Barbra Streisand haalt haar gelijk in haar autobiografie: een antwoord op alle roddel en kritiek

Posted on November 15, 2023 by admin

Voor sommigen is ze vooral actrice: dat markante gezicht met priemende ogen uit het romantische The Way We Were (met Robert Redford, 1973), het muziekdrama Yentl (1983) of de comedy Meet The Fockers (2004). Maar voor de meeste mensen is zij een stem: warm, krachtig, met een bereik van drie octaven en een zeldzaam vermogen om uit elk liedje de verhalende essentie te halen. „I am a woman in love, and I’d do anything to get you into my world…”

Barbra Streisand vertolkt gul onze diepste gevoelens, en dat al meer dan zes decennia – jaren waarin ze haar projecten zorgvuldig selecteerde en tussendoor lange stiltes inlaste, waardoor ze altijd een zweem van mysterie en exclusiviteit behield. Verhalen over Streisand waren er intussen genoeg: ze zou een drammer zijn, extreem perfectionistisch, in de greep van een verlammende podiumvrees en verslaafd aan creatieve controle.

Het definitieve antwoord op dat vaak behoorlijk laatdunkende geroddel verscheen vorige week: My Name is Barbra, een turf van een autobiografie. Dit is Streisand totaal en helemaal. Wie hoopt haar boek van meer dan duizend pagina’s op beroemde namen te kunnen scannen om de rest ongelezen te laten komt bedrogen uit: een namenregister ontbreekt. De nu 81-jarige zangeres, actrice en regisseur werkte tien jaar af en aan haar levensverhaal en laat geen detail achterwege, van plaatopname tot camerastandpunt tot lievelingsgerecht (rijstpudding in New York, scones in Engeland). Het boek werd door Robert Neugarten, Barbara Lampe en Theo van der Ster vaardig in het Nederlands vertaald, in een prettig leesbaar, vaak erg grappig parlando. De lichte stijl verraadt de werkwijze van de auteur: Streisand kan niet typen en sprak haar herinneringen in, „vaak in bed”, zoals ze tv-host Stephen Colbert vertelde.

Bij Streisand is het alles of niets, en dit is haar alles: haar visie, haar gelijk, haar antwoord op al die keren dat ze „moeilijk” genoemd werd, „veeleisend”, een „control freak”. Geen van die epitheta ontkent ze: ze is een vakidioot, haar neiging om in elke situatie licht en geluid te willen aanpassen grenst aan het absurde – zelfs in een restaurant herschikt ze het kaarslicht. De vraag is echter of diezelfde eigenschappen bij een man ook zo’n negatieve bijsmaak zouden hebben gekregen, met name in de filmindustrie, waar vrouwelijke regisseurs tot de dag van vandaag een kleine minderheid vormen.

Gezag

Streisand tilde drie keer zelf een film van de grond: Yentl (1983), The Prince of Tides (1991) en The Mirror Has Two Faces (1996). Vooral Yentl, naar een kort verhaal van Isaac Bashevis Singer over een joods meisje uit het begin van de twintigste eeuw dat zich als man verkleedt om te kunnen studeren, was een commercieel en artistiek succes – maar voor Streisand bleef het lastig om haar gezag op een filmset te laten gelden. Ze had best meer films willen maken, maar het was elke keer een uitputtingsslag – en de negatieve publiciteit over haar maakproces hielp niet.

„Een man is krachtig, een vrouw drammerig”, vatte ze het in 1992 samen in een vaak geciteerde speech. „Een man is compromisloos, een vrouw is een kenau. […] Hij toont leiderschap, zij is bazig. Hij is toegewijd, zij geobsedeerd. Hij is vasthoudend, zij meedogenloos.” Wat dit betreft had haar boek op geen beter moment kunnen verschijnen: in de publieke perceptie van Hollywood is sinds #MeToo nogal wat verschoven. De tijd is nu pas rijp voor een vrouwelijk weerwoord.

