Calabrië vraagt zich af waarom hulp uitbleef

Posted on March 3, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Migranten De scheepsramp voor de kust van Calabrië was de grootste in jaren. Hulp kwam te laat, er zijn 68 doden en 30 vermisten. In Italië woedt een fel debat: was deze tragedie te voorkomen geweest?

3 maart 2023

Leestijd 6 minuten

Knuffels bij de doodskisten van slachtoffertjes van de scheepsramp voor de kust van Zuid-Italië.

Foto Remo Casilli/Reuters

Op de kleine, witte kist ligt een felblauw politieautootje, achtergelaten door de ordehandhavers. De stille boodschap misschien: sorry dat het ons niet is gelukt om jou te beschermen. De witte doodskisten van de kinderen staan vooraan rechts, op de eerste rij in een sporthal in het Zuid-Italiaanse Crotone, die verder vol staat met lange rijen bruine kisten.

In Steccato di Cutro, een kustplaats in de provincie Crotone, diep in de zuidelijke landstreek Calabrië, lieten vorige week 68 bootvluchtelingen het leven, met het Zuid-Italiaanse strand al in zicht. Het schip, met veel gezinnen aan boord, brak in twee stukken, vermoedelijk na eerst op een zandbank te zijn gelopen. Een visser zag zondagochtend vroeg de eerste lijken drijven. De zee spuugde mensen uit, de levenden en de doden, als in een scène uit een horrorfilm.

Op de witte kist van het anonieme kind zit een beige sticker met daarop een code van cijfers en letters. De code verwijst naar een dossier met foto’s van het lijk en DNA-materiaal. Dat kan helpen om het anonieme lichaam in een latere fase alsnog te identificeren.

Mensen laten bloemen en afscheidsbrieven achter op het hek bij de sporthal in Crotone, waar de kisten met de slachtoffers van de scheepsramp bijeen zijn gebracht.

Foto Salvatore Monteverde/EPA

Toen zondag het nieuws van de scheepsramp bekend raakte, sprong Aladdin Mohibzada (23), een jonge Afghaan met krullend bruin haar, onmiddellijk in de auto om vanuit het Duitse Gelsenkirchen naar Calabrië te rijden. Een oom en een vriend gingen met hem mee.

Het drietal zou pas na 25 uur in moordende onwetendheid Crotone bereiken, in een zeer arme uithoek van Zuid-Italië aan de Ionische zee. „Ik wist dat de zus van mijn moeder met haar hele gezin aan boord was”, vertelt de jongeman, in blauwe jeans en beige hoodie, en op Reebok-gympen. Aladdin, die zelf begin 2016 vanuit de Afghaanse stad Herat naar Duitsland is gevlucht, vangt bij hulporganisatie Caritas andere nieuwkomers op. De jongeman laat het laatste spraakbericht horen dat hij zondagochtend om kwart voor vier van zijn tante ontving. Een vrouwenstem klinkt euforisch. Aladdin vertaalt: „Ze zegt dat ze het hebben gehaald en dat niemand zich zorgen hoeft te maken.” Enkele uren later zou Aladdin het nieuws horen dat er voor de kust van Calabrië een migrantenschip was vergaan.

Tante en twee nichtjes

Zijn tante en twee nichtjes van twaalf en acht waren onder de slachtoffers, zijn vijfjarige neefje is nog vermist. Alleen Aladdins oom heeft de tragedie overleefd, hij zit nu in een gesloten asielcentrum. Aladdin kan het moment dat hij zijn tante en twee nichtjes identificeerde niet onder woorden brengen. „Hun lichamen waren bedolven onder het zand”, zegt hij verslagen. Hij onderbreekt zijn verhaal vaak, en hangt onophoudelijk aan de telefoon, eindeloos speurend naar snippers informatie over hoe hij zijn verwanten in Duitsland kan laten begraven.

Een aangespoelde ‘onesie’ op het strand van Steccato di Cutro, twee dagen nadat de boot met migranten zonk, vlak voor de kust.

Foto Alessandro Serrano/AFP

Tweeëntachtig opvarenden hebben het scheepsdrama wel overleefd. Een twintigtal moest naar het ziekenhuis, de overige zestig zijn net als Aladdins oom naar het gesloten asielcentrum gebracht. Veruit de meesten komen uit Afghanistan, maar er waren ook migranten uit Iran en Pakistan aan boord. Woensdagochtend, wanneer de rouwkamer in de sportzaal wordt opengesteld voor een laatste groet, rijdt een bus het terrein voor de sportzaal op. Een lange rij zwijgzame mannen stapt uit .

