Category: Media

Maria neemt ons al vloggend mee op haar reis naar Bethlehem. Ze filmt vanaf haar ezel, in de stal en met haar pasgeboren kind in haar armen. Met „Don’t forget to like and pray” sluit ze de video af.

De ‘AI Bible Influencer’ is deze maand groot op TikTok. Overal op het platform verschijnen video’s met beelden gegenereerd door kunstmatige intelligentie (AI), waarin Bijbelverhalen worden uitgebeeld. De Bijbelfiguren gebruiken Gen Z-uitdrukkingen als ‘We are so back’ en ‘This drip ain’t it’.

De video’s zijn afkomstig van The AI Bible. Deze TikTok-account met ruim 800.000 volgers staat vol met christelijke AI-beelden die regelmatig miljoenen views behalen. Pray.com, het bedrijf achter het account, is met name bekend van hun populaire christelijk app. Ze noemen zichzelf het nummer één platform voor geloof en gebed en biedt gebruikers dagelijkse gebeden, bedtime bible stories en meer. Met The AI Bible wil het Amerikaanse bedrijf een „revolutionair” platform bieden aan christenen, waarop geloof en innovatie worden gecombineerd met „hyperrealistische” Bijbelverhalen.

De Bijbelse personen met moderne telefoons werden snel opgepikt door andere TikTokkers. De AI-vlogs van de heiligen Petrus, Noach en Johannes haalden meer dan een miljoen views en werden nagemaakt in allerlei vormen. Ook het nieuwe account Holy Vlogz plaatst sinds deze week allerlei AI-video’s van verschillende Bijbelse situaties. Zo zien we Eva een rondleiding geven in het Hof van Eden en Daniël in de leeuwenkuil. In de nieuwste upload leest Jezus een psalm voor, terwijl hij in de camera kijkt. En een ander account, Historical Influencers, heeft drie video’s van Noach die aan zijn ‘Ark Nation’ laat zien hoe hij zijn boot bouwt. Hij noemt het een doe het zelf-project.

Shrimp Jesus

Het is niet de eerste keer dat religieuze AI-content viraal gaat. Zo gaan er sinds april surrealistische, AI-gegenereerde afbeeldingen rond, waarin menselijke en dierlijke elementen worden gecombineerd. De voorloper hiervan: ‘Shrimp Jesus’ (Garnalen Jezus), een afbeelding van het hoofd van Jezus op het lichaam van een garnaal.

Shrimp Jesus was met name populair op Facebook. Al snel verschenen hier verschillende variaties op, zoals het AI-typetje Ballerina Capuccina, een koffiekopje met een gezicht en een ballerina-figuur. Zij valt onder de subsectie ‘Italian Brainrot’, een trend met Italiaanse AI-personages.

Astrid Vandendaele doet onderzoek naar visuele AI en het nieuws en ziet de toepassing van AI-beelden steeds groter worden: „Doordat er steeds meer mogelijkheden zijn met kunstmatige intelligentie, zie je dat mensen overgaan op nieuwe manieren om beeld te construeren en communiceren. Zo zullen ook historische en religieuze figuren op een toegankelijke manier worden gevisualiseerd.”

Ook hebben de Bijbelvlogs veel weg van de eerdere ‘POV (Point Of View) Wake Up’-trend. In deze video’s werden AI-gegenereerde beelden gebruikt om in de huid te kruipen van historische figuren. Vandendaele ziet de AI-beelden als een onschuldige manier om de Bijbelverhalen tastbaarder te maken. Maar er hangen wel risico’s aan AI-beelden, wanneer er niet genoeg context wordt gegeven: „Het is een sterke manier om mensen aan te spreken, maar AI-beelden kunnen ook misbruikt worden als dit onbewust gebeurt.”

Ai-versies van Jozef en Maria vloggen over hun nieuwe baby.

