Art Rotterdam: pastelkleuren, zacht textiel en Karel Appel

Posted on February 8, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Kunstmarkt Op kunstbeurs Art Rotterdam, waar negentig galeries aanwezig zijn, is het dit jaar opvallend tam. De meeste galeries tonen vrolijke en decoratieve niks-aan-de-handkunst. Naar geëngageerde kunst is het zoeken.

Arjen Ribbens

8 februari 2023 om 20:11

Leestijd 6 minuten

Casper Braat, De Vending Machine met marmeren sculpturen en blikjes pinda’s. — **Casper Braat**, *De Vending Machine* met marmeren sculpturen en blikjes pinda’s.

Foto Casper Braat

Voor een kunstbeurs in tijden van rumoer en maatschappelijk engagement is Art Rotterdam opvallend tam. Het kleine aanbod van geëngageerde kunst sneeuwt dit jaar onder bij de vrolijke en decoratieve niks-aan-de-handkunst. Pasteltinten hebben de overhand.

De 24ste editie, opnieuw in de sfeervolle Van Nellefabriek, is de eerste normale editie van Art Rotterdam sinds 2020. Een beurs zonder tijdsloten georganiseerd op de vaste datum, begin februari. „We gaan weer terug naar normaal”, zegt directeur Fons Hof op woensdagmorgen, vlak voor de opening.

De door corona uitgestelde editie van vorig jaar trok in mei 18.000 bezoekers, tienduizend minder dan normaal. De beurs moest opeens concurreren met allerlei andere evenementen op de internationale kunstkalender. Bovendien hadden veel kunstliefhebber zo kort na de lockdowns kennelijk nog geen zin in een druk evenement. Dat was vervelend voor de deelnemende galeries, zegt Hof, want honderden grote verzamelaars lieten toen verstek gaan.

De beursorganisatie selecteerde dit jaar strenger, zegt Hof. Ze liet minder galeries toe en gebruikt de ruimte die daardoor ontstond voor iets nieuws: een beeldentuin midden op de beurs met dertien grote sculpturen. Een prettige, inhoudelijk interessante attractie die tegelijk zorgt voor een duidelijker plattegrond. Eigenlijk net als vier jaar geleden bij de jubileumeditie , toen AkzoNobel een deel van de bedrijfscollectie toonde.

De beursorganisatie investeerde ook in het vip-programma, vertelt Hof. Een groepje internationale collectioneurs wordt met gratis hotelovernachtingen, een diner en een uitgebreid kunstprogramma naar Rotterdam gelokt.

Een kleine selectie van de Rotterdam Art Week

De beurs Art Rotterdam is het vlaggenschip van de Rotterdam Art Week. Verspreid over de stad zijn t/m zondag tachtig kunstmanifestaties. Een kleine selectie:

De tiende editie van het maatschappijkritische kunst- en technologie festival TEC ART in de Boomgaardsstraat staat in het teken van drugs. .

De designbeurs en tentoonstelling OBJECT Rotterdam, vanaf vrijdag in het HAKA-gebouw in de Vierhavensstraat, toont werk van 150 ontwerpers. Diverse designers werkten samen met beeldend kunstenaars. Zo presenteert bijvoorbeeld het interieurmerk Kokke House een serie meubels i.s.m. koffiekan-schilder Klaas Gubbels.

Joep van Lieshout zet t/m zondag de deuren open van zijn private studio bij Brutus aan de Keileweg. Hij toont zijn WO-MAN Cave, twee ruimtes met ongemakkelijke ‘pin-ups’ gemaakt door Hester Scheurwater, Lara Verheijden en LA Raeven.

Veel Belgische verzamelaars kwamen graag naar Rotterdam vanwege het grote aanbod van jonge, actuele kunst, zegt Martin van Vreden, van de Amsterdamse galerie tegenboschvanvreden. Hij liep woensdagmiddag voor het eerst als bezoeker over de beurs. „Het aanbod van jonge, frisse en nieuwe kunst liep voor mijn gevoel al jaren terug. Ik wilde mijn vanzelfsprekende deelname eens doorbreken om te kijken of mijn indruk juist is.”

‘Dark uncles’

Van de negentig galeries bieden vele toegankelijke, oogstrelende kunst aan. Nog iets dat onmiddellijk opvalt: zeker twintig deelnemers presenteren wandkleden, zachte sculpturen en andere kunstwerken van textiel. Zo brengt Madé van Krimpen een solopresentatie van Klaas Rommelaere, een Belgische kunstenaar die na een mode-opleiding geborduurde wandtapijten en sculpturen ging maken vol geruststellend ogende mansfiguren. Hij noemt ze niettemin ‘dark uncles’.