Dit zijn de ‘gelukkigen’, die de verdrinkingsdood in de ogen hebben gekeken. Met lood in de schoenen betreden de donker geklede mannen de trap naar de ontvangsthal van de sportzaal. Een man loopt mank, een ander heeft zijn hand in een drukverband. Ze kijken strak voor zich uit. „Bijna allemaal hebben ze iemand verloren op die boot”, zegt psychologe Mara Eliana Tunno van hulporganisatie Artsen zonder Grenzen.

Vanuit verschillende delen van Europa zijn verwanten, net als Aladdin, naar Calabrië gereisd. In de sporthal valt één vrouw flauw bij de kist van een geliefde. Een minuut eerder was haar schreeuw tot buiten te horen.

Tijdens een onderhoud met president Sergio Mattarella hebben nabestaanden benadrukt dat ze de doden in hun thuisland – voor velen is dat Duitsland – willen begraven. Ze vroegen om financiële hulp voor de repatriëring. Vrijdagmiddag stonden de kisten nog altijd in de sporthal van Crotone.

In prima staat

Aladdins oom heeft hem tot in detail verteld hoe het is gebeurd. De boot die vanuit Izmir, in Turkije vertrok, was in prima staat, zegt de jonge Afghaan. „Maar na vijf uur op zee was er een technisch mankement, waarop een tweede boot werd nagestuurd.” Op zijn telefoon toont hij een filmpje dat hij van zijn tante ontving. Op de video staan veel jonge moeders met kleine kinderen op de arm op het schip. Ze kijken eerder verwachtingsvol en opgewonden dan bang.

Lees ook: Drie arrestaties na scheepsramp Calabrië – ‘mensensmokkelaars vroegen 8.000 euro per migrant’

Ook het tweede schip was in prima staat, zegt Aladdin, anders was de vier dagen durende tocht naar Zuid-Italië ook niet gelukt. Pas onder de kust van Calabrië ging het mis. „En er kwam helemaal niemand om te helpen. Op het strand zag mijn oom één politieauto. Die paar agenten deden wat ze konden.” De kustwacht voer helemaal niet uit, en de financiële politie, die in zo’n geval ook vaak te hulp schiet , ging wel de zee op, maar moest door de woelige golven rechtsomkeert maken.

Dat er geen hulp werd geboden, raakt de Calabrezen recht in het hart. „Zijn er grotere schepen nodig om drenkelingen te redden, stuur ons die dan! Met onze gemeentebegroting kan ik zelfs niet de gaten in het wegdek repareren”, zegt burgemeester Vincenzo Voce, een lange, rijzige man. Crotone is een stad met veel werklozen en weinig belastingbetalers. Maar, zegt Voce, het is tenminste wel een gastvrije plek. De inwoners gaven kleren en voedsel aan de overlevenden en de nabestaanden. En op de Facebookpagina van de gemeente vragen inwoners waar ze een donatie kunnen doen.

Bijna allemaal hebben ze iemand verloren op die boot

Bij het hek om het sportcentrum waar de kisten staan, laat jong en oud rouwkransen en bloemen achter. „Vergeef ons”, zegt een vrouw, die huilt terwijl ze bidt. Aan de bloemen en berenknuffels zijn briefjes geplakt. „We zouden geen wet nodig moeten hebben die ons verplicht om levens te redden. Laten we weer menselijk worden!” De familie Pirillo liet een verwijzing achter naar het beklemmende boek van de Italiaans-joodse schrijver Primo Levi die Auschwitz overleefde. „Se questo è un uomo, io non sono un uomo.” Is dit een mens, dan ben ik geen mens.

„Ik moet huilen als ik aan al die dode mensen denk”, zegt Andrea (10), een tengere jongen met een Harry-Potterbrilletje, dat met zijn klasje afscheid komt nemen. De kinderen hebben een tekening gemaakt van een donkerblauwe, kolkende zee vol bootjes. „Al de hele week praten ze over niets anders”, zegt godsdienstleraar Pino Sestito (63). De kinderen vragen waarom hulp uitbleef en waarom het migrantenschip zo lang bleef doorvaren. „We hebben samen de route bekeken op de kaart. De kinderen vroegen waarom het schip niet had afgemeerd bij de Griekse eilanden toen het daar langs voer.” Aladdin Mohibzada kan wel vertellen waarom. Hij vluchtte zeven jaar geleden ook per schip vanuit Turkije naar Europa. Dat schip legde wel aan in Griekenland, maar „daar zit de grens nu potdicht.”

