U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.
Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.
Maximaal 120 woorden a.u.b.
Vul je naam in
Vul een correct e-mail adres in
De krachten tegen de totstandkoming van deze fotoserie zijn groot. De kracht van het vooroordeel, bijvoorbeeld. Die wint het bijna altijd van de nieuwsgierigheid. Want we kennen ze toch allang, de Chinezen in Nederland? Restauranthouders! Verschaffers van sambal!
En al wint de nieuwsgierigheid het, dan stuit je op de geslotenheid van de Chinees-Nederlandse gemeenschap. De maker van deze foto’s, Lisa Hu, ondervond het zelf. Voor elk model dat ze voor dit project fotografeerde, zeiden er twee anderen nee. Vijftig nee’s, al met al. Dat Hu zélf Chinees-Nederlands is, maakte kennelijk niet veel uit. Ze hoefden gewoon niet zo nodig. Kwestie van cultuur, denkt Hu. „Je moet je klein houden, wordt je in China geleerd.” En voor meisjes, zegt ze, geldt dat al helemaal.
Juist daarom wilde Hu deze foto’s maken. „Vrouwen overal ter wereld moeten harder strijden dan mannen om een plek in de maatschappij te bemachtigen”, zegt ze. Hu wilde weten: hebben vrouwelijke Chinese migranten hun plek in Nederland gevonden?
Het project was ook persoonlijk. Veertiger Lisa Hu zelf kwam als tiener naar Nederland en voelt zich er als geboren Chinese nog altijd niet echt thuis. Maar China is zo veranderd dat ze daar ook niet meer past. De fotografie ontdekte ze pas een paar jaar geleden. Ze raakte er zo aan verslingerd dat ze de Fotovakschool en daarna de Fotoacademie deed, al runde ze tegelijkertijd fulltime een snackbar. En ze voedde met haar man twee zoons op. Hu miste standaard het laatste lesuur in Amsterdam, ze racete terug naar de frituurpan in Zwijndrecht. Waarom doe je dit jezelf en je gezin áán, vroegen Chinees-Nederlandse mannen én vrouwen haar. Lisa Hu heeft inmiddels het antwoord op die vraag gevonden. In de fotografie, dáár voelt ze zich thuis.
De eerste vrouw die ze vastlegde was Hu Zhaodi, de tante van haar schoonvader, destijds 99 jaar oud en inmiddels over de honderd. Ze verruilde China voor Singapore in de eerste helft van de twintigste eeuw en eind jaren zestig Singapore voor Nederland. Ze verkocht met haar man pinda’s op straat en belandde daarna in het restaurantwezen. Inmiddels is ze terugverhuisd naar Singapore.
Lisa Hu fotografeerde en interviewde een schoonmaakster, een Rotterdams-Chinese kunstenaar, een acupuncturist, een ornitholoog-in-wording. Een dansschoolhouder wilde niet op de foto, een oud-diplomaat wel, een handvol Amsterdamse hoteleigenaren niet, een ballerina wel.
Ze durfde steeds dichterbij te komen. De tattoos van bachelorstudent economie in Rotterdam Cai Chanshi bevielen haar ouders in China slecht. Wil je misschien je shirt uittrekken, vroeg Lisa Hu haar, zodat ik ze goed kan zien? „Zoiets had ik in het begin echt niet gevraagd”, zegt ze.
De fotografie mondde uit in haar afstudeerproject. Titel: A Proper Place. Ze exposeerde een dagje hier en een dagje daar, drukte de interviews af in een stijlvol boek en de foto’s op meterslange zijderollen volgens oude Chinese traditie. En toen werd het stiller dan ze hoopte. Meer aandacht kreeg het nieuws van half maart dat een op de drie Nederlanders uit het oosten en zuiden van Azië wordt gediscrimineerd. Van de Chinese Nederlanders is dat een op de twee. ‘Ching Chang Chong’, krijgen ze naar hun hoofd geslingerd, ‘Ni Hao!’, ‘Loempia’ en ‘Sambal Bij’.
Lisa Hu’s werk vervult tal van behoeftes, alleen moeten de mensen die nog gaan voelen.
Ondanks de oproep van de VN-Veiligheidsraad tot een staakt-het-vuren duurt de oorlog voort. Alleen Rafah zou volgens Israël nog veilig zijn voor bewoners van Gaza, maar ook die stad wordt bestookt met drone- en raketaanvallen. Premier Netanyahu kondigt bovendien al langer een grondoffensief in Rafah aan.
Intussen verergert de hongersnood in Gaza, terwijl de noodhulp stagneert. In Rafah verblijven ruim een miljoen ontheemde Gazanen buiten de stad in veelal geïmproviseerde tenten. Er is een nijpend gebrek aan voedsel en water. In het noorden, waar duizenden mensen nog tussen het puin verblijven, is de situatie nog schrijnender. In het zwaar gebombardeerde Gaza-Stad worden uit wanhoop gras en bladeren gegeten, en wordt brood gemaakt van dierenvoer.
