Category: Amerikaanse verkiezingen

Als de Amerikanen een president kiezen, steekt er een mediastorm van jewelste op. Peilingen, profielen, cijfers en analyses vliegen je om de oren. Wellicht heb je je scheel gekeken naar de Amerikaanse nieuwszenders de afgelopen dagen of ben je de draad kwijtgeraakt tussen alle opiniemakers.

Nu het stof is neergedaald is het tijd om de balans op te maken. NRC zet de beste verhalen op een rij die uitleggen hoe Trump heeft gewonnen, waarom Harris heeft verloren, en hoe de wereld is veranderd.

Een verkiezing die too close to call zou zijn, was binnen een dag beslecht. De keuze van kiezers zou afhangen van kleur en gender, maar de cost of living crisis bleek doorslaggevend. Harris kon de onvrede van de Biden-jaren niet van zich afschudden, terwijl Trump de frustratie slim wist te gebruiken.

Dat alles nu anders is, staat vast. „Hoe disruptief en chaotisch de eerste vier jaren onder president Trump ook waren, deze keer wordt het anders, serieuzer”, schrijft NRC in het commentaar.

Vijf verhalen over, opnieuw, vier jaar Trump.

vrij spel

Nooit eerder verkozen Amerikanen een president met zulke openlijk autoritaire ambities als Donald Trump. Het grote verschil met zijn eerste termijn: veel critici om hem heen zijn verdwenen. Zo hebben Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden zich achter het trumpisme geschaard. De huidige speaker van het Huis, Mike Johnson, is een loyalist, in tegenstelling tot zijn voorganger. En als de Republikeinen behalve in de Senaat ook een meerderheid winnen in het Huis, dan heeft Trump vrijwel ongelimiteerde ruimte om zijn macht te vergroten en tegenstanders aan te pakken.

economie als knelpunt

In 1992 schreef de Democratische strateeg James Carville op een whiteboard: it’s the economy, stupid. En hoewel verkiezingsuitslagen zelden één verklaring hebben, is de economie hét thema waarop kiezers verandering wilden. Democraten wezen op de goede economische statistieken waarmee Biden het Witte Huis zal verlaten, maar de abstracte cijfers resoneren slecht bij kiezers die in twee jaar tijd hun boodschappen en huur met bijna een kwart duurder zagen worden.

internationale reactie

Terwijl Orbán de champagne opentrok, baalden de Fransen. De internationale reacties op Trumps zege laveren tussen hoop en angst. Zo heeft het Iraanse bewind geen geheim gemaakt van zijn afkeer van de nieuwe president, terwijl Erdogan en Trump prima door één deur kunnen. China wil de economie zo ‘Trump-proof’ mogelijk maken, en Marokko maakt zich vooral druk over de Westelijke Sahara. Wat betekent Trumps tweede termijn voor de verschillende regio’s in de wereld?

demografische trends

Het zouden zeer ‘gendered’ verkiezingen worden: vrouwen zouden in ruime mate voor Harris kiezen, om hun reproductieve rechten te beschermen. Mannen zouden voor Trump gaan, vanwege zijn plannen op het gebied van economie en immigratiebeleid. De voorspelde genderkloof viel uiteindelijk best mee. Meer trends: Generatie Z omarmt in toenemende mate de Republikeinen, de Afro-Amerikaanse stem verschoof minder dan verwacht en Trump wint bij elke presidentsrace meer latino-kiezers.

Trumps entourage

Welke loyalisten gaan Trumps radicale beleid uitvoeren? Is er nog plek voor ‘volwassenen in de kamer’? En wie moet er op zoek naar een nieuwe baan? Correspondent Emilie van Outeren gidst je door de gegadigden voor een nieuwe Trump-regering. In totaal moeten bijna vierduizend posten gevuld worden, waarvan voor 1.200 banen goedkeuring nodig is van de – Republikeinse – Senaat. De rest kan Trump aanwijzen. Volgens Trumps oudste zoon is er geen plek voor „mensen die denken dat ze het beter weten dan de rechtmatig gekozen president van de Verenigde Staten”.

Wat vier jaar Trump betekent voor drie beleidsterreinen

<dmt-util-bar article="4872223" headline="Wat gebeurde er in de VS?
Deze verhalen maken de balans op” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/11/09/wat-gebeurde-er-in-de-vs-brdeze-verhalen-maken-de-balans-op-a4872223″>


Delen

Mail de redactie

Donald Trumps ideologische en praktische overname van de Republikeinse Partij is compleet nu hij met een onverwacht groot mandaat de presidentsverkiezingen gewonnen heeft. Zonder het oude partij-establishment en met acht jaar politieke ervaring zal hij zijn Witte Huis en een nieuw kabinet willen vullen met pure loyalisten. Republikeinen die zich niet vanaf het eerste moment schaarden achter zijn verzinsel dat de verkiezingen van 2020 ‘gestolen’ waren, lijken uitgesloten van een baantje. Gulle geldschieters en ex-Democraten zijn wel welkom.

De transitie van de regering Biden naar die van Trump moet soepeler gaan dan de vorige keer dat hij aan de macht kwam. In 2016 had Trump voor de verkiezingen oud-gouverneur Chris Christie aangewezen om het proces te leiden. Maar direct na de overwinning schoof schoonzoon Jared Kushner Christie opzij en verdwenen diens plannen waar hij maanden aan gewerkt had in de prullenbak. In de bijna elf weken tussen de verkiezingen en de inauguratie werd maar een fractie van de vacatures gevuld.

Meerdere ervaren politici, generaals en donateurs die vervolgens werden aangesteld, kregen ruzie met Trump en werden ontslagen of vertrokken vroegtijdig. Vaak nadat ze zichzelf hadden opgeworpen als ‘volwassene in de kamer’ en probeerden Trumps meest extravagante oprispingen te temperen.