Waar de POV-trend en AI-pulp (ai-vervuiling) zoals ‘Italian Brainrot’ voornamelijk ontstaan zijn om zoveel mogelijk likes en views te genereren, claimen de makers van de christelijke AI-content een ander doel te hebben. „We gebruiken AI om God te verheerlijken”, luidt het onderschrift van The AI Bible op TikTok. In de reactie bij de video’s zijn veel gelovigen positief. Maar er is ook kritiek. Sommigen vinden het smakeloos. „Ik dacht dat we geen afbeeldingen mochten maken van de Hemel”, reageert iemand onder een filmpje. Er wordt ook de spot gedreven met de video’s en in de comments wordt ook de evolutietheorie naar voren gebracht.

Vandendaele ziet de Bijbelvlogs an sich niet als problematisch: „De inhoud van de video’s is redelijk licht en humoristisch. Zolang er geen verkeerde bedoelingen achter zitten, kunnen we van de video’s genieten, ongeacht religieuze achtergrond.”

Delen

Mail de redactie

Wanneer een tv-recensent op vakantie gaat, dan staat er onderaan de rubriek één schuingedrukt zinnetje: Pietje Puk vervangt deze week Tannetje Pekel. De meeste lezers zullen het waarschijnlijk niet eens merken. Maar wanneer Eva Jinek een weekje weggaat, wordt er meteen een hele nieuwe talkshow opgetuigd. Vier Dagen op Rij (NPO 1) heette het vervangende programma dat alleen deze week te zien was.

Vervanger Hila Noorzai zat in het decor van Eva, met lichte aanpassingen: de avocadotafel kreeg een pit, Noorzai zat niet in het midden als een croupier, maar gewoon achter de tafel. De schans op de achtergrond was omgekeerd tot een boog. En het blauw-paarse licht werd oranje-roze. Toen het kabinet dinsdag viel gebeurde er iets merkwaardigs: Jinek keerde tijdelijk terug van vakantie en presenteerde haar talkshow niet in plaats van die van Noorzai, maar een halfuur erná. Beetje dubbelop, en vervelend voor Noorzai, want Jinek was in topvorm, gretig, thuis in de hectiek, half over de tafel hangend.

Verder was veel hetzelfde. Noorzai klonk zelfs als Jinek. Toch wist ze gaandeweg meer van haar eigen persoonlijke betrokkenheid erin te leggen. Dan stipte ze even aan dat ze uit Afghanistan kwam, dat ze een kinderwens had, of dat de precaire tafelschikking van de NAVO-top haar aan haar bruiloft deed denken („Ik kan je vertellen, mijn bruiloft was heel lastig”).

Ze was vooral in haar element bij een item over eergerelateerd geweld, waarbij de deskundige benadrukte dat dit geweld geenszins specifiek was voor de moslimgemeenschap maar in veel culturen voorkwam. Noorzai interviewde invoelend een vrouw – onherkenbaar gemaakt – die was neergeschoten door haar man, en ze had een man aan tafel die op zijn vijftiende ternauwernood ontkwam aan de familie-opdracht om twee mensen te vermoorden.

Knip bij bevalling

Ook bij een item over de knip bij bevallingen voelde Noorzai zich thuis. Ze leidde het in met: „Ik beloof, lieve kijker met je bord op schoot, dat we het niet te plastisch zullen maken.” Het viel erg mee. Schokkend was vooral dat zwangere vrouwen nauwelijks worden voorbereid en tijdens de bevalling geregeld ongevraagd worden ingeknipt. Een klein deel ondervindt blijvende gevolgen hiervan, bijvoorbeeld pijn bij de seks. De deskundige („we zijn van de generatie Satisfyer”) eindigde het onderwerp met een oproep aan de aanstaande vaders om alert te zijn en hun vrouwen niet zomaar te laten knippen: „Bereid je goed voor, doe alsof je een auto gaat kopen, want het redt je seksleven.”

