Hoe vult Den Haag het machtsvacuüm: verkiezingen, rompkabinet-Schoof II of opnieuw formeren?

Nu PVV-leider Geert Wilders het kabinet-Schoof ten val heeft gebracht, moeten politici in de coalitie en oppositie razendsnel uitvogelen hoe ze verder willen met het gemankeerde kabinet en de gehavende coalitie. Het initiatief ligt bij VVD, NSC en BBB, maar die hebben nog niet besloten hoe ze de toekomst voor zich zien. En wat wil en kan daarnaast de oppositie, nu de rechtse samenwerking is geknakt?

Scenario 1: nieuwe verkiezingen

Het meest voor de hand liggende scenario is dat de regering nieuwe verkiezingen uitschrijft, die zouden dan waarschijnlijk in november plaatsvinden. Sinds 1972 is het de gewoonte dat bij een politieke crisis – en daar is in dit geval zeker sprake van – de kiezer opnieuw aan zet is. Voor BBB en NSC, die gedecimeerd worden in de peilingen, is dit scenario in potentie rampzalig.

Bovendien betekent het dat het kabinet-Schoof demissionair door moet, wat betekent dat politiek gevoelige onderwerpen controversieel verklaard kunnen worden, en er dus geen beleid op gemaakt kan worden. Na de verkiezingen moet er geformeerd worden, en de ervaring van afgelopen formaties is dat het lang kan duren voordat een nieuw coalitieakkoord is gesloten.

BBB-leider Caroline van der Plas vindt het een weinig aantrekkelijke optie. „Komen er nieuwe verkiezingen, dan krijg je campagne en zullen een heleboel zaken stil komen te liggen.”

VVD-leider Dilan Yesilgöz laat de opties open: „Het lijkt mij logisch [dat er nieuwe verkiezingen komen], maar het kan ook zijn dat er een andere logische variant komt. Ik vind verantwoordelijkheid nemen heel belangrijk, en rechts beleid uitvoeren.”

Beter nieuwe verkiezingen dan nog langer door met dit politieke avontuur

Henri Bontenbal
CDA-leider

Ook opvallend is dat ze in gesprek met Sven Kockelmann op Radio 1 Wilders niet expliciet wil uitsluiten, als nieuwe verkiezingen volgen. „Ik ga op geen enkele vraag over politiek gedoe in de toekomst in”, zei ze.

Bij de oppositie is er vooral enthousiasme voor nieuwe verkiezingen. GroenLinks-PvdA-voorman Frans Timmermans – die in de peilingen gedeeld bovenaan staat met PVV en VVD – schrijft op Bluesky: „Het is tijd voor nieuwe verkiezingen, wij zijn er klaar voor.”

Ook volgens CDA-leider Henri Bontenbal, die het goed doet in de peilingen, zijn nieuwe verkiezingen de beste optie. Dat dat resulteert in een periode van bestuurlijke stilstand, erkent hij. Maar volgens Bontenbal is afgelopen kabinetsperiode ook weinig bereikt. „Beter nieuwe verkiezingen dan nog langer door met dit politieke avontuur”, zegt hij tegen de NOS.

Rob Jetten van D66 doet het slecht in de peilingen, maar sluit zich aan bij Timmermans en Bontenbal: „Zo snel mogelijk naar de stembus is denk ik het meest verstandige.”

De oppositiepartijen zijn erg belangrijk de komende periode, als er nieuwe verkiezingen komen. Onder meer omdat de Voorjaarsnota en de hogere NAVO-norm nog door beide Kamers geloodst moeten worden. Timmermans heeft aangegeven geen behoefte te hebben het demissionaire kabinet uit de brand te helpen, maar wacht een voorstel rondom de NAVO-norm af.

Lees ook

Van scheurtjes tot breuk: hoe het kabinet-Schoof bezweek onder voortdurende interne spanningen

Minister-president Dick Schoof in Vak K tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen. Foto Bart Maat

Optie 2: rompkabinet-Schoof II

Een tweede optie is dat de drie overgebleven coalitiepartijen met zijn drieën doorgaan, in een zogenoemd rompkabinet.

Volgens bijzonder hoogleraar Bert van den Braak van de Universiteit van Maastricht is er een recent voorbeeld. „Het kan zoals bij Balkenende III gebeurde.” Toen stapte D66 uit de coalitie en vormden de overgebleven partijen, VVD en CDA, opnieuw binnen een paar dagen een kabinet-Balkenende III. In dat scenario zou een kabinet-Schoof II gevormd worden, met steun van VVD, NSC en BBB. Andere partijen kunnen dan invloed uitoefenen op die onderhandelingen.

Het voordeel van deze constructie is dat het kabinet niet demissionair is, en dus kan regeren zonder dat belangrijke dossiers controversieel verklaard worden. Maar, ziet Van den Braak, de politieke realiteit is nog altijd dat er weinig consensus is. „Hoe haalbaar het is dat een rompkabinet allerlei grote beslissingen kan nemen, daar kun je je vraagtekens bij zetten.”

Als rompkabinet-Schoof II wordt gevormd, moeten de ‘nieuwe coalitiepartijen’ de ministersposten die de PVV leeg laat, snel opvullen om door te regeren.

Dat zou een opgave kunnen worden, met name omdat belangrijke en politiek zeer gevoelige ministeries als Asiel en Migratie en Volksgezondheid door de PVV vacant worden gelaten. Voor NSC en BBB zou het waarschijnlijk lastig worden om bewindspersonen te vinden die namens hen de posten zouden kunnen opvullen.