Transitieduo

Ditmaal vormen miljardair en investeringsbankier Howard Lutnick en Linda McMahon, mede-oprichter van een bedrijf dat worstelspektakels organiseert, een transitieduo. Meer dan de bekende, conservatieve Heritage Foundation, dat het beruchte beleidsplan Project 2025 schreef, leunen zij daarvoor op het America First Policy Institute. Deze denktank werd na Trumps verlies in 2020 opgericht door medestanders uit zijn eerste regeerperiode en sindsdien beschouwd als wachtkamer voor een eventuele nieuwe Trump-regering.

In totaal moeten bijna vierduizend posten gevuld worden, waarvan voor 1.200 banen goedkeuring van de – Republikeinse – Senaat nodig is. De rest kan Trump aanwijzen. Volgens Trumps oudste zoon, Donald Jr., is er geen plek voor „mensen die denken dat ze het beter weten dan de rechtmatig gekozen president van de Verenigde Staten”, zei hij tegen FoxNews. Lutnick zei een maand geleden tegen de Financial Times dat gegadigden geselecteerd worden „op basis van hun capaciteiten – en hun trouw en loyaliteit aan het beleid, en ook aan de man”.

Een nieuwe minister van Binnenlandse Veiligheid krijgt als voornaamste taak de deportatie van miljoenen ongeautoriseerde migranten

Trumps beleid zal in het teken staan van verder isolationisme: terugtrekking uit internationale verdragen, zo niet bondgenootschappen. Richard Grenell, tijdens Trump I ambassadeur in Duitsland, zou minister van Buitenlandse Zaken kunnen worden, al wil senator Marco Rubio die baan ook graag. Elise Stefanik, de New Yorkse Afgevaardigde die de kruistocht tegen linkse universiteitsbestuurders leidde, wordt genoemd als VN-ambassadeur.

Een nieuwe minister van Binnenlandse Veiligheid krijgt als voornaamste taak de deportatie van miljoenen ongeautoriseerde migranten. Elon Musk zou een „overheidsefficiëntiecommissie” moeten gaan leiden om tienduizenden ambtenaren te ontslaan en hele ministeries te laten verdwijnen.

Op andere terreinen is minder duidelijk wat er precies staat te gebeuren. Een nieuwe minister van Financiën zou enorme importheffingen en verregaande belastingverlagingen moeten invoeren, onder andere door de inkomstenbelasting op fooien en op staatspensioenen af te schaffen. Maar lang niet alle Republikeinen in het Congres voelen zich senang bij het triljoenengat dat dat in de toch al lege schatkist zou slaan. Hedgefondsmiljardair John Paulson – in de running voor het ministerschap – zingt een toontje lager. „Je moet vasthouden aan het concept van wat hij wil en er grenzen aan stellen zodat je de doelen bereikt, maar de impact op de fiscus verlaagt”, zei hij tegen The New York Times.

Het lijkt zeker dat er een mooie functie in het verschiet ligt voor Doug Burgum, de gouverneur van North Dakota, en biotechondernemer Vivek Ramaswamy. Beide deden meer aan de Republikeinse voorverkiezingen, maar namen het daarin vaker voor Trump op dan dat ze hem uitdaagden.

Hitlist

Nu Trump verkozen is, zullen de twee federale strafzaken tegen hem verdwijnen. Speciaal aanklager Jack Smith, die Trump poogde te vervolgen voor zijn bemoeienis met de Capitoolbestorming en het achterhouden van staatsgeheime documenten, kan op zoek naar een nieuwe baan. En naar een goede advocaat. Hij staat op de hitlist van mensen op wie Trump wraak zou willen nemen. In goed gezelschap van andere „vijanden van binnenuit” als president Joe Biden, Afgevaardigden Nancy Pelosi en Liz Cheney. Een nieuwe minister van Justitie (in de VS tevens baas van het Openbaar Ministerie) mag hun vervolging op zich nemen. Het is nog volstrekt onduidelijk wie dat zou kunnen worden.

Lees ook

Trump krijgt veel ruimte om zijn macht te vergroten en tegenstanders te vervolgen

De familie Trump

Iedereen die met Trump wil of moet samenwerken heeft te schaften met zijn kinderen. Tijdens Trumps eerste bewind trokken dochter Ivanka en schoonzoon Jared Kushner met hem in het Witte Huis en hadden verregaande invloed op beleid en benoemingen. Kushner werd een soort Midden-Oostengezant en verdient sinds zijn vertrek uit Washington veel geld aan investeerders uit die regio.
In Trumps laatste campagne, en waarschijnlijk regeerperiode, zijn zoon Don Junior (46) en schoondochter Lara (getrouwd met Eric) veel belangrijker. Don zou doorslaggevend zijn geweest in de selectie van J.D. Vance als vicepresidentskandidaat. Lara Trump (42) is co-voorzitter van de Republikeinse Partij en cruciaal geweest voor de opkomst van kiezers die het stemproces en de uitslag in 2020 niet vertrouwden. Nu pleit ze voor een „algemeen federaal verkiezingsproces” waarbij kiezers zich altijd moeten identificeren als ze Amerikaans staatsburger zijn. De Republikeinse zorgen over ‘verkiezingsintegriteit’ zijn niet voorbij, net zomin als de Democratische angst dat er maatregelen volgen om stemmen moeilijker te maken.
Interessant zal zijn welke rol de familie Trump gaat spelen in de opvolging van de pater familias. Trump, bij zijn inauguratie de oudste president ooit, kan niet opgaan voor een derde termijn. Is vicepresident J.D. Vance zijn natuurlijke opvolger in de Make America Great Again beweging? Of heeft Don of Lara of een andere telg zelf ambities?