De vierdaagse invalbeurt smaakt naar meer. Noorzai is een aanwinst. Zeker gezien de snelle groei die ze in vier dagen liet zien. Ook de politiek deed ze goed, al viel daar niet veel eer aan te behalen: dat deden alle talkshows ongeveer hetzelfde. Wat dat betreft wil ik nog iets rechtzetten. Woensdag schreef ik dat „alle tv-zenders stevig in handen zijn van xenofoob rechts”. Dat was te sterk uitgedrukt. Ik bedoelde dat de meeste talkshow op de hand van de VVD zijn, of nog rechtser. En dat ze meewerken aan het normaliseren van vreemdelingenhaat door bijvoorbeeld geen morele en grondrechtelijke vragen stellen over de plannen van de resterende regeringspartijen met asielzoekers. Ook hierin was Hila Noorzai helaas geen uitzondering.

Delen

Mail de redactie

‘Heb jij met Jair besproken dat wij van onze juristen zorgvuldig moeten zijn met onze uitlatingen?” Met die vraag opent researcher Huda Rais het gesprek. Op een terras spreekt NRC met haar en radiomaker Jair Stein over de nieuwe podcastserie die zij samen met Jan-Maarten Deurvorst maakten voor de omroep NTR. Met hun negendelige serie Onaantastbaar hebben ze zich nogal in een wespennest gestoken; sommige mensen die zij spraken zijn jarenlang in juridische procedures verwikkeld geweest.

Onaantastbaar is een gedetailleerde reconstructie van de opkomst en ondergang van de Nederlandse Moslim Omroep (NMO), met name van de rol van directeur Frank William, die van 1997 tot 2007 de scepter zwaaide over de nu failliete omroep. Volgens oud-medewerkers kenmerkten die tien jaar zich door machtsmisbruik, pesten, psychisch geweld, seksuele intimidatie en fysieke bedreigingen. Met grote gevolgen, tot suïcide aan toe. Bovendien was er sprake van grootscheepse fraude met omroepgeld. En toch greep lange tijd niemand in.

Drie en een half jaar werkten Stein en Deurvorst aan het project. Na een jaar vroegen ze Rais om hen te helpen bij het onderzoek dat maar bleef uitdijen. Ze spraken meer dan 150 mensen, lazen duizenden documenten en vonden meerdere vertrouwelijke rapporten.

De indrukwekkende puzzel die ze zo wisten te leggen zegt volgens de makers niet alleen iets over de relatief onbekende NMO, maar ook over de bredere mechanismen die kunnen zorgen voor een giftig klimaat, op de werkvloer, maar ook daarbuiten. Stein: „Mijn moeder heeft al een deel van de serie beluisterd en zei dat ze nu beter begrijpt wat er gebeurt in een systeem als nu in de Verenigde Staten, onder Trump en de Republikeinse Partij j. Hoe het kan dat mensen waarvan je verwacht dat ze op een gegeven moment in opstand komen, dat niet doen. Hoe verzet gebroken wordt. Hoe mensen langzaam medeplichtig worden aan dingen die je voor onmogelijk hield.”

De wildste verhalen

Het idee voor dit project ontstond twintig jaar geleden. Stein werkte destijds voor de VPRO en zat vaak samen in de trein met medewerkers van de NMO – zowel moslims als niet-moslims –, van wie hij de wildste verhalen hoorde. „Ik dacht: het kan niet waar zijn dat zo’n hele groep medewerkers blijft werken voor een man die mensen het pand uit jaagt met een honkbalknuppel. En dat hij blijft zitten.” En het zijn dat soort ongelooflijke verhalen die zich bij Stein in zijn hoofd nestelen. „Wat mij aantrekt op zo’n moment is niet een groter inzicht of diepere thematiek. Het is dat je in de werkelijkheid iets tegenkomt wat net fictie lijkt.”

Stein vroeg zijn medepassagiers toen al om audiodagboeken bij te houden over wat zij op hun werkvloer tegenkwamen, maar tevergeefs. Het duurde bijna twintig jaar voordat de oud-medewerkers met hem wilden spreken. Maar, toen was er ook geen houden meer aan. „Je verwacht wel dat je meer mensen gaat tegenkomen, maar ik had niet verwacht dat bijna iedereen die we interviewden zou komen met nog weer tien namen. Bij elk zijpad van een zijpad was ik weer zoveel namen verder.”