Zwaarder op de hand zijn de indigo gekleurde textielwerken bij Stigter Van Doesburg van Antonio Jose Guzman en IvaJankovic. De werken zitten vol verwijzingen naar koloniale geschiedenissen en oude geesten. Bij Annet Gelink staat een metershoge, met pennen doorkliefde stoffen pop van een vrouw, gemaakt door de Amerikaanse beeldhouwer Lara Schnitger: 16 Nipples are Enough. Aan de pennen hangen vaantjes met teksten als ‘No dickpics please’.

Zulke geëngageerde kunst is zeldzaam op de beurs. Veel groter is het aanbod van kunst met een knipoog. Zoals de Vending machine van de jonge Amsterdamse kunstenaar Casper Braat. De machine, bij galerie Torch, staat vol in een oplage van drie gemaakte beeldjes van carraramarmer, die de bezoeker met een druk op een knop en een bankpas kan aanschaffen. Voor 250 euro een marmeren tampon op een sokkeltje, voor 450 euro een stenen flesje Chanel-parfum. Braat dacht ook aan de allerkleinste beurs: in de machine staan ook blikjes Casper Braat-pinda’s, te koop voor 2,50 euro.

Appels naakt

Een eindje verderop, bij Eenwerk, staat het opzienbarendste kunstwerk van de beurs: Standing Nude No. 1 (1987), een hangende marionet-achtige sculptuur van Karel Appel. Het is een vrouwelijk naakt gemaakt van beschilderde polaroids geplakt op stukken hout. Hoofd, torso, onderlichaam en benen van de vrouw zijn losse elementen die met dikke touwen aan elkaar zijn bevestigd. Het hoofd van de vrouw is met verf tot een kleurrijk masker gemaakt, haar achterzijde is helemaal beschilderd. Dit energieke en geheimzinnige beeld lijkt elk moment in beweging te kunnen komen. Best mooi dat het oude ‘schilderbeest’ Karel Appel zeventien jaar na zijn dood de show kan stelen op een beurs voor hedendaagse kunst. Het staande naakt kost honderdduizend keer zoveel als het pindablikje van Casper Braat: een kwart miljoen euro.

Wat is er te koop tot 1.000,- euro

Benedikt Fischer, Chicken, 2020 (geglazuurd terracotta, 22 x 25 x 13 cm): €490,- bij galerie No Limits! Art Castle

De stand van galerie No Limits! Art Castle staat vol sculpturen van keramiek in allerlei grillige vormen en maten. Midden op de achterwand glanst een klein gebronsd kippenlichaam je tegemoet. En het mooie is, je kunt de gebakken kip vullen met een kaars, dan is het een kandelaar. Het beeld is van Benedikt Fischer (1984), opgeleid aan de Gerrit Rietveld Academie als sieradenmaker, maar nu ook actief als keramist. Dat is maar één van de grenzen die No Limits! Art Castle slecht: de galerie werkt ook veel met ‘neurodiverse’ kunstenaars.

Sophie Steengracht, Underworld, Network, 2023 (olieverf op linnen, 18 x 24 cm): €1.000,- bij galerie GoMulan

Sophie Steengracht (1991) maakt prachtige, magische schilderijen van allerlei typen planten. Vaak werkt ze met zelf gekweekte organische pigmenten uit de tuin naast haar yurt in Driebergen. Die kleuren hebben opvallende kracht en diepte, en vloeien als een aquarel zo mooi uit over het doek. Op verzoek van galeriehouder Mulan Go schilderde Steengracht ook dit kleine werk met traditionele olieverf op doek: „Zodat die fijne manier waarop ze schildert mooi uitkomt.” Inderdaad: scherp kronkelen de schimmeldraden door de warme aarde.

Wat is er te koop tot 10.000,- euro

Margriet van Breevoort, Tamagotchi #5, 2022 (siliconen, 30 x 20 x 5 cm): €3.000 bij NL=US Art

Kunstenaar Margriet van Breevoort (1990) is gefascineerd door de grens tussen natuur en cultuur en maakt hyperrealistische sculpturen van vreemde fantasiewezens. In 2017 werd haar sculptuur Homunculus loxodontus van een in de lobby wachtende zee-olifant onverwachts een grote internethit in Rusland. Op Art Rotterdam toont Van Breevoort akelig echte figuren van toch onwaarschijnlijke beesten: zoals deze platte Tamagotchi #5, naar het elektronische Japanse zakhuisdier uit de jaren negentig. Het vlezige figuur van Van Breevoort is even aandoenlijk als afstotend.

