Category: In Beeld

Het Zomercarnaval in Rotterdam is een fenomeen. Tijdens de straatparade op zaterdag zullen ruim 2.500 dansers en danseressen  in kleurige glitterkostuums op en achter tientallen praalwagens door de binnenstad trekken. Of beter gezegd: dansen. Voorop de carnavalskoningin en koning Larisa Da Veiga en Gillian Jersun Gil.

De grootste Caribbean street party van Nederland, zoals de organisatie het noemt, is een viering van de Afro-Caribische cultuur. Het feest begint met de Battle of the Drums op vrijdagmiddag in Rotterdam Ahoy, waarbij bekende brassbands het tegen elkaar opnemen. Op vrijdag- en zaterdagavond, na de straatparade, zijn er feesten op allerlei plekken in de stad zoals poppodium Annabel en nachtclub Sahara. In de Kunsthal Rotterdam opent vrijdag een tentoonstelling over veertig jaar Zomercarnaval.

Foto’s: Rob Croes/Anefo, Ton Schutz/Anefo, Ruud Hoff/ANP, Peter Martens/Nederlands Fotomuseum, Peter Hilz/ANP

De stad kan, afhankelijk van het weer, meer dan honderdduizend bezoekers verwachten voor deze jubileumeditie, die swingend of op klapstoeltjes met een koelbox het feest langs de route zullen meevieren. Het Zomercarnaval staat sinds vorig jaar op de Unesco-lijst van immaterieel erfgoed, een traditie die het waard is om doorgegeven te worden aan nieuwe generaties

Een traditie die niet geheel onomstreden is; de afgelopen jaren waren er verschillende gewelds- en schietincidenten. Vorig jaar werd er twee keer geschoten op de Coolsingel – eenmaal loste de politie waarschuwingsschoten. Het feest werd afgelast en de bezoekers naar huis gestuurd. Daarna was het de vraag of het Zomercarnaval wel op de oude manier gevierd kon worden. „Ieder jaar slaat het Zomercarnaval om in oorlogsgebied”, stelde Leefbaar Rotterdam, de grootste partij in de raad.

Foto’s: Ruud Hoff/ANP, Robert Vos/ANP, Ronald van den Heerik/ANP, Pieter Franken/ANP, Arenda Oomen/ANP

Er werd flink gesnoeid in de festiviteiten: de Battle of the Drums mocht niet meer op straat plaatsvinden en de afterparty’s moesten bínnen worden gevierd, zodat de bezoekers beter gecheckt kunnen worden. Ook het grote eindfeest op de Coolsingel met een podiumprogramma mocht niet doorgaan.

Daarnaast was er vorig jaar discussie over de manier waarop sommige deelnemers dansen. Die zou soms vulgair of provocatief zijn en daardoor niet passen bij een familieuitstapje waar ook veel kinderen bij meekomen. Specifiek werd ‘bubbling’ genoemd, een dansstijl waarbij de heupen op een manier bewegen die aan seks zou kunnen doen denken en dansers soms met de onderlichamen tegen elkaar aanschuren. Er kwam veel kritiek op het verbod. Een dansstijl verbieden die hoort bij de Caribische cultuur, werd denigrerend, koloniaal en racistisch genoemd.  Hoe het ook zij, de veertigste editie is enigszins ingekrompen om het feest veilig te houden, maar het bubblingverbod is eraf.

Foto’s: Bart Maat/ANP, Walter Herfst, Frank de Roo/ANP Ramon van Flymen/ANP, MediaTV/ANP

Delen

Mail de redactie

Het is min of meer uit verveling begonnen, een jaar of tien geleden, toen ze veel tijd had om naar buiten te kijken. En naar boven. Ze had het niet van tevoren bedacht, maar opeens had ze een paar ochtenden achter elkaar een foto van een wolk gemaakt die haar beviel. Gewoon met haar telefoon. En toen is ze ze gaan nummeren.

De mooiste zet ze op Instagram. Ze kent wel de namen van sommige wolken, altocirrus, stratocumulus, rolwolk, maar dat is niet waar het haar om gaat. Ze is een beetje bang dat haar wolken hun magie zouden verliezen als ze te veel over ze weet. Een schouwspel wordt dan opeens informatie. Ze verzamelt geen wolken zoals je postzegels verzamelt.