Toch wilden niet alle betrokkenen aan de podcast meewerken. Sommige hadden er geen belang bij, voor andere was het te traumatisch. Maar ook wie wel wilde meewerken, moest vaak een drempel over. En dat had vooral te maken met zorgen over de manier waarop moslims in de podcast uit de verf zouden komen. Stein: „Dit ligt zo gevoelig. Ze dachten: hoe zorg ik ervoor dat als ik iets vertel over akelige problemen hier bij de Nederlandse Moslim Omroep, dat het niet naar buiten komt als ‘het is weer bonje bij de moslims’.”

‘Liberale moslim’

Hoe kon directeur William zo lang aan de macht blijven? Rais: „We hebben sterke aanwijzingen dat het feit dat hij zich presenteerde als ‘liberale moslim’ heeft meegespeeld.” Frank William had namelijk het imago van iemand met wie je een biertje kon drinken en die kritiek op de islam omarmde. In programma’s waren Ayaan Hirsi Ali, Theo van Gogh en Pim Fortuyn te gast. En zijn medewerkers maakten items over controversiële onderwerpen als eerwraak, homoseksualiteit en suïcide onder moslims.

Na de aanslagen van 11 september 2001 nam de angst voor moslimfundamentalisme toe. Nee, dan liever een ‘liberale moslim’ op zo’n invloedrijke positie als directeur van de NMO. Stein: ‘Niet-islamitische Nederlanders dachten: goddank is er iemand die de fundamentalisten buiten de deur houdt. Iemand die de salafisten en het geld uit Saoedi-Arabië en de oliestaatjes weghoudt bij invloedrijke islamitische stichtingen in Nederland.” En die angst maakte blind, zo maakt de podcast aannemelijk. „Op ministerieel niveau, de toezichthouders: ze leken er allemaal in te trappen. Dat kan bijna niet anders dan enorm hebben bijgedragen aan dat ze dachten van ja, deze man kan daar niet weg.”

Zelfs na zijn ontslag in 2007 lijkt William de angst voor conservatief-islamitische krachten actief te hebben bespeeld. In de zesde aflevering van de podcast stuiten de makers op aanwijzingen dat twee nieuwsitems van het gezaghebbende NPO-actualiteitenprogramma NOVA onderdeel vormden van een door de gevallen omroepdirecteur opgezette campagne. De reportages waren gemaakt door een voormalig NMO-medewerker die altijd op zijn hand lijkt te zijn geweest. De centrale boodschap: na Williams aftreden zouden radicale moslims de macht binnen de organisatie hebben gegrepen. Dat lag in werkelijkheid totaal anders, zo reconstrueert de podcast. Wanneer Stein bijna twintig jaar na dato de toenmalige hoofdredacteur van NOVA Carel Kuyl met bewijs daarvoor confronteert, blijft die halsstarrig ontkennen ook maar enige fout te hebben gemaakt.

Vergelijkbare zaken

Terwijl de drie journalisten met hun project bezig waren, begon ook de stortvloed aan publicaties en rapporten over giftige werkculturen bij de publieke omroep. Ook bij hun eigen omroep NTR. „Het is best bizar dat onze contracten zijn getekend door een directrice die nu weg is wegens onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag.”

De makers hadden de luxe lange tijd aan hun reconstructie te kunnen werken en hebben mensen gesproken die andere journalisten eerder niet konden spreken. Hoe lezen zij publicaties over vergelijkbare zaken? Rais: „Eerst als nieuwsvreter. En daarna ga ik meteen op zoek naar patronen.” Ook Stein is steeds weer onder de indruk van het werk van collega-journalisten. Toch valt hem ook iets op: de hoeveelheid rollen is vaak beperkt. „Je hebt de bully die schreeuwt en mensen bang maakt. Je hebt de slachtoffers. En, je hebt de mensen die wegkijken, die iets hadden moeten doen, de toezichthouders.” In de verhalen van de NMO-medewerkers kwam hij echter veel meer rollen tegen. „Ik zag hoe mensen elkaar op de werkvloer naar het leven gaan staan. Wat mensen doen onder angst. Als ze bang zijn om hun baan te verliezen, en zich niet durven uit te spreken, omdat ze niet weten wat de consequenties zijn. Dat doet veel met de mensen zelf en met de relaties onderling.”