Andrea Freckmann, Requisiten und andere Ideeen, (Props And Other Ideas), 2023 (olieverf op linnen, 180 x 160 cm): € 5.800,- bij galerie Maurits van de Laar

Andrea Freckmann (1970) is gefascineerd door „hoe de dingen om ons heen decorstukken zijn in een wereld die we voor onszelf creëeren.” Dit doek is een collage van kleinere schilderijtjes die ze eerder maakte, en van indrukken die ze fotografisch vastlegde. Het levert een intiem beeld op van een ruimte vol persoonlijk geladen objecten. Onderaan schildert ze schetsmatig: „Zoals een theaterdecor vaak met minimale middelen overtuigend een plek kan neerzetten, zo wil ik verkennen hoe je met minimale middelen een illusie in stand houdt.”

Wat is er te koop voor meer dan 15.000,- euro

Jennifer Tee, Tampan World Mountain, Ancestral Creatures, 2022 (Piëzografie, 185 x 172 cm): €17.500 euro galerie Fons Welters

Het project Tampan Tulip begon voor Jennifer Tee met een groot kunstwerk in de metrohalte van van de Noord-Zuidlijn in Amsterdam Centraal (2018). Geïnspireerd op traditionele textielen uit Zuid-Sumatra, die vaak worden gebruikt bij overgangsrituelen, maakt ze prachtige, hoekige patronen en figuren van tulpenblaadjes. Vaak staan, net als op Sumatra, schepen centraal: als symbool voor een overgangsperiode. De patronen die ze maakt scant ze in, ze worden daarna op hoogwaardig fotopapier afgedrukt, zodat ze hun kleuren behouden.

Piet Parra, Waking up, 2022. (brons, 160 x 95 x 80 cm): €55.000 bij galerie Vriend van Bavink

Piet Parra (Pieter Janssen, 1976) is vooral bekend als grafisch ontwerper en tekenaar, van zijn golvende figuren op platenhoezen van onder meer hiphopgroepen Opgezwolle en Le Le en van zijn ontwerpen voor kleding van Nike en Patta. Inmiddels heeft hij als kunstenaar wereldwijd exposities. In Rotterdam toont hij maar liefst 130 kilo zware bronzen beeld van een voorovergebogen vrouw. Haar gezicht is achter het haar verborgen, in combinatie met de donkerblauwe, matte glans, geeft het een diep mysterieuze uitstraling.

Thomas van Huut

In Fêu bewegen de vrouwen vrij, blij en ongeremd als hedendaagse Isadora’s

admin
September 26, 2024
0

Choreograaf Fouad Boussouf heeft zijn moeder als kind nooit slapend gezien. Op het platteland van Marokko, waar hij zijn vroege jeugd doorbracht, was hij omringd door vrouwen die altijd bezig waren, onophoudelijk in beweging, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, elke dag en elk seizoen. Fêu, de openingsvoorstelling van festival Feeling Curious?, begint en eindigt dan ook in het donker, net als de dagen van zijn jeugd en de eeuwen daarvoor begonnen en eindigden, met slechts een enkel gloeiend ‘kooltje’ als verlichting.

Fêu is de eerste creatie die Boussouf als co-artistiek leider maakte voor Le Phare, CCN du Havre Normandie. Het stuk is een ode aan die vrouwelijke energie die hij verbeeldt in een eindeloze stroom van activiteit die wordt aangedreven door een innerlijk vuur. Gekleed in kostuums die een hele waaier aardkleuren tonen, bewegen tien vrouwen zich een uur lang in een kring, symbool voor eeuwigheid, rond een denkbeeldig vuur.

Na het rustige begin stookt de geweldige elektronische soundscape van François Caffenne dat op tot een wervelende dans, waarin Boussouf sprongetjes, pasjes, huppeltjes en drafjes (achteruit) aan elkaar rijgt. Soms is de beweging vrij, blij en ongeremd als hedendaagse Isadora’s, dan weer minimaal een repetitief en telkens stappen een of meerdere vrouwen uit de groep voor een expressieve solo waarin hun verschillende technische achtergronden herkenbaar zijn zonder dat ze uit de toon vallen. De een is soepel en subtiel, de ander scherp en schokkerig als een hiphopper. En altijd worden ze weer opgenomen in de draaikolk van beweging die nooit ophoudt.