Als kind liet Streisand zich de mond al niet snoeren. Ze groeit op in een flat in Brooklyn als Barbara Joan: een scharminkel met een jong overleden vader, een kille moeder en een oudere broer die zich weinig van haar aantrekt. Barbara (de tweede ‘a’ schrapt ze als beginnend artiest) leert al heel jong op zichzelf te staan en vindt verlossing in het theater en de bioscoop: zelf zal ze later ook een beroemd actrice worden, dat „wéét” ze gewoon. Dat ze goed kan zingen is bijvangst – zanglessen vindt ze onzin en stemoefeningen doodsaai. Op haar achttiende doet ze mee aan een talentenjacht in een gay club, en vanaf dat moment gaat het razendsnel: haar zelf samengestelde liedjesprogramma wordt een hype, er volgen lyrische recensies, tv-optredens, een platencontract en een hoofdrol op Broadway, in de nieuwe musical Funny Girl.

Wilde rit

Die rol – losjes gebaseerd op het leven van comédienne Fanny Brice – is Streisand op het lijf geschreven, en levert haar een eerste top-10-hit op: People, een van de evergreens die fans nog altijd als eerste met haar associëren. De repetities zijn een wilde rit waarin co-regisseur Jerome Robbins tot het laatst kleine aanpassingen doorvoert, maar de première wordt voor Streisand een desillusie: ze voelt zich gevangen nu ze achttien maanden lang precies hetzelfde zal moeten doen, voor een publiek dat soms al juicht als ze opkomt.

Bovendien keert haar tegenspeler zich tegen haar: Sydney Chaplin is zo beledigd als ze hun affaire voortijdig afbreekt dat hij haar op het podium begint te treiteren door haar binnensmonds uit te schelden. Zo ontstaat haar legendarische plankenkoorts.

Streisand tijdens de opnamen van Yentl, die film waarin ze acteerde, en die ze regisseerde en produceerde.

Streisands liefde voor improviseren en haar totaalvisie op elke scène waar ze in zit, blijft mensen – mannen, met name – bij al haar volgende projecten irriteren. „Mevrouw neemt gewoon de regie over. Hou liever je kop en laat de regisseur regisseren!” brult acteerveteraan Walter Matthau haar toe op de set van Hello Dolly! (1969). Matthau en regisseur Gene Kelly blijken ook nog bevriend met Sydney Chaplin: tel uit je winst. „Ik had de jongensclub tegen me in het harnas gejaagd”, concludeert Streisand. Ze zou het nog vaak doen.

My Name Is Barbra had allicht korter gekund – in het laatste deel zakt het wat in, als Streisand’s sterrenstatus is gevestigd en ze zich verliest in opsommingen van prijsuitreikingen, reisjes en alweer een magische avond met de groten der aarde: de Clintons, Madeleine Albright, mode-ontwerper Donna Karan, Prince Charles.

Na de ontmoeting met acteur James Brolin komt ook haar turbulente liefdesleven in rustig vaarwater. De twee zijn sinds 1998 getrouwd, waarbij Brolin tot Streisands opluchting tevreden is met een leven als supporter en tweede viool. Het geluk is haar gegund, maar voor het boek is het een beetje saai: juist in ongemakkelijke situaties betoont ze zich een swingende, ondeugende verteller, die kan putten uit een immens reservoir van anekdotes uit een wonderbaarlijk leven.

Kennedy, Elvis, Brel

Zoals die keer dat ze president Kennedy ontmoet en ze hem tegen het protocol in om een handtekening vraagt: „You’re a doll”, bedankt ze hem, en raakt prompt het kaartje weer kwijt. Of dat optreden van Jacques Brel in Marseille: Streisand is fan, maar na afloop verschijnt het Belgische idool geïrriteerd in de deur van zijn kleedkamer, „een biertje in zijn ene hand en een jonge vrouw in zijn andere”. „Ik denk dat hij ons bourgeouis vond”, aldus Streisand, diep teleurgesteld dat Brel niet eens ‘Ne Me Quitte Pas’ heeft gezongen (dat zou ze haar fans nooit aandoen, besluit ze – dus telkens weer ‘People’, eindeloos ‘Happy Days’).