Zeker niet

Dilan Yesilgöz
VVD-leider over samenwerken met links

Qua bestuurbaarheid zou een rompkabinet-Schoof een groot probleem hebben – gezamenlijk hebben VVD, NSC en BBB slechts 51 zetels, om meerderheden te vinden zouden ze veel steun moeten zoeken bij andere Kamerfracties in een gedoogconstructie. Of de PVV daartoe bereid is, valt te bezien. Bij andere, progressief-linkse fracties, valt er weinig steun te behalen voor de rechts-conservatieve voorstellen van dit kabinet. Yesilgöz zei dinsdag „zeker niet” met Timmermans samen te willen werken. „Er is geen enkele logica”, meent ze, om een samenwerking met links aan te gaan, „want die willen dat beleid helemaal niet”.

Niet iedereen is onwelwillend. De SGP heeft al gezegd zich constructief op te willen stellen, en ChristenUnie-leider Mirjam Bikker schrijft: „Ook een rompkabinet met nieuwe meerderheden kan nog steeds ons land vertegenwoordigen.” Maar met de steun van de kleine christelijke partijen is er nog lang geen meerderheid in zicht.

Het rompkabinet is een lastig werkbare optie, maar zeker voor NSC en BBB kan het toch aantrekkelijk zijn om uit te proberen, vergeleken met nieuwe verkiezingen.

Optie 3: opnieuw formeren

Een derde optie is dat de bestaande fracties opnieuw formeren in de huidige samenstelling. Dan zou een geheel nieuwe coalitie kunnen ontstaan. Sinds 1972 is het niet meer gebeurd, maar het is niet onmogelijk. Tijdens de afgelopen formatie is de optie van een middenkabinet nooit onderzocht, onder meer omdat de tweede fractie, GroenLinks-PvdA, buiten de deur werd gehouden door de VVD.

Gezien Yesilgöz nog steeds niets met Timmermans te maken wil hebben, blijkens haar uitspraken dinsdag, is een links-rechtse samenwerking voorlopig onwaarschijnlijk.

Lees ook

Het kabinet dat zou opkomen voor de burger ging ten onder aan amateurisme en onvermogen

Het kersverse kabinet-Schoof tijdens de traditionele foto op het bordes van Paleis Huis ten Bosch. Foto Bart Maat


Wat vindt NRC | Het kabinet-Schoof maakte zich schuldig aan spektakelpolitiek, en had al veel eerder moeten vallen

Het kabinet-Schoof had al veel eerder kunnen, en moeten vallen. De samenwerking tussen VVD, NSC, BBB en de radicaal-rechtse PVV was vanaf het begin gedoemd te mislukken. Nooit leek deze coalitie van plan te doen wat ze vooraf had beloofd. Hoe langer het kabinet bleef zitten, des te groter was het affront tegen de kiezer. Het was Geert Wilders, een veelpleger als het gaat om het ontduiken van verantwoordelijkheid, die uiteindelijk op dinsdagochtend een einde maakte aan de coalitie. Maar voor de andere partijen waren er meer dan genoeg kansen om dat in een eerder stadium te doen. Dat dat niet gebeurde, had pragmatische en electorale redenen. Niemand wilde als ‘wegloper’ neergezet worden, en drie van de vier coalitiepartijen staan op (zwaar) verlies in de peilingen. Daardoor bleef het kabinet-Schoof zitten, en heeft het minst succesvolle kabinet sinds Balkenende I (CDA, LPF, VVD) wel de stoelen in het Catshuis bezet, maar geen enkel beleid uitgevoerd. Verloren tijd, en dat is ook VVD, NSC en BBB aan te rekenen.

Er zat een zekere logica in toen drie rechtse partijen eind 2023 besloten een formatiepoging te wagen met de PVV. Maar ze lieten zich in slaap sussen met verhalen over een ‘ijskast’, waar sommige radicale voorstellen in zouden verdwijnen. De drie partijen keken veel te veel naar de letter, en veel te weinig naar de geest van de PVV. Wilders nam nooit afstand van zijn discriminerende, haatzaaiende en antirechtsstatelijke ideeën. De andere partijen namen genoegen met een onduidelijk verhaal van Wilders.

De PVV wilde ‘het strengste asielbeleid ooit’, en Wilders en verantwoordelijk minister Marjolein Faber (Asiel en Migratie) vertaalden dat in een schot hagel. Ze wilden het asielnoodrecht inroepen, dat het parlement buitenspel zou zetten. Dat was een regelrechte aanval op de rechtsstaat. Onder druk van met name NSC werd dat afgezwakt. Faber wilde (vernederende) borden bij asielzoekerscentra plaatsen, weigerde lintjes uit te reiken aan vrijwilligers die zich inzetten voor asielzoekers. Ze gaf zelf in de Kamer toe dat ze hier zo druk mee was, dat ze niet toekwam aan haar asielplannen. Faber liet hiermee zien dat het haar en de PVV er nooit om te doen was een serieuze regeringspartij te zijn. Zo’n partij werkt plannen uit, zorgt dat ze juridisch onderbouwd zijn, zoekt meerderheden en schaaft bij waar nodig. Het was pure spektakelzoekerij. En dat bleef het, ook toen Wilders vorige week opeens met zijn ‘tienpuntenplan’ voor een strenger asielbeleid kwam. Opnieuw viel de dubbelhartige houding op van de andere drie partijen. Ze schreeuwden om het hardst dat zij óók deze maatregelen wilden, graag zelfs, en dat de PVV alle ruimte had ze uit te werken. Ze negeerden daarmee hoe extreem en staatsrechtelijk onzuiver die plannen waren. Wilders’ eerste punt was dat de grenzen dichtmoeten voor alle asielzoekers. Hij wilde verder geen enkel asielzoekerscentrum meer. De andere partijen kunnen onmogelijk doen alsof ze deze ideeën allemaal prima vonden. En toch ging hun kritiek over de vorm, niet de inhoud.