Soms krijgt Fêu daardoor de ritualistische trance-kwaliteit die Boussouf beoogt, maar als geheel is de choreografie te fragmentarisch, het is vooral de ritmische stuwing van de muziek die een bedwelmend effect heeft. En hoewel ook qua structuur weinig verrassend, is Fêu toch een mooie voorstelling die uiteenlopende associaties oproept. Met de reeks ‘uitputtings- en trancevoorstellingen’ die de afgelopen tien, vijftien jaar de revue zijn gepasseerd (van Jan Martens, Christian Rizzo, Arno Schuitmaker en vele anderen) en – verder terug in de tijd – Krisztina de Châtels Föld met zijn ronde aarden wal, of Pina Bausch’ Frühlingsopfer.

Fêu is een soort spiegelbeeld van die laatste choreografie: de vaak repetitief voorover klappende bovenlichamen zijn dezelfde, maar de emoties tegengesteld. Waar de vrouwen bij Bausch doodsbang en gepijnigd leken, vertegenwoordigen ze bij Boussouf vreugde en vrijheid. Hun lange, losse haren die ze – in cirkels – laten rondzwieren, mogen gerust als bevrijding, en dus als politiek statement worden geïnterpreteerd.

Naald en draad kunnen een instrument van verzet zijn, toont sensationele textiel-expo in het Stedelijk

admin
September 26, 2024
0

De kastdeur zwaaide open, en daar stond ze: mijn moeder, in haar versleten lila vest van katoen, want wol kriebelde zo. Een keurig gestreken zakdoek propte ze in de mouw van haar vest. Mijn moeder is dood, maar het opruimen van haar klerenkast was van alle spullen die mijn broer, zus en ik dit jaar opruimden, het zwaarst. Want ze zat niet meer bij ons, achter de koektrommel in de woonkamer, op haar bed in de slaapkamer. Ze was wel in die klerenkast.

Iedereen die een dierbare verliest, weet dat de kleren het verdrietigste onderdeel zijn van de klus die ‘leegruimen’ heet. Sommige nabestaanden kunnen het niet, nooit. Ze openen de deur van de klerenkast, ze voelen, ruiken – hallo, blijf bij me, voor altijd. Anderen doen het moeilijkste als eerste: hup, meteen alles weg.

De Amerikaanse kunstenaar Kevin Beasley (1985), nu te zien op de sensationele groepstentoonstelling ‘Unravel’ in het Stedelijk Museum in Amsterdam, maakt van de spirituele betekenis van textiel zijn handschrift. Zijn grootmoeder en overgrootmoeder kochten hun kleren graag in Harlem (New York), bij een winkel met snoepkleurige sjaals, huis-, tuin en keukenschorten, kaftans en zijdezachte haarbanden. Nog steeds loopt Beasley die winkel in Harlem binnen en koopt hij wat zijn grootmoeder en overgrootmoeder mooi hadden kunnen vinden. Van die stoffen maakt de kunstenaar sinds 2015, zoals hij het noemt, ghost sculptures. Hij drapeert de stoffen rond ballen van piepschuim, giet kunsthars over de stof, wacht tot het hars bijna droog is en haalt dan de ballen weg.

Tschabalala Self, Koco at the Bodega, 2017, kleurpotlood, fotokopieën van kleurentekeningen, acryl, flashe, stof en beschilderd linnen op doek, 243,8 x 213,4 cm. Collectie Valeria and Gregorio Napoleone.

Borduurwerk op katoen van LJ Roberts, Frederick Weston uit 2018.

Foto’s: Courtesy kunstenaar, Pilar Corrias, Londen, en Galerie Eva Presenhuber, Zürich/Wenen

Wandmeubel met geluid

Het resultaat is Phasing (Flow) uit 2017, nu te zien in het Stedelijk. Phasing is een wandmeubel met geluid. Het is een soort kapstok waar sjaals lekker slordig aan zijn opgehangen. Die slordigheid is slechts illusie: de stof kan niet meer bewegen maar is gestold in het hars. De leegte die de sjaals omhullen, lijkt op een menselijke vorm: een oma, een moeder, een geest – dol op bloemetjes en de kleuren rood, blauw, roze en mosterdgeel. Hallo, ga niet weg, fluistert Beasley.