Of haar eerste ontmoeting met Elvis, waarbij ze alleen maar naar zijn gigantische riem kan staren, en dan die keer dat ze hem tijdens het casten van haar versie van A Star Is Born opzoekt in Las Vegas en hij zich verontschuldigt voor het oponthoud: „Ik heb een probleem. Er cirkelt nu een meisje rond in mijn vliegtuig. […] Ze bleef maar praten en praten, terwijl ik me gereedmaakte voor mijn optreden. Ik werd gek van haar.” Elvis blijkt „heel wat zwaarder” geworden, hij is niet meer „op zijn top” – dat past goed bij de mannelijke hoofdrol in de film, maar het komt zakelijk niet rond en de rol gaat naar Kris Kristofferson.

Nog eentje dan. In 1965 wordt Streisand na een optreden tijdens een benefietavond in Mississippi opeens op haar rug gekust: het is Marlon Brando, haar grote filmheld. „Je vernielt mijn fantasie”, flapt ze eruit, maar als ze elkaar weerzien op een feestje in Londen (gastheer: Warren Beatty) belanden ze in een kamer apart en begint een innige vriendschap. „Ik wil je graag neuken”, zegt Brando, waarop Streisand zegt: „Dat klinkt vreselijk.” Ze wil liever met hem naar een museum – te meer daar Brando’s derde vrouw ook op het feest is.

Streisand voelt zich verwant met Brando’s emotioneel verwaarloosde jeugd, zijn intuïtieve manier van werken én de „knobbel in zijn neus”, die zij erfde van haar aanbeden dode vader, „een heel knappe man”. Brando is een van de meest ontroerende passanten uit het boek. Vol mededogen beschrijft Streisand zijn langzame teloorgang.

Minder geduld heeft ze met haar moeder, die her en der opduikt als een nurks, onaardig, maar minstens zo tragisch personage. Diana Rosen kon zelf heel mooi zingen, maar zag haar dromen gesmoord toen ze in bijna-armoede achterbleef na het plotselinge overlijden van haar man Emanuel in 1943. Twee jonge kinderen, slecht betaald werk, een ongelukkig tweede huwelijk – wat moet die vrouw het moeilijk hebben gehad met het komeetachtige succes van haar dochter, die lastpak die het altijd beter scheen te weten.

De volwassen Barbra citeert Diana’s lompe opmerkingen met de verontwaardiging van een gekwetst kind. Ze mag dan Emmy-, Grammy-, Oscar- en Tonywinnaar zijn, het gebrek aan respons van de vrouw die haar opvoedde blijft een gat in haar ziel. Misschien is dat wat haar fans horen als ze weer eens een van Streisands greatest hits-albums opzetten: een eeuwig hunkeren naar liefde.

Vikingen, wolvengehuil en kronen van hertengewei, zo verbroedert Heilung het publiek

admin
September 22, 2024
0

De Noors/Deens/Duitse band Heilung staat bekend om zijn theatrale presentatie, én om zijn rituele opzet. Heilung (‘genezing’) wil zichzelf en het publiek helen en verbroederen. Als intro staat zo’n twintig man in een kring op het podium van de uitverkochte Afas Live, Amsterdam. Hoofdman Kai Uwe Faust vertelt met dringende stem dat we allemaal gelijk zijn, want allen „afstammend van dat ene grote wezen”.

Zangeres Maria Franz draagt witte kleding, een wit masker voor haar ogen en op haar hoofd een hertengewei. Faust draagt een versierde helm en bontcape. Ze staan onder een dak van takken en bladeren, mist kringelt tussen de bandleden, op de vloer liggen botten. Het publiek is goed voorbereid: mannen hebben horens in het haar, mannen en vrouwen dragen suede rokken en zwarte vegen op hun gezicht.