Foto’s Vian Paashuis

Ze zijn er altijd. Ook als ze alleen maar grijs, lichtgrijs, donkergrijs, wit, licht, donker zijn en samen een dek vormen met andere wolken, zoals vaak in de luchten van Nederland – ook dan kunnen ze heel mooi zijn. Niet iedereen ziet dat. Dat het trompetgeschal van spectaculaire wolken alleen bestaat bij de gratie van de gewone, alledaagse wolken. Maar je moet geluk hebben en snel zijn.

Haar mooiste wolk is een wolkje van bijna niks, een gewichtsloos pluisje dat je wilt pakken, je zou het bijna niet zien. Ze denkt soms: even een goeie plek zoeken om van mijn fiets te stappen, maar wat ze eerst zag, is dan alweer voorbij.

Vroeger nam ze in haar foto’s ook de horizon mee, een skyline, een kerktoren. Maar daar is ze mee gestopt omdat het niet nodig is om te weten in welke richting je kijkt. In haar lucht verlies je én win je nu een gevoel van ruimte. Bij haar foto’s zet ze alleen de datum en het tijdstip, geen plaats.

Ze bewerkt haar foto’s niet, geen filter komt er aan te pas, alleen het kader snijdt ze bij naar vierkant. En ze groepeert ze, op kleur of op contrasten, maar het kan ook een ander onbestemd principe zijn.

Foto’s Vian Paashuis

Eén keer heeft ze haar foto’s tentoongesteld. Dat was toevallig in een molen. Een gelukkig toeval, want wolken en molenaars passen juist heel goed bij elkaar. Molenaars weten extreem veel over wolken. Dat moet ook wel want wolken laten zien welk weer het nu is, maar ook welk weer het wordt.

Soms sturen mensen haar hun eigen foto’s van wolken. Daar is ze blij mee, dat ook die mensen even stil hebben gestaan bij wat er nu boven ze gebeurt.

Delen

Mail de redactie

Afgelopen week laaide de strijd tussen Israël en Hamas weer op in Gaza-Stad, een plek waar veel Palestijnen zich – na eerdere gevechten – juist veilig waanden. Het Israëlisch leger droeg de 300.000 tot 350.000 inwoners woensdag op om de stad per direct te verlaten. Volgens Israël is Hamas teruggekeerd naar de stad die het vorige herfst al innam.

Dat is een patroon dat ook op andere plekken te zien is. Zo werd Israël eerder deze maand bestookt met een twintigtal raketten vanuit Khan Younis, ook een stad die het leger eerder al innam. Israëlische generaals constateren dat Hamasstrijders steeds weer op plaatsen opduiken waaruit ze eerder verdreven waren. 

Weer op de vlucht

Duizenden inwoners van Gaza zijn daarom de afgelopen dagen en weken opnieuw op de vlucht geslagen. Met hun gezinnen en schaarse overgebleven bezittingen gaan ze op zoek naar nieuwe gebieden waar ze iets meer veiligheid hopen te vinden.

Voor de zoveelste keer sinds 7 oktober trekken voetgangers en ezelskarren over de stoffige wegen vanuit Khan Younis, Rafah en sinds deze week ook Gaza-Stad. De garantie dat er genoeg voedsel, schoon water of medische zorg aanwezig is op hun nieuwe locatie, hebben ze niet.

Catastrofale honger

Hoe de situatie zich zal ontwikkelen, is onduidelijk. Volgens het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties kampen een half miljoen Gazanen met „catastrofale” honger. Onder leiding van bemiddelaars onderhandelen Israël en Hamas al weken over een mogelijk staakt-het-vuren, maar dat lijkt er voorlopig nog niet te komen.

Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid, onder leiding van Hamas zijn sinds 7 oktober vorig jaar bijna 39.000 Palestijnen gedood.

Delen

Mail de redactie

Er valt iets op als je rondloopt op de wekelijkse markt in de Belgische stad Geel. Het kan zijn dat er iemand opeens hard roept. Of dat iemand je hand vastpakt om samen een rondje over de markt te lopen. Toch kijkt niemand op of om als zoiets gebeurt. Want hier maken zo’n honderd psychisch kwetsbare mensen onderdeel uit van een pleeggezin, niet voor een paar maanden of enkele jaren, maar decennialang.

De oorsprong van deze vorm van zorg ligt in de dertiende eeuw, toen in Geel een kerk werd gebouwd voor Sint Dimpna, beschermheilige van de geesteszieken. Bedevaarders trokken naar Geel op zoek naar genezing, zij vonden onderdak bij de plaatselijke bevolking. Nu, zeven eeuwen later, zit deze vorm van psychiatrische zorg verankerd in het dna van Geel. VN-organisatie Unesco heeft het psychiatrische zorgmodel erkend als immaterieel werelderfgoed.