Unravel is een ambitieus samenwerkingsverband met The Barbican in Londen, waar de tentoonstelling eerder dit jaar was te zien. Een kleine honderd werken van zo’n vijftig internationale kunstenaars zijn samengebracht in de kelder van het Stedelijk. Alle kunstenaars gebruiken textiel als medium, maar zijn niet per se textielkunstenaars – een term die lange tijd in de kunstwereld als minderwaardig, want met vrouwelijkheid en huisvlijt werd geassocieerd. Die tijd is gelukkig voorbij, zo laat Unravel (niet voor het eerst overigens) zien.

Al in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw kozen avant-gardistische kunstenaars als Magdalena Abakanowicz, Judy Chicago, Cecilia Vicuña en Sheila Hicks voor textiel. Met een heldere klaroenstoot ontdeden ze textiel van z’n tuttigheid. Deze vier ‘oermoeders’ zijn aanwezig in het Stedelijk met monumentale, fragiele confronterende en abstracte werken. De oudste deelnemer aan de tentoonstelling is de Zweedse Hannah Ryggen (1894-1970), die in 1966 met wol en linnen een niet zo heel opzienbarend anti-Vietnam-protest maakt (Blood in the Grass). De jongste is de autodidactische Tau Lewis (1993).

Judy Chicago, Birth Tear/Tear, 1982, borduurwerk op zijde door Jane Gaddie Thompson, 52,1 x 69,9 x 3,8 cm.

Foto John Wilson White

Anti-Vietnamprotest Blood in the Grass van de Zweedse Hannah Ryggens uit 1966.

Foto Dag Fosse

Transnationaal

Met de keuze voor Ryggen worden ook de selectiecriteria van de tentoonstelling duidelijk: die zijn politiek. Dit betekent dat bijvoorbeeld de grote weefsters van Bauhaus (Anni Albers) schitteren door afwezigheid. Te abstract? Te weinig de-koloniaal? De tentoonstelling is daarnaast ‘transnationaal’ van opzet. Dit betekent in het Stedelijk dat Nederlandse of in Nederland werkende kunstenaars zo goed als afwezig zijn. Mercedes Azpilicueta, Mounira El Solh en duo Anthonio Guzman & Iva Jankovic – behalve Jankovic allemaal van de Rijksakademie afkomstig – zijn vertegenwoordigd. Maar waarom geeft het Stedelijk ook niet een zaal aan het hoge potentieel van minder bekende, Nederlandse namen? Denk aan Karin van Dam, Joyce Overheul, Afra Eisma, Preta Wolzak, Lidy Jacobs, Bas Koster.

De ‘subversieve steek’, vrij naar de in 2010 overleden feministische kunsthistorica Roszika Parker, is leidmotief. Dat een naald, een draad, een stuk touw, een borduurwerk instrument van verzet kunnen zijn, toont Unravel op alle mogelijke manieren – verhalend, grimmig, gewelddadig, zacht en fluffy, spiritueel en poëtisch. Om dit koor aan stemmen enigszins te temmen, is er een grove indeling in thema’s gemaakt. Die thema’s kunnen overlappen. Je mag ze ook loslaten.

In ‘Grensgebieden’ onderzoekt de Sri Lankese T. Vinoja (1991) het trauma van haar door oorlog geteisterde vaderland aan de hand van de schitterende, geborduurde en sterk geabstraheerde luchtkaarten Bunker & Border en The Day (beide uit 2021). Op geen van de twee werken is in één oogopslag te zien wat ze voorstellen, dat maakt ze juist zo aangrijpend, omdat een oorlog voor wie er buiten staat niet te bevatten is.

Tau Lewis’ **The Coral Reef Preservation Society** uit 2019 van gerecyclede stoffen en schelpen.

Allerlei pluimage

Onder het thema ‘Voorouderlijke draden’ zijn kunstenaars van allerlei pluimage verenigd. Niet alleen Beasley, ook de zacht wapperende, oude kennis overbrengende knoopwerken van ongesponnen wol van Cecilia Vicuña (1948) en de serene weefwerken van de Amerikaanse Leonore Tawney (1907-2007). Ook hangt hier een van vele ontdekkingen op Unravel: Tau Lewis (1993).