Voor hun stijl en muziek putte Heilung uit de stijl van Vikingen, horror en mythologie – elementen die meer Scandinavische folkrockgroepen gebruiken. Toch ontstaat in de handen van de twintig man, aangevoerd door de voormalige tatoeerder Faust, iets bijzonders. De verkleedpartij past bij hun ritualistische klank. De afgelopen tien jaar ontwikkelde Heilung een strak kader voor hun nummers die soms zeven of negen minuten duren. Bijna elk lied is traag, wordt aangevuurd door diep rommelende drums, en krijgt een laag galm. Op de achtergrond murmelen keyboard en viool.

De ijselijke stem van Maria Franz klieft door deze duistere elementen, roept uitgerekte jammerklachten, of galmt woordloos. Naast haar klinkt Faust als half mens, half didgeridoo, zijn onderaardse gegorgel als een bezwering.

Heilung haalt inspiratie uit de stijl van de Vikingen, mythologie en horror. Foto Andreas Terlaak

Binnen de geheimzinnige sfeer past geen praatje met de zaal, Faust communiceert via indringend wolvengehuil dat onmiddellijk wordt beantwoord met nog harder gejank van het publiek.

Heilung is geïnspireerd door oude Germaanse en IJslandse teksten, en zingt behalve in het Deens ook in deze uitgestorven talen. Ze hebben het over goden en oorlogen, over natuurgeweld van gletsjers en storm, en ondertussen is er tweespalt tussen ‘koning’ Faust en ‘koningin’ Franz, te zien aan de ‘vechtdans’ die ze uitvoeren. Oorlog wordt verbeeld door zes figuren met grote ronde schilden die kreten brullen terwijl de strijddrums roffelen, in‘Krigsgaldr’ (‘oorlogsmagie’).

Er is ook humor: de dreigende schilden dienen bij een volgend nummer als frivool afdakje om onder te dansen. In de zaal wordt weinig bewogen, daar stompt het publiek een vuist in de lucht, of roffelt op het eigen hart. Dat de muziek uiteindelijk enigszins eentonig wordt is voor de fans geen belemmering. De wolven blijven huilen.

Harpist Lavinia Meijer: ‘De harp is een boomstam die houvast geeft in het leven’

admin
September 20, 2024
0

Achteraf bekeken ontkiemde de gedachte aan haar autobiografie Vleugels van papier vijf jaar geleden, zegt Lavinia Meijer (41), Nederlands bekendste harpist. Het was een zonnige oktoberdag in Californië. Ze had gespeeld op de première van de pocketopera Drowning van de Amerikaanse componist Philip Glass op zijn eigen Days and Nights Festival. Hij liet zich hiertoe inspireren door een vijf bladzijden tellend toneelstuk van de Cubaanse schrijfster María Irene Fornés, het verhaal van een man die een hartstocht opvat voor een vrouw op een foto.

„Daarna keken we een documentaire over de schrijfster”, vertelt Meijer, „over de laatste vijftien jaar van Fornés’ leven toen de ziekte alzheimer haar in de greep kreeg. Aan het slot gaat ze twee weken naar Cuba voor een ontroerend familiebezoek. Terug in New York is Fornés de hele reis weer vergeten. Zelfs het zien van de filmbeelden schudt haar geheugen niet wakker. Dit was de vrouw die eens zei: ‘Ik weet alles – de helft weet ik echt, de rest verzin ik.’ Het brein is een grillig organisme. Die nacht drong het tot me door dat er waarschijnlijk ook bij mij veel herinneringen in de kieren van het drukke bestaan verdwijnen. Ik begon notities te maken in mijn telefoon over wat me nog bijstond van vroeger.”

Adoptiekind

Lavinia Meijer ontpopte zich deze eeuw als de aanvoerder van een jonge generatie harpisten die het van oorsprong lieflijke instrument enerzijds een nieuw en rauwer imago gaf en anderzijds de meditatieve dimensies verdiepte. In haar voorstellingen verkent ze – door naast muziek ook teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties te gebruiken – maatschappelijke en filosofische vraagstukken.