Politieke kant

Heel Italië stelt dezelfde vragen als de schoolkinderen uit Crotone. De vraag of de tragedie voorkomen had kunnen worden, is nu voorwerp van gerechtelijk onderzoek. Het Europese grensbewakingsagentschap Frontex, dat de boot zaterdagavond om 23 uur had opgemerkt, zegt de Italiaanse autoriteiten te hebben ingelicht. Maar volgens minister van Binnenlandse Zaken Matteo Piantedosi gaf Frontex daarbij niet aan dat het schip mogelijk in moeilijkheden verkeerde.

Lees ook: Scheepsramp zet politieke strijd tussen Meloni en oppositieleider Schlein op scherp

De juridische kant wordt verder uitgespit, maar deze tragedie heeft ook een politieke kant. Piantedosi sloeg de Italianen met stomheid door als eerste reactie te stellen dat „wanhoop nooit kan rechtvaardigen dat iemand een reis onderneemt waarbij hij zijn eigen kinderen in gevaar brengt.” Piantedosi, die minister werd op verzoek van de radicaal-rechtse vicepremier Matteo Salvini, werd ‘victim blaming’ verweten. Kersvers oppositieleider Elly Schlein, die anders dan premier Giorgia Meloni deze week wél naar Crotone ging, zei dat Piantedosi alleen al vanwege die uitspraak moet opstappen.

„Hulp bieden op zee lijkt tegenwoordig de laatste optie, alsof het beter kan worden vermeden”, zei admiraal Vittorio Alessandro, voormalig woordvoerder van de havenautoriteiten, deze week op tv. Jarenlang redde de Italiaanse kustwacht duizenden mensen op zee door proactief op te treden, maar in 2018 veranderde het politieke klimaat toen de radicaalrechtse Lega van Matteo Salvini aan de macht kwam. De kustwacht werd verzocht niet langer op te treden als „taxidienst op zee”, maar zich voortaan op politietaken te concentreren. „Alleen de ngo’s bieden nog hulp, en daarvoor worden ze gestraft”, besloot de admiraal. In Italië is onlangs een wet ingevoerd die ngo’s verbiedt om bij een reddingsactie verder te zoeken naar andere migranten op zee. Een schip van Artsen zonder Grenzen is al aan de ketting gelegd.

Als commandant Vittorio Aloi van de kustwacht in Crotone bij het rouwcentrum arriveert, wordt hij belaagd door de Italiaanse pers. „Persoonlijk ben ik hier kapot van, op professioneel vlak maak ik mezelf geen verwijten.” Een retorische vraag van een Italiaanse journalist brengt hem zichtbaar van zijn stuk: „Commandant, noemt u het acceptabel dat mensen sterven omdat de bureaucratische regels zijn gevolgd?”

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 4 maart 2023

Belangrijkste Nederlandse dansprijzen uitgereikt tijdens Nederlandse Dansdagen

admin
October 5, 2024
0

De Zwanen en de Jonge Zwanen, de jaarlijkse dansprijzen van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD), zijn vrijdagavond uitgereikt. De winnaars werden bekendgemaakt tijdens het Gala van de Nederlandse Dans, het startschot voor het festival Nederlandse Dansdagen in Maastricht.

De Zwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie ging naar Marco Gerris’ Rhythm & Flow voor ISH Dance Collective. De jury ziet hoe Gerris de jeugdige, rebelse identiteit van de groep heeft weten te bewaren met volwassen voorstellingen waarin ‘urban’ skills worden gecombineerd tot een verrassend geheel. De Zwaan voor de dansprestatie die vorig seizoen het meest imponeerde, ging naar Kalin Morrow. In de sci-fisolo The Previous Owner van Dunja Jocic, over reïncarnatie door technologie, levert zij een aangrijpend gevecht om haar identiteit te behouden. „Kalin máákt deze voorstelling”, aldus de jury.