Fotograaf Ilvy Njiokiktjien bezocht in Geel gezinnen die hun deuren openden voor een extra familielid. Ze zag hoe vanzelfsprekend deze zorg voor hen is. OPZGeel is het psychiatrisch zorgcentrum dat de kostgangers begeleidt, dagbesteding biedt en de gezinnen aan iemand koppelt. „Wat me opviel: de pleeggezinnen krijgen, vanwege privacywetgeving, de diagnose van hun nieuwe gezinslid niet te horen. Dat vond ik heel bijzonder”, zegt Njiokiktjien. „De gastgezinnen zijn wel benieuwd naar de karaktertrekken of medicatie waar ze rekening mee moeten houden. Maar wat precies de diagnose is, daar zijn ze helemaal niet in geïnteresseerd.”

„De gezinnen die ik bezocht waren allemaal verschillend. Sommigen hadden kinderen, anderen waren gepensioneerd, maar één ding hadden ze gemeen: deze mensen worden echt helemaal opgenomen in het gezin. Ze gaan mee naar verjaardagen, familiebezoek, soms zelfs op vakantie. Ooit werden er in Geel drieduizend mensen opgevangen. Toen was het heel gebruikelijk dat een pasgetrouwd stel nog voordat het kinderen had een psychisch kwetsbaar persoon opnam.” Inmiddels is het steeds lastiger om gastgezinnen te vinden en zijn het vaak mensen die net zijn gepensioneerd of van wie de kinderen onlangs zijn uitgevlogen.

Maar deze vorm van gezinsverpleging blijft vanzelfsprekend in Geel. „Ik sprak iemand in het museum en die zei: er wordt hier weinig verschil gemaakt tussen mensen met psychische bagage en zonder. We zijn inclusief zonder dat we het doorhebben.”

Delen

Mail de redactie

ESPN houdt tijdens het EK de beslissingen van de VAR bij en stelt onder meer vast dat er negen doelpunten zijn afgekeurd, waaronder drie van de Belgische spits Romelu Lukaku (hij heeft nog niet gescoord). Ook werden zes strafschoppen toegekend en eentje teruggedraaid (bij Duitsland-Schotland). En één keer was er sprake van persoonsverwisseling bij een gele kaart: Tijjani Reijnders kreeg in de wedstrijd van Oranje tegen Polen een officiële waarschuwing die bedoeld bleek voor Joey Veerman.

De VAR is zo slecht nog niet, kun je concluderen. Al zullen veel Nederlandse supporters daar wellicht nog altijd anders over denken na het afgekeurde doelpunt van Xavi Simons tegen Frankrijk. Met die uitkomst was volgens ESPN weinig mis; de controverse zat ’m vooral in de tijd die de VAR nodig had om de beslissing van het arbitrale trio op het veld te bevestigen: 2.47 minuten, de langste review bij dit EK.

Delen

Mail de redactie

Wat geeft je een positief gevoel? Waar haal je kracht uit, of hoop? Waar vind je verbinding? Wat betekent de oorlog voor je? En wat voor een beeld zou daar bij kunnen passen? Met deze opdrachten stuurde de Nederlandse fotograaf Karine Zenja Versluis jongeren tussen de 13 en 16 jaar in het West-Oekraïense Choest op pad in hun eigen huis en stad.

Choest ligt in Transkarpatië, een regio die relatief veilig is en waar veel vluchtelingen uit andere delen van Oekraïne naartoe zijn getrokken. „Je hebt er soms een luchtalarm, gevochten wordt er niet”, zegt Versluis. „Maar de oorlog is altijd dichtbij. Vrienden en familie zijn weggetrokken, broers en vaders moeten vechten. Er is onzekerheid: hoe lang gaat dit duren, hoe loopt het af?”

De Oekraïense jongeren volgden een aantal weken de fotografieworkshop Stay Strong Photo Stories, een initiatief van Versluis, in samenwerking met de Nederlandse galerie Framer Framed. Het uitgangspunt: hoe blijf je verbonden met jezelf en anderen in tijden van onzekerheid? De workshop werd voor de eerste keer in Nederland georganiseerd, in 2020 in coronatijd, toen jongeren met fotografie en verhalen op zoek gingen naar lichtpuntjes. Na nog drie edities werkt Stay Strong Photo Stories dit jaar voor de eerste keer in het buitenland, samen met het Oekraïense Molotok, een culturele instelling die in Choest en omgeving activiteiten organiseert voor jongeren op het gebied van film, fotografie, muziek en theater.