De PVV blijkt niet de ontwikkeling te hebben doorgemaakt die andere radicaal-rechtse partijen in Europa wel hebben gemaakt. Het populistische dna zit regeringsmacht in de weg. Dat is een groot democratisch probleem. Ontevreden kiezers die gehoord willen worden in Den Haag verdienen het dat hun problemen serieus genomen worden. Dit was een jaar van stilstand, ook op onderwerpen die rechtse kiezers bezighouden, zoals stikstof, migratie en woningbouw. De kiezer, links en rechts, is hard in de steek gelaten.


Opinie | Kabinetsbreuk – u reageert

Focus vooruit

Er kan nu een kabinet gevormd worden met langetermijnagenda. Maar ook kwaliteit van de Tweede Kamerleden op hoger niveau brengen. Hopelijk een kabinet dat heel saai gewoon focus heeft op het werk en een beetje media-aandacht voor kwaliteit en draagvlak.

Sipke Hengst
Roermond

Zegen voor ons land

Ik ben van mening dat deze val onvermijdelijk was. Wilders leeft in een bubbel, waarbij hij als een boze, stampende kleuter reageert. Als het niet gaat zoals hij wil, lees je het op X. Fatsoensnormen kent hij niet en een normaal gesprek kan hij niet voeren. Mensen worden als vuil weggezet en hij liegt zijn achterban voor met onmogelijk uitvoerbare beloftes.

Ik hoop dat de mensen nu wakker worden en beseffen dat een stem op de PVV een verloren stem is. Dat Wilders alle kabinetsleden terugtrekt geeft wel aan dat hij geen verantwoordelijkheid voor de missers die er gemaakt zijn wil dragen. Ik verwacht dat er geen partij ooit nog met hem wil regeren. Uiteindelijk zal dit een zegen voor ons land zijn, al moeten er nu eerst een aantal kostbare hersteloperaties komen.

Irene Mulder
Meppel

Ander politiek model

Teleurstellend, dat wéér de pauzeknop ingedrukt wordt, omdat onze ‘bestuurders’ hun ego niet opzij kunnen zetten. En wellicht is het tijd voor een nieuw politiek systeem – want voor er verkiezingen zijn, zijn we weer maanden verder. Daarna de formatie (die ook weer maanden gaat duren), en dan is het nog maar de vraag of het constructief wordt.

Ik ben daarom voor een meer hybride politiek model. Niet stemmen bij verkiezingen, maar ook een mandaat bij een motie/wetsvoorstel (bijvoorbeeld via DigiD, als soort referendum). Want die partijprogramma’s zijn uiteindelijk ook maar pamfletten met wensdenken.

Tjeerd Leendertse
via LinkedIn

Daadkracht Wilders

Ik baal enorm van de val van dit kabinet, echter ik begrijp Wilders ook wel. Het was vooral wat betreft het inperken van asielmigratie trekken aan een dood paard. Er gebeurde niets omdat er altijd wel iemand dwars lag. NSC, Linkse partijen, Raad van State, media, enz. Vooral de huidige links georiënteerde Eerste Kamer zou Fabers’ plannen nooit hebben goedgekeurd. Dit allemaal tot grote ergernis van een meerderheid van de bevolking die weer ziet dat er de aankomende jaren op asiel helemaal niets gaat gebeuren.

Peter Kuijpers
Leidschendam Voorburg

‘Waco’

We hebben een eigen TACO: WACO

Wilders Always Chickens Out.

Nadeel is dat de ellende voortduurt.

Luc van Veggel
Elst

Positie Yesilgöz onhoudbaar

Het valt nog mee dat deze ongelukkige coalitie bijna een jaar heeft standgehouden, maar nu is dan eindelijk gebeurd wat al meerdere keren leek te gebeuren. De eenpersoonspartij van de heer Wilders heeft de stekker uit de coalitie getrokken en dat geeft ruimte om een kabinet te gaan vormen dat wel voortgang kan realiseren door samenwerking tussen fracties in het parlement.

Ons land heeft sinds de ongelukkige val van het laatste kabinet-Rutte op slot gezeten en uiteindelijk is er één persoon geweest die deze lamlendigheid is aan te rekenen: mevrouw Yesşilgöz heeft met het opheffen van de geïsoleerde positie van querulant Wilders de deur opengezet naar de PVV.

Als er iets is gebleken uit het jarenlange lidmaatschap van de heer Wilders in de Tweede Kamer, dan is het dat hij geen interesse heeft in het besturen van ons land, maar slechts in het genereren van media-aandacht door conflicten op te blazen. Mevrouw Yeşilgöz zal consequenties moeten verbinden aan haar ongelukkige handelen. Zij en zij alleen is verantwoordelijk voor het wanbestuur in ons land van de afgelopen maanden.

Marco van der Eijk
Amersfoort

Terug naar het midden

Ik hoop op een terugkeer naar het politieke midden, waarbij alle politieke partijen tijdens de verkiezingscampagne van tevoren aan kiezers op glasheldere wijze duidelijk maken dat regeren een inspanningsverbintenis is tussen bestuurder en kiezer en dat regeren naar aard en inhoud nooit een resultaatsverbintenis kan zijn.

Het politieke midden heeft daarbij, gelet op resultaten uit het verleden, de juiste papieren, ook in de veranderende wereld van nu. Partijen zijn dan ook meteen af van het doen van beloften. Beloften maken deel uit van een resultaatsverbintenis. De val van dit kabinet maakt weer zo pijnlijk duidelijk dat beloften per definitie nooit de weg kunnen zijn naar een stabiel bestuur. Het heeft allemaal helaas weer tot teleurstellingen geleid. Voor bestuurder en kiezer.