Stephen Miller

Trumps nativistische en racistische ideeën zijn grotendeels gevoed door Stephen Miller. Zijn belangrijkste migratieadviseur en speechschrijver is hem al sinds 2016 trouw en treedt steeds meer op de voorgrond. Met hardrechtse uitingen op sociale media en met een eigen toespraak tijdens Trumps campagnebijeenkomst in New York vorige maand. „Amerika is voor Amerikanen en alleen Amerikanen”, zei hij daar. Hij is niet alleen voor het deporteren van illegale migranten, maar ook voor sterke inperking van legale migratie.
Miller (39) zal zeker weer een prominente rol krijgen in het Witte Huis. In Trumps eerste termijn zou hij de drijvende kracht zijn geweest achter het beleid om ouders en kinderen die de zuidgrens overstaken van elkaar te scheiden, bij wijze van afschrikking. Nu zal hij een nieuwe poging wagen een grensmuur te bouwen en zich vooral inzetten voor massadeportaties.

Susie Wiles

De eerste die Trump, na zijn kinderen en aanstaande vicepresident, tijdens zijn overwinningsspeech in het zonnetje zette was Susie Wiles (67). „We noemen haar de ijsjonkvrouw”, zei hij over zijn zilvergrijze campagnemanager. „De meest gevreesde en minst bekende politieke operator in Amerika”, volgens Politico.

Wiles werkt als sinds de jaren tachtig aan Republikeinse campagnes, vooral in Florida. Nu verhuist ze naar Washington. Donderdag werd bekend dat zij de eerste vrouwelijke stafchef van een president wordt. Haar specialiteiten, zo schrijft ze zelf op LinkedIn zijn „orde scheppen uit chaos” en „mijn vermogen om situaties en percepties om te draaien”. In de campagne kreeg ze Trump zelf nooit in het gareel, maar ze wist wel de operatie om hem heen als een machine te laten draaien. Kan ze dat ook in het Witte Huis?

In zijn eerste termijn versleet Trump vier chiefs of staff.

Robert F. Kennedy

Toen de Democraat Robert F. Kennedy (zoon en neef van) zijn onafhankelijke presidentscampagne staakte, sprak hij zijn steun uit voor Trump. In ruil daarvoor denkt de anti-vaxxer en milieujurist „een grote rol” te krijgen in het volksgezondheidbeleid. De aanstaande president deelt Kennedy’s scepsis over coronamaatregelen en heeft zich vatbaar getoond voor een plan om fluoride – bedoeld om tandrot tegen te gaan – uit drinkwater te verbannen. Daarnaast pleit Kennedy vooral voor het weren van chemicaliën uit voedsel. Veel stoffen die in Europa verboden zijn, zijn dat in de VS niet. Maar zulk beleid zou ingaan tegen verdere deregulatie die Republikeinen voorstaan. Van Trump mag Kennedy „los gaan met gezondheidszorg”, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat hij minister wordt. Die bewindspersoon wordt verantwoordelijk voor de „concepten voor een plan” die Trump zou hebben om Obamacare te ontmantelen.

Mike Johnson

Schijnbaar uit het niets werd de onbekende Mike Johnson uit Louisiana een jaar geleden voorzitter van het Huis van Afgevaardigden. De Republikeinse fractie lag in scherven na het afzetten van Kevin McCarthy, geen prominent lid kreeg voldoende stemmen om hem op te volgen. Totdat Johnson (52) de zegen ontving van Trump.De jurist had een leidende rol gespeeld in Trumps poging de uitslag van de verkiezingen van 2020 ongeldig te verklaren. Nu de Republikeinen hun meerderheid in het Huis zullen vergroten, blijft Johnson daar waarschijnlijk speaker. Dan leidt hij niet meer de hindermacht tegen Joe Biden, maar kan hij rechts beleid bespoedigen. Daarvoor moet hij wel zijn kruistocht voor een landelijke intrekking van het recht op abortus (tijdelijk) staken. Hij noemde het afbreken van zwangerschappen eerder „een ware Amerikaanse Holocaust”. Maar Trump wil niet verder gaan dan verboden op staatsniveau.

Delen

Mail de redactie

Dinsdag 5 november 2024, om half acht ’s avonds plaatselijke tijd aan de Amerikaanse oostkust, gebeurde er iets opmerkelijks. Lang voordat de eerste voorlopige resultaten van de presidentsverkiezingen binnen druppelden, en terwijl de stemkantoren aan de westkust nog open waren, begon de koers van de Amerikaanse dollar aan een forse en abrupte stijging. En in luttele tijd ging de koers ten opzichte van de euro 2 procent omhoog. Zo’n ruk is hoogst zeldzaam.

De sterkere dollar was van tevoren in verband gebracht met een zege voor de presidentskandidaat Donald Trump. De markt leek die uitkomst, ver voor de tellingen en beter dan de exitpolls, al te weten. Ook een andere ‘Trump trade’, stijgende rentes op staatsleningen, werd kort na de dollarstijging ingezet. Terwijl een sterkere dollar en een stijgende rente in theorie niet al te best zijn voor aandelen, maakten ook de Amerikaanse beurzen een reuzensprong toen zij woensdag eenmaal konden reageren op de uitslag. Nieuwe koersrecords waren het resultaat.

Terwijl de stemkantoren aan de westkust nog open waren, begon de koers van de Amerikaanse dollar aan een forse en abrupte stijging

Zo begroette het hyperkapitalisme van de financiële markten de nieuwe president. Dat Trump openlijk zinspeelt op een autocratisch regime onder zijn leiding leek Wall Street niet te deren. Dat gold aannemelijk ook voor de meerderheid van laagopgeleiden die op hem stemde, en de 55 procent van de mannen van Latijns-Amerikaanse afkomst, die volgens peilingbedrijf Edison vaak in de working class te vinden zijn. Sowieso was voor twee derde van alle stemmers de toestand van de Amerikaanse economie het belangrijkste onderwerp van de verkiezingen. En een schild tegen de buitenlandse concurrentie, dat Trump belooft in de vorm van hoge tariefmuren voor import, blijkt een aantrekkelijke oplossing. Die eensgezindheid tussen Wall Street en werkers, tussen kapitaal en arbeid, is opmerkelijk. En zegt iets over de toekomst van de Verenigde Staten.