Op een cafétafel in het Amsterdamse Volkshotel ligt het boek Vleugels van papier, de titel ontleend aan het lied Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. „We zongen dat wekelijks op de basisschool”, zegt Meijer. „Het verhaal sprak tot mijn verbeelding: de tere vleugels bieden de vlinder een benijdenswaardige vrijheid en maken het dier tegelijkertijd breekbaar. Het herinnert me aan de ontdekking van Glass’ muziek. Zijn stukken geven me altijd het gevoel van een vorm van sterven, maar met de belofte van een wedergeboorte. En hoewel ze me vaak naar beneden trekken, het donker in, blijft er een hoopvol licht te zien. Het tweede deel van Glass’ Metamorphosis roept een sterke kracht in me op – het gevoel van: hoe kwetsbaar mijn bestaan ook mag zijn, muziek geeft me vleugels.”

De rode draad van Vleugels van papier is de zoektocht naar identiteit voor de musicus, die als Soo-Ji ter wereld komt in Zuid-Korea. Na de scheiding van haar ouders wordt zij als peuter – met haar twee jaar oudere broer – toevertrouwd aan de zorg van haar vader, zoals in het Aziatische land dan gebruik is. Wanneer hij moet reizen voor zijn werk, laat hij de kinderen dagenlang aan hun lot over. De vierjarige broer Kyung-Sup bedelt in de buurt voedsel bijeen. Al snel ziet hun vader een kindertehuis als enige uitweg. Hij zal hen niet meer komen halen.

Die zomer zullen ze in een Nederlands gezin belanden. „We moeten er wel bij vertellen”, waarschuwt het adoptiebureau Wereldkinderen hun nieuwe ouders, „dat het meisje een abnormaal groot hoofd heeft. Misschien is ze niet helemaal in orde.” Onder nieuwe namen, Lavinia en Robbie Meijer, beginnen ze aan een tweede leven met een twee jaar oudere Nederlandse zus en later nog een Ethiopisch broertje.

In het boek verhaalt Meijer over haar ontdekking van muziek en de harp, die helpen bij het overwinnen van haar verlegenheid en het verwerven van eigenwaarde. „Musiceren gaf me het gevoel dat ik er echt mocht zijn. Een hartstocht vinden die meteen onvervreemdbaar van jou is, kan je door het leven gidsen. Muziek was niet iets dat mijn ouders me oplegden, waar zij meer van wisten dan ik. Dat heb ik altijd prettig gevonden. Zoals ik ook blij ben dat zij zelf een kind hadden, waardoor wij niet die leegte hoefden te vullen.”

Harpist **Lavinia Meijer**. Foto Andreas Terlaak

Redder en geredde

Op haar dertiende wint Meijer haar eerste concours. De winnaarsmentaliteit en het perfectionisme komen bovendrijven. Maar geleidelijk ontdekt ze ook een andere kant van de muziek. „In de puberteit – in verdrietige en emotioneel heftige periodes – kon ik me opsluiten met de harp, dan was dat instrument als het ware de enige die me begreep.”

Bij haar adoptie staat Meijer jarenlang nauwelijks stil. Het blijft meestal iets waar omstanders naar vragen. Zo’n zestien jaar geleden krijgt ze onverwacht bericht dat haar biologische vader haar zoekt. Het dwingt haar ongewild na te denken over haar ‘vorige leven’. Niet lang daarna besluit ze op tournee te gaan naar haar geboorteland Zuid-Korea. En dan neemt ze ook de volgende stap en regelt een ontmoeting met haar vader, een ontroerende gebeurtenis – maar hun relatie kent veel haken en ogen en staat nu weer op de waakvlam.