John van den Berg
Amsterdam

Meer onrust

De val van het kabinet luidt een nieuw tijdperk van onrust en wankelende hoop in. Een doorstart lijkt me voor geen enkele partij logisch op dit moment, wat nieuwe verkiezingen, stilstand en stagnatie zal betekenen. Zal het een omslag naar links betekenen? Het is moeilijk te zeggen, de gekunstelde manier van Wilders om het kabinet op zijn thema te laten vallen is wel heel doorzichtig, en zou keihard moeten worden afgestraft door de Nederlandse kiezer. Maar die Nederlandse kiezer blijft moeilijk te grijpen. Tot die tijd moeten we het doen met een boemeltrein van een parlement terwijl de internationale geopolitiek met ongekende snelheid vooruit raast

Luuk Bosma
Leiden

Daadkracht

Nederland heeft te lang geleefd in het oog van de storm. Het is tijd om onze handen ineen te slaan en ons te weren tegen de echte dreigingen om ons heen. Klimaatverandering, buitenlandse spanningen en financiële onzekerheid zijn alledaags en te groot om te negeren. Genoeg gepraat, tijd voor daadkracht. Het moet afgelopen zijn met elkaar verwijten maken en mooi weer spelen terwijl de storm dichterbij komt. Maar wie stapt naar voren en neemt die verantwoordelijkheid?

Dylan de Waard
Rotterdam

Fatsoen keert terug

Het fatsoen keert weer terug. Empathie en de bereidheid om echt naar elkaar te luisteren zal de norm worden in het parlement. Ik kijk er naar uit!

Ellen ter Gast
via LinkedIn

Klik op het vinkje naast ‘Ik ben geen robot’


Het kabinet dat zou opkomen voor de burger ging ten onder aan amateurisme en onvermogen

Het kabinet-Schoof (PVV, VVD, NSC en BBB) was een breiwerk vol gaten, een samenraapsel van partijen met tegengestelde stijlen en ideeën, dat bijna een jaar geleden een wild politiek experiment aanging. Vrijwel niemand in Den Haag rekende erop dat het eerste kabinet met de radicaal-rechtse PVV er lang zou zitten. Vaak zag het er naar uit dat het kabinet zou vallen.

Maar het kabinet-Schoof wist iedere crisis op miraculeuze wijze te bezweren. Niet omdat de basis goed was, achter de schermen vertelden coalitiegenoten over een disfunctionele samenwerking. Maar simpelweg omdat partijen alleen maar bezig waren met de vólgende verkiezingen, en zochten naar het beste moment om eruit te kunnen stappen.

Het kabinet-Schoof was een riskant experiment, omdat voor het eerst de radicaal-rechtse PVV regeringsmacht kreeg. Tijdens het kabinet-Rutte I van VVD en CDA (2010-2012) was alleen een gedoogrol bespreekbaar. Over die constructie was slecht nagedacht: Wilders kreeg alle vrijheid om zich af te zetten en hoefde geen verantwoordelijkheid te nemen voor bezuinigingen of andere impopulaire keuzes.

Informateur Richard van Zwol (grijs pak, rood-blauwe das) ontvangt beoogd premier Dick Schoof en de partijleiders Geert Wilders (PVV), Caroline van der Plas (BBB), Pieter Omtzigt (NSC) en Dilan Yesilgöz (VVD).

Foto Bart Maat

Indammen

Ook deze keer was de rol van Wilders slecht doordacht. Hij kon geen premier worden, al gaf hij achter de schermen aan dat wel te ambiëren. Als partijleider kon hij vanuit de Tweede Kamer vrijuit kritiek leveren op het kabinet-Schoof. De premier zelf probeerde het gevaar van Wilders in te dammen door al diens uitspraken op X buiten de orde te verklaren. Maar de fout van 2010 was herhaald: Wilders had maximale vrijheid, en benutte die ook.

Er is sinds het aantreden van het kabinet-Schoof, op 2 juli 2024, eigenlijk nooit een functionerend kabinet geweest. Het zat vanaf het begin vol weeffouten. Het begon al met de rommelige formatie van 233 dagen. Met grote tegenzin was de VVD van Dilan Yesilgöz mee gaan doen. Na het vertrek van premier Mark Rutte hadden de liberalen in november 2023 tien zetels verloren.

In de Kamer vormden de vier partijleiders steeds meer een samenwerking die leek op een concurrerend mini-kabinet

Nog groter was de weerzin bij de nieuwe partij Nieuw Sociaal Contract (NSC) van Pieter Omtzigt, dat twintig zetels had gewonnen. Tot het allerlaatste moment bleef Omtzigt naar manieren zoeken om er onderuit te komen.

Drie van de vier regeringspartijen (PVV, NSC en BBB) werden bij de verkiezingen van november 2023 groot omdat ze afrekenden met het tijdperk-Rutte. Ze deden dat door forse systeemkritiek te leveren. Toeslagenouders, boeren, omwonenden van azc’s – allemaal waren ze door de voorafgaande kabinetten-Rutte in de steek gelaten. Ze beloofden het anders te doen. En beloofden, met „lef”, te bewijzen dat ze hun kritiek konden vertalen naar een nieuwe bestuursstijl.

Haat

De PVV van Geert Wilders laten meeregeren – het was een taboe in Den Haag. Mark Rutte had na de mislukte gedoogconstructie met de PVV besloten de partij nooit meer mee te laten doen. Yesilgöz zette de deur al vóór de verkiezingen op een kier, waarmee ze de PVV opeens belangrijk maakte. De partij boekte een enorme verkiezingsoverwinning (37 zetels).