Geboren in Toronto maar met wortels in Jamaica, toont Lewis een wandtapijt van geappliqueerde stoffen waar schelpjes in zijn verwerkt. De ondergrond van The Coral Reef Preservation Society (2019) bestaat uit schots en scheve vierkantjes, rechthoeken en organische vormen. Alles is grof gestikt, technische perfectie is niet het doel. Vanaf deze ondergrond doemen onderwaterdieren en delen van zwarte mensen op. Een hoofd gaat schuil achter de rug van een reuzenrog, een wijd uitgespreide hand streelt een hamerhaai. Lewis is net als kunstenaar Ellen Gallagher gefascineerd door de mogelijk poëtische kant van de bittere Transatlantic Journey, de tocht die tot slaaf gemaakten van Afrika naar Zuid- en Noord-Amerika maakten en waarbij circa twee miljoen mensen omkwamen.

Lewis geeft ze een graf en een nieuw bestaan tussen de rijkdom van de koraalriffen, die net zo bedreigd wordt in het bestaan als zwarte mensen. Het is science-fiction, het is geschiedenis, het is nu. Al die tijden komen bij elkaar gekomen in stukjes stof en schelpen – schijnbaar neutraal maar vol betekenis.

Column | Paraplu promoveert tot wolk

admin
September 25, 2024
0

Parijs schudt haar veren onder de naweeën van de Olympische Spelen. Ze lijkt nog niet toe aan afscheid van de droom die begon met die magnifieke openingsceremonie aan de Seine, van Lady Gaga die ‘La vie en rose’ zong tot het slotakkoord met Céline Dion en halverwege de blote Dionysus aan het bacchanaal dat, je verzint het niet, door oververhitte christenfundi’s werd verward met het Laatste Avondmaal. Ik gedenk de turnster Simone Biles. Of ze won of niet maakte mij niet uit. Ik zag een kunstenaar die deed wat kunstenaars doen, ze veranderde de werkelijkheid voor wie haar expressie onderging.

Alsof Parijs niet aankan dat het voorbij is, hangen er aan gebouwen nog Olympische ringen en staan er in de métro nog rode kruizen door haltenamen waar allang weer wél gestopt wordt. De musea die olympisch gingen meedoen, zitten nu met het vermoeide thema ‘de sport in de kunst’. Orsay stommelt rond met de expositie ‘Sport et idéal’, modemuseum Palais Galliera zucht onder ‘La mode en mouvement’. Historisch rijkostuumpje hier, antiek tennisjurkje daar. Het schiet niet op.

Wat een verademing dat het Petit Palais de Salon des Refusés herdenkt, waarmee Manet en zijn makkers het in 1863 opnamen tegen hun uitsluiting door de gevestigde kunst. Dezelfde ruimte hangt nu van onder tot boven vol met street art. De nieuwe Monet kan ertussen zitten, zeg ik tegen mezelf, zoek hem. Maar nee. Vergeet hem! Normen zijn er niet voor kunst, ook Monet en Cézanne lieten zich niks gelegen liggen aan verwachtingen. Dat is soms onverteerbaar maar wel de kern.

Wolfgang Paalen: **Nuage articulé** (1937) in Centre Pompidou

Ook Musée Pompidou heeft maling aan Spelen en sport. Gelukkig, al is het maar omdat ik er in de expositie ‘Surréalisme’ een paraplu ontmoet. Hij hangt in de lucht, hij is van spons en wellicht op weg om de hemel te zemen. Dit meesterstuk is van de Weense kunstenaar Wolfgang Paalen. Die voegde in 1937 de spons-paraplu toe aan de wereld en noemde hem ‘Nuage articulé’. Wat de paraplu promoveert van plu tot wolk, een ‘gearticuleerde wolk’ nog wel.

Sponzen zijn gaten en lucht. Maar eerst waren ze levende wezens, van de zeebodem geplukt door ademloze mensen. Nu is de raison d’être van een paraplu dat hij beschermt tegen de regen. Deze paraplu zou bij regen zwaar worden, zijn vorm verliezen, neerstorten als een verdronken vod. Maar als hij niet tegen regen kan, is hij dan wel een paraplu? Doet er niet toe, hij maakt mij gelukkig. Hij is een zuivere uiting van het surrealisme, de kunstrichting die je dwingt in wat je kent een ándere werkelijkheid te herkennen. Om vervolgens verbaasd te beseffen: zó had ik er nog nooit tegenaan gekeken, maar nu kan ik niet anders meer. En ik, die bekend ben met paraplu’s sinds ik op mijn zevende blij was met een roodgeruit kinder-exemplaar, bedenk voor het eerst hoe mooi een paraplu is, in action how like an angel (Hamlet zei het).

Luister naar