Niettemin wordt ze zich door die ervaring bewuster van de adoptieproblematiek. „Er ontstaat een vreemde modus van redder en geredde, of we dat nu willen of niet. Bij veel adoptiekinderen speelt op de achtergrond het idee: ik moet alles zelf kunnen, want wie weet zijn mijn ouders er morgen niet meer. Je voelt dat er iets kapot is gegaan. Maar voor mij is de harp er altijd geweest: een boomstam die houvast geeft in het leven, wat er ook gebeurt. Dat ervoer ik op momenten van grote kwetsbaarheid, bijvoorbeeld in mijn puberteit en bij mijn scheiding. En met de jaren merkte ik dat het instrument een spiegel is. Wat het mij biedt aan troost, kan ik op het podium delen met mensen in het publiek die dat nodig hebben. Eerst was dat een onwennige gewaarwording, maar nu kan ik het omarmen.”

Lavinia Meijers boek Vleugels van papier verschijnt bij uitgeverij Prometheus. Vanaf 17 oktober toert de harpiste twee maanden door Nederland met danser en poppenmaker Duda Paiva in de voorstelling Animalia Paradoxa over de legendarische natuurkenner Linnaeus. www.dudapaiva.com

Manu Chao is overrompelend terug, maar noem het geen comeback – London Grammar bulkt van gevoel

admin
September 20, 2024
0

Manu Chao maakt geen ‘comeback’ na zeventien jaar, hij doet wat hij wil

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Weinig artiesten houden hun woord, Chao wel. Als hij belooft niet aan de leiband van de muziekindustrie te lopen, dan verdwijnt hij zomaar zeventien jaar uit beeld. Niet omdat hij geen fans heeft, maar omdat hij belangrijke activistische doelen wil realiseren, in Brazilië, Barcelona, Mexico of Senegal. Hij wil demonstreren, uitzettingen voorkomen, watervoorraden veilig stellen.

En nu verschijnt er een nieuw album – en dat is geen ‘comeback’ want carrière-jargon past hem niet. Chao had zin om weer onder de mensen te komen en noemde zijn plaat dan ook Viva Tu – als hartelijke boodschap jegens de aanhang.

Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. Als een losgeslagen schip in woest getij zwalkten nummers in het verleden langs, bijvoorbeeld in ‘13 Días’, ‘Siberia’ of ‘Panik Panik’ van zijn voorlaatste plaat La Radiolina (2007).

Onderhuids borrelt het nog behoorlijk bij London Grammar

‘Heeft iemand je verteld dat het leven gemakkelijk was? Ze hadden het mis.” De Londense zangeres Hannah Reid gaat het niet mooier maken dan het is, in ‘You and I’. Niet dat dit zo’n verrassende uitspraak is, maar het zet wel een beetje de toon op het nieuwe album van haar band London Grammar: de grote ontgoocheling die je kunt voelen bij het ouder worden. Zou je al een wat naïeve verwachting hebben van het leven, dan onderstreept de 34-jarige Reid op The Greatest Love hoe alle lijnen verstrikt kunnen raken. Hoe het leven troebel is en complex. Het is moeilijk richting vinden langs overdonderende emoties en onzekerheden.

Dat klinkt somber. Maar dat is het niet, ook al bulkt The Greatest Love van London Grammar weer van gevoel en donkere onderstromen. Het is de vierde plaat sinds debuut If You Wait (2013). Dat was toen een veelbelovende kennismaking met een jong Britse indiepoptrio dat zich direct van zijn breekbare kant liet horen: zware tienerzorgen, getroebleerde relaties.

Zangeres Hannah Reid bleek een talent in het omzetten van gevoel in songtekst. Maar ook de onderlinge chemie van het drietal (naast Reid gitarist Dan Rothman en drummer/toetsenist Dot Major), dat elkaar leerde kennen op de Nottingham University, bleek uit hun cleane liedjesschrijven: de zorgen van een jonge generatie (‘Wasting My Young Years’ of het voorbeeldige ‘Strong’) verklankt in langzaam verbredende soundscapes.