De formatieperiode liet zien waarom de vier partijen, hoewel allemaal rechts, niet met elkaar kónden samenwerken. Er heerst tussen de vier partijleiders (Omtzigt, Yesilgöz, Wilders en Caroline van der Plas (BBB)) op persoonlijk vlak groot wantrouwen en, soms, pure haat. Coalities worden gebouwd op vertrouwen, en dat vertrouwen heeft nooit kunnen groeien tussen de partijleiders.

De PVV van Geert Wilders laten meeregeren – het was een taboe in Den Haag

Na een moeizame formatie stelden de partijen vast dat alleen een ándere constructie tot succes zou kunnen leiden. De vier partijleiders bleven in de Tweede Kamer zitten. Er zou verder een akkoord op hoofdlijnen komen. Het regeren zouden ze uitbesteden aan een ‘extraparlementair kabinet’, deels bestaand uit ‘vakministers’ zonder partijpolitieke binding, dat met een ‘regeerprogramma’ de afspraken tussen de leiders zou uitwerken.

Dure woorden, die moesten verhullen dat het een noodgreep was om vier partijen in een vorm van samenwerking te masseren. Wilders kon door zijn zeer omstreden verleden geen premier worden, daarom moest er een partijloze premier komen. Dat werd, na lang zoeken en enkele afwijzingen, topambtenaar Dick Schoof (67).

Nora Achahbar (NSC) staat de pers te woord nadat ze is opgestapt als staatssecretaris, uit onvrede over uitspraken van kabinetsleden over mensen met een migratieachtergrond.

Foto Lina Selg / ANP

Crises

Pieter Omtzigt, de grootste voorstander van zo’n extraparlementaire constructie, merkte snel genoeg de nadelen. De andere partijleiders, Wilders voorop, gebruikten hun positie vanuit de Kamer om het kabinet en elkaar te bestoken en openlijk ruzie te maken.

In de Kamer vormden de vier partijleiders steeds meer een samenwerking die leek op een concurrerend mini-kabinet, dat zich niets aantrok van wat Schoof wilde. Het gevolg was dat de premier en bewindspersonen zaten af te wachten wat er gebeurde bij de fractievoorzitters. Premier Schoof speelde geen rol bij crises, moest soms letterlijk op de gang wachten om te horen wat de uitkomst van onderhandelingen was.

De PVV van Geert Wilders laten meeregeren – het was een taboe in Den Haag

Het kabinet regeerde hierdoor met de handen op de rug. Het mocht geen eigen plannen maken, want ze moesten zich aan het hoofdlijnenakkoord houden. Dick Schoof, die zijn hele leven in de schaduw had gestaan, stelde zich op als loyale uitvoerder van wat de vier partijleiders in de Kamer hadden besloten. Dat betekende ook dat als ze er met zijn vieren niet uitkwamen, Schoof niet eens wílde helpen. „Dat is aan de fractievoorzitters in de Kamer”, zei hij na iedere ruzie op zijn vrijdagse persconferentie.

Plannen kwamen er nauwelijks, laat staan wetsvoorstellen. De Eerste Kamer verveelde zich zo stierlijk, dat het maar besloot de jaarlijkse begrotingen eens goed door te lichten. Het leidde er bijna toe dat meerdere begrotingen werden afgekeurd. En ook het vinden van meerderheden of het verrichten van politiek handwerk bleek niet besteed aan de meeste (onervaren) bewindspersonen.

Tussen de vier partijen in de Kamer overheerste wrok, wantrouwen en soms regelrechte haat. In alle partijen werden kwaadaardige verhalen over elkaar verteld. Iedereen hield vanaf het begin rekening met een snelle val.

Caroline van der Plas (BBB) tijdens een persmoment over de Voorjaarsnota. De coalitie onderhandelde ruim 26 uur.

Foto Bart Maat

Zwaarbevochten

Nog een weeffout: partijen wilden zich maximaal profileren op onderwerpen die voor hún achterban belangrijk waren. Dus kreeg BBB het voor het zeggen in de landbouw, mocht de PVV over asiel en migratie gaan, kreeg NSC bestuurlijke vernieuwing en de VVD Financiën. Het gevolg was een extreme profileringsdrang en een ingebakken conflict. Minister Marjolein Faber (PVV, Asiel en Migratie) is daar het beste voorbeeld van. Ze kwam met het idee om borden te plaatsen bij asielzoekerscentra („Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer”) en weigerde vijf vrijwilligers een koninklijke onderscheiding omdat ze zich inzetten voor asielzoekers.

Maar vooral kon het niet goed gaan omdat de vier partijen een totaal andere taal spreken. Populisme en technocratie blijken een lastig huwelijk. De radicaal-rechtse PVV heeft geen boodschap aan rechtsstatelijke discussies en zwaarbevochten compromissen. De PVV zegt, als populistische partij, namens de wil van het volk te spreken. NSC is juist opgericht als partij die de rechtsstaat wil versterken. Dit ging al bijna mis toen minister Faber het asielnoodrecht wilde inroepen, wat NSC weigerde. De VVD, de enige regeringspartij met bestuurlijke ervaring, werd er door de andere partijen van verdacht vooral bezig te zijn met de volgende verkiezingen.

BBB, in de kern ook een populistische partij, ging tijdens de regeerperiode steeds meer op de PVV lijken, al leek deze partij als enige het voortbestaan van het kabinet belangrijk te vinden. Afgelopen weekend nog schreef BBB-leider Caroline van der Plas op X dat ook BBB, net als de PVV, voor het „beteugelen van de islamisering” is.

Het kabinet is al meerdere malen bijna gevallen. Het kwam het dichtstbij in november vorig jaar, toen staatssecretaris Nora Achahbar (Toeslagen, NSC) aftrad. Rond haar aftreden gingen verhalen rond over vermeend racisme in de ministerraad, hoewel Achahbar het had gehad over polarisatie in het kabinet in het algemeen.

