpunten. „Je moet ook niet onderschatten dat die paarden al vijf wedstrijden in de benen hebben.”

Vrijdag greep het Nederlandse team net naast het brons bij de landenfinale. „Vandaag viel het kwartje voor Maikel gelukkig de goede kant op”, concludeerde bondscoach Jos Lansink dinsdagmiddag, met een strohoed op tegen de felle zon. „Superblij mee.”

Van der Vleuten en de veertienjarige ruin Beauville Z behaalden naast hun derde plaats in Tokio twee jaar geleden ook al een bronzen medaille bij de WK in Herning. En nu dus het brons in Versailles. Drie keer prijs bij drie grote kampioenschappen op rij. „Dat is, denk ik, uniek voor dezelfde combinatie”, aldus Lansink.

Delen

Mail de redactie

Bedrukte gezichten bij de Nederlandse handbalsters, als ze hun Deense tegenstanders feliciteren in het imposante Stade Pierre Mauroy in Lille. Kansloos met 29-25 verloren in de olympische kwartfinale. Uitgeschakeld, missie mislukt. Voor routiniers als Estavana Polman en Lois Abbingh waarschijnlijk de laatste kans op olympisch succes. Maar na de vierde plaats in Rio en de vijfde in Tokio lukte het ook in Parijs 2024 niet. Geen medaille.

De halve finale halen, dat was vooraf het heilige doel van de handbalsters. Ze kwamen makkelijk door de poulewedstrijden, met fris spel en alleen een kleine nederlaag tegen topland Frankrijk. Tegen Denemarken, bij het WK vorig jaar derde, moest en zou het lukken. Plaatsing voor de halve finale en dan meestrijden om een plaats op het podium. Nog één hoogtepunt voor een gouden generatie speelsters, die vijf jaar geleden in Japan onnavolgbaar piekte met de wereldtitel. Maar in Lille bleek de eerste knock-outwedstrijd direct het eindstation.

„Jammer dat je het niet goed kunt afsluiten en dat het hier ophoudt”, sprak Abbingh na afloop voor de camera van de NOS. De Nederlandse captain baalde, hoewel ze had genoten van de sfeer in de hal. „Op dit soort momenten wil je altijd presteren. We hebben het ook echt geprobeerd.” Gemiste kans, verliezen in de kwartfinale tegen Denemarken, een ploeg waarvan Oranje juist de laatste vier van de vijf wedstrijden won? Abbingh vond van niet. „Het lijkt misschien makkelijker dan tegen Noorwegen of Frankrijk. Maar Denemarken heeft de laatste jaren altijd om de medailles gespeeld.”

Goed begin

Nederland begon tegen de Denen nog wel zo sterk. Vrijwel alles lukte: scoren in ondertal, een snelle tegenaanval of juist een rustige opbouw met fraaie passjes door het midden. Binnen vijf minuten was het 4-0. De Deense ploeg kwam zelden door de Nederlandse verdediging. En anders was daar altijd nog keeper Yara ten Holte, die in het eerste kwartier een reddingspercentage had van 56 procent. Nederland slaagde er aan de andere kant regelmatig in om Bo van Wetering in de linkerhoek vrij te spelen, die met haar eerste vijf schoten steeds weer scoorde.

Maar naarmate de eerste helft vorderde, kreeg Denemarken meer grip op het Nederlandse aanvalsspel. Vooral routiniers Polman en Abbingh kwamen niet door de Deense verdediging en scoorden te weinig. Verdedigend had Oranje steeds meer overtredingen nodig. Abbingh vond dat de scheidsrechters vaak te streng waren, waardoor Oranje niet fel genoeg kon verdedigen. „Onze kracht zag je nu niet.” Aanvankelijk hield Ten Holte haar ploeg op de been, maar vlak voor rust kwam Denemarken langszij: 11-10.

Meteen na rust werd het Nederlands team overdonderd door de Denen. Voordat Nederland wist wat er gebeurde stond het 15-10. Vooral in deze fase hield de Deense keeper Althea Reinhardt Nederland vaak van scoren af. „Hun keepster heeft ons echt uit de wedstrijd gehouden”, loofde Abbingh.

Oranje deed wat het kon. Van de Wetering gooide verdedigend de beuk er in, Polman stortte zich met doodsverachting de cirkel in om een strafworp te forceren en zo bracht de ploeg van coach Per Johansson de achterstand terug tot 18-16. „The ball has te go faster in the counter”, riep de Zweed tijdens een time-out.