Op een onbewoond van jeugddansgezelschap MAN || CO werd bekroond met een Jonge Zwaan. De voorstelling voor 6-plussers schetst met een mix van tekenfilmhumor en scherp getimede dans de reuring en schuivende verhoudingen die ontstaan door de confrontatie met een nieuwkomer. Winter Wieringa kreeg de Jonge Zwaan voor zijn rol in Hoop! (12+) van Wies Bloemen/Danstheater AYA. Hij is volgens de jury „een intrigerende danser naar wie je wilt blijven kijken”.

De Innovatieprijs van de Nederlandse Dansdagen ging naar Anne Suurendonk. Zij kreeg de stimuleringsprijs voor jong talent om „geheel eigen bewegingstaal, die draait om de innerlijke beleving” verder te ontwikkelen in een nieuwe voorstelling die zij met het prijzengeld van 25.000 euro kan realiseren.

Vorige maand werd al onthuld dat de Dansspeld, een prijs van verdienste voor mensen die een grote bijdrage hebben geleverd aan de danssector, dit jaar twee keer wordt toegekend. De spelden gaan naar Wies Bloemen (Danstheater AYA) en Ed Wubbe (Scapino Ballet Rotterdam), zij stonden ruim dertig jaar aan het roer van hun groep. Bloemen wordt geroemd om haar voortrekkersrol in het genre jeugd- en jongerendans. Zij zwaaide eerder dit jaar af, Wubbe draagt het leiderschap eind dit jaar over. Dankzij zijn inspirerende leiding en neus voor jong choreografisch talent transformeerde Scapino Ballet Rotterdam tot een hedendaags balletgezelschap met een breed publiek.

Bloedbad in Haïtiaans plaatsje toont aan dat einde bendegeweld ver weg is

admin
October 5, 2024
0

Gewapend met automatische geweren trokken leden van de bende Gran Grif donderdag door Pont-Sondé, zo’n 70 kilometer ten noordwesten van de Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince. Chaos ontstond bij inwoners van het stadje, die rennend of op motoren probeerden te ontkomen aan de rondvliegende kogels. Velen wisten te ontsnappen, maar zeker zeventig Haïtianen, onder wie drie jonge kinderen, werden gedood. 45 huizen en 34 voertuigen gingen in vlammen op.

Het recente bloedbad laat zien dat het de Haïtiaanse regering nog altijd niet lukt om het bendegeweld de kop in te drukken. Dat geweld, al jaren aan de gang, laaide eind februari opnieuw op. Bendes in Port-au-Prince stortten de stad in gewelddadige anarchie nadat de inmiddels oud-premier Ariel Henry naar Kenia afreisde om een akkoord te bereiken over de komst van een internationale vredesmacht naar Haïti.

Een poging tot een criminele coup volgde, en onder dreiging van een samenwerking van verschillende bendes trad Henry af. Ondertussen plunderden de gangs dagenlang huizen en terroriseerden ze bewoners van de hoofdstad. Tienduizenden van hen, vooral in armere delen van de hoofdstad, sloegen op de vlucht. Volgens de Verenigde Naties kwamen in de eerste zes maanden van 2024 bijna 3.700 Haïtianen door het geweld om het leven.

Drie maanden na het begin van de geweldsgolf kreeg Haïti een nieuwe premier: Garry Conille, die eerder de regionale afdeling van VN-kinderorganisatie Unicef leidde. Onder zijn leiding moet Haïti het bendegeweld een halt toe zien te roepen.

Hulp Keniaanse politiemacht

Daarvoor krijgt het land inmiddels de hulp van de Keniaanse politiemacht, die door de VS wordt betaald. De eerste vierhonderd Kenianen zijn sinds juni in Haïti. Het Afrikaanse land, dat juist rond die periode te maken kreeg met grootschalige studentenprotesten, heeft beloofd nog eens zeshonderd agenten te sturen. Hun hulp biedt volgens de Amerikaanse president Joe Biden de „beste kans” op het realiseren van democratisch bestuur in Haïti.

Maar die hulp, die binnenkort ook van nog eens 1.900 troepen uit andere landen moet komen, valt tot dusver tegen. De Keniaanse politiemacht zou kampen met materiële tekorten en de agenten hebben een beloofde maandelijkse bonus nog geen enkele keer ontvangen, schreef persbureau Reuters afgelopen maand. Een van de agenten noemde de situatie „erg demoraliserend”.