Opkomst China als dreiging

Als er één issue was waarover Republikeinen en Democraten het in de verkiezingen eens waren, dan is het de dreiging die uitgaat van de opkomst van China. De voornaamste klacht: dat land beschermt zijn eigen bedrijven tegen buitenlandse concurrentie, en subsidieert ze om goedkoop naar andere landen te exporteren.

De werkelijkheid is veel subtieler en gelaagder. Het gaat hier niet om alle sectoren, niet overal wordt zomaar steun gegeven. En bovendien het Westen, waaronder de VS zelf, doet vaak niet anders. Zo vrij is de wereldhandel nu ook weer niet.

Onder de vrees voor China liggen twee andere argumenten. Het eerste is de hang naar zelfvoorziening. In een wereldeconomie waar de machtsverhoudingen veranderen in Amerikaans nadeel ontstaat als vanzelf de wens om voor strategische goederen en vooral grondstoffen (bijvoorbeeld lithium voor batterijen en staal) niet langer afhankelijk te zijn van het buitenland. Met name het terughalen van industriële productie, dan vooral van hoogwaardige goederen als chips, heeft prioriteit. Dat vergt een beleid, van opleiding en training van personeel tot verschaffing van kapitaal en subsidies, dat de VS lange tijd niet nodig dachten te hebben. Handen ineen, kortom, tegen de buitenlandse dreiging. En omhoog met die tariefmuren.

VS als voorbeeld

Er is nog een argument. Na de val van de communistische Sovjet-Unie was er begin jaren negentig de overtuiging dat er slechts één economisch en maatschappelijk systeem levensvatbaar was: het democratisch kapitalisme. Met de VS als voorbeeld: de shining city on the hill, waar de rest van de wereld een voorbeeld aan nam, of moest nemen.

Het bestaan van een kapitalistische dictatuur was in deze wereldvisie eigenlijk onmogelijk, hoewel het autocratische Singapore een succesvol voorbeeld was van hoe zo’n systeem langdurig levensvatbaar en zelfs succesvol kon zijn.

Het huidige China is op de Singaporese leest geschoeid: een partijdictatuur in een kapitalistisch systeem. Hoewel de jongste economische strubbelingen in China reëel zijn, houdt het land het prima vol, en maakten miljoenen Chinezen kennis met de moderne welvaart.

Lang is gedacht dat China uiteindelijk zou veranderen naar een meer democratisch model. Maar het tegendeel lijkt nu te gebeuren. Met de verkiezing van Trump is er plots een Amerikaans pad denkbaar naar een meer autocratische vorm van kapitalisme. Het land kan, kortom, langzaam veranderen in de dreiging waartegen het zich teweerstelt. Maar zijn daar de contouren al van waar te nemen? En hoe zou een op Chinese leest geschoeid Amerika eruit zien?

Trump schetste in zijn campagne een beeld van een Amerika dat onder vuur ligt en zich moet verdedigen tegen een economische bedreiging van buitenaf. Zoals in tijden van daadwerkelijke oorlog ligt het dan voor de hand dat arbeid en kapitaal hun geschillen vergeten en de handen ineenslaan onder regie van de staat. Dat gebeurde in de geschiedenis wel vaker. De VS hielden er in de jaren vijftig het ‘militair-industriële complex’ aan over, een machtsstructuur waar president Eisenhower zich pas aan het einde van zijn tweede termijn (1960) over beklaagde.

Maar ook in Nederland kan de wederopbouw van na de oorlog worden gezien als een periode waarin de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal (bonden en bedrijven) even terzijde werd geschoven met de door de staat geleide loonpolitiek van matiging – alles voor het hogere doel.

Hoe zou een Amerikaanse ‘handelsoorlogseconomie’, vooral gericht tegen China, eruit zien? Zelfvoorziening is hier het sleutelwoord, waarbij de afhankelijkheid van het buitenland wordt verminderd door alle existentiële productie binnen de landsgrenzen te doen. Van chips tot energie. Hoge tariefmuren voor import schermen werknemers en bedrijven intussen af van de buitenwereld.

Daar is een overkoepelende strategie voor nodig die zowel de factor arbeid als kapitaal temt: een soort neocorporatisme, waarin arbeid en kapitaal zich meer ten dienste van de staat stellen. En daar gunsten voor terug krijgen.

Er is niet veel fantasie nodig om daar de contouren van te zien ontstaan. Wie naar de Trump-regering kijkt, ziet al snel de overeenkomsten. Trump, zelf zakenman, omringt zich graag met andere zakenlieden. In de Financial Times werd voorafgaand aan de verkiezingen al vastgesteld dat het bedrijfsleven liever Trump dan Harris in het Witte Huis zag, omdat Trump makkelijker te beïnvloeden is. Lastenverlichting, deregulering, de wensenlijst van Big Business is eindeloos en Trump staat ervoor open. Zie ook de reacties op Wall Street op zijn herverkiezing.

Maar andersom is de transactionele Trump er een meester in om zijn eigen positie maximaal uit te buiten. Quid pro quo: voor wat, hoort wat. Hij heeft het oor van het bedrijfsleven, maar eist daar ook wat voor terug. De werkgeverskant van een nieuwe vorm van corporatisme is dus betrekkelijk simpel te voorzien.

Ingewikkelder lijkt het te worden voor de werknemerskant. Trump mag weliswaar veel kiezers aan zich hebben weten te binden met beloftes over lagere kosten voor levensonderhoud, hij heeft de tientallen miljoenen stemmers niet aan een touwtje.