Bijna één op de drie kinderen van jonger dan twee jaar in het noorden van de Gazastrook lijdt aan „acute ondervoeding”, volgens VN-hulporganistaie Unicef. De hulpverlening verloopt stroef, en ook voedselpakketten die uit vliegtuigen geworpen worden leiden tot problemen. Mensen verdronken bij pogingen om pakketten uit zee te halen en op het land stierven mensen door vertrapping bij worstelingen om voedsel. Gazaanse autoriteiten riepen dinsdag op tot stopzetting van de droppings.
„De zoektocht naar identiteit is zichtbaar in de foto’s en in de houdingen van de mensen”, schrijft de jury van de SO Award 2024 over een beeld van Kay Nambiar waarop een Indiase jongen zijn rug naar een groep keert en naar het zand onder zijn schoenen kijkt. En dat geldt voor een groot deel van de twintig beelden die de beroepsvereniging voor fotografen DuPho nomineerde voor deze award; ze gaan over identiteit, en over gemeenschap. Over erbij horen, en over jezelf ontdekken. Sinds 2013 selecteert de jury jaarlijks het werk van fotografen die samen een beeld van de tijdsgeest schetsen. Het werk van alle genomineerden is tot half mei te zien in Capital C en op abri’s door heel Amsterdam. Op donderdag 18 april worden de winnaars bekend gemaakt.
Eind februari slaagde een nieuwe internationale interventiemacht erin de opmars van M23 bij Goma, de hoofdstad van de provincie Noord-Kivu, te stuiten. De drieduizend nieuwe soldaten komen in meerderheid uit Zuid-Afrika, Malawi en Tanzania. Zuid-Afrika leidt de door regio-organisatie SADC opgetuigde vredesoperatie. Na bezwaren van Rwanda tegen de missie, bevestigden SADC-leiders nogmaals hun steun. Zij waren afgelopen zaterdag bijeen in de Zambiaanse hoofdstad Lusaka. Een „gewapende aanval tegen een [van de leden] zal gezien worden als een bedreiging voor regionale vrede en veiligheid”, schreven ze in een verklaring. Congo is lid van de SADC, Rwanda niet.
Ook de Afrikaanse Unie, de continentale organisatie, steunt de missie. Elders in het gebied zijn inmiddels soldaten van de dertienduizend man sterke VN-vredesmacht begonnen hun biezen te pakken; eind dit jaar zullen ze zijn vertrokken. Woensdag spreekt de VN-Veiligheidsraad in New York over het afronden van deze missie. In december vertrok ook een Oost-Afrikaanse troepenmacht na nauwelijks een jaar alweer uit Congo. Even ten noorden van Minovu zijn op dit moment nog wel troepen uit Burundi actief. Tussen de Democratische Republiek Congo en Burundi bestaat een bilaterale veiligheidsafspraak.
U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.
Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.
Maximaal 120 woorden a.u.b.
Vul je naam in
Vul een correct e-mail adres in
De sakura, de bloesem van de Japanse kersenboom, staat wereldwijd weer in volle bloei. Door klimaatverandering begint het bloeiseizoen steeds vroeger. De bloei van de bloemsoort, die in Japan gezien wordt als de nationale bloem, markeert het begin van de lente. Achter de bloem schuilt dan ook een krachtige symboliek voor Japanners. Zo wordt de bloei van de kersenbloesem, die doorgaans enkele weken duurt, gezien als een metafoor voor het leven: mooi, maar tegelijk vergankelijk.
In Beeld De geur van lijken hangt in de straten van Port-au-Prince. Premier Ariel Henry is op 12 maart afgetreden, na dagen van zwaar bendegeweld in de Haïtiaanse hoofdstad. Het presidentieel paleis is beschoten, molotovcocktails zijn op het ministerie van Binnenlandse Zaken gegooid, de luchthaven en haven van de stad zijn bezet en geplunderd. Waar het nu heen moet met het land, weet even niemand. Bijna de helft van de elf miljoen Haïtianen kampt met acute honger, er is tekort aan medicijnen, voedsel en brandstof.
De jaarlijkse viering van de Ramadan wordt gevierd door elke dag tussen zonsopgang en zonsondergang te vasten en te bidden. Het vasten tijdens de ramadan is een van de vijf religieuze verplichtingen van de islam en houdt in dat gelovigen niet mogen eten, drinken en seks hebben. De bedoeling daarvan is dat mensen zelfbewuster worden en zich daarmee tegen zonden beschermen.
U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.
Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.
Maximaal 120 woorden a.u.b.
Vul je naam in
Vul een correct e-mail adres in