Twee NSC-Kamerleden traden terug, maar NSC bleef zin het kabinet. Niemand wist eigenlijk waarom

Twee NSC-Kamerleden traden terug, maar NSC bleef in het kabinet. Niemand wist eigenlijk waarom. Het leidde bovendien tot een ingewikkelde situatie: als het vertrek van een eigen staatssecretaris die zich onprettig voelt in het kabinet al niet voldoende reden is om solidair te zijn, wat is dan wél een goed moment om op te stappen? Bovendien: NSC-leider Pieter Omtzigt vertrok dit voorjaar voortijdig, zijn opvolger Nicolien van Vroonhoven heeft nog niet het interne gezag om grote beslissingen te nemen. Daarbij staat NSC er met één à twee zetels in de peilingen dramatisch voor.

Omdat er geen onderling vertrouwen was, deelden de politieke leiders in de Kamer en de vier vicepremiers in het kabinet onderling weinig informatie. Dan lekt het toch weer uit, werd vaak gezegd.

De coalitie die beloofde op te komen voor de burger die zich in de steek gelaten voelde, heeft het nog geen jaar volgehouden. Het was, uiteindelijk, toch langer dan de partijen vooraf hadden gedacht.

Lees ook

Het kabinet-Schoof voert een gevecht met de buitenwereld en zichzelf

Nicolien van Vroonhoven en Geert Wilders (PVV), tijdens de tweede dag van de Algemene Politieke Beschouwingen.


Van scheurtjes tot breuk: hoe het kabinet-Schoof bezweek onder voortdurende interne spanningen

Het deze dinsdag gevallen kabinet-Schoof doorstond diverse crises alvorens alsnog ten onder te gaan. Een chronologisch overzicht.

18 april 2024Tweet Wilders over VVD’er Van den Burg

Nog voor het kabinet geformeerd is ontstaan er meerdere scheurtjes. Bijvoorbeeld als PVV-leider Geert Wilders VVD’er Eric van den Burg op X een „eng mannetje” noemt. Van den Burg had het een „uitstekende keuze” genoemd dat Wilders geen premier zou worden in het kabinet. Zowel VVD-leider Dilan Yesilgöz als NSC-voorman Pieter Omtzigt noemt de tweet „ongepast”. Wilders trekt zich daar niets van aan: „Wat= anderen daarvan vinden zal me verder worst zijn.”

14 juni 2024Crisisoverleg over kandidatuur Faber

Eigenlijk wilde Geert Wilders dat zijn trouwe Kamerlid Gidi Markuszower naast minister voor Asiel ook vicepremier zou worden. Maar nadat blijkt dat hij niet door een veiligheidsonderzoek van de AIVD komt, moet hij hem terugtrekken en schuift Wilders Tweede Kamerlid Marjolein Faber naar voren. Maar ook zij is niet zonder controverse: ze verwees eerder naar de racistische complottheorie „omvolking”. Nadat VVD-leider Dilan Yesilgöz Faber „geen onomstreden kandidaat” heeft genoemd, komen de vier partijleiders samen in crisisoverleg. Pas daarna kan Faber aantreden.

4 juli 2024Vicepremier Agema twittert vanuit Vak K

Het debat over de regeringsverklaring loopt uit de hand als vicepremier Fleur Agema vanuit Vak K twittert over het dragen van een hoofddoek. Daar is het eerder op de dag al over gegaan, als de oppositie van premier Dick Schoof wil horen dat hij afstand neemt van eerdere uitspraken van minister Marjolein Faber. Spreekt het kabinet met twee monden? Tijdens een schorsing spreekt premier Schoof Agema vermanend toe, maar de verhoudingen in de coalitie staan op scherp. Als VVD-leider Dilan Yesilgöz suggereert dat Wilders achter de tweet zat, reageert Wilders woedend. „Een valse, vuile beschuldiging.”

19 september 2024NSC steunt verzoek oppositie

„Tsjonge, jonge, jonge, jonge, wérkelijk niet te geloven dit”, mompelt Schoof boos. De Algemene Politieke Beschouwingen worden al snel geschorst als NSC het verzoek van de oppositie steunt om ambtelijke notities openbaar te maken waarin het gaat over de inzet van noodrecht om asielmaatregelen te nemen. Maatregelen die met name de PVV graag snél wil, via dat noodrecht, normaliter alleen bedoeld voor urgente crises en waarmee het parlement tijdelijk buitenspel gezet wordt. Het lukt Schoof tijdens het tweedaagse debat amper de controle en eenheid in de coalitie terug te krijgen.

23 oktober 2024Twijfel aan noodrecht

„Mensen ervaren een asielcrisis, daarom komen we binnenkort met een noodmaatregel”, zegt Schoof in september. Maar binnen de coalitie is er twijfel of het noodrecht wel aangewend kan worden voor asielmaatregelen, met name binnen NSC. Asielminister Faber houdt lang vast aan haar voornemen om het noodrecht in te zetten, maar krijgt de „dragende motivering” die daarvoor nodig is niet rond. Ondertussen vergroot de PVV de druk op de coalitie door te dreigen met een kabinetsval als het noodrecht níet wordt ingezet. Eind oktober volgen nieuwe onderhandelingen tussen de coalitiepartijen. Uitkomst: een spoedwet, geen noodwet.

Premier Dick Schoof na afloop van een gesprek met Geert Wilders (PVV) en Nicolien van Vroonhoven (NSC), over de noodwet voor asielmaatregelen.