Ik denk dat het dom is om veel macht over te dragen aan een vakbondsleiding die agressief anti-Republikeins is

Daar komt Trumps beoogde vicepresident J.D. Vance echter om de hoek. Vance is beïnvloed door de libertaire techmiljardair Peter Thiel en hij toonde zich al ruim voor de verkiezingen, toen hij nog lang geen veep (vicepresident) was, een strategisch denker langs corporatistische lijnen. In een profiel dat website Politico in maart publiceerde over Vance legde hij uit hoe hij vanuit de Republikeinse partij de greep op de arbeiders wilde terugkrijgen. Hij wil af van arbeidsovereenkomsten op bedrijfsniveau, die nu in de VS gangbaar zijn, en toe naar het meer Europese model van sectorale onderhandelingen. Collectieve arbeidsovereenkomsten (cao’s) dus die hele industrieën bestrijken. Zo versterkt Vance de onderhandelingspositie van de bonden tegenover de bedrijven. En geheel langs de lijn van Trumps transactionalisme kan de regering daarna iets terugeisen. In de woorden van Vance: „Ik denk dat het dom is om veel macht over te dragen aan een vakbondsleiding die agressief anti-Republikeins is.”

Per saldo worden zo de werkgevers en de werknemers vooruitgeschoven posten om het beleid van de regering-Trump uit te voeren. Via gerichte douceurtjes, dan weer voor de een, dan weer voor de ander, ontstaat een afhankelijkheid die de macht van Trump c.s. alleen maar vergroot. Electoraal gezien is het waarschijnlijk een meesterzet: Big Business en Joe the Plumber die beide schatplichtig zijn aan de regering.

Spiegelbeeld van Peking

Waar China vanuit een communistisch systeem het neoliberalisme wist in te kapselen tot een autoritair kapitalisme, bewandelt Trump dus precies de tegenovergestelde route. Vanuit het kapitalisme op democratische weg naar een autoritair leiderschap met vergaande macht over de economische ordening.

Het resultaat laat zich uittekenen: de komende jaren zetten Trump en Vance maximaal in op het aan zich binden van zoveel mogelijk groeperingen. Botsende belangen tussen bijvoorbeeld werkgevers en werknemers zullen met gerichte lastenverlichtingen moeten worden afgedekt, maar die prijs is Trump bereid te betalen, zo liet hij al in zijn eerste termijn zien.

Als het autoritair corporatisme ook daadwerkelijk op democratische weg vaste voet aan de grond krijgt in de VS, zijn de gevolgen langjarig en uiterst somber. En wint het autocratisch kapitalisme in een groeiend deel van de wereld terrein.

Lees ook

Niemand kan overzien wat ‘Maganomics’ van Trump voor bedrijven betekenen

Delen

Mail de redactie

NRC vroeg kiesgerechtigde Amerikanen uit verschillende staten om bij te houden hoe ze de afgelopen presidentiele verkiezingen ervoeren. Samen geven ze een beeld van de gespannen stemming in het land: van opluchting tot angst, van vreugde tot spijt.

4 novemberNathan Hanson (53), Iowa (Stemde Harris)

„Toen ik opgroeide was het land meer verenigd: er kon dan wel een Republikein of een Democraat winnen, maar het welzijn van het land stond niet op het spel.

„In 2015 aanschouwde ik de opkomst van de MAGA-beweging [Make America Great Again] met verbazing, mensen die ik jaren kende raakten in de ban van een oplichter. Voor Trump-supporters verloren feiten hun waarde. Ik vrees dat ons land verdeeld is op een manier die niet meer te repareren valt. Als een getrouwd stel dat beter kan scheiden.

„Ik zie de Trump-borden in de tuinen van buren, en ik kan me niet voorstellen hoe ze zo’n man kunnen steunen. Ze zullen wel even slecht over mij denken als ze het Harris-bord in mijn tuin zien. Ik heb zelf vroeg gestemd. Ik laveer tussen verdriet en wanhoop over de staat van mijn land, maar mijn stem is het enige waarmee ik concreet iets kan doen.”

5 novemberRainn Sheppard (18), New York (Niet gestemd)

„Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de stembussen officieel gesloten. Ik heb spijt. Ik heb mijn recht om vandaag te stemmen vergooid, ik heb m’n kop in het zand gestoken tijdens de verkiezingen. Daarmee verspeelde ik mijn recht op abortus en gezondheidszorg, mijn recht om te floreren in een diverse gemeenschap. Mijn recht op veiligheid en comfort.

„Waarom vond ik stemmen geen prioriteit? Heb ik zitten dagdromen? Geloofde ik dat ik zo uitzonderlijk was, dat mijn enige zorgen gingen over school en m’n sportcarrière? Hoe kan ik ontspannen, als de uitkomst mij direct beïnvloedt, een Afro-Amerikaanse, biseksuele vrouw? Ik heb dat privilege niet. Als Trump wint, ben ik in gevaar. In Project 2025 staat het elimineren van wetten en regels die seksuele oriëntatie, gendergelijkheid, abortus en reproductieve rechten beschermen.

„Ik schaam me, ik heb mijzelf, mijn vrienden en mijn familie in de steek gelaten. Ik hoop bij god dat Kamala Harris deze verkiezingen wint. Ik verdien het recht om in de publieke ruimte mijn vriendin te kussen. We verdienen het recht op abortus en gezondheidszorg. We verdienen respect en gelijkwaardigheid voor alle mensen die hier leven.

,,Als Trump wint, voel ik me deels verantwoordelijk.”

5 novemberMargeret Masino (75), Delaware (Stemde Harris, stembusmedewerker)

„Ik heb vroeg gestemd op Harris en hielp op verkiezingsdag bij het stembureau. De drukte kwam in vlagen, voor en na werktijd. ‘Verkiezingswaarnemers’ – vrijwilligers met borden en partijkleding die hun kandidaat komen steunen – bleven keurig op de verplichte 30,5 meter (100 feet) afstand van het bureau. Dat verliep vreedzaam.

„Wel reed er drie keer een grote pick-uptruck met geblindeerde ramen en een enorme Trump-vlag langs het stembureau. Elke keer parkeerde die vijf à tien minuten direct voor het gebouw waar de rij was. Duidelijk een poging tot intimidatie, naar mijn idee.