Stein en Rais merkten dat veel oud-medewerkers twintig jaar later minder bezig zijn met hun oud-directeur, maar vooral nog boos zijn op ex-collega’s. Op de besloten presentatie van de podcast waren er nog altijd oud-medewerkers die niet met elkaar wilden praten en na afloop de makers appten hoe irritant ze elkaar nog altijd vonden.

Over de aanpak van grensoverschrijdend gedrag is Stein weinig optimistisch. „Veel mensen zijn ervan overtuigd dat ze deugen. En dat is iets anders dan dat de meeste mensen daadwerkelijk deugen.” Telkens weer viel hij over het gebrek aan zelfreflectie bij de hoofdpersonen en mensen op sleutelposities. „Op het moment dat niemand zich associeert met daders of dadergedrag, vraag ik me af hoeveel je kunt doen aan systematische problemen op de werkvloer.” Hij kijkt naar Rais. „Maar ik heb ook helemaal geen positief mensbeeld. Huda is hier de optimist.” Rais: „Dat is ook wel veranderd de afgelopen drie jaar.” Ze denkt even na. „We zijn natuurlijk ook een paar mensen tegengekomen die wel met zelfreflectie naar zichzelf kunnen kijken. Ja, ik weiger eigenlijk gewoon om pessimistisch te zijn. Misschien is dat gewoon een keuze.”

Delen

Mail de redactie

De podcastwereld lijkt meer en meer verdeeld in twee soorten luisteraars: liefhebbers van informatieve talkshows die vlot en informeel willen worden bijgepraat (over de actualiteit, dan wel een specifiek niche-onderwerp) en de suckers voor meeslepende vertellingen met opwindend sound design. Bij gebrek aan aanwas van nieuwe écht grote hits in die tweede categorie, beland ik steeds vaker in de feeds van een aantal podcastklassiekers, die uitblinken in een combinatie van de twee. Zoals Planet Money, die al sinds de bankencrisis van 2008 (!) wekelijks weet te verleiden met een glasheldere uitleg van het laatste economische nieuws, in een verhalende vorm. Razend knap, nog steeds belachelijk goed en hyperrelevant in deze tijd van Trump-tarieven.

Delen

Mail de redactie

Soms snelt een reputatie voor een podcast uit, waardoor je er zó veel over leest dat je haast vergeet te luisteren. Dat gebeurde mij met The Telepathy Tapes, die een tijdje geleden alle hitlijsten haalde en voor ophef zorgde. De podcast daagt de hedendaagse wetenschap uit door te stellen dat sommige kinderen met autisme, die niet in staat zijn om te spreken, tóch communiceren – door middel van telepathie. Ze kunnen zien door de ogen van hun moeder, lezen gedachten van vrienden en familie, en hebben in enkele gevallen zelfs hun eigen telepathische ontmoetingsplek (‘the hill’) waar ze elkaar – ongeacht fysieke afstand – woordloos ondersteunen in een wereld die niet voor hen gebouwd is. Ten minste, áls je de wetenschappers, onderzoeksmethodes en zorgvuldig (ook op video) vastgelegde tests, gelooft. En dat doet niet iedereen. Pseudowetenschap, evangelisme, vertekenend, is de podcast genoemd. Maar tegelijkertijd is de serie dus razend populair, én – moet ik toegeven – meeslepend. Bij elke volgende aflevering wilde ik het steeds liever wél geloven: de wonderlijke mogelijkheden van menselijke connectie. Luister, lees, en oordeel zelf.

Delen

Mail de redactie