Behoudend PSV biedt in Turijn nu wél partij aan Juventus, maar verliest alsnog

De Tweede Kamer heeft dinsdag unaniem een motie aangenomen waarin erkenning wordt uitgesproken voor het leed van naar schatting dertien- tot veertienduizend ongehuwde moeders die tussen 1956 en 1984 onder druk hun kinderen moesten afstaan. De motie, ingediend door Michiel van Nispen (SP) en Ingrid Michon (VVD) en medeondertekend door leden van verschillende partijen, is een belangrijke stap in een proces dat al jaren loopt.

„Historisch onrecht, in Nederland, dat tot de dag van vandaag doorwerkt”, zei Van Nispen vorige week tijdens de indiening van de motie. De motie spreekt erkenning uit voor „het grote verlies, leed en onrecht dat duizenden ongehuwde moeders en kinderen destijds is aangedaan” en benadrukt dat dit heeft gezorgd voor levenslange pijn bij zowel moeders als kinderen, en andere dierbaren.

Naast de druk vanuit de maatschappij heeft ook de staat een rol gespeeld in deze praktijken, stellen de indieners. Bovendien zijn er de afgelopen tien jaar meerdere onderzoeken gedaan naar afstand en adoptie, „waarbij het treffen van maatregelen vooruit is geschoven, terwijl gelet op de leeftijd van de moeders haast is geboden”. Op dit moment loopt al tweeënhalf jaar een onderzoek onder leiding van Micha de Winter waarvan de resultaten op 19 juni worden verwacht. Toch vinden de SP en VVD het belangrijk dat de Kamer zelf deze stap voor erkenning al zet.

Een opmaat naar excuses

Het is een historisch moment, zegt Ellen Venhuizen, voorzitter van stichting De Nederlandse Afstandsmoeder (DNA). „Het hoogste orgaan van ons land erkent zwart op wit dat ons onrecht aangedaan is, en dat de staat daar een rol in had – daar strijden we al jaren voor.” We zijn niet langer een lastig dossier dat wordt doorgeschoven, maar we worden nu echt gezien, benadrukt ook Barbalique Peters, afstandskind en bestuurslid van Verleden in Zicht. We zitten op de goede weg, maar deze motie is een begin, stellen de vrouwen. „Het is een opmaat naar excuses”, zegt Peters, „want nu is de vraag: hoe gaat erkenning er concreet uitzien?”

Die vraag is relevant na de recente uitspraak in het hoger beroep van afstandsmoeder Trudy Scheele-Gertsen en Bureau Clara Wichmann. Het Haagse gerechtshof verklaarde de zaak weliswaar verjaard, maar riep de staat tegelijkertijd op tot grotere zorgvuldigheid en transparantie in het erkenningstraject. „Velen van ons zijn op leeftijd, dit traject moet niet nog eens vijf jaar gaan duren”, benadrukt Venhuizen. Ze hoopt snel met het ministerie om tafel te gaan om te bespreken welk vervolg de motie krijgt. „Veel moeders hopen op iets tastbaars, bijvoorbeeld een plek waar ze naartoe kunnen om te herdenken.”

Brief van je moeder

Teun Struycken, staatssecretaris Rechtsbescherming, laat schriftelijk weten dat het „enorm verdrietig is wat afstandsmoeders en andere betrokkenen hebben meegemaakt”. Hij acht het „van groot belang dat duidelijk wordt wat er in het verleden precies is gebeurd, inclusief de rol van de Nederlandse overheid daarbij”. Vanwege het lopende onderzoek gaat Struycken pas na ontvangst van het onderzoeksrapport van De Winter met moeders en kinderen in gesprek. „Na de zomer kom ik met een reactie op het rapport aan de Tweede Kamer; dan zal ook aandacht worden besteed aan mogelijkheden voor herstel en erkenning voor dit leed.”

In landen als Ierland, Australië en Canada is aanzienlijk meer haast gemaakt met formele excuses en herstelmaatregelen. „Nederland loopt achter”, zegt Peters. „Er is vanmiddag nog een belangrijke motie aangenomen die bedoeld is om onze adoptiedossiers volledig toegankelijk te maken.” Daarbij moest het mogelijk worden om een ‘brief van je moeder’ toe te voegen aan een dossier in het Nationaal Archief. Dat zou afstandsmoeders de gelegenheid geven om onjuistheden of onvolledigheden in hun dossier te corrigeren.

Venhuizen: „Ik las opmerkingen in mijn dossier die context missen, voor de geschiedschrijving wil ik daar mijn eigen verhaal aan toevoegen.” Peters noemt het een cruciale stap: „Het gaat niet alleen om erkenning van wat er is gebeurd, maar ook om toegankelijkheid van informatie en om herstelmaatregelen die recht doen aan alle betrokkenen. Dat traject is nu eindelijk begonnen.”