„Het doet me denken aan de nog gevaarlijkere bommeldingen in andere staten. Ik vind het geen vreemd idee dat dit soort gepest van extreemrechts de resultaten hebben beïnvloed. Ik werd door mensen getroost met de gedachte dat we ook de laatste vier jaar met Trump hebben doorstaan. Maar deze keer wordt anders, ben ik bang, nu Trump zich omringt met jaknikkers.”

6 novemberAustin Martin (27), Michigan (Stemde Trump)

„Sinds m’n achttiende stem ik voor Donald Trump, nu voor de derde keer. Die keuze is sterk beïnvloed door mijn ouders. Ik hoopte dat zijn winst mijn ouders, hun vrienden en onze hechte gemeenschap blij zou maken.

„Om in 2020 na laat opblijven en dagenlang wachten Trump te zien verliezen was zo vervelend. Ik maakte me zachtgezegd zorgen over hoe we de komende vier jaar door zouden komen. Het ging zo goed onder Trump, vond ik, ook met het bestrijden van de pandemie. En de afgelopen vier jaar waren moeilijk. Ik heb weer op Trump gestemd, om terug te keren naar een tijd waar de prijzen niet zo hoog waren als nu. De economie liep lekker en het rechtssysteem werkte naar behoren.

„Ik ben steward, en heb de verkiezingsuitslagen tijdens mijn vlucht gekeken. Ik vond het fantastisch om live het aantal stemmen op Trump te volgen en staten van kleur te zien verspringen. De komende vier jaar geven me hoop dat de Verenigde Staten terug kunnen gaan naar het geweldige land dat het vroeger was. De overwinning van Trump stelde me gerust. Ik kan niet wachten om te zien wat hij de komende vier jaar in petto heeft!”

Lees ook

Met een glas bubbels en tranen wachten op Trumps overwinning: ‘De zondaren noch de progressieven zullen worden gered’

Delen

Mail de redactie

De Republikeinse kandidaat David McCormick heeft de race om een senaatszetel voor Pennsylvania gewonnen, meldt persbureau AP. Hij versloeg de zittende Democratische senator Bob Casey, die kandidaat was voor een vierde termijn.

De zege van McCormick, een voormalige CEO van een groot hedgefonds, betekent dat de meerderheid van de Republikeinen in de Senaat nog ruimer wordt. De partij van aankomend president Donald Trump krijgt zeker 53 zetels in de 100 zetels tellende Senaat, tegenover zeker 45 voor de Democraten, die nu nog een krappe meerderheid hebben.

De zetel in Pennsylvania is de vierde die de Republikeinen erbij krijgen. Republikeinse kandidaten versloegen ook zittende Democraten in Ohio en Montana. In West Virginia veroverde de Republikein Jim Justice de zetel van de vertrekkende onafhankelijke senator Joe Manchin, een voormalige Democraat.

De Republikeinse kandidaat Dave McCormick en zijn vrouw Nina Powell bedanken tijdens een verkiezingsbijeenkomst in Pittsburgh zijn aanhangers, nadat hij de zege heeft opgeëist, 6 november.

Twee senaatszetels zijn nog onbeslist. In Arizona heeft de Democraat Ruben Gallego een lichte voorsprong op de Republikein Kari Lake bij de strijd om de zetel die vrijkomt door het vertrek van de zittende, onafhankelijke senator Kyrsten Sinema, oorspronkelijk een Democraat. In Nevada ligt de zittende Democratische senator Jacky Rosen licht voor op haar Republikeinse uitdager Sam Brown.

De Democratische presidentskandidaat Kamala Harris heeft woensdagmiddag lokale tijd in een toespraak bij de Howard Universiteit in Washington haar nederlaag tegen Donald Trump toegegeven. „We hebben allemaal veel emoties, maar we moeten de uitslag accepteren”, zei ze tegen haar aanhang.

„Als we een verkiezing verliezen accepteren we de uitslag. Dat principe onderscheidt een democratie van een monarchie of een tirannie”, zei Harris. „De uitkomst is niet wat we wilden en niet waar we voor gevochten hebben, maar het licht van de belofte van Amerika zal altijd helder blijven schijnen zolang we niet opgeven en zolang we blijven vechten.”

Donald Trump accepteerde vier jaar geleden zijn nederlaag tegen Joe Biden niet en dat leidde uiteindelijk tot de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021. Harris belooft nu dat ze Trump en zijn team gaat helpen bij de transitie en te zullen zorgen voor een vreedzame machtsoverdracht. Ze heeft hem eerder deze woensdag gebeld om hem te feliciteren en dat te vertellen.

‘Wanhoop niet’

Wel riep ze haar aanhang op om de strijd voor vrijheid, kansen en rechtvaardigheid niet op te geven. „Wanhoop niet, dit is niet het moment om op te geven, maar juist om de mouwen op te rollen.”

Harris zou eigenlijk al aan het einde van de verkiezingsnacht spreken bij de Howard Universiteit, maar zag daar vanaf nadat duidelijk werd dat Donald Trump de verkiezingen zou winnen.

Over ruim een jaar zullen de Verenigde Staten zich zeer waarschijnlijk voegen bij het illustere gezelschap van Iran, Libië en Jemen. Dat zijn de enige drie landen in de wereld die het klimaatakkoord van Parijs (2015) niet hebben geratificeerd. Net als in zijn vorige ambtstermijn heeft Donald Trump aangekondigd dat hij de Verenigde Staten zo snel mogelijk wil terugtrekken uit het akkoord, dat volgens hem zeer onrechtvaardig uitpakt voor zijn land.

In het Parijsakkoord was vastgelegd – mede uit vrees voor een Amerikaanse president à la Trump – dat landen er de eerste drie jaar na inwerkingtreding niet uit mochten stappen. Na de formele aankondiging duurt het een jaar voordat zo’n stap officieel bezegeld is. Daardoor bleef het effect van Trumps terugtrekking de vorige keer beperkt. Toen Joe Biden in 2021 Trump opvolgde, konden de VS na tweeënhalve maand afwezigheid weer probleemloos aanschuiven aan de onderhandelingstafel.