Stabiliteit in het land is überhaupt nog ver weg. Zeker 700.000 gevluchte Haïtianen zijn nog niet teruggekeerd naar hun thuis en leven volgens premier Conille, zo zei hij onlangs in een interview met CNN, in door bendes geteisterde gebieden. Zij moeten constant op hun hoede zijn voor aanvallen, zoals die recent van Gran Grif.

Ook staat de lokale infrastructuur ernstig onder druk. Bijna de helft van de circa 11,5 miljoen inwoners heeft te maken met voedselonzekerheid, zo blijkt uit een deze week door de VN-organisatie IPC gepubliceerd rapport. Bijna zesduizend mensen lopen het risico om te overlijden door een tekort aan voedsel, onder meer in de rurale regio waar Pont-Sondé ligt.

Premier Conille noemde het bendegeweld van donderdag in die stad een „afschuwelijke misdaad, gepleegd tegen weerloze vrouwen, mannen en kinderen, […] op de hele natie”.

De moeizame bestrijding van de mpox-uitbraak in Afrika roept bij hulpverleners herinneringen op aan de coronapandemie

admin
October 5, 2024
0

Het collectieve antwoord op de mpox-epidemie in Afrika laat zich moeizaam formuleren. Vooral in Congo, waar de mensen het hardst worden getroffen, wordt het geduld van de bevolking hevig op de proef gesteld. Toch gloort er een sprankje hoop. Deze zaterdag zet Congo, met een eerste beperkte vaccinatiecampagne in het oosten van het land, een aarzelende stap richting de beteugeling van de langdurige mpox-uitbraak die sinds vorig jaar door delen van Afrika rondwaart.

In Goma, de hoofdstad van Noord-Kivu, staan vanaf dit weekeinde de meest kwetsbare groepen – zorgpersoneel en kwetsbare Congolezen – in de rij voor hun prik. De afgelopen week stuurden de Europese Unie en de Verenigde Staten zo’n 265.000 vaccins van de Deense farmaceut Bavarian Nordic.

Van een „massale vaccinatie” is volgens de minister van Volksgezondheid, Samuel-Roger Kamba, vooralsnog geen sprake. Of zoals hij vrijdag onderstreepte: „Je kunt je voorstellen dat we in een land met 100 miljoen inwoners het probleem niet met 265.000 doses gaan oplossen.” Wanneer de vaccinatiecampagne een vervolg krijgt, is vooralsnog niet duidelijk.

Bovendien is voor de meest kwetsbare groep – kinderen onder de vijf die bijna 70 procent van de sterfgevallen voor hun rekening nemen– nog geen oplossing, omdat het Deense vaccin uitsluitend bedoeld is voor volwassenen. Van de bijna 35.000 mpox-gevallen waarmee dit jaar inmiddels zestien Afrikaanse landen zijn getroffen, heeft Congo veruit de meeste. Daar hebben ruwweg zo’n 30.000 geregistreerde gevallen inmiddels geleid tot bijna 990 doden.

Internationale noodtoestand

Hulporganisaties wachten de vaccinatiecampagnes ongeduldig af. Het is inmiddels bijna twee maanden geleden dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de internationale noodtoestand uitriep vanwege een nieuwe gevaarlijke mpox-variant die via Congo ook Burundi, Kenia, Rwanda en Oeganda bereikte.

De Afrikaanse gezondheidsorganisatie CDC ziet er wekelijks minstens 2.500 nieuwe gevallen bijkomen en blijft benadrukken dat de epidemie op het continent nog lang niet onder controle is. Het CDC, dat lokaal een sleutelrol speelt in de virusbestrijding, vreest bovendien de snelle toename van mpox-gevallen in de dichtbevolkte Congolese hoofdstad Kinshasa, zo stelde de organisatie donderdag tijdens een briefing.

Vooral het gebrek aan toegang tot vaccins staan grootschalige vaccinatieprogramma’s in de weg. Hoewel inmiddels zo’n 4,3 miljoen vaccins zijn beloofd, komt dat aantal niet in de buurt van de ruim tien miljoen doses die volgens het CDC noodzakelijk zijn om de uitbraak onder controle te krijgen.