Op Truth is a Beautiful Thing (2017) en Californian Soil (2021) was groei waarneembaar, een lichtere en vrolijkere negativiteit, zo je wilt. Al bleef de onderkoelde vorm hangen en werd het live nooit echt de spannendste band. Braafjes? Best. Maar onderschat ook podiumangst niet – Reid vertelde er vaak over in interviews. En ook in video’s ziet ze niets.

Ook op The Greatest Love heeft London Grammar patent op satijnmatte, elegant deinende songs. Je voelt dat er wat speelt – verraad, gebroken vriendschap, psychologische battles – het borrelt behoorlijk onderhuids. Dat soort inhoudelijke diepte is interessant. Maar, al ontwikkelen de popsongs zich meer dan voorheen, de muzikale climax blijft evengoed vaak hangen. Daar helpt de wat koele zang van Reid, even amechtig als theatraal, ijselijk hoog als laag plechtig, niet bij. Je wilt niet zo je best hoeven doen om haar te voelen.

De vorig jaar uitgebrachte remixen van oudere liedjes lieten horen dat London Grammar intussen zelf ook meer lucht en speelsheid wil. Beats tillen op. En dát is gelukkig ook merkbaar op The Greatest Love. Elektropopnummer ‘House’ en ‘Santa Fe’ zijn beduidend levendiger, ‘Rescue’ valt makkelijk voor te stellen voor een vrolijk klappend publiek. London Grammer zet zijn dromerige popsound meer open, maar blijft understated chic.

Amanda Kuyper

Concert: 3/11, Ziggo Dome, Amsterdam.

Rock
MJ Lenderman
Manning Fireworks

Bericht aan alle underdogs ter wereld: onze verlosser is gearriveerd. Op zijn vierde soloalbum viert de Amerikaanse singer-songwriter en Wednesday-gitarist MJ Lenderman in negen geniale, geestige en intense countrysongs alle knulligheden uit zijn lamlendige bestaan. Vol genade knielt hij naast ons neer en zingt troostend in ons oor: „Wherever you find me, you’ll find me on my knees.” (Frank Provoost)

Pop
The The
Ensoulment

Eerste album sinds 2000 van Matt Johnson die in de jaren tachtig bekend werd door hoogwaardige popmuziek met een angel. Melodieën zijn z’n sterke punt, en de arrangementen. Op Ensoulment is zijn tedere maar vlakke stem ingebed in koorzang, terwijl de instrumentaties zwalken van soulvol naar spookachtig. (HC)

Latin
Gabriel Rios
Playa Negra

De Puertoricaanse Belg Gabriel Rios dook op vorig album Flore al diep onder in de muziek en sferen van zijn Caraibische jeugd. Op Playa Negra is hij daar terug. In het donker. Met slecht weer. Alleen. Rios weet op geweldige manier de aantrekkingskracht van de donkere, diepmelancholische kant van latin uit te wringen. (Peter van der Ploeg)

Metal
Nightwish
Yesterwynde

Na het wat ingetogener Human Nature gaat de Finse band van Tuomas Holopainen weer vol op het orgel op Yesterwynde. Episch, bombastisch, filmisch en groots – ook zonder bassist/zanger Marko Hietala. De ster is en blijft de Nederlandse Floor Jansen, met haar waterheldere, krachtige stem: een anker in de wervelstorm van riffs, orkestrale elementen en koortjes. (PvdP)

Pop/Klassiek
Matangi Quartet & Ruben Hein
P.S.

Een hartbrekend vaarwel. Broederliefde. Van smeekbrief tot zeepost. Direct word je in de songcyclus gezogen die zanger Ruben Hein brengt met de strijkers van het Matangi Quartet, geïnspireerd door de brieven in het boek P.S. van Jet Steinz. Wat is dit klassieke popalbum een mooie versmelting: Heins smeuïge, buigzame soulstem langs de kristallen noten van Matangi. Fijnzinnig, meevoerend en troostrijk. (AK)