Of de VS zomaar uit het juridisch bindende klimaatverdrag uit 1992 kunnen stappen, is de vraag

Deze keer kan dat een stuk lastiger worden. De drie jaar wachttijd geldt niet meer nu het akkoord al bijna tien jaar oud is. Als Trump snel handelt, zullen de VS jarenlang aan de zijlijn staan bij de mondiale klimaatonderhandelingen. Die afzijdigheid kan nog worden versterkt als Trump ook het klimaatverdrag uit 1992, dat de basis vormt voor alle internationale klimaatafspraken sindsdien, opzegt. Daarvoor wordt onder andere gepleit in Project 2025, het document van een conservatieve Amerikaanse denktank dat mogelijk als blauwdruk gaat dienen voor Trumps tweede termijn.

Of de Amerikaanse president zomaar uit het juridisch bindende klimaatverdrag kan stappen, is de vraag. Juristen zijn het daar niet over eens. Het is een internationaal verdrag dat destijds met steun van het Congres is aangenomen, in tegenstelling tot het Parijsakkoord, dat niet diezelfde status heeft en door president Barack Obama in 2015 kon worden geratificeerd zonder tussenkomst van het Congres.

Volgens Dan Bodansky, hoogleraar internationaal recht aan de Arizona State University, heeft een president de bevoegdheid om verdragen op te zeggen. „De algemene consensus is dat de president in de praktijk de Verenigde Staten kan terugtrekken uit verdragen waar de Senaat advies over heeft gegeven en mee heeft ingestemd”, zei hij tegen de website Climate Home. Zijn collega Harold Koh van de Yale Law School betwijfelt dat. En mocht Trump het klimaatverdrag toch proberen op te zeggen, zullen tegenstanders volgens Koh naar de rechter stappen, waarmee ze het besluit gemakkelijk een paar jaar kunnen vertragen.

Lees ook

Trump krijgt veel ruimte om zijn macht te vergroten en tegenstanders te vervolgen

Onmogelijke opgave

Zeker is wel dat een terugkeer in het klimaatverdrag voor een volgende president een bijna onmogelijke opgave zou worden. Daarvoor ontbreekt in de Senaat een meerderheid die groot genoeg is – precies de reden waarom de auteurs van het conservatieve Project 2025 ervoor pleiten. Zonder dit raamverdrag is ook deelname aan Parijs niet mogelijk. Het zou de VS voor lange tijd buitenspel zetten in de onderhandelingen.

Toch zien veel experts deze juridische schermutselingen als een achterhoedegevecht. Daarbij wijzen ze op de vorige ambtstermijn van Trump. Toen beloofde hij tijdens de verkiezingscampagne dat hij de kolenindustrie een nieuwe impuls zou geven. Het tegendeel gebeurde: in de vier jaar van zijn presidentschap werden volgens The New York Times 75 kolencentrales gesloten en gingen 13.000 banen in de sector verloren. De wetten van de economie bleken sterker dan de wensen van de president. Energie uit onder meer zon en wind waren intussen veel goedkoper dan elektriciteit van kolencentrales.

Daar komt nog bij dat het niet zeker is of Trump het aandurft de Inflation Reduction Act, een pakket met wetgeving voor het vergroenen van de economie, helemaal ongedaan te maken. Het zijn veelal Republikeinse staten die profiteren van de federale subsidies op duurzame energie en infrastructurele maatregelen die het land minder kwetsbaar maken voor klimaatverandering.

Toch bestaat bij veel experts de vrees dat onder Trump de snelheid van de emissiereducties in de VS fors zal dalen. Carbon Brief, een Britse non-gouvernementele organisatie voor klimaatbeleid, becijferde dat de uitstoot van broeikasgassen in de VS tot 2030 wel eens zo’n vier gigaton hoger zou kunnen uitpakken dan wanneer de Democratische kandidaat Kamala Harris de verkiezingen had gewonnen. Dat is net zoveel als de Europese Unie en Japan samen jaarlijks uitstoten. Het zou alle besparingen die de afgelopen vijf jaar wereldwijd zijn bereikt door de groei van energie uit zon, wind en andere schone bronnen maar liefst twee keer teniet doen.

Lees ook

Hoe de Amerikaanse energietransitie zich verder zal ontwikkelen hangt af van de presidentsverkiezingen

Bidens belofte

Om bij te dragen aan het klimaatdoel van Parijs (een opwarming van minder dan 2 graden Celsius, en liefst minder dan 1,5 graden aan het einde van de eeuw) beloofde president Biden de uitstoot van broeikasgassen in 2030 te halveren ten opzichte van 2005. Trump zal die belofte niet waarmaken, verwacht Carbon Brief. De emissies zullen ook onder Trump blijven dalen, maar met niet meer dan ongeveer 28 procent.

Dat heeft ook gevolgen voor het Parijsakkoord. Het mondiale doel om tegen het midden van de eeuw de CO₂-uitstoot naar netto-nul terug te brengen, dreigt nog onhaalbaarder te worden dan het toch al was. Niemand is in staat de rol van de grootste economie van de wereld en na China de grootste klimaatvervuiler over te nemen. Dat zal blijken in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe, waar maandag de jaarlijkse klimaattop begint. En waar de rest van de wereld te maken krijgt met een vleugellamme Amerikaanse delegatie.

Delen

Mail de redactie

Nadat China in de afgelopen jaren onder Xi Jinping steeds autocratischer werd en Rusland onder leiding van Poetin aan een oorlog in een vreedzaam buurland begon, krijgt de westerse grootmacht VS met Donald Trump nu weer een president die ‘America first’ hoog in het vaandel heeft en die niets opheeft met multilateraal overleg.