Delen

Mail de redactie

Zelf noemde Jan P., die bekend kwam te staan als ‘de horrorfokker uit Eersel’, zijn fokkerij tijdens de rechtszaak „het mooiste bedrijf van Nederland” en de verzorging van de ruim vijfhonderd in beslag genomen honden „tiptop in orde”. De rechter denkt daar anders over. P. is door de rechtbank schuldig bevonden voor nalaten van de juiste verzorging van de honden in zijn fokkerij Kwispel Enzo.

P. is veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijftien maanden, waarvan tien voorwaardelijk. Daarnaast heeft hij het maximale houdverbod van tien jaar opgelegd gekregen én krijgt een van zijn bv’s een geldboete opgelegd van 40.000 euro. Zijn ex-partner, Stephanie D., die ook betrokken was bij het bedrijf, heeft een celstraf van tien maanden voorwaardelijk gekregen, een taakstraf van tweehonderd uur en een driejarig verbod om dieren te houden.

„Dieren hebben net als wij rechten. Onthouding van zorg is verboden”, zei de officier van justitie begin maart in de rechtbank in Den Bosch, tijdens de zitting over hondenfokkers Jan P. en Stephanie D. Van hun fokkerij werden door de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) ruim vijfhonderd honden in beslag genomen.

De honden werden gehouden in vieze hokken met gevaarlijke scherpe randen, lagen op stro doordrenkt met urine en werden omringd door hun eigen ontlasting. De dieren hadden tandsteen, vervilt haar en huidaandoeningen. Toen de hondenhokken leeg kwamen te staan vulde P. ze met andere dieren: pony’s, geiten, schapen, varkens, cavia’s, konijnen en pluimvee – ook die werden in beslag genomen. Dat waren ruim 360 dieren.

Tijdens de uitspraak van het vonnis werd nogmaals benadrukt hoe ernstig de nalatigheid was. „Het is pijnlijk om te constateren dat de dieren zo te lijden hebben gehad. Veel honden hadden geen toegang tot een toereikende hoeveelheid water van passende kwaliteit en waren onder onvoldoende hygiënische omstandigheden gehuisvest.”

Undercoverbeelden

De zaak, die is gebaseerd op twee inspecties van de NVWA, werd in 2022 aan het rollen gebracht door een videoreportage van dierenwelzijnsorganisatie House of Animals. „We wisten al dat hij daar niet mocht fokken en we hadden diverse meldingen gekregen”, vertelt oprichter Karen Soeters. „Dat was voor ons reden om over te gaan tot een pseudokoop – en dat te filmen.”

De pseudokoop, en later ook medewerker van House of Animals die undercover ging, heeft geleid tot een onthullende video. Daarop is te zien hoe honderden honden in „erbarmelijke staat” gehouden werden. House of Animals heeft daarop aangifte gedaan. Soeters: „Het ging zo ver, nog veel verder dan duidelijk wordt uit de rapporten van de NVWA of de zitting. Terwijl het vroor spoot P. met een tuinslang de hokken schoon, terwijl de honden daar nog inzaten, waarna hun vacht bevroor.”

Criminele netwerken

Dieren moet je tegen dit soort mensen beschermen, zegt Soeters. De honden bij Kwispel Enzo waren „doodsbang”, zegt ze. „Ik ben over de hele wereld geweest. Ik ken natuurlijk extreem angstige honden, maar dat wij dat hier in Nederland hebben door fokkers als dit, dat kan niet waar zijn.”

Toch zijn er veel meer fokkers die zo opereren, stelt ze. „Het zijn criminele netwerken waar gruwelijk veel geld in omgaat. Jan heeft miljoenen verdiend.” En hij niet alleen, volgens de organisatie. „De meesten kunnen hun goddelijke gang gaan.” Soeters meldt in een persbericht van House of Animals blij te zijn „dat hij gestraft is”. „Maar ik vind het wel een bijzonder lage straf voor iemand die zoveel dierenleed op zijn kerfstok heeft.”

Ze hoopt dat mensen die een hond zoeken in de aanschaf daarvan beter beducht zullen zijn op dit soort praktijken. „Dit soort fokkers zeggen álles om wat krom is recht te praten voor de koper.” Ze zeggen dat de pup vies is omdat hij net heeft gespeeld en dat mama even niet kan komen omdat ze „moet rusten”, zegt Soeters. „Zelfs als mensen doorhebben dat het foute boel is geloven ze dat ze een hondje redden.” Maar het houdt deze manier van fokken wel in stand.

Jan P., die ook een Belgisch paspoort heeft, gaf tijdens de zaak al te kennen dat hij naar België vertrekt. Vorig jaar werd duidelijk dat hij zijn praktijken daar reeds heeft voortgezet.

Delen

Mail de redactie