Foto Bart Maat

15 november 2025Staatssecretaris Achahbar stapt op

Een week na de rellen rond de voetbalwedstrijd Ajax – Maccabi Tel Aviv kraakt het kabinet opnieuw. Tijdens een ingelaste ministerraad praat het kabinet over de rellen, waarvan de beelden, en de interpretatie dat het „antisemitische aanvallen” waren, de hele wereld over gegaan. Staatssecretaris Jurgen Nobel (Participatie en Integratie, VVD) vertelt voor de camera’s dat „islamitische jongeren voor een heel groot deel niet onze normen en waarden onderschrijven”. Wat er binnenskamers precies gezegd wordt blijft onduidelijk, maar een week na de rellen neemt staatssecretaris Nora Achahbar (Financiën, NSC) ontslag. In een verklaring hekelt ze de „polariserende omgangsvormen”, ook binnen het kabinet. Blijft de rest van de NSC-bewindspersonen, of verklaren ze zich solidair met Achahbar? Het wordt, na een urenlang overleg waarvoor ook alle partijleiders naar het Catshuis komen, dat eerste.

Rosanne Hertzberger (NSC) en Femke Zeedijk-Raeven (NSC) stappen uit de Kamerfractie van NSC, in de nasleep van het geweld in Amsterdam en het stoppen van Nora Achahbar, staatssecretaris Toeslagen.

Foto Bart Maat

11 februari 2025Wilders dreigt met kabinetsval

Geert Wilders dreigt met een kabinetsval. Tenzij de drie andere coalitiepartijen „onvoorwaardelijke steun” bieden aan de asielplannen van minister Marjolein Faber (PVV). Maar de Raad van State is vernietigend over die concept-wetten: ze zouden de druk op de rechtspraak en de IND fors vergroten. Wilders komt NSC en het CDA, dat nodig is voor een meerderheid in de Eerste Kamer, uiteindelijk tegemoet: in ruil voor steun van de wetten komt er meer geld voor onder meer de IND.

16 april 2025Partijleiders onderhandelen 24 uur over Voorjaarsnota

De tijd voor het kabinet dringt: er moet een Voorjaarsnota ingediend worden. Maar elke partij heeft eigen wensen, wil vooral meer geld voor de eígen plannen, en de ruimte om elkaar iets te gunnen is klein. Zo’n 24 uur lang onderhandelen de partijleiders met elkaar – zónder betrokkenheid van de vakministers en zelfs premier Dick Schoof staat letterlijk op de gang. De partijen slagen er uiteindelijk in om een akkoord te sluiten, maar de onderlinge verhoudingen zijn verder verslechterd.

26 mei 2025Tienpuntenplan Wilders

In een persconferentie vergroot Wilders de druk op het kabinet. De andere partijen móéten akkoord gaan met een tienpuntenplan dat hij presenteert, en waarmee asielmigratie naar Nederland fors ingeperkt moet worden. En nogmaals dreigt hij het kabinet op te blazen als die steun uitblijft. Bluf, denken coalitiepartijen.

2 juni 2025Wilders blijft bij dreigement

Wilders herhaalt in overleg met de coalitiepartijen wat hij tijdens de persconferentie heeft gezegd: steun zijn plannen, of hij trekt zijn steun voor het kabinet terug. Hij zal er, zegt hij uiteindelijk, nog een nachtje over slapen.

Lees ook

‘Ik wil dit niet meer’, zei Wilders en liet vervolgens het kabinet vallen

Geert Wilders (PVV) staat de pers te woord. Foto Remko de Waal / ANP


‘Ik wil dit niet meer’, zei Wilders en liet vervolgens het kabinet vallen

De PVV heeft het kabinet laten vallen op asiel en migratie, Geert Wilders heeft op dinsdagochtend aan premier Dick Schoof laten weten dat hij alle ministers en staatssecretarissen van de PVV terugtrekt uit het kabinet.

Daarmee komt na elf maanden en één dag een eind aan het kabinet van PVV, VVD, NSC en BBB. VVD-leider Dilan Yesilgöz, NSC-fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven en Caroline van der Plas van BBB, reageerden verbijsterd. Het gesprek dat ze in de ochtend hadden op de kamer van Wilders duurde tien minuten.

Heel even was er een ontspannen moment. „Heb je goed geslapen, Geert?”, vroeg Van Vroonhoven. Maar meteen daarna was duidelijk dat het voorbij was met de rechtse samenwerking. „Ik wil dit niet meer”, zei Wilders.

Al vanaf de eerste dag van de kabinetsformatie, na de verkiezingen in november 2023, verliep de omgang tussen de vier partijen moeizaam. En dat bleef zo, ook toen er een kabinet was. PVV, VVD, NSC en BBB gingen van de ene ruzie naar de andere, maar elke keer kwam het toch weer nét goed.

‘Bizar’

Dat het kabinet nu valt op een onderwerp waarover alle vier de partijen het eens zijn, is opmerkelijk: ze willen immers allemaal een strenger asielbeleid. Daar hadden ze dinsdag samen een motie over willen indienen. Wilders eiste dat de andere drie hun handtekening zouden zetten onder een tienpuntenplan over asiel, de anderen wilden dat in die motie kwam te staan dat PVV-minister Marjolein Faber die voorstellen zou gaan uitwerken.

Voor Wilders was dat niet genoeg. De andere drie leiders noemden dat „bizar” en „ongelofelijk”. „Wilders zet niet de Nederlanders op één, maar zichzelf”, zei Van der Plas. Yesilgöz noemde de beslissing „onverantwoord” en zei voor alle tv-camera’s dat ze „heel boos” was.

Wilders zet niet de Nederlanders op één, maar zichzelf

Caroline van der Plas
BBB-leider

Na het gesprek had Wilders premier Schoof gebeld om hem op de hoogte te stellen. De crisis was in een paar dagen hoogopgelopen, maar Schoof had niet meegepraat. Zijn kabinet stond op het spel, maar hijzelf stond daarbuiten en kon niets doen.