Het mocht niet baten. Zelfs met twee speelsters minder, die met een tijdstraf naar de kant waren gestuurd, was het Denemarken dat het laatste doelpunt maakte: 29-25. „We verliezen van een heel erg goede tegenstander”, was de conclusie van Abbingh.

Delen

Mail de redactie

Armand Duplantis is opnieuw olympisch kampioen polsstokhoogspringen geworden. De 24-jarige Zweed was de enige die over 6 meter sprong en probeerde onder massale aanmoediging van het publiek in het Stade de France daarna nog zijn eigen wereldrecord van 6,24 meter te verbreken. Een geluidsexplosie kwam los toen Duplantis bij zijn derde poging over 6,25 meter sprong.

De Amerikaan Sam Kendricks won zilver met een sprong van 5,95 meter, het brons ging naar de Griek Emmanouil Karalis (5,90 meter).

Duplantis maakte bij zijn wereldrecordpoging gebruik van het publiek. Voor zijn aanloop vroeg de Zweed de fans op de afgeladen tribunes mee te klappen. Tijdens zijn aanloop moedigden ze hem luidkeels aan, wat in het niet viel bij het geluid dat losbarstte toen de lat na zijn sprong bleef liggen. Duplantis vierde zijn succes met het publiek.

Duplantis werd drie jaar geleden in Tokio voor het eerst olympisch kampioen. Door steeds weer zijn eigen wereldrecord te verbreken is de Zweed uitgegroeid tot een van de populairste atleten van het moment.

De Nederlander Menno Vloon werd al vroeg in de wedstrijd uitgeschakeld. De 30-jarige Zaankanter kwam niet over 5,80 heen en eindigde als elfde van de twaalf. (ANP)

Sifan Hassan zei het vaak vorige week, toen ze bekendmaakte dat ze bij de Spelen in actie zou komen op de 5.000 meter, 10.000 meter en de marathon. Ze wist niet hoe haar vorm zou zijn, hoe ze tussen de wedstrijden zou herstellen, hoeveel medailles ze zou gaan halen. Lachend herhaalde ze nog maar eens: „Ik weet het niet. Drie?”

De eerste is binnen. Op de 5.000 meter won Hassan aanvankelijk zilver, al kwam ze maandagavond als derde over de finish, achter twee Keniaansen: de verrassende winnaar Beatrice Chebet en wereldrecordhoudster Faith Kipyegon. Gedrieën zakten ze na de finish naar de grond.

Niet dat de wedstrijd zich nou in zo’n hoog tempo had voltrokken. Het begin was ronduit traag, alsof de finalisten last hadden van de hoge temperaturen op deze zomeravond. Hassan koos haar geliefde positie helemaal achteraan het veld en moest zelfs daar een aantal keer opletten dat ze niet tegen de loopster voor haar botste: uit zichzelf ging ze bijna te hard.

De laatste rondes gingen in een steeds hoger tempo, tot de laatste van de 12,5 rondjes zich op volle snelheid afspeelde. Achter drie Keniaansen dook Hassan de bocht in, haalde er een in en begon toen zo hard als ze kon te sprinten. Chebet en Kipyegon sprintten alleen nog harder bij haar weg.

Nadat de drie podiumklanten waren bijgekomen en in de gangen van het Stade de France verdwenen, werd duidelijk dat Kipyegon was gediskwalificeerd vanwege obstructie van die andere toploopster, Guday Tsegay uit Ethiopië. Zo schoof Hassan, zonder dat ze het wist, op van brons naar zilver. Ze moest het van een journalist horen.

„Zilver, brons, het maakt me allemaal niet uit, die medailles heb ik al”, zei Hassan even later. „Het gaat me erom dat ik de marathon uitloop.”

Een paar uur later was zilver weer brons, toen de diskwalificatie van Kipyegon werd teruggedraaid.

‘Freaking pijn’

De Spelen van Parijs zijn voor Hassan in de eerste plaats een ontdekkingsreis. Niet dat haar befaamde wil om te winnen – die er vroeger bij verlies wel eens toe leidde dat ze soms weken onbereikbaar was voor haar omgeving – is verdwenen, maar het heeft sinds haar historische olympische medailleoogst in Tokio plaatsgemaakt voor iets anders: een wens om de grenzen van haar kunnen te verkennen en zo geschiedenis te schrijven.