Geen toestemming WHO

Maar ook bij de rol van de WHO worden vraagtekens geplaatst voor de trage respons, omdat die lange tijd geen toestemming gaf voor het gebruik van de relatief nieuwe mpox-vaccins in de getroffen gebieden. Critici wijzen op het gebrek aan daadkracht waarmee de gezondheidsorganisatie handelde bij een eerdere mpox-uitbraak uit 2022 in de VS en Europa. Afgelopen week bleek al dat WHO-directeur Tedros Adhanom Ghebreyesus zich niet wil laten opjagen. „We zullen geen shortcuts nemen”.

Een patiënt met mpox in een verpleegcentrum in Kamituga in Congo.

Daarnaast wordt de bestrijding van de uitbreek vertraagd door de lokale bureaucratie. Zo gaf Kinshasa zelf pas eind juni goedkeuring voor het gebruik van mpox-vaccins. Bovendien stelde het land aanvullende logistieke eisen aan een eerdere lading Amerikaanse vaccindonaties, waardoor de eerste Congolese prik tegen het infectievirus nog langer op zich liet wachten. Ook afgelopen week werd het begin van de vaccinatiecampagne nog eens met drie dagen uitgesteld vanwege ‘logistieke problemen’.

Hoewel de WHO het selecte groepje landen dat vaccins opslaat opriep om een deel te doneren, blijft de omvang van deze schenkingen beperkt. De meeste leveringen van vaccins aan getroffen regio’s kwamen vooralsnog tot stand via aankopen of gesubsidieerde deals, waarbij Afrikaanse landen het grootste deel van de kosten dragen.

Akkoord over de vaccinprijs

Ook de prijs van het vaccin is onderwerp van discussie en vormt voor veel Afrikaanse landen, die met meerdere gezondheidscrises tegelijk kampen, een aanzienlijke drempel. Zo bleef de Deense farmaceut Bavarian Nordic lange tijd vasthouden aan het volgens haar marktconforme bedrag tussen de 100 dollar (91 euro) en 141 dollar (128 euro) per dosis. Onder druk van VN-kinderrechtenorganisatie UNICEF werd eind september alsnog een akkoord bereikt voor de verlaging van de dosisprijs tot 77 dollar (70 euro).

‘Nieuwe epidemie, oude controverses’, kopte het blad Jeune Afrique in een commentaar eerder deze maand, verwijzend naar het talmende internationale antwoord op de mpox-uitbraak. Die doet immers denken aan de coronapandemie, toen ongelijke toegang tot vaccins de pandemie verlengde en de economische gevolgen ervan verergerde.

„Het voelt als een film die we al hebben gezien”, zo verwoordde Ngozi Okonjo-Iweala, algemeen directeur van de Wereldbank, het deze week in een opiniestuk in de Bangkok Post. „Een nieuwe virusstam doodt mensen in de armste landen ter wereld, en hoewel er vaccins tegen de ziekteverwekker bestaan, verhinderen productietekorten en wettelijke belemmeringen dat ze degenen bereiken die ze nodig hebben.”

Intussen is de mpox-problematiek een extra laag op de al precaire humanitaire situatie in Oost-Congo. De regio rond Kivu, waar zo’n drie miljoen mensen zich in vluchtelingenkampen ophouden vanwege de aanhoudende oorlog tussen het Congolese leger en de door Rwanda gesteunde M23-rebellengroep, geldt op dit moment als het virusepicentrum.

Ontwrichtende oorlog

Hulporganisaties als Artsen zonder Grenzen (AZG) zien hoe het virus zich te midden van de ontwrichtende oorlog direct of indirect richt op de meest kwetsbaren. In de overvolle kampen zijn al grote voedseltekorten, gebrek aan hygiëne en nauwelijks privacy, die de kans op blootstelling verhogen. Eerder deze week beschreef persbureau AP hoe de omvangrijke seksindustrie in het gebied en met name vrouwen economisch getroffen worden vanwege stigma en angst rondom het virus.

Maar de chaos maakt het ook moeilijk om besmettingsgevallen op te sporen, laat staan op te volgen. Vrijdag gaf het WHO overigens een ‘noodgoedkeuring’ voor een eenvoudig toe te passen pcr-test om het dna van het virus op te sporen met uitstrijkjes van huidlaesies. Het gebrek aan testmiddelen maakt het moeilijk om tot nauwkeurige besmettingscijfers te komen.

Luister naar