De partijloze premier belde zelf een paar keer met de partijleiders, hij wilde weten, zegt een betrokkene, „hoe de vlag erbij stond”. Dat begon al op zondag, nadat Geert Wilders op X had gedreigd met de val van het kabinet, als de andere coalitieleiders zijn asielplannen niet zouden steunen. Schoof maakte maandagavond opnieuw een telefonisch rondje, om te horen hoe het gesprek op maandag aan het eind van de middag was gegaan. En nog eens op dinsdagochtend, voor het overleg waarin de coalitie uit elkaar viel. In dat laatste gesprek deed Schoof een beroep op de fractieleiders om dóór te gaan. Hij noemde daarin onder meer de oorlog in Oekraïne als reden om het kabinet niet te laten vallen.

Beschuldigingen

Het is onzeker hoe het nu verder gaat. De vier partijleiders overleggen daarover met hun fracties. Er zijn verschillende opties: nieuwe verkiezingen óf een ‘doorstart’ van het kabinet, met steun van andere partijen dan de PVV.

Oppositiepartijen reageerden dinsdagochtend vooral met beschuldigingen tegen Wilders. CDA-leider Henri Bontenbal noemt de PVV „onverantwoord en roekeloos”. ChristenUnie-leider Mirjam Bikker vindt het een „afgang” dat Wilders „zo makkelijk wegloopt”. Jimmy Dijk van de SP roept op tot nieuwe verkiezingen.

Lees ook

Na nieuwe eis van PVV-leider Wilders begon het kabinet te wankelen

Geert Wilders (PVV) na het coalitieoverleg. Foto Robin van Lonkhuijsen / ANP


Opinie | Praat mee: het kabinet is gevallen

Mail de redactie

Ziet u een taalfout of een feitelijke onjuistheid?

U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.

Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.

Maximaal 120 woorden a.u.b.

Vul je naam in

Yesilgöz (VVD): ‘Het ging Geert niet om de inhoud’

VVD-leider Dilan Yesilgöz vindt het „onverantwoord” dat PVV-leider Geert Wilders uit de coalitie is gestapt. „Het ging Geert niet om de inhoud”, zegt ze dinsdagochtend in de Tweede Kamer. Het ging hem „niet om asiel, niet om het belang van Nederland en niet om zijn kiezers.”

Volgens Yesilgöz waren de partijen het niet oneens. „Hij gooit het nu allemaal weg”, zegt ze, doelend op afspraken over onder meer migratie. „Wat gaat er nu na de verkiezingen gebeuren? Ik denk niet dat we een rechtse meerderheid gaan krijgen.”

De VVD-fractievoorzitter zegt verbijsterd te zijn over „hoe iemand zo voor zichzelf kan gaan en het land op dit moment in de steek kan laten”. Op X voegt Yesilgöz toe: „Wilders laat Nederland in de steek”.

Liveblog
Kabinetscrisis


Coalitie klapt; Geert Wilders trekt zijn ministers terug


Geert Wilders trekt ook PVV-bewindslieden terug uit kabinet

Geert Wilders heeft premier Dick Schoof dinsdagochtend laten weten dat hij de PVV-bewindslieden terugtrekt uit het kabinet, omdat hij geen verantwoordelijkheid meer wil dragen voor het kabinetsbeleid. Dat zegt Wilders tegen verslaggevers, nadat hij al bekendmaakte de PVV uit de coalitie te trekken.

De PVV-leider heeft naar eigen zeggen getekend voor het „strengste asielbeleid en niet voor de ondergang van Nederland”. Wilders voegt toe dat zijn aangescherpte asieleisen „totaal in lijn zijn met het hoofdlijnenakkoord”.

Volgens Wilders is het indienen van wetsvoorstellen door minister Marjolein Faber (Asiel en Migratie, PVV) geen garantie dat de plannen ook door de Eerste en Tweede Kamer zullen komen. Daarom eiste hij handtekeningen van de voormalige coalitiepartners om het kabinetsbeleid aan te scherpen. Dat leidde maandagavond al tot een impasse.

Oostenrijk, Polen, Duitsland, België nemen volgens Wilders maatregelen die verder gaan dan de Nederlandse. „In het hoofdlijnenakkoord stond ook dat wij tot de strengste landen qua toelating van Europa zouden gaan horen. Dat doen we allang niet meer.”

Liveblog
Kabinetscrisis


Kabinet-Schoof is gevallen; Geert Wilders stapt eruit


Caroline van der Plas (BBB): ‘Geen enkele ruimte voor overleg’

Volgens BBB-fractievoorzitter Caroline van der Plas was er bij de bijeenkomst van de coalitiepartijen dinsdagochtend „geen enkele ruimte voor overleg”. Van der Plas noemt het besluit van de PVV om de coalitie te verlaten „volstrekt onverantwoord, roekeloos en onbegrijpelijk voor iedereen die op verandering hoopte”.

In een persbericht op de website van de site van de BBB stelt ze: „We zaten daar om het land te dienen, niet voor het spektakel”. Volgens de BBB geeft Wilders „zijn eigen kiezer zometeen een linkse regering op een presenteerblaadje”, zegt Van der Plas.

„Terwijl Nederland vraagt om leiderschap, kiest hij voor politieke spelletjes en dreigende tweets vanaf X”, zegt Van der Plas. Volgens de BBB viel het kabinet niet omdat de asielplannen van PVV-voorman Geert Wilders „niet konden”. „Het viel omdat ze niet zijn uitgevoerd. Wie daar politieke consequenties aan wil verbinden, moet beginnen bij zichzelf.”

Liveblog
Kabinetscrisis


Geert Wilders trekt PVV terug uit het kabinet-Schoof