Ze haalde het zelf aan afgelopen week: een medaille winnen op zowel de weg als de baan op dezelfde Spelen is nog nooit door een atlete gedaan. „Dus dat wil ik dan doen”, zei ze. Het zoeken van zulke uitdagingen houdt haar gemotiveerd; ze koos bijvoorbeeld heel bewust pas een week voor de openingsceremonie welke afstanden ze zou gaan lopen. Zo hield ze zichzelf tot op het laatste moment scherp.

Voordat de Spelen begonnen, had Hassan al verkondigd dat ze het liefst een medaille op de marathon wilde winnen. Maar maandagavond werd pas echt duidelijk hoe belangrijk die afstand voor haar is. „De eerste drie rondes gingen zo traag dat ik dacht: dit voelt als een marathon. Zou ik dit tempo kunnen volhouden?”, gaf Hassan een inkijkje in haar gedachten tijdens de race. Ze vertelde ook dat ze zonder plan aan de wedstrijd was begonnen, ondanks aandringen van haar coach. „Ik ging er blind in. Ik wilde helemaal geen plan, want ik voel al zoveel druk voor de marathon. Dus ik zei: laat me met rust.”

Ze is doodsbang voor de marathon van aanstaande zondag, zei ze nog maar eens. „Het gaat echt freaking pijn doen, hè? Als je er een gelopen hebt, weet je hoe het voelt. Het is twee uur pijn lijden.”

Waarom ze het dan toch wil doen? „Omdat ik nieuwsgierig ben!”, roept ze uit. „Ik ben gewoon een beetje gek.”

Delen

Mail de redactie

De schoongemaakte Seine, hét paradepaardje van deze Olympische Spelen, blijft voor problemen zorgen. Zondag maakte De Standaard bekend dat de Belgische triatlete Claire Michel nadat ze vorige week de olympische triatlon zwom in de Seine ziek is geworden door inname van de fecale e.coli-bacerie. Het is niet met zekerheid te zeggen dat er een link is met de Seine, maar daar gaat men in België wel vanuit. Door haar uitval kon het hele Belgische team maandag niet meedoen met de gemengde estafette. Dit nadat eerder al testwedstrijden moesten worden afgelast en de olympische marathon voor mannen werd uitgesteld omdat de waterkwaliteit te slecht was.

De uitval van Michel leidde tot felle kritiek uit de Belgische sportwereld: „[we] hopen alvast dat er lessen worden getrokken voor toekomstige triatloncompetities”, schrijven het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité en Belgian Triatlon in een verklaring. Het ge-heen-en-weer zou leiden tot te veel „onzekerheid bij atleten, entourage en fans”. Overigens schreef De Standaard aanvankelijk dat Michel ook was opgenomen in het ziekenhuis, maar dat wordt maandag ontkend.

‘Een beetje walgelijk’

Toeschouwers die zich deze zonnige maandagochtend langs de Seine verzamelen om de triatleten aan te moedigen zijn juist blij dat de wedstrijden in de Seine doorgaan. „Ik vind het mooi dat ze hier zwemmen, middenin Parijs”, zegt de veertienjarige Parijse scholier Corentin Huet die met zijn ouders is komen kijken. „Het is iconisch.” Ook zijn met een Franse vlag omhangen moeder Isabelle Huet (50) is „best positief”, zegt ze terwijl de triatleten langsracen op hun fiets. „Het [schoonmaken] was een enorme uitdaging. En ik denk dat de sporters wel vaker in water zwemmen dat niet heel schoon is.”

„Ik denk dat het een beetje overdreven is”, zegt de in het oranje gestoken Nederlander Livio van Hellenberg Hubar (57) over het uitvallen van de Belgische triatlete. „Ik denk dat als de autoriteiten het door laten gaan, het schoon genoeg is. Ze weten dat als iedereen ziek wordt ze een groot probleem hebben.” Een Fransman merkt op dat sporters altijd risico’s nemen. „Als je op de fiets met veertig kilometer per uur valt heb je een groter probleem dan wanneer je wat vies water binnen krijgt.”

Maar gevraagd of de toeschouwers zélf in de Seine zouden zwemmen, beginnen de gezichten toch wat te vertrekken. „Het water is bruin dus dat is een beetje walgelijk, het maakt niet dat ik zin heb om erin te springen”, zegt Corentin Huet. „Ik hoop dat de sporters medicijnen hebben ingenomen.” Ook Van Hellenberg Hubar, zijn vrouw en twee tienerdochters moeten er niet aan denken. „Maar we hadden het er net over: als je zou moeten kiezen tussen een rivier vol kwallen of deze Seine, dan zouden we toch hier erin gaan.”

Delen

Mail de redactie