In de afgelopen tien jaar is het idee dat regels en onderling beraad de omgang tussen staten moeten bepalen steeds verder op de achtergrond geraakt, terwijl het recht van de sterkste aan terrein won. Met de tweede termijn voor Trump wordt die ideëel-getinte internationale orde van recht en dialoog weer verder uitgehold. Het internationale klimaat-overleg bijvoorbeeld, zal nu nóg moeizamer worden.

Donald Trump laat zich in zijn buitenlands beleid leiden door twee tegenstrijdige impulsen. Hij houdt het liefst behoorlijk afstand tot conflicten ver weg. Hij heeft de Democraten herhaaldelijk de schuld gegeven van eindeloos durende oorlogen waar de VS in de afgelopen decennia bij betrokken waren. De kans dat de VS zich de komende jaren met een grote troepenmacht in een conflict mengen is niet zo groot. In zijn overwinningstoespraak woensdagochtend beloofde Trump dat hij geen oorlogen zal beginnen, maar ze zal beëindigen.

Transactie

Toch is hij geen zuivere isolationist. Hij wil óók dat de VS in de wereld sterk staan en kracht uitstralen. Hij beloofde woensdag ook een „machtige krijgsmacht”. Welk instinct op welk moment de doorslag zal geven is moeilijk te voorspellen.

De wereld zal daarnaast moeten leven met een westerse leider die elk internationaal contact ziet als deel van een transactie. In Trumps optiek kent elke onderhandeling maar één winnaar, en dat kan natuurlijk alleen hijzelf zijn. Dat geldt voor concurrenten én voor bondgenoten.

In vergelijking met acht jaar geleden is Trump nu beter voorbereid. Er liggen blauwdrukken voor zijn eerste honderd dagen klaar en met JD Vance heeft hij een jonge en dynamische vice-president aan zijn zijde die goed ligt bij zijn zoons en bij zijn held en helper Elon Musk.

Donald Trump laat zich in zijn buitenlands beleid leiden door twee tegenstrijdige impulsen

De overwinning van Trump en Vance is van groot belang voor Oekraïne. De VS zijn met afstand de belangrijkste bondgenoot van Kyiv in de oorlog met Rusland. Trump ziet niets in langdurige steun voor Oekraïne en wil dat er zo snel mogelijk onderhandeld wordt tussen Moskou en Kyiv. Vance heeft wel eens een vredesdeal geopperd waarbij Poetin een deel van het door Rusland bezette gebied in Oekraïne mag behouden en Oekraïne neutraal blijft en dus niet toetreedt tot de NAVO. Voor Kyiv zou zo’n uitkomst onverteerbaar zijn.

Voor Rusland is Trump in het verleden een lastige partner gebleken. Hij was openlijk complimenteus naar Poetin en zocht herhaaldelijk het gesprek, maar hij aarzelde ook niet sancties op te leggen. In Europa wekten de onderonsjes met Poetin argwaan die nooit is weggeëbd. Ook nu zal Europa héél goed letten op wat Trump met Moskou bespreekt.

Voor de traditionele vrienden van de VS in Europa breekt een onzekere tijd aan. Trump ziet de Europese Unie niet in eerste instantie als een club medestanders, maar als economische concurrenten. In zijn campagne heeft hij herhaaldelijk gedreigd met hoge invoertarieven. Als hij dat dreigement doorzet, zal Europa antwoorden met tarieven op Amerikaanse producten.

Kwetsbare bondgenoten

De tweede overwinning van Trump in acht jaar tijd toont bovendien aan dat een rechts-nationalistische wereldvisie in het Westen een steeds breder draagvlak krijgt. In Europa is de overwinning een steun in de rug voor de openlijke Trump-supporters als de premiers van Hongarije en Slowakije, Viktor Orbán en Robert Fico. Het betekent ook rugwind voor premier Giorgia Meloni in Italië, voor PVV-leider Geert Wilders en een hele reeks rechtse partijen in de Europese Unie, variërend van de AfD in Duitsland tot Rassemblement National in Frankrijk.

Hoe Trump 2.0 zal uitpakken voor de NAVO is ongewis. Trump heeft in het verleden twijfel gezaaid over de vraag of de VS een bondgenoot die aangevallen wordt wel zal verdedigen – de kern van de alliantie. Eenheid is de belangrijkste kracht van het bondgenootschap. Twijfels over de betrokkenheid van het met afstand machtigste land zijn funest. Bondgenoten die zich kwetsbaar voelen, zoals de Baltische landen, worden dan onzeker, vijanden en concurrenten voelen zich sterker.

Trump heeft ook wel gedreigd om uit de NAVO te stappen. Het dreigement werd vooral gezien als een manier om Europese landen die niet genoeg geld uitgeven aan hun krijgsmacht verder onder druk te zetten. Met zijn comeback zal de druk op Europa om op militair terrein snel zelfstandiger te worden, toenemen. Het is al twee decennia duidelijk dat de VS zich willen concentreren op de concurrentieslag met China en er steeds minder voor voelen op te treden als de beschermheer van Europa.

Een van Trumps favoriete woorden, zei hij tijdens de campagne is: ‘tarief’. Naast Europa moet ook China zich schrap zetten. Dreigde hij Europa met tarieven van 10 of 20 procent, richting Beijing schermde hij met 60 procent. Net als voor Europa geldt ook voor China dat er maar één manier is om Trumps invloed in te dammen: zelf sterker worden, zowel economisch als militair.

Eén van de rechtse politici die zich graag als sterke leider en Trump-vriend afficheert is de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. De genegenheid, bleek acht jaar geleden is wederzijds. Het ligt voor de hand dat Trump Netanyahu nóg meer ruimte geeft in zijn strijd tegen Hamas en Hezbollah dan de huidige Amerikaanse regering.

Lees ook

Tussen hoop en vrees: wat betekent Trumps overwinning voor de rest van de wereld?

Delen

Mail de redactie