Versluis publiceerde vorig jaar het fotoboek Debaltsevo, Where Are You?, waarin ze op zoek gaat naar de roots van haar Oekraïense oma en waarin ze een aantal gevluchte families in de oorlog van nu een tijdje volgt. Het boek stond vorig jaar op de shortlist van de Book Awards van fotofestival Les Rencontres de La Photographie in Arles en werd door NRC gekozen als een van de meest opvallende en originele fotoboeken van 2023.

„Ik wil heel graag iets dóén. Via dit soort projecten kan ik iets voor mensen daar betekenen, en de oorlog hier onder de aandacht blijven brengen. Er is zoveel aan de hand – ons eigen kabinet, Europese verkiezingen, Gaza – dat onze belangstelling voor Oekraïne na ruim twee jaar oorlog op de achtergrond dreigt te raken. Terwijl het voor de mensen daar een dagelijkse realiteit is. In de media zien we nog wel geregeld oorlogsbeelden, maar via dit project kijk je letterlijk door de ogen van jongeren. Wat houdt hen bezig?”

Tijdens de bijeenkomsten ging het niet alleen over fotograferen, maar ook over gedachten en gevoelens, vertelt Versluis. „Als je gaat vragen: wat geeft je hoop, waar haal je kracht uit, dan komen automatisch ook de verhalen over hun situatie ter sprake. Albina van 15 fotografeerde een set sleutels: die waren van haar huis in Sjostka in het noordoosten, waarnaar ze ooit weer terug hoopt te keren. De 13-jarige Halyna vertelt over haar broer die aan het front vecht. Als ze hem belt zegt ie altijd dat het heus wel goed komt. We vinden het belangrijk dat de jongeren dit soort verhalen met elkaar kunnen delen.”

In hun foto’s leggen de jongeren een heel alledaags leven vast. Twee vriendinnen die een vrolijke selfie maken met duckface, in een schuilkelder. Prachtig gelakte gelnagels, met de kleuren van de Oekraïense vlag. Een omhelzing van twee vriendinnen, omdat ze elkaar al zo lang niet gezien hebben. Een sensationele zonsondergang met op de voorgrond een paar flatgebouwen in Kyiv, waarbij we ons afvragen: staan die er nog of zijn ze platgebombardeerd? Zo sluipt in de foto’s van een ogenschijnlijk normaal leven de oorlog toch, soms heel terloops, in beeld.

Delen

Mail de redactie

Natuurgeweld Opnieuw staat Californië in brand. De Amerikaanse staat heeft te maken met de heftigste natuurbranden van het jaar. Het vuur, gevoed door de sterke droge winden, heeft zich de afgelopen dagen verspreid over een gebied van zeker 15.000 hectare. Lokale autoriteiten doen er alles aan om het vuur te bedwingen.

De hitte is niet de enige uitdaging voor de Saoedische overheid. Het is de eerste keer sinds het uitbreken van de oorlog in Gaza dat de de bedevaart, de hadj, wordt gehouden. De organisatie doet er alles aan de wereldpolitiek buiten de deur te houden; Palestijnse vlaggen of leuzen zijn uit den boze. Enige vorm van „politieke activiteit” wordt niet getolereerd, zei een minister vorige week al tegen internationale persbureaus.

Zondag is het Eid Al-Adha, het Offerfeest. De profeet Ibrahim wordt dan herdacht, die volgens de islam bereid was zijn zoon Ismaël te offeren omwille van Allah. Het Offerfeest is de belangrijkste islamitische feestdag van het jaar. In 2023 beleefden zeker 1,8 miljoen moslims het feest tijdens hun bedevaart rond Mekka. Het islamitische geloof schrijft voor dat iedereen die gezond is het en het zich permitteren, de hadj een keer onderneemt.

Delen

Mail de redactie

De 107 genomineerden van de Palm* Photo Prize, een fotowedstrijd die sinds 2018 georganiseerd wordt door de Londense uitgever Palm* Studios, zijn nog t/m 30 juni te zien in Melkweg Expo, Amsterdam. De jury bestaat onder anderen uit Alastair McKimm, voormalig hoofdredacteur van het Britse magazine i-D, en de Nederlandse fotograaf Dana Lixenberg. Publiek kan ook stemmen. De winnaars van de jury- en publieksprijs worden 30 juni bekendgemaakt. De volledige lijst met genomineerde fotografen is hier te vinden.

Mail de redactie

Ziet u een taalfout of een feitelijke onjuistheid?

U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.

Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.

Verzenden